บทที่174คุณชายสามเย่ไว้หน้า(2)

บทที่174คุณชายสามเย่ไว้หน้า(2)

“ฉิงฉิง เธออึ้งอะไรอยู่น่ะ? มู่หรงตัวหยางบอกว่าแผน ของเธอสำเร็จแล้ว ได้ข้อมูลมาแล้ว ฉันจะดูซิว่าคนไม่ดี อย่างจงเยวนั่นจะยังอวดเก่งได้อย่างไร” หลังจากที่ฉู่หลิง เอ่อวางสายไปแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและ ดีใจ

ได้ยินคำพูดของฉู่หลิงเอ๋อแล้ว ดวงตาของเงินลั่วฉิงเป็น ประกายขึ้นมา แผนของเธอสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ?

ในใจของเธอรู้ดีว่าแผนของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่าไป แล้ว

มู่หรงดัวหยางเอาข้อมูลมาจัดการแล้วบันทึกลงในการ์ด ความจำนั้นใหม่อีกครั้ง ซ่งหยุนทำสัญลักษณ์เหมือนกับ อันก่อนเอาไว้ หลังจากนั้นฉู่หลิงเอ๋อจึงเอ่ยพูดถึงสถานที่ หนึ่งขึ้นมาเพื่อให้จงเยว่มาเอาข้อมูลไป

สถานที่ฉู่หลิงเอ๋อเป็นคนเลือก คือบ้านของเพื่อนเธอ ซึ่ง เป็นที่ที่อยู่ในตำแหน่งซ่อนอยู่ค่อนข้างลึกพอสมควร
หลังจากจงเยวรีบมาแล้วนั้น เธอถือการ์ดความจำนั้น อย่างตั้งใจ เธอมองดูอย่างละเอียดสักพักหนึ่ง ก็ไม่เห็นว่า มีปัญหาอะไร แต่เธอก็ยังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ยังคง พยายามหาเรื่องมาตำหนิอยู่เช่นเดิม : “เวินลั่วฉิง การ์ด ความจำนี้ถูกเย่ซือเฉินแย่งเอาไปเมื่อคืนวานนี้ คุณแน่ใจ หรือว่าเย่ซือเฉินจะไม่ได้ดูแล้ว คุณรับประกันได้ใช่ไหม ว่าจะไม่เกิดเรื่องขึ้น?”

ได้ยินคำพูดของจงเยว่แล้ว ฉู่หลิงเอ๋อและซ่งหยุนรู้สึก ตื่นเต้นขึ้นมา เนื่องจากว่าพวกเธอรู้ว่าข้อมูลในการ์ด ความจำนี้ เย่ซือเฉินเห็นมันแล้ว อีกทั้งตอนนี้ข้อมูลที่ เป็นต้นฉบับก็ยังอยู่ในมือของเขาอีกด้วย

จริงๆแล้วปัญหานี้พวกเธอเองก็รู้สึกเป็นกังวลอยู่เช่นกัน

ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ฉิงฉิงจะต้องเป็นคนแรกที่ ต้องถูกดึงให้มารับผิดชอบอย่างแน่นอน

ดวงตาของมู่หรงตัวหยางหมองลงเล็กน้อย

“ฉันรับประกันค่ะ” เวินลั่วฉิงกวาดตามองไปยังจงเยว่ อย่างนิ่งๆ เสียงของเธอไม่ได้สูง แต่กลับดูมีพลังอย่างที่ ทำให้ไม่อาจมีข้อสงสัยได้

เธอเชื่อเย่ซือเฉิน เชื่อว่าต่อให้การ์ดความจำจะยังอยู่ในมือของเยซือเฉิน ก็จะไม่มีทางเกิดปัญหาขึ้นมาได้ อย่างแน่นอน

ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกอึ้งไป ดวงตาทั้งสองข้างที่มองมายัง เงิน วฉิงกระพริบลงอย่างรวดเร็ว ฉิงฉิงของเธอดูเหมือน กับว่าจะเชื่อใจเย่ซือเฉินมากขนาดนี้เชียวหรือ?

ฉิงฉิงของเธอทำไมถึงได้เชื่อใจเย่ซือเฉินขนาดนี้กัน ทําไม?

ดูแล้วมีความหวังอยู่จริงๆสินะ!!

ซ่งหยุนยิ่งรู้สึกตื่นตะลึงมากขึ้นไปอีก ถ้าหากเย่ซือเฉิน ไม่ได้ดูข้อมูล ฉิงฉิงจะรับประกันแบบนี้ก็ว่าไปอย่าง แต่ ทั้งๆที่เย่ซือเฉินดูข้อมูลแล้ว อีกทั้งข้อมูลเดิมนั้นก็ยังอยู่ ในมือของเขือเฉินอีกด้วย! ทําไมฉิงฉิง………

มู่หรงดัวหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ตำแหน่งอาชีพของ ฉิงฉิงนั้นตัดสินได้ว่าเธอไม่สามารถเชื่อใครได้ง่ายๆ แต่ ตอนนี้เธอกลับรับประกันยืนยันออกมาเพื่อเย่ซือฉินอย่าง นั้นหรือ?

