บทที่ 320 ความฉลาดของถังจื่อโม่ (1)

บทที่ 320 ความฉลาดของถังจื่อโม่ (1)

“ต่อจากนี้ไป อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าฉันอีก ตระ กูลเย่ของพวกเราไม่มีลูกสะใภ้แบบนั้น ตระกูลเย่ของ พวกเราจะไม่มีวันยอมรับตัวตนของเธอเป็นอันขาด” ดวงตาของคุณปู่เย่หรี่ลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาชัดเจน เป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่โกรธเล่นๆ แต่เขาจะ ไม่มีวันยอมรับตัวตนของเงินลั่วฉิงจริงๆ

เมื่อพ่อบ้านได้ยินประโยคที่คุณปู่เย่พูด สีหน้าก็เปลี่ยน ไปเล็กน้อย เขารู้ว่าคุณปู่เย่ไม่พอใจเวินลั่วฉิง แต่เขาไม่ คาดคิดว่าคุณปู่เย่จะมีท่าทีแข็งกร้าวในเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าคุณชายก็ไม่ยอมแพ้ในเรื่องนี้เหมือนกัน ดัง นั้นเกรงว่าตระกูลเย่จะคงไม่สงบสุขอีกครั้ง

พ่อบ้านนึกถึงเหตุการณ์ในปีนั้น แล้วแอบถอนหายใจ เรื่องที่เกิดในปีนั้นไม่เพียงแต่ทำให้คุณนายน้อยบาดเจ็บ แต่ยังทำให้คุณชายเจ็บปวดไปด้วย

แค่เพียงว่าคุณชายเป็นคนเข้มแข็งมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะ เกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเก็บไว้ในใจ ไม่เคยพูดออกมารวม ทั้งไม่เคยแสดงออกมาด้วย

ไม่พูดก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจ็บ
ในความเป็นจริงเขารู้สึกว่าคุณขายน่าสงสารมาก ดังนั้น เขาจึงรู้สึกว่าสิ่งที่คุณนายน้อยทํา เพื่อปกป้องคุณชาย ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรที่ผิด แต่เขารู้สึกปลื้มใจแทนคุณชาย ด้วย

แม้แต่คุณหญิงท่านก็ยังไม่กล้าที่จะพูด ตอนที่คุณท่าน กำลังโมโหด้วยซ้ำ แต่คุณนายน้อยกลับลุกขึ้นยืนอย่าง กล้าหาญเพื่อปกป้องคุณชายหนุ่ม มันเป็นความรักที่แท้ จริง ทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณชายจริงๆ

“เขาออกไปทำธุระนอกสถานที่ก็เพื่อธุรกิจของบริษัท เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการบริษัท แต่เขากลับกังวลเรื่อง เกี่ยวกับกิจการขอบริษัท มากกว่าคนอื่นๆ เขาบอกว่าไม่ ต้องการก็ทําไปเพื่อให้ฉันเห็นไปเท่านั้น ตามจริงแล้วเขา ก็แค่อยากให้ฉันมอบบริษัทให้กับเขา ฉันไม่หลงกลเขา หรอก” คุณปู่เย่ก็ช่างเปลี่ยนหัวข้อและเบี่ยงเบนไปหา ปัญหาของเย่ซือเฉินกับบริษัท

แน่นอนว่า นี่เป็นความคิดของคุณปู่เย่ หากเขารู้ความ จริง เกรงว่าเสียใจในภายหลัง

พ่อบ้านมองไปที่ชายชรา ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดเขาก็หยุดไว้ ความคิดของเขาแตกต่างกับคุณท่าน เขารู้สึกว่าชายหนุ่ม นั้นไม่ได้สนใจบริษัทของตระกูลเย่มากนัก
จี้หยียังคงอาศัยอยู่ในบ้านพักของเห่อถงถง ดังนั้นการ ส่งลูกน้อยสองคนไปโรงเรียนในตอนเช้าจึงกลายเป็นธุระ ของจี้หนีไป

