บทที่ 321 ความฉลาดหลักแหลมของถังจื่อโม่(2)

บทที่ 321 ความฉลาดหลักแหลมของถังจื่อโม่ (2)

มุมปากของถังจื่อโม่ค่อย ๆ ยกขึ้น เขารู้สึกว่าเด็กสาวคน นี้จงใจ

แต่เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วยอม ตามใจเธอทุกอย่าง ใครใช้ให้เธอเป็นน้องสาวของเขากัน ล่ะ

“ไปกันเถอะ” ถังจื่อโม่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ถังจื่อซี จากนั้นก็ จูงมือถังจื่อซีเดินไปยังโรงเรียน

เมื่อเพิ่งเข้ามาถึงในโรงเรียน ถังจื่อโม่ก็เห็นผู้ชายแปลก

หน้าคนหนึ่งกำลังเดินเขามาหาพวกเขา

เป็นเพราะจี้หซีได้กำชับเอาไว้ ถังจื่อโม่จึงระวังตัวมาก เป็นพิเศษ เขาจึงกำมือของถังจื่อซีไว้แน่น

ถังจื่อโม่แหงนสายตาขึ้น มองไปยังผู้ชายคนนั้น ใบหน้า ผู้ชายคนนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ดูไม่ออกถึงสิ่ง ผิดปกติใด ๆ เลย แต่สายตาอันเฉียบคมของถังจื่อโม่กลับ พบว่า ในมือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของผู้ชายคนนั้นมีบาง อย่างที่ส่องแสงสะท้อนออกมา
เห็นได้ชัดว่า ในมือของผู้ชายคนนั้นน่าจะมีของประเภท มีดอะไรทํานองนั้นอยู่แน่ ๆ

การที่ถังจื่อโม่มีสัญชาตญาณที่ไวต่อความรู้สึกมากกว่า เด็กคนอื่นทั่วไปนั้น เป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เขาอยู่ อาศัย และผู้คนที่เขาใกล้ชิดด้วยก็มีส่วนเกี่ยวข้องอย่าง มากที่ทําให้เขาเป็นแบบนี้

ไม่ว่าจะคนรอบตัวถังไปเชียน หรือคนเหล่านั้นที่เปรียบ เสมือนคนในครอบครัวของเงินลั่วฉิง ล้วนแต่ไม่ธรรมดา กันทั้งนั้น

ทำให้เขาซึมซับจากสิ่งแวดล้อมพวกนี้เข้าไปโดยไม่รู้ตัว ถังจื่อโม่ได้เรียนรู้อะไรต่าง ๆ มากมาย สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่ง ที่หาเรียนไม่ได้จากในโรงเรียนหรือในตำราเรียน รวมไป ถึง สิ่งที่ถังไป่เชียนและมู่หรงตัวหยางตั้งใจสอนถังจื่อโม่ เป็นพิเศษอีก

ฉะนั้น ถึงแม้ถังจื่อโม่อายุยังน้อย แต่กลับสุขุมและมี สัญชาตญาณที่เหนือกว่าคนปกติทั่วไป

ฝีเท้าของถังจื่อโม่ไม่ได้หยุดลง ยังคงจูงมือถังจื่อซีเดิน หน้าต่อไป และไม่เผยท่าทีผิดปกติใด ๆ ออกมาทั้งนั้น

แต่ว่า ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นใกล้จะเดินมาถึงตัวพวกเขา เขาก็สลับที่กับถังจื่อซีทันที ให้ถังจื่อซีเข้าไปอยู่ด้านในแทน

ในมือของผู้ชายคนนั้นมีมีดอยู่ ดังนั้น เขาจําเป็นต้อง ปกป้องน้องสาว

ผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาคนนั้นเหมือนกำลัง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะนั้นเอง ก็เห็นได้ว่าเขาเริ่มก้าวเดิน ช้าลงเล็กน้อย

“บอกว่าเวลาเดินอย่าก้มมองเท้าไง เมื่อกี้เกือบสะดุดล้ม แล้วเห็นไหม” ถังจื่อโม่ดึงถังจื่อซี จงใจตำหนิเธอ ขณะนั้น ถังจื่อโม่ไม่ได้หันไปมองผู้ชายคนนั้นแม้แต่นิด

