บทที่248 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (2)

บทที่ 248 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (2)

เธอจําได้ว่าตอนนั้น เธอหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของ เย่ซือเฉิน เธออยู่ด้วยกันกับเย่ซือเฉิน ดังนั้น เงินลั่วฉิงไม่ ต้องสงสัย คนที่เธออยู่ด้วยเมื่อคืนก็คือเย่ซือเฉิน

ถึงแม้ว่าพวกเขาแต่งงานกันเพราะสัญญา ไม่เกี่ยวข้อง กับความรัก เธอคิดว่าเย่ซือเฉินคงไม่ปล่อยเธอที่อยู่ใน สภาพนั้นให้กับผู้ชายคนอื่นหรอก ดังนั้น สิ่งเดียวที่เป็นไป ได้ก็คือเย่ซือเฉิน

แต่ว่า ระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินแต่งงานกันมีสัญญา คนที่ เย่ซือเฉินรักไม่ใช่เธอ ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ปรกติ แล้วเย่ซือเฉินน่าจะไม่ทำอะไรเธอ?

จู่ๆเธอก็จำได้ว่าเหอถงถงเคยบอกว่าเธอจะกลายเป็นอัน ทพาลตอนที่เธอเมา ดังนั้นตอนนี้เธอรู้สึกว่ามีความเป็น ไปได้เพียงอย่างเดียว นั่นคือโศกนาฏกรรมเมื่อห้าปีก่อน ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อห้าปีก่อน เธอน่าจะโดนคนวางยาทำให้เธอขืนใจ โม่เหยียน มาวันนี้ เมื่อเธอดื่มเหล้าเมาอีกเธอก็ได้ขืนใจ เย่ อเฉิน

โอ้พระเจ้า ให้ฟ้าผ่าเธอให้ตายเสียดีกว่า!!
แน่นอน เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ปรกตินั้น ผู้หญิงปรกติ ไม่สามารถขืนใจ ผู้ชายหนึ่งคนได้หรอก

แต่ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป ไม่ใช่ผู้หญิงปรกติ!!

ดูจากฝีมือของเธอแล้ว ผู้ชายทั่วไปไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ ดังนั้นเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้……

จู่ๆเงินลั่วฉิงก็มีความรู้สึกอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ ออก! !

ครั้งที่แล้ว เธอยังสามารถหลบหนีไปได้โดยที่ไม่มีใครรู้ แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ?

เย่ซือเฉินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และพวกเขาก็จด ทะเบียนสมรสกัน ถึงแม้ว่าเธออยากหนีก็หนีไม่พ้น

“เวินลั่วฉิง เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม กี่โมงแล้ว ยังไม่รีบมา ทำงานอีก? “หัวหน้าซุนเมื่อไม่ได้ยินเสียงของเงินลั่วฉิง จึงตะโกนออมาอีกครั้ง

เงินลั่วฉิงรีบเรียกสติตัวเองกลับมา จากนั้นตอบรับด้วย เสียงต่ำ แล้ววางสาย

เมื่อวางสายทิ้งแล้ว เงินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆขณะนี้ห้องนอนมีเธอแค่คนเดียว เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉิน ได้ออกไปแล้ว ตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว เย่ซือเฉินน่าจะไป ทำงานแล้ว

เงิน วฉิงคิดเข้าข้างตัวเองในใจ เธอคิดว่าทุกคนเป็น ผู้ใหญ่กันแล้ว แม้ว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพราะว่าเธอเมา แล้ว ทำการขืนใจเขา เขาก็ไม่ได้เสียเปรียบมาก หรืออีกอย่าง เขาคงไม่ถือสาอะไรกับเธอ เรื่องนี้ก็ให้มันผ่านไปแบบนี้ ถือว่ามันเป็นอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ก็ผ่านไปได้

เมื่อคิดแบบนี้ จึงทําให้เงินลั่วฉิงสบายใจขึ้นเยอะ เธอ ทดลองขยับร่างกายดู แค่ขยับเล็กน้อย ก็ปวดไปทั้งตัว

ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย เมื่อคืนมันรุนแรง เร่าร้อนแค่ไหนกัน? หลังจากเมาแล้วเธอบ้าคลั่งแค่

ไหน?