นี่ไม่เพียงแค่เป็นความเชื่อใจที่เธอมีต่อเย่ซือเฉินเพียง เท่านั้น เกรงว่านี่เพื่อเป็นการปกป้องเย่ซือเฉินอีกด้วย ความคิดเล็กๆของเธอนี้เขามองออก
“คุณรับประกัน คุณมีสิทธิ์อะไรจะมารับประกันได้ ถ้า หากเกิดเรื่องขึ้น พวกเราต่างก็จะได้รับความเดือดร้อน ด้วย ไม่แน่ว่าพอถึงตอนนั้นแล้วอาจจะมีอันตรายต่อชีวิต ด้วยก็ได้” จงเยว่กลับยังคงไม่ยอมเลิกรา เธอรู้สึกว่านี่ เป็นโอกาสดีๆที่เธอจะสามารถล้มเงินลั่วฉิงได้ โอกาสดีๆ แบบนี้ก็ไม่อยากให้พลาดอยู่แล้ว

“คุณวางใจเถอะค่ะ แม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น ก็ไม่เดือดร้อน ไปถึงคุณหรอกค่ะ” เป็นลั่วฉิงค่อยๆกลอกตามองไปยังจง เยว่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ด้วยความเย้ยหยัน : “เพราะ ว่าคุณไม่มีคุณสมบัติพอ”

ประโยคข้างหน้าของเงินลั่วฉิงฟังดูแล้วเหมือนกับไม่มี อะไร แต่ประโยคสุดท้ายที่เสริมขึ้นมานั้นช่างร้ายกาจ มากเสียจริงๆ

ฉู่หลิงเอ๋อหัวเราะออกมา ส่วนซ่งหยุนกับมู่หรงตัวหยาง นั้นไม่ได้หัวเราะมีเสียง แต่ใบหน้านั้นกลับมีรอยยิ้ม ปรากฏขึ้น เป็นรอยยิ้มแห่งความเยาะเย้ย

ทันใดนั้นเองจงเยว่ก็หน้าเปลี่ยนสีขึ้นมา เวลานี้เธอแทบ อยากจะฉีกเวินลั่วฉิงออกให้แหลกละเอียดไปเสีย แต่ เธอก็พยายามกดความโมโหเป็นฟืนเป็นไฟนี้เอาไว้ในใจ ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย : “ถึงแม้ฉันจะไม่เป็นอะไร แล้วพวกเขาล่ะ คุณจะเอาชีวิตพวกเขามาล้อเล่นแบบนี้ อย่างนั้นหรือ?”
ค่าพูดนี้ของเธอเห็นได้ชัดว่าต้องการจะยั่วยุ

“ฉันยอมตายเพื่อฉิงฉิงของฉัน!” ฉู่หลิงเอ๋อเลิกคิ้วขึ้น จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาเสียงดัง

บ้าจริง จะยุเสี้ยมความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้น จง เยวตาบอดไปแล้วหรือไงกัน?

“ฉันก็ยอม!” ซ่งหยุนก็เอ่ยขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว

“ผมก็ยอมตายเหมือนกัน!” มู่หรงตัวหยางก็ไม่ยอมช้า กว่าคนอื่นเช่นกัน

จงเยว่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ จึงโมโหเสีย จนแทบจะกระอักเลือดออกมา

“ยังมีปัญหาอะไรอีกไหมคะ?” ฉู่หลิงเอ๋อเหลือบมองไป ยังจงเยว่ : “ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว คุณก็ไสหัวออกไปได้ แล้วนะ”

ในใจของจงเยวนั้นไม่เต็มใจ แต่ก็รู้ว่าตอนนี้คงจะไม่มี ประโยชน์แล้ว จึงทำได้เพียงกลับออกไปด้วยความคับ แค้นใจ

“ฉิงฉิง การ์ดความจำอันนั้นยังอยู่ในมือของเย่ซือเฉินจะไม่มีปัญหาอะไรจริงๆใช่ไหม?” หลังจากที่จงเยว่ออก ไปแล้ว ซึ่งหยุนอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“วางใจเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” เวินลั่วฉิงมองเธอ แล้วยิ้ม ออกมา เป็นรอยยิ้มนิ่งๆเท่านั้น กลับทำให้รู้สึกสบายใจ ขึ้นมาได้ในทันที

ข่งหยุนรู้สึกวางใจแล้ว ในเมื่อฉิงฉิงบอกว่าจะไม่เป็นไร ก็จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน

“นั่นแน่ นี่มันยังไงกันแน่? ทําไมเธอถึงได้เชื่อเขาขนาด นั้นล่ะ?” ฉู่หลิงเอ๋อยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่อบอุ่น และตื่น เต้น : “ฉิงฉิง เธอหวั่นไหวกับเขาแล้วใช่ไหม?”