“หนูรู้แล้วค่ะ พี่อย่าโกรธนะคะ” ถังจื่อซีไม่ได้รับรู้ถึง ความผิดปกติใด ๆ ทั้งนั้น และก็ไม่ได้เสียใจอะไรที่โดนพี่ ชายตำหนิ

เธอรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเธอ ถึงได้โกรธแบบนี้

เพื่อไม่ให้พี่ชายโกรธ ถังจื่อซีได้ทำหน้าทำตาทะเล้นใส่ พี่ชาย ถังจื่อโม่จึงยิ้มให้เธอ

ดวงตาผู้ชายคนนั้นหรี่ลง แต่ก็ไม่ได้พบเห็นสิ่งผิดปกติ ใด ๆ และยังคงเดินหน้าเข้าไปหาพวกเขา
ถึงแม้ถังจื่อโม่จะไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมา แต่ใน ใจเขาเป็นกังวลมาก เพราะผู้ชายคนนั้นมีมีดอยู่ในมือ ใบ มีดที่อยู่ในมือคนบางคน บางครั้งก็อันตรายยิ่งกว่ากริช เสียอีก

เขารู้ดี ว่าถ้าหากผู้ชายคนนั้นต้องการฆ่าเขา เพียงแค่ ยกมือขึ้นทีเดียวก็ทำได้แล้ว ถ้าตอนนี้มีเพียงเขาก็ยังดี แต่ตอนนี้เขากำลังจูงมือน้องสาวอยู่ด้วย

ไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหน สุขุมยังไง แต่เขาก็เป็นเพียง เด็กอายุราวห้าขวบเท่านั้นเอง ยังห่างไกลจากความเป็น ผู้ใหญ่มากนัก

มองไปยังผู้ชายคนนั้นที่เข้าใกล้พวกเขามากขึ้นทุกขณะ เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นทุกที เขาจับมือถังจื่อซีแน่นมากยิ่ง

ขึ้น

“พี่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า พี่บีบมือหนูจนเจ็บแล้ว” ถังจื่อ ซีรู้สึกว่าพี่ชายบีบมือเธอแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอรู้สึก เจ็บมือบ้างแล้ว

ปกติพี่ชายจะไม่ทำให้เธอเจ็บเด็ดขาด ตอนนี้พี่ชายเป็น อะไรกันแน่?

ถังจื่อโม่ที่เดิมทีก็วิตกกังวลอยู่แล้ว เมื่อได้ยินที่ถังจื่อซี พูด เขาก็ยิ่งรู้สึกใจหาย ดวงตาจ้องมองไปยังผู้ชายคนนั้น แต่ปรากฏว่าเขาเห็นผู้ชายคนนั้นหยุดเดิน

จากนั้น เขาเห็นผู้ชายคนนั้นจับมีดในมือไว้แน่น เพราะ มือเขากำแน่นมาก จึงทำให้มองไม่เห็นมีดในมือเขาแล้ว แต่ถังจื่อโม่รู้ดีว่ายิ่งเป็นอย่างนี้ ก็ยิ่งอันตราย

เขารู้ว่า ผู้ชายคนนั้นอาจจะลงมือกับเขาและน้องสาว ได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ตอนนี้จะอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล และเป็น สังคมที่มีกฎหมาย แต่คนบางกลุ่มกลับไม่แยแสกฎหมาย เลยสักนิด อย่างเช่นพวกนักฆ่ามืออาชีพ

ครั้งก่อนตอนที่เขาโทรศัพท์คุยกับจี้หซี จี้หซีได้พูดเตือน เอาไว้ ว่าคุณหญิงจี้ส่งนักฆ่ามา

ดูท่าน่าจะเป็นคนนี้แหละ

ในตอนนี้ ถังจื่อโม่ที่จิตใจยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ต้องแบก รับความทรมานบางอย่างที่เขาไม่สามารถแบกรับได้

เขารู้ดี ว่าเขาเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่อยู่ต่อหน้านัก ฆ่ามืออาชีพแล้วยากที่จะปกปิดความผิดปกติเอาไว้ได้

แม่เคยบอกว่า คนเราถ้าหากเสแสร้งแกล้งทำเป็นนิ่งเฉย เพื่อปกปิดอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่ ยากมากเรื่องหนึ่ง ถ้าหากตกอยู่ในอันตราย ไม่ต้องฝืนตัวเองให้นิ่งเฉย บางครั้งก็ต้องปล่อยออกมาบ้าง ถึงจะ เป็นการปกปิดที่ดีอย่างหนึ่ง

“บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องตามฉัน ไม่ต้องตามฉัน เธอ ก็ยังจะตามฉันอยู่นั่นแหละ ทุกวันเธอทำตัวเหมือนหาง ของฉันที่คอยตามฉันตลอด ฉันต้องคอยดูแลเธอแบบนั้น ต้องคอยดูแลเธอแบบนี้ เธอรู้ไหมว่ามันน่ารำคาญขนาด ไหน ตอนนี้เธอยังกล่าวหาว่าฉันดูแลเธอดีไม่พอ หาว่าฉัน ทำเธอเจ็บ งั้นเธอก็เดินไปเองเลย ไม่ต้องมาให้ฉันดูแล เธอแล้ว” อยู่ ๆ ถังจื่อโม่ก็ตะคอกเสียงดังขึ้นมา เมื่อได้ ตะโกนออกมาอย่างนี้ ความกลัวในใจก็จางหายไปบ้าง แล้ว ทำให้ไม่ได้รู้สึกกังวลใจมากขนาดนั้นแล้ว

ตอนนี้เขาให้ตัวเองปลดปล่อยทุกอย่างออกมา ไม่ จำเป็นต้องเก็บกดอารมณ์ความรู้สึกเอาไว้ ไม่ต้อง ยับยั้งมันเอาไว้แล้ว อีกอย่างเขาก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง หงุดหงิดโมโหออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

สงสารก็แต่เด็กน้อยถังจื่อซี เมื่อถูกพี่ชายสุดที่รักของ ตัวเองตะคอกใส่ จมูกเริ่มฟุดฟิด ๆ หยดน้ำตาเท่าเม็ดถั่วก็ ไหลออกมา แต่ครั้งนี้ไม่มีเสียงร้องไห้ดังออกมา

ฝีเท้าของชายคนนั้นเริ่มกลับมาเดินปกติ คุณหมอบอก ว่า ถ้าจะตรวจ DNA จำเป็นต้องดึงเส้นผมออกมา เพราะ ต้องตรวจส่วนที่เป็นรากผม แต่การดึงผมนั้น ถ้าดึงก็จะถูก ดึงออกมาเป็นกระจุก แล้วถึงผมออกมา ยังไงคนถูกดึงก็ ต้องรู้ตัว
ดังนั้น เขาคิดว่าใช้ใบมีดทำให้เลือดออกนิดหน่อย ง่าย กว่าเยอะ

แต่ทันใดนั้นเด็กทั้งสองคนก็ทะเลาะกันขึ้นมา ตรงนี้ก็ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่สักคน อะรุ่ยจึงเดินเข้าไป แกล้งทำเป็น ปลอบถังจื่อซี : “สาวน้อยอย่าร้องไห้สิ”

“เป็นพี่ชายทําไมถึงได้ดุกับน้องสาวแบบนี้” ขณะที่พูด อยู่ มือของอะรุ่ยก็ได้ยื่นไปบนหัวของถังจื่อโม่ จับเอา เส้นผมขึ้นมา จากนั้นก็ออกแรงดึงผมออกมา

ถึงแม้ดึงเพียงไม่กี่เส้น แต่ก็รู้สึกเจ็บได้อยู่ ทำให้ถังจื่อโม่ รู้สึกเจ็บขึ้นมา เขานึกถึงคำพูดของจี้หซี ห้ามขัดขืนเด็ด ขาด ถ้าขัดขืนจะยิ่งอันตราย แต่ผู้ชายคนนี้ดึงผมเขา เขา รู้สึกเจ็บ ถ้าหากไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย จะทำให้ เขาสงสัยขึ้นมาแน่ ๆ

ถังจื่อโม่หันสายตา จากนั้นก็จงใจพูดขึ้นมาว่า : “คุณลุง ถึงผมจะทําผิดไป แต่ก็อย่าตีผมสิ ผมเจ็บนะ”

ถังจื่อโม่ใช้มือลูบหัวบริเวณที่เขาเพิ่งดึงผมไปเมื่อกี้นี้ นวดไปมา ท่าทางของถังจื่อโม่ดูเป็นธรรมชาติมาก แต่ใน ใจยังคงรู้สึกกังวลไม่น้อย เพราะยังไงคนที่อยู่ตรงหน้าก็ เป็นนักฆ่ามืออาชีพ…