บทที่360 เธอเผยความสามารถออกมา จนทุก คนช็อกต่างช็อกไปตามๆกัน (1)

บทที่360 เธอเผยความสามารถออกมา จนทุกคนช็อก ต่างช็อกไปตามๆกัน

คุณย่าเย่จะไม่ยอมรับฐานะของเวินลิ่วฉิงอยู่แล้ว จาก ที่เธอดูมา เงินลั่วฉิงเป็นแค่ความอัปยศอดสูเท่านั้น แต่มี บางเรื่องกลับดันอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาซะ งั้น

“อือ นี่เป็นเพียงแค่สิ่งที่พวกเราจะทำให้บริษัทเว้ยคังกรุ๊ ปเห็นเท่านั้นเอง ดูไปก่อนว่าทางบริษัทเว้ยคังกรุ๊ปเห็นจะ มีท่าทียังไง”คุณปู่เย่ไม่ปิดปากจุดประสงค์ของตัวเองเลย สักนิด นี่เป็นสไตล์ที่เขาทํามาโดยตลอด

ตอนเวินลั่วฉิงมาถึงบ้านของตระกูลเย่คุณปู่เย่กับคุณ หญิงเย่ก็กำลังเธออยู่ เพราะคนขับของตระกูลกู้กำลังรอ

อยู่

“ให้เธอมาไวหน่อยไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเพิ่งมา”คุณย่าเย่ จ้องเขม็งเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงมีความไม่พอใจเล็กน้อย แต่กลับดีกว่าปกติเป็นอย่างมาก คุณปู่เย่สีหน้าเย็นชา เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงขึ้นรถแล้วก็ฮ็ออกมา “เธอมันเย่อหยิ่ง จองหองมากนัก คิดว่าตัวเองแน่มากหรือยังไง”

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเรียบนิ่งเป็นอย่างมากในความเรียบนิ่งเหมือนราวกับมีความสามารถทำให้จิตใจ คนสงบลงได้

สำหรับท่าทีของคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่เธอไม่มีปฏิกิริยา ตอบสนองใดๆ นัยน์ตาคุณย่าเย่เปล่งประกายเล็กน้อย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นลั่วฉิงจะสามารถอดได้อย่างคิด ไม่นึก

ที่จริงเวินลั่วฉิงไม่ได้กำลังอดอยู่ เพียงแค่ไม่อยากให้ สนใจพวกเขาเท่านั้น

คุณปู่เย่คนที่จองหองไม่มีเหตุผลแบบนั้นตอนนี้เห็นท่า ทางของเวินลั่วฉิงแล้วในใจก็เกิดความพอใจเล็กน้อย

แม้แต่คนขับรถของตระกูลกู้ก็อดไม่ได้ที่จะมอง เวินลั่วฉิงแวบหนึ่ง

มีบางคน แค่สีหน้านิ่งเรียบอันหนึ่งก็สามารถทำให้คน อายจนจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน เวินลั่วฉิงเป็นคนแบบนี้ อยู่พอดี

งานเลี้ยงครั้งนี้ตระกูลกู้เป็นคนจัดเอง แม้จะเป็นแค่งาน เลี้ยงเล็กๆ แต่คนที่เชิญมานั้นเป็นคนใหญ่คนโตกันทั้งนั้น

บอกว่าเป็นการฉลองที่กู้เจิ้งฉุนหลานชายของตระกูลกู้คว้าแชมป์โลกในการแข่งขันบอร์ดเกม

แต่ว่า ในใจทุกคนทราบดี ว่านี่เป็นการฉลองล่วงหน้า ของตระกูลกู้ที่จัดให้ลูกชายคนโตของตระกูลมากกว่า

ได้ยินมาว่ากู่เจิ้งฉุนลูกชายคนโตของตระกูลกู้กำลังจะ ได้เลื่อนตำแหน่ง

ถึงตอนนั้นคงมีอำนาจอันยิ่งใหญ่ไพศาล

งานเลี้ยงได้จัดที่ลานบ้านตระกูลกู้ อยู่ไม่ไกลมากนัก เลยมาถึงไว ตอนลงจากรถ คุณปู่เย่มองเวินลั่วฉิงด้วย สายตารังเกียจแวบหนึ่ง “เธอเข้าไปแล้วอย่าพูดอะไร ส่งเดชล่ะ เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นเรื่องน่าตลก จนอับอาย ขายขี้หน้า คนในงานเลี้ยงวันนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปนะ”

