ตอนที่ 67 เขารู้ได้ยังไง

ตอนที่ 67 เขารู้ได้ยังไง

ถ้าหากผู้ขายในตอนนั้นคือเย่ซือเฉินจริง ๆ ถ้าหากถูกเขาจับ

ได้จริง ๆ ผลลัพธ์นั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด เงินลั่วฉิงพบว่ามือที่ถือ

โทรศัพท์อยู่สั่นนิดหน่อย แม้ว่าเธอจะสุขุมขนาดไหน แต่ตอน นี้ในใจก็สับสนอลหม่าน

“ถงถง เย่ซือเฉินโทรมา” เงินลั่วฉิงรู้สึกว่าเสียงของตนเองสั่น เล็กน้อย

“อะไรนะ? เขาโทรมาตอนนี้? หรือว่าจี้หซีพูดอะไรมั่ว ๆ แล้ว เขากลับเกิดสงสัยเข้า?” เห่อถิงถิงตกใจจนพูดออกมา ตกใจ ยิ่งกว่าเงินลั่วฉิง

ถังจื่อโม่ที่นั่งอยู่ด้านหลังได้ยินได้ยินเสียงตกใจของเห่อ ถงถง ดวงตากระพริบอย่างรวดเร็ว

“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ฉันโทรกลับหาเขาก่อน เดี๋ยวค่อยโทรหา เธอใหม่” ถึงแม้เงินลั่วฉิงจะฉลาดขนาดไหน แต่ตอนนี้ก็เดาไม่ ออกว่าเย่ซือเฉินจู่ ๆ ทำไมถึงโทรหาเธอตอนนี้

เพราะว่าลูกรักกลับมาพอดี แล้วเย่ซือเฉินก็ปรากฏตัวที่สนาม บินพอดี บวกกับจี้หซี เรื่องบังเอิญมากเกินไปจนทำให้เธอไม่เป็นกังวลไม่ได้

“โอเค เธอโทรกลับหาเขาเร็ว ๆ อย่าเสียเวลานาน ไม่งั้นเขา จะยิ่งสงสัย” เห่อถงถงตอบตกลงติดต่อกัน เธอใจร้อนมาแต่ ไหนแต่ไร จึงวางโทรศัพท์ไปก่อน

เงินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้า พยายามทำให้จิตใจสงบลง จาก นั้นจึงกดโทรออกเบอร์ของเอเฉิน

เย่ซือเฉินเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา เขากระพริบตาเล็กน้อย เมื่อ ครูเขาโทรหาเธอ สายของเธอไม่ว่าง เขาคิดไม่ถึง ว่าเธอจะ โทรกลับหาเขาเร็วขนาดนี้

“สามี มีอะไรเหรอคะ?” เมื่อรับสาย เสียงอ่อนโยนของเธอ เสียงไม่เร่งรีบดังขึ้น

“วันนี้ฉันไปทำงานนอกสถานที่ ไม่กลับบ้านนะ” เสียงของ เย่อเฉินเคร่งขรึมนิดหน่อย แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่มีนิสัย รายงานความเคลื่อนไหวของตนเอง แต่เมื่อครู่ไม่รู้ว่าทำไม จู่ ก็ก่อนขึ้นเครื่องก็อยากจะบอกเธอสักคำ

“ค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนี้ เวินลั่วฉิงดีใจมาก เดิมทีนึกว่าเขารู้ อะไรแล้ว คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะมีข่าวดีแบบนี้

ลูกรักสองคนมาเมือง A ตอนนี้เธอแทบอยากจะบินไปอยู่ข้าง ลูก ๆ ในทันที แต่กังวลว่าจะถูกเย่ซือเฉินจับได้ ดังนั้นจึงไม่ กล้าออกนอกบ้าน
ตอนนี้เหลือเฉันไปทำงานนอกสถานที่ เธอก็สามารถไปหาลูก รักทั้งสอง แล้ว

สำหรับเธอแล้ว ไม่มีข่าวอะไรที่จะทำให้ดีใจได้ขนาดนี้แล้ว แต่ว่าใจส่วนดีใจ เธอไม่ลืมที่จะระงับความตื่นเต้นในเสียง

