บทที่180 คุณชายสามเย่หึง ใครบางคนแย่แล้ว(1)

บทที่180 คุณชายสามเย่หึง ใครบางคนแย่แล้ว (1)

“นี่เธอรู้แล้วใช่ไหม?” คุณชายห้าฉิงเห็นปฏิกิริยาต่อมา ของเวินลั่วฉิงแล้ว จึงรู้สึกอึ้งไปอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกตื่นเต้น ขึ้นมา : “ในเมื่อเธอรู้แล้ว ต่อไปจะทำอย่างไรต่อ? จะเอา โค้กแก้วนั้นกรอกปากเฉินหรวนหรวนเลยหรือเปล่าครับ”

“ไม่หรอก” ครั้งนี้ ไม่คิดว่าเย่ซือเฉินจะตอบคําถามที่ อยากรู้อยากเห็นนี้ของคุณชายห้าฉิง

“ไม่หรอกหรือครับ? พี่สามรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ทำ?” คุณชายห้าฉิงไม่มั่นใจ : “แล้วพี่สามรู้ว่าเธอจะทำอะไร ไหมครับ?”

ครั้งนี้เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแต่แววตาของ เขานั้นยิ้มออกมามากขึ้นกว่าเดิม

ในห้องโถงงานเลี้ยงมีแท่นวางเครื่องดื่มเอาไว้โดย เฉพาะ ผู้จัดการลี่กำลังออกคำสั่งอะไรบางอย่างอยู่

เวินลั่วฉิงถือโค้กแล้วเดินเข้าไป

ดวงตาของเวินหรวนหรวนดูตกใจ เธอไม่รู้ว่าเป็นลั่วฉิงจะทำอะไร เป็นลั่วนึงไม่ได้ดื่มโค้กแก้วนั้นทำให้ในใจของ เธอนั้นรู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง

เงินลั่วฉิงเดินไปตรงหน้าผู้จัดการลี่ ในมือของเธอยังคง ถือโค้กแก้วนั้นเอาไว้อยู่ ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับผู้จัดการ ลี่ แล้วทันใดนั้นเองผู้จัดการลี่ก็หันมามองยังทิศทางของ เงินหรวนหรวน

แววตาที่มองมานั้น ทำให้เงินหรวนหรวนรู้สึกตกใจขึ้นมา ในทันที!!

และเวลานี้ เงินลั่วฉิงเองก็มองมาทางเงินหรวนหรวน ด้วยแวบหนึ่ง ดวงตาของเงินลั่วฉิงนั้นมีรอยยิ้มปรากฏ ขึ้น ร่างกายของเวินหรวนหรวนนั้นแข็งทื่อขึ้นมา รู้สึก เพียงความเยือกเย็นที่แทรกเข้ามาตั้งแต่หัวจรดเท้าเพียง เท่านั้น

หลังจากนั้น แก้วโค้กที่อยู่ในมือของเวินถั่วฉิงนั้นก็วงลง ตรงแท่นวางเครื่องดื่ม แล้วก็พูดกับผู้จัดการลี่อีกสองสาม ประโยค หลังจากนั้นก็หยิบปากกาขึ้นมาแล้วก็เขียนอะไร บางอย่างบนโต๊ะ

และเวินลั่วฉิงก็ตั้งใจมองมาทางเวินหรวนหรวนอีกครั้ง ด้วยความระมัดระวัง หรือแม้กระทั่งยังมีความโมโหอยู่อีก ด้วย สีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปนั้นดูมีความหลากหลาย และซับซ้อนมากด้วยเช่นกัน
ส่วนผู้จัดการลี่เองก็มองตามมาทางเวินหรวนหรวนด้วย

เวินหรวนหรวนคอยสังเกตเวินมั่วนิ่งอยู่ตลอด ดังนั้น ทุกๆการเคลื่อนไหวของเงินลั่วฉิงนั้นจึงอยู่ในสายตาของ เธอ

เธออดที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าจะถูกเงินลั่วฉิง จับได้แล้วอย่างนั้นหรือ? ตอนนี้เงินลั่วฉิงบอกกับผู้จัดการ ลี่ไปแล้ว?

ถ้าหากเวินลั่วฉิงบอกผู้จัดการลี่ไปแล้ว ผู้จัดการลี่จะ ต้องบอกกับคุณปู่อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแล้ว.….…….

