บทที่165 ในยามดึก กับการสอบสวนของคุณ ชายสามเย่ (2)

บทที่165 ในยามดึก กับการสอบสวนของคุณชายสาม เย่ (2)

หากไม่ได้ตกหายที่โรงแรม งั้นหายตอนไหนกันนะ

เธอจำได้ว่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปาร์ตี้นั้น เธอยังตรวจ อย่างละเอียด แล้วตอนนั้นก็ยังอยู่

ข้อมูลนั้นสำคัญขนาดไหน ในใจเป็นลั่วฉิงรู้ดี วันนี้หาย ไปแล้ว ผลที่จะตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

ต่อมา เวินลั่วฉิงอยากจะรีบใส่เสื้อผ้า แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่า เอสซี การ์ดอยู่ที่ไหนกันแน่ และแม้เธอจะรู้ว่าตอนนี้กลับ ไปจะอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็จำเป็นต้องไปหาในตอนนี้

เพียงแต่ ในตอนนี้ จู่ๆเป็นลั่วฉิงก็เห็นแสงข้างกระจกรถ ส่องเข้ามา แล้วยังมีเสียงรถขับเข้ามาอีก

เวินลั่วฉิงตะลึงตกใจ เย่ซือเฉินกลับมาแล้วใช่ไหม

เงินลั่วฉิงหยุดใส่เสื้อผ้าไว้ เธอฟังอย่างเงียบไป จากนั้น ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากชั้นล่าง
รู้ได้เลย ว่าเยซือเฉินได้กลับมาแล้วจริงๆ

เงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เย่ซือเฉินกลับมาแล้ว เธอจะ ออกไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

และตอนนี้หากเธอจะออกไปจากประตูจริงๆละก็ ก็กลัว ว่าเย่ซือเฉินจะไม่อนุญาตเธอ

เงินลั่วฉิงได้ยินเสียงเท้าเดินเข้ามาชั้นบน เธอก็รีบวาง เสื้อผ้าไว้ข้างๆ จากนั้นก็นอนลงบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุม แล้วแกล้งทําเป็นหลับ

เธอกลัวว่าเย่ซือเฉินจะขึ้นชั้นบนมาตรวจดูที่ห้องเธอ

แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือหลังจากที่เย่ซือเฉินขึ้นมา ชั้นบนแล้ว ไม่เข้ามาห้องเธอ ในตอนแรกนั้นเธอเลือก ห้องข้างในสุดในนี้ ตอนนี้ เธอได้ยินเย่ซือเฉินเดินไปสัก พักก็หยุด จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก

นับคำนวณจำนวนก้าวที่เขาเดินขึ้นมาจากชั้นบนนั้น เย่ซือเฉินคงเข้าไปในห้องสมุด

ดึกขนาดนี้เขาเข้าไปห้องสมุดทำอะไรนะ

ในใจเวินลั่วฉิงซ่อนความสงสัยมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็นอนอยู่ที่เตียงไม่ขยับ เธอรู้ว่าในเวลานี้เธอขยับไม่ได้ เด็ดขาด แต่ว่าเธอคิดไปคิดมา แล้วจึงจะหยิบชุดนอนมา ใสอย่างระมัดระวัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เงินลั่วฉิงได้ยินเสียงเท้าเชือ เฉินอีกครั้ง รู้ได้เลยว่าเขาได้ออกมาจากห้องสมุดแล้ว

หลังจากเย่ซือเฉินออกจากห้องสมุด แววตาคู่นั้นก็จับ จ้องไปยังห้องนอนเวินลั่วฉิง ต่อมา สายตาก็เขาได้หรี่ลง อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็รีบก้าว

เดินตรงไปที่ห้องของเวินลั่วฉิงทันที

ภายในห้อง เวินลิ่วฉิงกำลังนอนบนเตียงคิดเรื่องเย่ซือ เฉินไปห้องสมุดอยู่ ได้ยินเสียงเดินข้างนอกที่ใกล้เข้ามา เรื่อยๆแล้ว เธอก็ตกใจไม่น้อย