“ดูเหมือนเธอจะดีใจมาก?” อีกด้านนึงของโทรศัพท์ สีหน้า ของเยซือเฉินเคร่งขรึมขึ้น ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เมื่อ ได้ยินว่าเขาไม่กลับไปเหมือนกับดีใจมากๆ

เว้นล้วฉิงตะลึง ไม่จริงมั้ง ขนาดนี้เขายังฟังออก เธอระงับ ตนเองแล้วแท้ๆ เธอไม่รู้สึกถึงความแปลกประหลาดใด ๆ เย่ซือเฉินพึ่งผ่านโทรศัพท์ก็สามารถฟังออกได้

เวลานี้เงินล้วฉิงคิดได้เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเย่ซือเฉินไม่ใช่

คน

“สามีโทรมาหาฉัน ฉันก็ต้องดีใจอยู่แล้วค่ะ” ในเมื่อเขา ฟังออกแล้ว จึงเป็นธรรมชาติที่เป็นตัวฉิงจะปิดบังต่อไปไม่ได้

เพียงแต่ว่า เมื่อเธอพูดจบก็แอบได้ยินเสียงถอนหายใจของ เย่ซือเฉิน คงหมายความว่าไม่เชื่อในคำพูดของเธอสินะ!

“สามีคะ เดินทางปลอดภัย แล้วก็กลับมาเร็ว ๆ นะคะ” เป็นลั่วฉิงอารมณ์ดีแล้ว ดังนั้นเรื่องอะไรก็ไม่สนใจ
“อืม” เย่ซือเฉินตอบรับ จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ไป

เพียงแต่หลังจากนั้นเย่ซือเฉินก็กดโทรออกอีกครั้ง

“พี่สาม มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” จี้ห รับสายเยซือเฉินแล้วพูด ขึ้น มึนงงเล็กน้อย เขาเพิ่งจะแยกกับพี่สาม พี่สามโทรมาเพราะ มีเรื่องสําคัญอะไรงั้นเหรอ?

“เด็กสองคนนั้นนามสกุลอะไร?” เย่ซือเฉินถามขึ้น ตอนที่โทร

หาเงินลั่วฉิง เขาก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้กระทันหัน

“นามสกุลถัง บังเอิญมาก นามสกุลเหมือนกับพี่ใหญ่ แล้วก็พี่สี่ เลย” จี้ห ถึงแม้จะแปลกใจกับคําถามของเย่อเฉิน แต่ก็ตอบ กลับอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้จี้หซีพูดว่านามสกุลเดียวกับพี่ใหญ่ เย่ซือเฉินกระพริบ ตาอย่างเร็ว หวังว่าจะเป็นแค่ความบังเอิญจริง ๆ

เพียงแต่เขาจับโทรศัพท์ในมือไว้จนแน่นอย่างไม่รู้ตัว

“พี่สาม ทำไมจู่ ๆ พี่ก็ถามคำถามนี้ ผมรู้สึกว่าพี่เหมือนจะ สนใจเด็กสองคนนั้นมาก” จี้หซีอดไม่ได้ที่จะถามความสงสัย ในใจ พี่สามยังไม่ทันได้เจอเด็กสองคนนั้น ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ สนใจเด็กสองคนนั้นขนาดนี้

แถมยังตั้งใจโทรมาถามนามสกุลของเด็กสองคนนั้นอีก!
“ไม่มีอะไรแล้ว วางแล้วนะ” เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วก็ วางสายไป เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนแล้ว

หลังจากเวิน วฉิงโทรคุยกับเย่ซือเฉินเสร็จ ก็โทรบอกเห่อ ถงถง จากนั้นก็ออกจากบ้านไป เมื่อคิดว่าจะได้เจอลูกรักสอง คนแล้ว เวลานี้เธออยากจะบินไปด้วย