“เธอต้องการจะบอกกับผู้จัดการลี่โดยตรงเลยหรือ?” ทางด้านบน คุณชายห้าฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย : “ถ้า จะบอกว่า วิธีนี้ดูจะค่อนข้างเหมาะสมก็ตาม เพียงแต่ สถานการณ์แบบนี้ ผู้จัดการเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างไรคุณหนูสองตระกูลเวินกับพนักงานคนนั้นก็ คงจะไม่ยอมรับออกมาอย่างโง่ๆหรอก วิธีนี้ดูจะไม่ราบรื่น อยู่บ้างนะครับ”

ไม่ราบรื่น? เย่ซือเฉินยิ้มออกมา มุมปากของเขายกขึ้น อย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ จากความเข้าใจที่เขามีต่อเธอ นั้น เธอจะไม่ทำอะไรให้ตัวเองไม่ราบรื่นอย่างเด็ดขาด ดัง นั้น เธอจะไม่ยอมปล่อยเงินหรวนหรวนไปง่ายๆแน่
เวลานี้เองเขารู้สึกรอคอยที่จะดูเรื่องสนุกๆต่อหลังจากนี้ แล้วสิ

เวินหรวนหรวนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นลั่วฉิงจะรู้แผนการ ของเธอแล้ว แต่เป็นลั่วนิ่งเพียงแค่เอาแก้วโค้กนั้นเข้าใกล้ ปากแล้วก็หยุดไปโดยที่ยังไม่ทันได้ดื่ม

ยานั้นใส่เข้าไปในโค้กแล้วไม่สามารถเห็นถึงความผิด ปกติอะไรได้เลยด้วยซ้ำ แต่ การกระทําของเงินลั่วฉิงทำ ให้เงินหรวนหรวนรู้สึกตกใจมากจริงๆ

“พี่เย่อ ไม่รู้ว่าพี่สาวกำลังคุยอะไรกับผู้จัดการอยู่? ไม่รู้ ว่าเจอปัญหาอะไรรึเปล่า? พอดีว่าฉันมีเรื่องที่จะต้อง จัดการ พี่เย่อพอจะไปช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ ว่ามีอะไร ที่พอจะช่วยพี่สาวได้บ้างหรือเปล่า ถึงอย่างไรอาการของ พี่ก็เพิ่งจะหาย ฉันเป็นห่วงพี่เขามากๆเลยค่ะ” เฉินหรวน หรวนเดินมาข้างๆเย่อหยู่นาน ตอนที่เธอมองมายังเย่อห ยู่นานนั้น ใบหน้าของเธอแสดงถึงความเป็นห่วงออกมา อย่างชัดเจนมาก เป็นเหมือนความอ่อนโยนจอมปลอม เวลาปกติสําหรับเธอ

ถ้าไม่ทำให้ชัดเจน เวินหรวนหรวนก็ไม่วางใจ อีกทั้งตอน นี้เธอก็ไม่กล้าไปเอง กลัวว่าเงินลั่วฉิงรู้ตัวขึ้นมาแล้วจริงๆ แล้วจะทำอะไรเธอ ดังนั้น เธอจึงคิดที่จะให้เย่อหยู่นานไป แทนเธอ
ถึงแม้ว่าห้าปีมานี้เย่อหยู่นานจะไม่ได้เอ่ยพูดถึงเรื่องที่จะ แต่งงานกับเธอ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ยังไม่ได้ ตัดขาดจากกัน

“ได้สิ” เย่อหยู่นานมองเฉินหรวนหรวน แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ พูดอะไรออกมา เขารู้เรื่องที่เป็นหรวนหรวนทำ แต่สุดท้าย ก็ยังคงเข้าข้างเงินหรวนหรวนอยู่ดี

จริงๆแล้วเขาเองก็เห็นทุกความเคลื่อนไหวของเงินลั่วฉิง ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือความบังเอิญ ตอนที่เย่อหยู่นาน เดินเข้ามานั้น ผู้จัดการลี่ก็เดินออกไปพอดี

“คุณกำลังทำอะไรครับ?” เย่อหยู่นานที่ยืนอยู่ทางด้าน หลังเวินลั่วฉิง จู่ๆก็ส่งเสียงออกมา

เวินลั่วฉิงหันมา แล้วแสร้งทำเป็นเพิ่งจะเห็นเขา สีหน้า เปลี่ยนไปในทันที มีทั้งความรู้สึกตกใจและกลัว มือที่ปิด อยู่ด้านบนโต๊ะราวกับกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่

เมื่อเห็นท่าทางของเธอแล้ว ดวงตาของเย่อหยู่นานจ้อง มา ยิ่งเธอเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกสงสัย เขาเดินเข้ามา ต้องการดูว่าเธอปิดบังอะไรเอาไว้