เย่ซือเฉินคิดจะมาที่ห้องเธอเหรอ

เพราะห้องนอนเย่ซือเฉินไม่ได้อยู่ทางนี้ แต่กลับอยู่อีก ด้านที่ตรงกันข้ามกัน

แม้ก่อนหน้านี้เธอจะเตรียมตัวไว้แล้ว แต่ก็ยังอดตื่นเต้น กังวลไม่ได้อยู่ดี เธอถึงกับรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจ ตัวเองนั้นเสียจังหวะไปหมด
เธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่ตอนนี้เธอกลัวเย่ซือเฉิน

จริงๆ

เงินลั่วฉิงแอบหายใจออก และหายใจเข้า เพื่อพยายาม ให้ตัวเองสงบลงมา เธอหลับตาลง แล้วแกล้งนอนต่อ พยายามแกล้งให้ธรรมชาติปกติ และแกล้งทำให้เหมือน ที่สุด

ต่อมา เย่ซือเฉินก็ได้เปิดประตูห้องเธอ……

ในขณะนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนใจของตัวเองนั้นจะเต้น หลุดออกมาแล้ว ยังดีที่เธอคลุมผ้าห่มไว้ และในห้องก็ ไม่ได้เปิดไฟ เพราะฉะนั้นเย่ซือเฉินมองไม่ออกถึงความ เปลี่ยนแปลงแน่นอน

แม้เย่ซือเฉินมองไม่เห็นพิรุธของเวินลั่วฉิง แต่เพราะแสง จากข้างนอกที่ส่องมา เขากลับเห็นได้ชัดเจนถึงเงาร่าง ของคนที่นอนอยู่บนเตียง

ในตอนนั้น เย่ซือเฉินหยีตาพร้อมกับประกายแวววาว มุม ปากค่อยๆกระตุกขึ้น เหมือนยิ้มแล้วไม่ยิ้ม

ดี ดีมาก ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาแล้ว และตอนนี้ยัง แกล้งหลับอยู่บนเตียงด้วย

เย่ซือเฉินยื่นมือออกไป เปิดไฟในห้อง และเป็นไฟดวงที่สว่างที่สุดในห้อง

แสงไฟที่สว่างขึ้นอย่างกะทันหันนั้นทำให้เป็นลั่วฉิงปรับ ตัวไม่ได้เล็กน้อย แต่เธอก็ยังแกล้งทําหลับต่อ

จู่ๆแสงไฟก็สว่างเลยทำให้เปลือกตาเธอมีการสนอง แต่ ว่า เวินลิ่วฉิงก็อดทนเอาไว้ ไม่เผยพิรุธออกมาแม้แต่น้อย

แม้การเปิดไฟที่กะทันหันนั้นจะมีผลกระทบ แต่เวลานี้ เป็นช่วงที่คนนอนหลับลึกที่สุด เพียงเปิดไฟนั้นไม่เพียง พอสําหรับการตื่นของคนที่หลับลึก

แน่นอน สิ่งที่สำคัญคือเงินลั่วฉิงไม่สะดวกที่จะตื่นขึ้น มาในตอนนี้ เพราะถ้าตื่นขึ้นมาในตอนนี้ เธอก็ต้องเผชิญ หน้ากับเขา และต้องเผชิญหน้าเกี่ยวกับเรื่องมากมาย

แกล้งหลับในตอนนี้จึงเป็นวิธีหลีกเลี่ยงได้ดีที่สุด

นัยน์ตาเยซือเฉินจ้องมองไปยังเธอ และภายใต้นัยน์ตา นั้นมีรอยยิ้มเผยออกมา เพียงแต่รอยยิ้มที่เห็นนั้นกลับ ทำให้คนรู้สึกขนพองสยองเกล้ายังไงไม่รู้

เย่ซือเฉินเดินไปตรงหน้าเตียง ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ เรียกเธอด้วย สายตาเขาจ้องมองเสื้อผ้าวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของเธอ ที่เห็นได้ชัดคือชุดชั้นในที่อยู่ข้าง