จู่ๆเวินลั่วฉิงก็นึกได้อีกปัญหาหนึ่งขึ้นมา เนื่องจากขนาด เธอยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วเย่ซือเฉินหล่ะ? ไม่รู้ ว่าจะแย่กว่านี้ไหม?

เงินลั่วฉิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันยากที่จะ พูดอะไรจริงๆ! ! !

ถึงแม้ว่าจะเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่เงินลั่วฉิงก็ฝืนตัวเองให้ ลุกขึ้น ร่างกายของเธอสะอาดมาก น่าจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว

แต่ที่ไม่รู้คือเธออาบเองหลังทำเรื่องนั้นเสร็จ หรือเย่ซือ เฉินเป็นคนช่วยเธออาบน้ำกันแน่?

เป็นลั่วฉิงรู้สึกว่าตัวเองจะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้แล้ว เพราะถ้า คิดต่ออาจทําให้เธอเป็นบ้าได้

เมื่อมองไปที่เตียงเธอเห็นมัวางเสื้อผ้าใหม่อยู่ น่าจะเป็น เย่ซือเฉินเตรียมไว้ให้เธอ แถมยังมีอาหารเช้าที่พิถีพิถัน วางไว้ด้วย คิดว่าถึงว่าเย่ซือเฉินจะเป็นคนละเอียดขนาด นี้

ขนาดเธอได้ขืนใจเขาไป แล้ว เขาก็ยังดีต่อเธอขนาดนี้ ถือว่าดีมากแล้ว!

เงินลั่วฉิงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ กินอาหาร เล็กน้อย จากนั้นเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

แต่ว่า เมื่อก้าวออกไปถึงหน้าห้อง เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก สักครู่ สายตาคู่นั้นเบิกกว้าง ที่นี่ทำไมมันช่างคุ้นเคย ขนาดนี้?

เวินลั่วฉิงรีบหันกลับไป แล้วมองเห็นป้ายห้องด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าร่างกายมีความเกร็งเล็กน้อย
ไม่ใช่มั้ง? คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก

2201? ห้องเดิมเมื่อห้าปีที่แล้ว?

ทางเดินระหว่างห้องเหมือนกันกับห้าปีที่แล้วทุกอย่าง

ความจริงแล้วการตกแต่งภายในห้องเหมือนเมื่อห้า ปีก่อนทุกอย่าง ห้าปีที่ผ่านมา เย่ซือเฉินไม่เคยให้คน เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าห้าปีก่อนเวินลั่วฉิงไม่ได้มองห้อง ให้ชัดเจน ดังนั้นเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องจึงไม่ได้สังเกตว่ามี ปัญหาอะไร

เวลานี้เมื่อเธอเดินออกไปจากห้อง มองดูสภาพแวดล้อม ด้านนอก จึงพบว่ามันมีจุดนี้ที่คล้ายกัน มีชั่วขณะ ที่เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า แม่งเอ้ย ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้?

แต่ว่า ทำไมมันบังเอิญแบบนี้?

ห้าปีที่แล้วมันคืออุบัติเหตุ เพราะเธอกระโดดมาจากห้อง ข้างๆ กระโดดข้ามห้อง2201 พอดี และเวลานั้นผู้ชายคน นั้นอยู่ที่ห้องพอดี จากนั้นจึงเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดข้างหลัง เกิดขึ้น
แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ?

ครั้งนี้คนที่พาเธอมาคือเย่ซือเฉินไม่ใช่เหรอ? ถ้าเป็น เย่ซือเฉินพาเธอมา ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้ แล้ว ยังเป็นโรงแรมเดียวกัน ? อีกทั้งยังเป็นห้องเดียวกันอีก ด้วย?