เขาอยากจะมองให้ชัดเจนตรงตำแหน่งที่เป็นลั่วฉิงเอา มือปิดเอาไว้ เพียงแต่มายืนอยู่ตรงด้านขวามือของเธอ แล้วนั้น แต่ทางด้านหลังของเขานั้นมีเก้าอี้สูงตัวหนึ่งอยู่พอดี

ความสูงและระยะห่างของเก้าอี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ยืนอยู่ ตรงนี้ก็จะนั่งลงบนนั้น และนี่เวินลั่วฉิงคงจะจัดวางเอาไว้ แล้วนั่นเอง

เมื่อเห็นเย่อหยู่นานจะนั่งลงแล้วนั้น ดวงตาของเวิน วฉิง จึงเป็นประกายออกมา

“คุณชายเย่อ เชิญดื่มโค้กนะคะ” เวินลั่วฉิงเลื่อนโค้ก แก้วนั้นมาตรงหน้าของเย่อหยู่นาน มุมปากยกขึ้นมาอย่าง มีความหมาย

“คุณรู้ว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา?” เห็นท่าทางของเธอในตอน นี้แล้ว แม้ว่าเย่อหยู่นานรู้สึกว่ายากที่จะเชื่อยู่บ้าง แต่จะ ไม่ยอมรับก็ไม่ได้ถึงความจริงในเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าเธอรู้แล้วว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา หรือบางที อาจจะเป็นผู้จัดการลี่ที่เป็นคนค้นพบแล้วมาบอกเธอ

เย่อหยู่นานยังคงไม่เชื่อว่าคนโง่ๆอย่างเวินลั่วฉิงจะค้น พบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“พูดมาแบบนี้แล้ว แสดงว่าคุณชายเย่อรู้มาตั้งแต่แรก แล้วสินะคะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ถูกหลอก แล้วสินะคะ” เวินลั่วฉิงไม่ได้ตอบคำถามเขา เพียงแต่มุมปากของเธอยกขึ้นปรากฏรอยยิ้มที่ดูเย็นชาออกมา

จริงๆแล้วเธอเองก็พบความผิดปกติของเย่อหยู่นานก่อน หน้านี้เช่นกัน คาดเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะต้องรู้ เรื่องนี้ เพิ่งจะลองทดสอบหยั่งเชิงดูแต่กลับเป็นจริงอย่าง ที่เธอคาดเดาเอาไว้เสียอย่างนั้น

ทั้งๆที่เย่อหยู่นานรู้ว่าเป็นหรวนหรวนวางยาเธอ แต่กลับ ยังช่วยเงินหรวนหรวน เฮ้อ เป็นพวกเดียวกันจริงๆสินะ

เวินลั่วฉิงไม่ได้ขัดขวางเขา และปล่อยให้เย่อหยู่นานนั่ง ลงตรงเก้าอี้สูงตัวนั้น

เดิมทีเธอต้องการให้เงินหรวนหรวนมาติดกับ ไม่คิดว่า คนที่มาจะเป็นเย่อหยู่นาน

ในเมื่อเย่อหยู่นานส่งตัวเองมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็อย่า โทษเธอก็แล้วกัน เขายอมที่จะมาเป็นตัวตายตัวแทนเอง จริงๆแล้วก็ไม่ได้หลอกเขาเลยเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้มา ตั้งแต่แรกว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอแต่กลับไม่พูดอะไร ออกมา และตอนนี้เขาก็มาเพื่อต้องการจะสืบความจริง แทนเงินหรวนหรวนอีกด้วย

ดังนั้น เรื่องนี้จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้
เย่อหยู่นานไม่เข้าใจความหมายของเธอ หลังจากที่นั่ง ลงแล้วก็ผลักมือของเธอออกจากโต๊ะ กลับเห็นว่าบนโต๊ะ นั้นไม่มีอะไรเลย เย่อหยู่นานขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วกวาดตามองไปยังเวินลั่วฉิง และเตรียมที่จะลุกขึ้น

เพียงแต่เงินลั่วฉิงหันกลับไปมองเขา แล้วจู่ๆก็หัวเราะขึ้น มา : “คุณชายเย่อ ฉันขอเตือนคุณด้วยความหวังดีเสีย หน่อยนะคะ ทางที่ดีที่สุดคือคุณอย่าขยับอีกเลยจะดีกว่า ค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้น ผลที่จะตามมาอาจจะรุนแรงก็ได้นะ

“หมายความว่าอะไร?” เย่อหนูนานขมวดคิ้วขึ้น มองหน้า เธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมนั่งลงแล้วจะไม่สามารถขยับได้ กัน? แต่เขาจะขยับตัวเพื่อลุกขึ้นนั้นกลับต้องหยุดลงจริงๆ