เมื่อไปถึงที่ที่ถงถงอยู่ ถงถงก็เพิ่งถึงได้ไม่นาน

เวินลั่วฉิงเดินเข้ามาก็เห็นลูกรักสองคน ในใจดีใจเป็น ธรรมชาติ เพียงแต่เมื่อคิดถึงการกระทําที่ใจกล้าของพวกเขา ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล ครั้งนี้โชคดี ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ ใครจะรับประกันได้ว่าจะโชคดีแบบนี้ทุกครั้ง

ดังนั้นเมื่อเวินลั่วฉิงเข้าห้องมา สีหน้าก็ดูเคร่งขรึม เดิมทีเมื่อ เห็นเธอ ถึงจื่อ สีหน้าดีใจจนแทบจะพุ่งตัวมาก็กลับเบะปาก ความเร็วช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“พูดมา นี่มันเรื่องอะไรกัน? พวกลูกสองคนทำไมถึงออกมา ข้างนอกในสถานการณ์ที่ไม่มีผู้ใหญ่นำพา? แถมยังนั่งเครื่อง บินมาเมือง Aกันเองอีก?” ถึงตอนนี้เป็นลั่วฉิงยังรู้สึกหวาดกลัว อยู่ ดังนั้นเธอจำป็นต้องให้ลูกรักสองคนเข้าใจ ว่าพวกเขาทำ แบบนี้ไม่ถูกต้อง มันอันตรายเกินไปแล้ว

เห่อถงถงที่รักและเอ็นดูเด็กสองคนมาตลอด ต่อให้เด็กสอง คนลําบากแม้แต่นิดเดียวก็รับไม่ไหว แต่ครั้งนี้อดใจไม่ขอ ความเมตตาให้เด็กน้อยสองคน
เด็กสี่ขวบสองคนทำแบบนี้อันตรายเกินไปจริง ๆ ถ้าครั้งนี้ไม่ พบกับจี้หซี ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

และแน่นอนว่าเพราะพบกับจี้หซีจึงอันตรายขึ้นไปอีกขั้น สีหน้าของเห่อถงถงเปลี่ยนไปเล็กน้อย นั่นคือเป็นอันตรายกับ

ถังจื่อโม่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้ามองเงินลั่วฉิง เห็นได้ชัดว่าเขา สํานึกผิดแล้ว

“มามี้ อย่าโมโหเลยนะคะ” ถังจื่อซีเดินมาข้างหน้าเป็นลั่วฉิง ดึงชายเสื้อของเธอ “พี่ชายบอกว่ามามี้แต่งงานแล้ว กลัวมามี้ จะโดนรังแก ดังนั้นพวกเราเลยมาปกป้องมา

เมื่อได้ยินคำพูดของถังจื่อซี เวินลั่วฉิงตะลึงและใจสั่นนิด หน่อย

“เสียงเป่าลมออกจากปาก” เห่อถงถงได้สติขึ้น ข่มอารมณ์ที่ ซับซ้อนในใจ แล้วพูดยิ้มขึ้นอย่างตั้งใจ “พวกเธอปกป้องมามี้? จะปกป้องมามี้ยังไง?”

“ลูกรู้เรื่องที่มามี้แต่งงานได้ยังไง?” เพียงแต่จู่ ๆ เป็นลั่วฉิงกลับ คิดถึงอีกคำถามหนึ่งขึ้น เรื่องที่เธอแต่งงานดับเย่ซือเฉิน เธอ บอกแค่เห่อถงถง นอกจากเห่อถงถงแล้ว คนที่เธอรู้จักไม่มีใคร รู้เรื่องนี้ จื่อโม่รู้ได้ยังไง?

เวินลั่วฉิงมองไปทางเห่อถงถง อยากจะรู้ว่าเป็นถงถงหรือเปล่า บอกพวกเขา เพียงแต่เห่อถงถงกลับส่ายหน้าอย่างเร็ว ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอก็คิดถึงอะไรบาง

อย่าง

เงินล้วนึงในใจเงียบงัน เรื่องที่เธอแต่งงานกับเย่ซือเฉิน แม้ กระทั่งรุ่นพี่เธอก็ไม่ได้บอก

ไม่ใช่ถงถงบอกพวกเขา ตกลงว่าเด็กสองคนนี้รู้ได้ยังไง?

เรื่องนี้มันช่าง…….