บทที่ 311 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิต ข้างนอก คุณชายสามเย่ (3)

บทที่ 311 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิตข้างนอก คุณชายสามเย่ (3)

เธอบอกว่าเขาตาบอด ถึงขนาดบอกว่าเขาแยกแยะไม่ ออก เขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ แต่เธอดันบอกว่า เขาไร้ประโยชน์?

เขามีประโยชน์หรือไม่ เธอไม่รู้หรอกเหรอ? เธอพูดคำนี้ ออกมาไม่ขัดต่อความรู้สึกบ้างหรือไง?

จูบของเย่ซือเฉินนั้นดุเดือดแม้จะหยาบไปหน่อย แต่ก็ เป็นการลงโทษที่รุนแรงเล็กน้อย

สาวงามวูบแทบล้มทั้งยืน อัปลักษณ์น่าเกลียดขนาดนั้น ผู้ชายคนนี้จูบลงได้อย่างไร? และยังจูบกันดุเดือดขนาด นี้?!

หรือว่าเขาตาบอดจริงๆ แต่เขาสามารถมองเห็นได้ ชัดเจนนี่นา

“คุณผู้หญิง เครื่องบินกำลังจะออกแล้ว กรุณากลับเข้า ที่นั่งและคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะคะ” แอร์โฮสเตสตะลึง เมื่อเห็นสาวสวยยืนอยู่ที่นั่นจากนั้นก็เตือนเธออย่าง สุภาพ
เมื่อแอร์โฮสเตสเห็นบทรักที่รุนแรงของพวกเขาทั้งสอง คน ดวงตาของเธอเป็นประกาย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร บนเครื่องบินไม่ได้มีกฎห้ามจูบ

ในขณะเดียวกันสาวงามก็ไม่ได้รู้สึกยินดีด้วย ทันใด นั้นเธอก็นึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง อาจเป็นยัย อัปลักษณ์ที่วางยาชายคนนั้นก็ได้ ดังนั้นชายคนนั้นจึงรู้ สึกว่ายัยอัปลักษณ์ที่น่าเกลียดนั้นสวยงาม และยังจูบยัย อัปลักษณ์ที่น่าเกลียด สาวงามคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชาย ปกติจะจูบยัยอัปลักษณ์น่าเกลียดคนนั้น

“คุณค่ะ ฉันคิดว่าคุณอาจถูกคนอัปลักษณ์คนนั้นวางยา ค่ะ” สาวงามคิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้นจริงๆ

แอร์โฮสเตสหันมาสบตาเธอและมองไปที่สาวงามพร้อม กับขมวดคิ้ว คนทั้งสองคนจูบดูดดื่มจนแทบจะแยกออก จากกันไม่ได้ขนาดนั้น ดูก็รู้ว่าเป็นคู่รักหรือสามีภรรยากัน จู่ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็พูดประโยคแบบนี้ออกมาได้ยังไง? เธอมี อาการหลงผิดหรือไง?

ดวงตาของเย่ซือเฉินหนักอึ้งเล็กน้อย และใบหน้าของ เขาก็ดูเย็นลง

เพียงแค่คุณชายสามเย่ยังไม่ได้เปิดปากพูด ทันใดนั้น เงินลั่วฉิงก็อุทานขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ “โอ๊ะ คุณรู้ได้ อย่างไร? คุณมองออกขนาดนั้นเลย? เก่งจริงนะคะ”
“ฉันจะทำอย่างไรดีล่ะ? โดนคุณจับได้ซะแล้ว ถ้าไม่ อย่างนั้น คุณให้คนมาจับฉันไปเถอะ” เวินลั่วฉิงเดิมทีก็ไม่ ต้องการออกไปทำงานนอกสถานที่กับเย่ซือเฉิน ดังนั้นถ้า เธอมีโอกาสลงเครื่องไป เธอก็รู้สึกยินดีจริงๆ

สาวงามเดิมคิดว่านี้อาจจะเป็นเพียงการคาดเดา เมื่อเธอ ได้ยินเวินลั่วฉิงยอมรับ ตัวเธอเองก็รู้สึกดีมาก เมื่อนึกถึง สิ่งนี้ ผู้ชายคนนั้นจะต้องรู้สึกขอบคุณเธอและเธอก็จะมี โอกาส

แอร์โฮสเตสไม่เชื่อในคำพูดของสาวงาม แต่เมื่อเธอ ได้ยินเวินลั่วฉิงยอมรับ ใบหน้าของเธอก็ประหลาดใจ มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เธอก็ควรแจ้ง กัปตันหรือไม่?