“จื่อโม่ ถ้าวันคุณพบว่ามีคนเข้าใกล้คุณในวันนี้ และ ต้องการผมของคุณ จงอย่าขัดขืน” เมื่อส่งถังจื่อโม่ไปที่ ประตูโรงเรียนอนุบาล จี้หซีกล่าวอย่างจริงจัง

เขารู้ว่าตอนนี้แม่จะไม่ทำร้ายลูกทั้งสอง แต่อะรุ่ยเป็นนัก ฆ่าที่โหดเหี้ยม

เขาคิดว่าฝ่ายของอะรุ่ยก็คงเริ่มลงมือแล้ว โดยปกติเขา มักจะอยู่กับลูกทั้งสอง อะรุ่ยจะไม่ลงมือต่อหน้าเขา แต่ คงจะเลือกลงมือที่โรงเรียนอนุบาลแน่นอน

จื่อโม่ ฉลาดเกินไป ถ้า อะรุ่ยเข้าใกล้จื่อโม่ จื่อโม่อาจจะ รู้ตัว ตอนนี้จุดประสงค์ของอะรุ่ยคือการได้ผมของจื่อโม่ แต่ถ้าจื่อโม่รู้ตัวและขัดขืน เขาก็กลัวว่า อะรุ่ย จะทำร้าย ลูกทั้งสองของเขา

เขาได้จัดคนไว้แอบปกป้องเด็กทั้งสองคนในโรงเรียน อนุบาล ตราบใดที่จื่อโม่ไม่ขัดขืน ก็คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุ หรอก

“ครับ” ถังจื่อโม่เป็นเด็กที่ฉลาด เข้าใจในความหมาย ของจี้หซีทันทีและไม่ได้ถามมากความ
“วันนี้ช่วยไปขอลาให้น้องสาวได้ไหม?” ถงจื่อไม่เป็นพี่ ชายที่ดี เขารู้ดีว่าวันนี้จะมีอันตราย ดังนั้นเขาจึงไม่อยาก ให้น้องสาวต้องเสี่ยงไปด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา เขากลัวว่าน้องสาวจะได้รับบาดเจ็บ

พอถึงตอนนั้นเขาจะบอกกับแม่ว่าอย่างไร?

จี้หซีตกใจเล็กน้อย เด็กคนนี้เข้าใจเรื่องทุกอย่างจริงๆ ในความเป็นจริงสิ่งที่จี้ห คิดคือ ถังจื่อ ไม่ได้ฉลาดและ มีสัมผัสที่ไวเท่าถังจื่อโม่ น่าจะไม่รู้อะไร ดังนั้นจึงไม่เกิด อันตรายขึ้นหรอก

แต่ถัง อโม่ไม่ต้องการให้น้องสาวของเขาเสี่ยง

“โอเคครับ ผมจะไปลาให้น้องสาวผมครับ” จี้หซีพยัก หน้าหน้าของเขาขยับเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะบอกว่า “จําคําพูดของฉันไว้ให้ดี ระวังตัวไว้ด้วย

เขาไม่ต้องการปล่อยให้ถังจื่อโม่เสี่ยงอันตราย แต่เขาก็ รู้ว่า ถ้าพวกเขาไม่ได้นำผมของถังจื่อโม่อย่างราบรื่น เด็ก ทั้งสองก็จะเป็นอันตราย

เว้นแต่เขาจะซ่อนเด็กทั้งสองไว้ตลอดไป เพื่อไม่ให้ แม่ของเขาหาเจอ แต่เด็กทั้งสองไม่ใช่ของเขา เขาไม่ สามารถตัดสินใจอะไรได้
“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่เป็นไร” ถังจื่อโม่กลับผ่อนคลาย เป็นพิเศษ ไม่มีความกังวลและความกลัวแม้แต่น้อย

“คุณแค่ดูแลน้องสาวให้ดีก็พอ” ความกังวลเพียงอย่าง เดียวของถังจื่อโม่คือน้องสาวของเขา ในใจของเขาแม่ และน้องสาวสําคัญที่สุดเสมอ

จี้หยกมือOKกับเขา หลังจากนั้นก็เดินไปข้างๆ ถังจื่อซื และอุ้มถังจื่อซีขึ้น “หนูน้อย วันนี้พวกเราไม่ไปโรงเรียนนะ ครับ คุณพ่อ จะพาหนูออกไปเล่น”