บนสุด

เงินลั่วเฉินนอนอยู่เตียง ไม่กล้าลืมตา จึงไม่รู้ว่าเขากำลัง

ทําอะไรอยู่

เพียงไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ ในใจเธอก็เริ่ม ร้อนรน เขาทําอะไรกันแน่ คงไม่สังเกตเห็นอะไรเข้าแล้ว ใช่ไหม

เพราะตอนที่เธอเข้ามานั้นไม่ได้เปิดไฟ ในความมืดนั้น อาจมีทิ้งให้เห็นอยู่ก็ได้

แน่นอน เวิน วฉิงยังคงแกล้งหลับต่อ เพราะฉะนั้นเธอ จะขยับไม่ได้ และลืมตาไม่ได้เช่นกัน

เธอมีเพียงใบหูที่สามารถยังฟังได้ แต่ตอนนี้เย่ซือเฉินไม่ หลุดเสียงพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

เย่ซือเฉิหันไปมองเวินลั่วฉิงที่กำลังแกล้งหลับอยู่บน เตียงชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกมา หยิบชุดชั้นในเธอ ขึ้นมา

เขาหยิบชุดชั้นในเธอแล้ว ก็พลิกมาดู ในชุดชั้นในยังมี อีกชั้นซ่อนอยู่ ใช้ใส่ฟองน้ำเสริมอก แต่ว่า ตอนนี้ชุดชั้น ในตัวนี้เธอไม่ได้ใส่ฟองน้ำเสริมอกแล้ว
จากไซส์ของเธอแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ฟองน้ำเสริมอก ของพวกนั้นหรอก

ชุดชั้นในนี้ของเธอดีไซน์องศากำลังดี ปากทางด้านใน ไม่ใหญ่มาก และมีความลาดเอียงจากบนถึงล่าง ดังนั้น เมื่อใส่ของเข้ามา ชุดชั้นในที่ใส่ไว้กับตัวก็จะแนบชิดกับ ผิว จากไซส์ของเธอนั้นเพียงพอสำหรับเติมเต็มในช่อง ว่างนี้ ของที่ใส่ไว้ข้างในไม่ตกอย่างแน่นอน

อืม ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเป็นที่ซ่อนของที่ดีมากๆ

แต่ว่า……

เย่ซือเฉินจับชุดชั้นในนั้นไว้ แล้วนั่งลงที่ข้างเตียงเธอ เขาก็ยังไม่พูดอะไรเช่นเดิม และไม่มีการเคลื่อนตัวอะไรที่ ทำให้เธอตื่นเลย

เขามองดูเธออยู่เช่นนั้น เขาอยากรู้จริงๆว่าเธอจะแกล้ง หลับอยู่ภายใต้การเฝ้าดูมองของเขาได้นานสักแค่ไหน

แต่ว่า เย่ซือเฉินประเมินความอดทนของเธอต่ำไป

เวินลั่วฉิงยังคงหลับต่อไป ภายในการเฝ้ามองดูของเขา เธอยังคงหลับอยู่เช่นเดิม และยังคงมีท่าทีหลับสนิท
เยซือเฉินแอบถอนหายใจ เขารู้ ว่าถ้าตอนนี้เขาไม่ทำ อะไรสักอย่าง เธอคงจะแกล้งหลับแบบนี้ไปเรื่อยๆ

จู่ๆเขาก็ก้มหน้าลง แล้วกัดที่ริมฝีปากเธอแรงๆ ที่จริง ตอนนี้เขามีความคิดที่จะกัดเธอให้ตายเสียด้วย

เงินลั่วฉิงที่เริ่มแกล้งต่อไม่ไหว ตอนนี้มาโดนเขากัด อย่างแรงๆแบบนี้อีก เธอก็ต้องตื่นขึ้นทันที

“โอ๊ย เจ็บ”เวินลั่วฉิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา แล้วลืมตาขึ้น แกล้งทำเหมือนเพิ่งตื่น สีหน้ามึนงง จ้องมองเขาด้วย ความไม่เข้าใจ

ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเธอแสดงสมจริงเป็นอย่างมาก จน ไม่มีพิรุธเลยสักนิดเดียว