ตอนที่ 23 การพิสูจน์ที่ดีที่สุด

ตอนที่ 23 การพิสูจน์ที่ดีที่สุด

ทันใดนั้น คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินก็เป็นลมล้มลงไป

“ฉิงฉิง ฉิงฉิง เป็นอะไรไปลูก อย่าทำให้ตกใจแบบนี้สิ” คุณ ปู่เวินตกใจจนหน้าซีด “เร็วเข้า ต้องรีบส่งเธอไปโรงพยาบาล” ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด งานหมั้นที่จัดอยู่ก็สิ้นสุดลง

เมื่อตกดึก ณ ห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

คุณชายสามเย่เดินเข้ามาในห้องพักอย่างง่ายดาย ในขณะที่ เวินลั่วฉิงกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง

ถึงเธอไม่ได้สวมใส่แว่นดำสีดำแสนเชยเอาไว้ แต่กระบน ใบหน้าของเธอก็ยังคงเห็นชัดเจน

คุณชายสามเย่ยืนอยู่ที่ขอบเตียง จ้องมองใบหน้าของเธอ ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไร

เรื่องบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นตลอดเมื่อคืนนั้น เขารู้ว่า เขาได้ฝากรอย แผลให้กับเธอไม่น้อย เธอมีงานหมั้นในวันนี้ ผิวของเธอที่ถูก แป้งทาบดบังเอาไว้ ทำให้มองไม่เห็นรอยใดใด

เพียงแต่ เขาคิดว่าคงต้องมีรอยแผลบางส่วนที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้

ตัวอย่างเช่น จุดบางจุดนั้นค่อนข้างบอบบางเป็นพิเศษ

สายตาของเขามองเลื่อนต่ำลงมา จากใบหน้าเลื่อนไปยังคอ เลื่อนลงไปที่กระดูกไหปลาร้า เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ จุดจุดหนึ่งที่สูงนูน

พอนึกถึงเรื่องบ้าคลั่งเมื่อคืนแล้ว แววตาของเขาแลดูหดหู่ เขานึกไม่ถึงว่า เมื่อคืนตัวเขานั้นจะไม่สามารถควบคุมตัวเอง ได้ขนาดนี้

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบ24ปีของเขา ในตอนแรกเป็นเพราะ เธอถูกวางยา แต่ต่อมาในทุกๆครั้ง เขานั้นเป็นตัวการควบคุม แต่เขากลับหยุดทำมันไม่ได้

ความรู้สึกลุ่มหลงแบบนั้น มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่

เขาถอนหายใจเบาๆ เขาละสายตาออกจากตรงหน้า

ถึงแม้ว่า เขาจะสงสัยในตัวเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถถอดเสื้อ ของเธอออกจริงๆเพื่อเช็กดู

“ไม่ อย่านะ อย่า” เวินลั่วฉิงที่นอนอยู่นั้น เธอดูนอนหลับอย่าง ไม่สงบ หัวคิ้วของเธอทั้งสองชนกัน ความรู้สึกที่ถ่ายทอดออก มานั้นแลดูแสนจะเจ็บปวดและดิ้นรน
เย่ซือเฉินสะดุ้ง แต่พบว่าเธอกำลังนอนละเมอแล้วพูดออกมา เขาเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย

ความเจ็บปวดของเธอนั้นดูแล้วไม่ได้หลอกกันอย่างแน่นอน

อย่า? อย่าอะไรกัน?

“ อย่า อย่าทิ้งฉันไป อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ในชั่วขณะนั้น เป็นลั่วฉิงได้หลุดเข้าไปในห้วงแห่งความฝัน คิ้วของเธอขมวด แน่น สีหน้าของเธอดูทรมานมากยิ่งขึ้น

ผ่านมา 5 ปีแล้ว แม่ของเธอจากเธอไปแล้วแล้วตั้ง 5 ปี แต่เธอ ก็ยังคงฝันถึงแม่ของเธอเป็นระยะ เธอฝันเห็นภาพแม่ของเธอ ตอนที่กําลังจะจากไปในวันนั้น

ตั้งแต่เธอยังไม่เกิด พ่อของเธอก็โชคร้ายตายจากไป ในตอน นั้น ตระกูลเวินไม่ยอมรับแม่ของเธอ และไม่มีใครรู้ถึงตัวตน ของเธอ ดังนั้น ตั้งแต่เธอเกิดจนถึงอายุ15ปี เธอเติบโตและ ผูกพันกับแม่ของเธอมาก เธอไม่อาจเข้าใจได้ว่า ทำไมอยู่ๆแม่ ของเธอถึงต้องมาด่วนจากเธอไปอีกคน

ทําไมแม่ถึงทิ้งเธอไว้ตัวคนเดียวได้ลงคอ

อย่าทิ้งเธอไป? เธอหมายถึงหยู่นานรึเปล่า? วันนี้หยู่นานไม่ ได้มา มันทําให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้เชียวหรือ? เขานึกถึงเรื่อง ของเช้าวันนี้ ที่ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปอย่างไม่แยแส บวกกับ ความหยิ่งยโสและความได้ใจของเธอ เย่ซือเฉินหรี่ตาครุ่นคิด

“อย่า อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องราวมัน แสนจะเจ็บปวด หรือเป็นเพราะความกลัว ร่างกายของเธอนั้น ค่อยๆห่อตัวลง เสื้อผ้าของโรงพยาบาลที่เธอสวมใส่เลยพลอย หดลงตาม

เย่ซือเฉินกะพริบตาแล้วนึก เมื่อคืนที่แสนจะบ้าคลั่งนั้น เขา เคยสัมผัสลูบจับผิวกายทั้งตัวของเธอ เขาจำได้อย่างชัดเจน ว่า บริเวณรอบเอวด้านซ้ายของเธอมีรอยสักอยู่จุดหนึ่ง

ความรู้สึกนั้นมันช่างชัดเจน ไม่ผิดอย่างแน่นอน

รอยแผลจากเมื่อคืนนั้นอาจจะปกปิดมันไว้ได้ แต่รอยสักที่ ชัดเจนขนาดนั้นคงไม่อาจปกปิดมันได้ทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอจะ สามารถปกปิดมันได้ไว้มิด แต่เวลาสัมผัสโดนก็จะสามารถรู้ ได้ทันที

นี่คือการพิสูจน์ที่ดีที่สุด

เขาโน้มเอวลงมา ยื่นนิ้วมืออันเรียวยาวของเขาไปตรงบริเวณรอบเอวของเธอ