“จริงเหรอคะ? เยี่ยมไปเลย” เด็กทุกคนชอบที่จะเล่น ถัง จื่อ ก็เหมือนกัน พอได้ยินว่าไปเล่น ไม่ต้องไปโรงเรียน ก็ รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ

แต่เธอเห็นว่าพี่ชายของเธอยังคงต้องไปโรงเรียน อนุบาล เธอก็ตะโกนว่า “พี่ชายค่ะ วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน เราไปเล่นด้วยกันเถอะ”

“จื่อซี พี่ชายมีเรื่องอย่างอื่นต้องทำก่อน ให้คุณพ่อซีพา น้องไปเล่นก่อน แล้วค่อยมารับพี่ทีหลัง ดีไหม? ” จี้หซี เกลี้ยกล่อมเด็กน้อย

ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ของถังจื่อซีก็หมองลง “ไม่ หนู อยากอยู่กับพี่ชาย ถ้าพี่ชายไม่ไป หนูก็ไม่ไปเหมือนกัน”
เมื่อถังจื่อซีพูดขึ้น เธอก็พยายามที่จะลงจากอ้อมแขน ของจี้หซี หลังจากดิ้นรนหลายครั้งก็ไม่สามารถดิ้นหลุด ได้ ก็เริ่มร้องไห้และร้องว่า “พี่ชาย พี่ไม่ต้องการจื่อซี แล้วเหรอ? ถ้าพี่ชายไม่ต้องการจื่อซี จื่อซีก็จะร้องไห้ให้ ตาย…”

ต้องบอกเลยว่าการคุกคามของถังจื่อซีนั้นช่างเป็น เอกลักษณ์มาก

แน่นอนว่า ถังจื่อซีไม่ได้แค่พูดเฉยๆ เท่านั้น

เธอที่เพิ่งจะขู่ออกไปก็ร้องไห้ออกมาด้วยเสียงดัง

น้ำตาของเธอไหลมาเร็วมาก ในช่วงเวลาสั้นๆ ใบหน้า เล็กก็เต็มไปด้วยน้ำตา

จี้หซีตกตะลึง เด็กคนนี้ถ้าไปแสดงละครก็คงไม่ต้องใช้ ตัวช่วย

แต่นี่ไม่ใช่ลาตายสักหน่อย เธอจะร้องไห้เสียใจขนาด นั้นไปเพื่ออะไร? มันเศร้าขนาดนี้เลยเหรอ?

ถังจื่อโม่เดิมทีไม่ได้ตั้งใจที่จะสนใจเธอ เขาคิดว่าเธอ จะร้องไห้สักพักก็คงจะหยุด แต่เสียงที่ร้องไห้เหมือนจะ ขาดใจของเธอนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดเดินและ หันไปมองถังจื่อซี เขาเห็นน้ำตาบนใบหน้าของถังจื่อซืและแอบสูดลมหายใจเบาๆ

“ให้น้องมากับผมเถอะครับ” ถังจื่อโมจํานนต่อเสียงของ เด็กหญิงตัวเล็กๆ อีกครั้ง

จี้ห คิ้วขมวดเล็กน้อย ระหว่างใช้ความคิด

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดี ไม่ให้น้อง เป็นอะไร” ถังจื่อโม่กล่าวอย่างหนักแน่น

มีเขาอยู่ น้องสาวของเขาจะไม่มีวันเป็นอะไร

จี้หซีต้องปล่อยถังจื่อซีลง

ทันทีที่ถังจื่อซีลงมายังพื้น ก็รีบวิ่งไปหาพี่ชายของเธอ ทันที จากนั้นก็เข้าไปกอดพี่ชายอย่างแน่นและจูบหนักๆ สองสามครั้ง นำน้ำตาและน้ำมูกเช็ดเข้ากับบนหน้าของ ถังจื่อโม่

มุมปากของถังจื่อโม่กระตุกเล็กน้อย เขารู้สึกว่ายัยเด็ก คนนี้จงใจทำชัดๆ