แต่เมื่อเธอมองไปที่เวินลั่วฉิง เธอก็ตะลึงทันที

“ที่รัก เล่นพอได้แล้วยัง?” คุณชายสามเย่แอบถอน หายใจเล็กน้อย ภรรยาของเขาซุกซนจริง ๆ จนเขาไม่ สามารถเอาอยู่ได้

ยามเมื่อคุณชายสามเย่พูดคำพูดนี่นั้นเต็มไปด้วยความ เอ็นดูและยอมรับเต็มใจ หลังจากนั้นก็จูบเบาๆ บนแก้ม ของเวินลั่วฉิง

คุณชายสามเย่หวานออกสื่อขนาดนี้ สามารถฆ่าสาวงามผู้นั้นได้โดยตรง

ณ เวลานี้ น้ำเสียงของคุณชายสามเย่ ลักษณะท่าทาง อย่างนี้ ควบคู่ไปกับเสียงที่เรียกภรรยาของเขา ก็ไม่มีใคร สงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขาอีกต่อไป

เงินลั่วฉิงก็รู้ด้วยว่า ในขณะนี้สิ่งที่เธอพูดออกไปนั้นไร้ ประโยชน์ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

เพียงแค่ค่าพูดเดียวก็สามารถปิดกั้นหนทางของเธอ อย่างสมบูรณ์

เธอไม่เข้าใจ ทําไมเขาต้องลากเธอไปทํางานนอกสถาน ที่ด้วย? แถมยังใช้ทุกวิถีทางเพื่อบังคับเธออีกด้วย

เธอยิ่งไม่เข้าใจ สิ่งที่เงินลั่วฉิงต้องการที่จะทํา เมื่อก่อน

ไม่เคยทําไม่สําเร็จ แต่ทําไมกลับแพ้ให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เงินลั่วฉิงหันข้างและไม่อยากที่จะสนใจเขา

ร่างของสาวงามโอนเอนอีกครั้ง เมื่อเธอมองไปที่ เวินลั่วฉิงเธอก็ยิ่งเหลือเชื่อ “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ”
เธอไม่เชื่อว่า ผู้ชายที่หล่อและดีเลิศแบบนี้จะแต่งงานกับ ผู้หญิงที่น่าเกลียดแบบนี้ได้

“คุณผู้หญิงค่ะ ได้โปรดกลับไปที่ที่นั่งของคุณ” แอร์ โฮสเตส าเลืองไปมองสาวงาม ไม่ว่าเธอจะได้รับการ ฝึกฝนมาอย่างดีเพียงใด เธอก็ไม่อาจซ่อนแววตา ขบขัน ลงได้ ผู้หญิงคนนี้ป่วยจริงๆ

เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันเกี่ยวอะไรด้วย?

เรื่องของสามีภรรยา เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?

“ฉันไม่เชื่อ ต้องเป็นยัยอัปลักษณ์นั้น … สาวงามยังคง ไม่ยินดีด้วย ราวกับว่าถูกปีศาจร้ายเข้าสิง และยังคงด่าว่า เวิน วฉิง

ดวงตาของเย่ซือเฉินค่อยๆ หลี่ขึ้นเล็กน้อย เดิมที่ภรรยา ของเขาจัดการไปก่อนเขาแล้ว เขาคิดว่าเรื่องนี้ก็คงผ่าน ไปเช่นนี้

แน่นอนว่าสาเหตุหลักคือ การกระทำก่อนหน้านี้ของ ภรรยาของเขาทําให้เขาประหลาดใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะ ผู้หญิงคนนี้เขาก็คงไม่เห็นภรรยาของเขาในลักษณะแบบ มาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับผู้หญิงคนนี้ แต่ เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่า ผู้หญิงคนนี้จะได้คืบเอาศอกมากขึ้น เรื่อย ๆ
หล่อนมาด่าว่าภรรยาของเขาได้ยังไง?

ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่งของเย่ซือเฉินกวาดมองสาวงาม เป็นตาเดียว ก็ทำให้ร่างของสาวงามอดที่จะสั่นไม่ได้ ใน ขณะนั้นสาวงามก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

จากนั้นเย่ซือเฉินก็หันไปหาแอร์โฮสเตสและพูดช้าๆ ทีละคำว่า “บอกกัปตันว่าคุณผู้หญิงคนนี้ต้องการเล่น กระโดดร่ม อย่าลืมบอกด้วยว่าให้บินขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ด้านบนแล้วค่อยผลักเธอลงมา

“หา?” แอร์โฮสเตสตะลึง แต่ก็เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึง อะไร เธอไม่ได้ถามสาวงามด้วยซ้ำ แต่เธอกลับหันกลับ แล้วเดินออกไป เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะบอกกัปตันพวกเขา จริงๆ

แอร์โฮสเตสเป็นคนฉลาด เข้าใจว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กำลังโกรธ แต่ก็รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามทำให้ สาวงามตกใจกลัว

นี่คือเครื่องบินโดยสาร แม้ว่าสาวงามจะอยากลอง กระโดดร่มจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเสนอเงื่อนไขนั้น ได้

แต่สาวงามกลับคิดว่าเป็นเรื่องจริง เห็นได้ชัดว่าสวยแต่ ไม่มีสมอง
“ฉันไม่ ฉันไม่ได้” สาวงามตกใจจนใบหน้าเปลี่ยนสีไป หมด เธอยังคงจําสายตาคู่นั้นที่เย่ซือเฉินมองมาที่เธอได้ ตัวสั่นและเย็นขึ้นทันที ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้น ต้องการฆ่าเธอ

พูดอะไรนะ ให้กระโดดร่ม? เธอรู้สึกว่าที่บอกว่าจะผลัก เธอลงไปนั้นคงเป็นความจริง เขาต้องอยากจะฆ่าเธอแน่

ในขณะนี้ดวงตาของเขาน่ากลัวยิ่งขึ้น จนไม่สามารถ บดบังรังสีอยากฆ่าได้

“ไม่ ฉันต้องการจะลง ฉันจะลงจากเครื่องบิน” สาวงาม ไม่รอแอร์โฮสเตสและหันหลังวิ่งจากไปทันที

มุมปากของแอร์โฮสเตสเม้มอย่างหนัก ดูเหมือนว่าผู้ หญิงคนนั้นจะป่วยจริงๆ

“คุณผู้ชายและคุณผู้หญิง ต้องขอโทษจริงๆ ที่รบกวน พวกคุณ ตอนนี้ฉันจะอยู่ให้บริการของพวกคุณตลอด ระยะเวลาในการเดินทางใน …” แอร์โฮสเตสหันไปหา เย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิงอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่สุภาพ บนใบหน้า แต่เมื่อเธอมองที่เวินลั่วฉิง ดวงตาของเธอก็ สว่างขึ้นเล็กน้อย

“เธอ เธอคือหลิวหยิง” เวินลั่วฉิงก็มองกลับไปที่เธอ ดวงตาของเธอเป็นประกายและก็อุทานออกมา
“ใช่ ใช่เว้นลั่วฉิง ไม่ได้เจอกันนานเลย” ในความเป็นจริง ยามเมื่อหลิวหยิงเห็นเวินตั๋วฉิงครั้งแรกเธอก็จำได้แล้ว อย่างไรเสียขี้แมลงวันบนใบหน้าของเวินลั่วฉิงก็สามารถ แยกแยะได้อย่างชัดเจน

“เป็นเธอจริงๆ ด้วย” เห็นความประหลาดใจเล็กน้อยบน ใบหน้าของเวินลั่วฉิง ตอนที่เป็นลั่วฉิงยังเด็ก เวินลั่วฉิงมี เพื่อนเพียงคนเดียวคือหลิวหยิง มีเพียงหลิวหยิงเท่านั้นที่ ไม่รังเกียจว่าเธอโง่และไม่รังเกียจว่าเธอ “น่าเกลียด”