“หวั่นไหวอะไรกันล่ะ? พวกเราแต่งงานกันเพราะข้อ ตกลงนะ”เวินลั่วฉิงมองบนใส่ฉู่หลิงเอ๋อ เธอกับเย่ซือเฉิน แต่งงานกันเพราะข้อตกลง มีระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งปี เท่านั้น ตรงจุดนี้เธอจำมันได้ดี

“ไม่หวั่นไหวจริงๆหรือ?” ฉู่หลิงเอ๋อยอมรามือง่ายๆเสีย ที่ไหนกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอชัดขึ้นมากกว่าเดิม : “ถ้าหากเธอไม่หวั่นไหว ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปจีบเย่ซือเฉิน แล้วนะ ฉันรู้สึกพอใจเขาอยู่เหมือนกัน”

เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋อเพียงแค่ต้องการพูดกระตุ้นเป็นลั่วฉิง เพียงเท่านั้น เรื่องของความรู้สึก ในตอนที่เจ้าตัวไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง มีการกระตุ้นของบุคคลที่สาม เข้ามาด้วยนั้นจะยิ่งทำให้เห็นผลได้ดียิ่งขึ้น

ใบหน้าของมู่หรงตัวหยางเดิมทีที่ดูคึกคักมีชีวิตชีวาอยู่ นั้นจู่ๆก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที เขายื่นมือออกมาผลักที่ศีรษะ ของฉู่หลิงเอ๋อ : “เธอคิดอะไรน่ะ?”

“มู่หรงตัวหยาง นายตีหัวฉันอีกแล้วนะ ฉันบอกนายแล้ว ว่าที่ฉันไม่ฉลาดเท่าฉิงฉิงเนี่ยก็เพราะนายตีฉันอยู่แบบนี้ นี่ไง” ฉู่หลิงเอ๋อหันมาทางมู่หรงตัวหยางอย่างรวดเร็ว แล้ว แยกเขี้ยวตวาดขึ้นมา

“ตอนที่เธอยังไม่มารู้จักฉันโง่กว่าตอนนี้อีกนะ” มู่หรงตัว หยางมองท่าทางที่กำลังแยกเขี้ยวของเธอแล้วนั้นอดที่จะ หัวเราะออกมาไม่ได้

“มู่หรงตัวหยาง ฝากไว้ก่อนเถอะ สักวันนึงฉันจะเอา ระเบิดไปปานาย” ฉู่หลิงเอ๋อพ่นลมหายใจออกมา โมโห จนหน้าแดง เธอเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นบอกว่าเธอโง่

บ้าจริง! ฝากไว้ก่อนเถอะ

“ได้ ฉันจะรอนะ” ตอนที่มู่หรงดัวหยางเอ่ยพูดออกมานั้น ใบหน้ายังคงปรากฏรอยยิ้มอยู่ แต่น้ำเสียงนั้นราวกับว่าดู จริงจังผิดปกติ
“ได้ นายรอได้เลย รอฉันก่อนเถอะ” เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋ อกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทางที่ แปลกไปของมู่หรงตัวหยาง

เงินลั่วฉิงเดิมทีได้ยินคำพูดของฉู่หลิงเอ๋อแล้วรู้สึกอึ้งไป นั้น ในใจราวกับมีความรู้สึกแปลกๆ เพียงแต่ตอนนี้เห็นฉ่ หลิงเอ๋อและมู่หรงตัวหยางกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น จึงเพิก เฉยกับความรู้สึกแปลกๆนี้ไป โดยไม่ได้เก็บมาคิดมากอีก

“ฉันกลับก่อนนะ” เวินลั่วฉิงลุกขึ้น เตรียมจะกลับ เธอรู้ ว่าคืนนี้เย่ซือเฉินมีนัด อาจจะไม่ได้กลับมาเร็วขนาดนั้น แต่วันนี้เธออยากจะกลับไปเร็วหน่อย

เดิมทีเวินลั่วฉิงคิดว่าเย่ซือเฉินคงไม่กลับมาบ้านเร็ว ขนาดนั้น แต่ตอนที่เธอกลับมาถึงคฤหาสน์แล้วนั้น กลับ พบว่าไฟในคฤหาสน์กำลังเปิดสว่างอยู่

ทำไมเย่ซือเฉินถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้กัน? ทำไม…….