หรือว่าเธอเมาเหมือนโดนผีเข้าทำให้จําเหตุการณ์เมื่อ ห้าปีก่อนได้ แล้วเธอก็เป็นคนบอกเย่ซือเฉินเองว่าให้พา มาที่ห้อง ?

เงินลั่วฉิงรู้สึกว่าไม่แน่อาจเป็นไปได้

แต่ว่า ในใจของเธอนั้นก็ยังมีความสงสัยอยู่หลายอย่าง แน่นอนข้อสงสัยพวกนี้ก็มีแต่เย่ซือเฉินเท่านั้นที่จะให้คำ ตอบเธอได้ หรือเธอควรจะหาเวลาไปถามเย่ซือเฉินถึง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เพราะว่า การที่เย่ซือเฉินเป็นคนพาเธอมากับเธอเป็นคน พาเย่ซือเฉินมานั้นมันไม่เหมือนกัน!!

จู่ๆเวินลั่วฉิงก็รู้สึกว่าเรื่องต่าง ๆ มันซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เย่ซือเฉินน่าจะไปทำงานแล้ว เงินลั่วฉิงแอบหายใจ เข้าลึกๆ จากนั้นรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ขณะนี้ ในห้องรับแขก เย่ซือเฉินนั่งไม่ถึงสิบห้านาทีแต่เขาดูเวลาแล้วอย่างน้อยห้าครั้ง

ใจเขาตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่เลย เขา กำลังคิด ว่าเธอตื่นนอนแล้วหรือยัง? ถ้าตื่นขึ้นมาแล้ว จะ มีปฏิกิริยาอะไรนะ? ความจริงแล้ว เขาอยากดูตอนที่เธอ ตื่นขึ้นมา อยากดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอะไรตอนตื่น

เขาคิดว่ามันต้องสนุกมากแน่เลย!

“ทำไมเหรอ? มีเรื่องด่วน? “คุณจูเห็นเขาใจไม่อยู่ กับเนื้อกับตัว ยิ้มออกมาเบาๆ: “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณ แสดงออกว่ามีเรื่องด่วนอย่างเห็นได้ชัดเลย

“อืม มีเรื่องด่วนจริง” เย่ซือเฉินยอมรับอย่างเปิดเผย

“ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนเวลาคุณล่ะ ผมต้องรีบไปขึ้น เครื่องเหมือนกัน ไปก่อนนะ” คุณจูเป็นคนรู้กาลเทศะ เรื่องสำคัญเมื่อกี้ก็ได้พูดเรียบร้อยแล้ว เขาก็ควรที่จะกลับ ได้แล้ว

“ได้ ผมให้เลขาหลิวไปส่งท่าน” เย่ซือเฉินลุกขึ้นส่งแขก ด้วยท่าทีที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ต้องส่ง แขกให้กลับก่อน ถึงจะกลับไปหาภรรยาได้อย่างรวดเร็ว

คุณจูเหลือบมองไปที่เขา คิ้วของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยไม่ได้เห็นเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขาเกลายเป็นคน อ่อนน้อมถ่อมตนและมีสัมมาคารวะไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

และใน เวลาต่อมา เย่ซือเฉินก็ได้เดินออกไปอย่าง

รวดเร็ว

คุณจูตกใจเล็กน้อย ถือ ว่าคำพูดเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดมัน ออกมาก็แล้วกัน

เย่ซือเฉินรีบกลับไปถึงห้อง ตอนแรกคิดว่าเธอคงยังไม่ ตื่น แต่ว่าเมื่อเข้าไปในห้องพบว่าบนเตียงนอนว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของเธอ

เย่ซือเฉินตกละลึงเล็กน้อย คนหล่ะ?

ตื่นนอนแล้วเหรอ?

เย่ซือเฉินรีบค้นดูที่ห้องให้ทั่วรอบหนึ่ง แต่ก็ยังไร้เงาของ เธอ สีหน้าของเขาดิ่งลงเล็กน้อย เธอไปไหนเหรอ?

คงไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน หลบหนีไปอีกนะ?