“เธอจะพูดส่งเดชอะไรได้ อย่าเข้าไปแล้ว ตกใจกลัวก็ พอแล้ว”คำพูดของคุณย่าเย่บอกได้ชัดว่าเป็นการเยาะ เย้ยเวินลั่วฉิงไม่เคยมาออกงานมาก่อน

“เชอะ คนโง่อย่างเธอนั้น คำพูดดีร้ายยังฟังไ งไม่เข้าใจเลย จะกลัวได้ยังไง”ใบหน้าคุณปู่เย่กลับมีความเยาะเย้ยอย่าง เห็นได้ชัด คำพูดยิ่งนานก็ยิ่งไม่น่าฟัง

เวินลั่วฉิงไม่เคยยอมให้คนที่ไม่สนใจมีผลต่ออารมณ์มาโดยตลอด เพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่จะ พูดยังไง เธอจะถือว่าไม่ได้ยิน

หากไม่ใช่เป็นเพราะช่วยเย่ซือเฉินให้ได้หุ้นบริษัทตระ กูลเย่กรุ๊ป เธอจะไม่ยอมอยู่ด้วยกันกับคุณปู่เย่พวกเขา อย่างแน่นอน

งานเลี้ยงแบบนี้เธอยิ่งไม่ชอบ “ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าเธอฟัง ไม่เข้าใจ”คุณปู่เย่เห็นเวินลั่วฉิงไม่ปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ก็ฮึเย็นชาออกมาทันที

เวินลั่วฉิงยังคงไม่ปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ คุณย่าเย่มอง ท่าทางเช่นนี้ของเธอ ในแววตาก็ปรากฏความขยะแขยง ขึ้นมา เธอไม่เข้าใจว่าเฉินเฉินที่แสนจะเพอร์เฟคของบ้าน เธอ ทำไมถึงแต่งงานกับคนโง่เช่นนี้ได้

หากไม่มีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับบริษัทเว้ยคังกรุ๊ป เธอคงไล่เวินลั่วฉิงออกจากบ้านไปนานแล้ว

“ลุงเย่ น้าหยุน พวกท่านมากันแล้ว”

ทั้งสามเพิ่งเข้าลานบ้าน ลูกสะใภ้คนโตตระกูลก็เดินมา ต้อนรับ ใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งเกรงใจและมีมารยาท

เพียงแต่ จางเยวผิงตอนเห็นเวินลั่วฉิง ก็ชะงักไปทันที รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค้างไปสักพัก “ท่านนี้คือ”
“ช่วงนี้น้าหยุนเธอสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เลยจ้าง นางพยาบาลมาดูแล”คุณปู่เย่พูดว่าเงินลั่วฉิงเป็นนาง พยาบาลที่ตระกูลเย่จ้างมาแทน

เรื่องนี้คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ได้พูดตกลงกันมาก่อนแล้ว

ดังนั้นคุณย่าเย่จึงไม่โต้แย้งใดๆ ตรงกันข้ามกลับให้ยิ้ม ความร่วมมือ

เงินลั่วฉิงกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่วัน

นี้จะใช้แผนอะไรกันแน่

เธอแต่งงานกับเย่ซือเฉินลับๆตั้งแต่แรก คุณปู่เย่พูดแบบ นี้แล้ว เวินลั่วฉิงก็นิ่งไม่ต้องพูดอะไรอีก

“ฮ่าฮ่า นางพยาบาลขี้เหร่นี่จ้างมาจากไหนเหรอคะ”กู้โร่ วหลานคนเล็กอายุสิบสามปีจ้องมองเงินลั่วฉิงแวบหนึ่ง ก็ พูดเยาะเย้ย” นี่ขี้เหร่เกินไปแล้วมั้ง หนูเพิ่งจะเคยเห็นคน ขี้เหร่ขนาดนี้มาก่อน”

“คุณย่าหยุน ต้องเห็นทุกวัน ไม่ขยะแขยงบ้างเหรอคะ นอนกลางคืนไม่ฝันร้ายใช่ไหมคะ”ตอนกู้โร่วพูดแบบนี้ ได้ หันไปมองเวินลั่วฉิงอีกครั้ง พร้อมกับทำหน้าขยะแขยง อย่างจงใจออกมา

“ใช่ค่ะ น่าเกลียดจริงๆ ดูแล้วก็ขยะแขยงมากๆ”พวกเด็ก สาวคนอื่นที่มีอยู่รอบตัวกู้โร่วต่างก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมากันหมด

“กูโร่ว อย่าพูดส่งเดชนะ”จางเยวผิงลูกสะใภ้คนโตของ ตระกูลกู้ต่อว่ากูโร่วเบาๆ แต่เสียงนั้นกลับฟังไม่ออกถึง ความตำหนิเลยสักนิด

สีหน้าคุณปู่เย่เปลี่ยนเป็นแย่ลงไปอีก ในใจแอบดีใจ ที่เมื่อกี้ยังดีที่ไม่ได้บอกว่าคนหญิงหน้าตาขี้เหร่คนนี้คือ ภรรยาซือเฉิน ไม่งั้นตระกูลเย่พวกเขาคงถูกหัวเราะตาย แน่

นัยน์ตาเวินลั่วฉิงประกายเบาๆแวบหนึ่ง น่าเกลียดขนาด นั้นเลยเหรอ เธอก็รู้แหละ การปลอมตัวในตอนนี้ของเธอ ไม่น่ามองจริงๆด้วย

ตอนนี้เวินลั่วฉงนึกได้ปัญหาหนึ่ง ปกติเย่ซือเฉินดูหน้า ของเธอแบบนี้ทุกวันไม่ขยะแขยงเหรอ ทั้งที่เย่ซือเฉิน ต้องเผชิญกับใบหน้าของเธอทั้งวันตั้งแต่เช้าจนค่ำ

แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เงินลั่วฉิงสามารถแน่ใจได้ คือตอนกลาง คืนเย่ซือเฉินไม่ฝันร้ายอย่างแน่นอน เพราะเขาไม่เหลือ เวลาให้มาฝันร้ายได้ เวลาของเขาได้ใช้ไปกับการทรมาน เธอไปหมดแล้ว

ตอนนี้มาได้ยินที่กู้โร่ว เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าปกติคุณชาย สามเย่ไม่ได้รับความยุติธรรมเลยจริงๆ ไม่ยุติธรรมที่คุณชายสามเย่ในทุกๆวันต้องค่อยเผชิญกับใบหน้าที่น่า เกลียดของเธอ

หรือไหม รอเย่ซือเฉินไปทำงานนอกสถานที่กลับมาก่อน เธอจะใช้ใบหน้าที่แท้จริงต้อนรับเขา

เย่ซือเฉินต้องค่อยเผชิญกับใบหน้านี้ของเธอทุกวัน ถ้า หากขยะแขยงขึ้นมาก็จะไม่ดีแน่

แม้ตอนนี้เมคอัพปลอมตัวบนหน้าเธอจะเป็นของที่รุ่นพี่ ทำขึ้นมาใหม่ แต่ต้องมีวิธีที่สามารถลบมันออกได้

เพียงแค่เรื่องที่เธออยากจะทำ ก็ไม่มีที่ทำไม่ได้

อือ ตกลงตามนี้แล้วกัน เป็นการตกลงอย่างมีความสุข

เงินลั่วฉิงนึกถึงวันนั้นตอนที่เมคอัพการปลอมตัวบนหน้า เธอไม่สามารถล้างออกได้นั้นท่าทีของคุณชายสามเย่ที่ ร้อนรนใจจนอยากกัดเธอให้ตาย เธอก็อดที่จะกระตุกยิ้ม ที่มุมปากไม่ได้

“เฮ้ย พวกเธอดู พวกเธอรีบมาดู ยัยขี้เหร่นั้นยังจะยิ้ม อยู่อีก โอ้มายก๊อด เธอปัญญาอ่อนเหรอเปล่าอ่ะเห็น เวินลั่วฉิงยิ้มเบาๆที่มุมปาก ก็ร้องตะโกนออกมาทันที คำ พูดนั้นยิ่งเกินไปสุดๆ
“ฮ่าๆ จริงด้วยสิ ดูแล้วคงจะโง่จริงๆ แถมโง่มากด้วย โดน คนอื่นดายังยิ้มออกมาได้อีก”

“ฮ่าๆ หน้าตาขี้เหร่แบบนี้ก็ทำให้คนขยะแขยงพอแล้ว ยัง จะปัญญาอ่อนอีก เธอทำไมถึงยังมีหน้าอยู่ต่อในโลกอีก”

“แต่นี่มันขี้เหร่เกินไปจริงๆ สมองทึ่มมากด้วย ต้องโง่ โคตรๆอย่างแน่นอน”