บทที่ 276 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนู คือท่านประธานของพวกคุณ (4)

บทที่ 276 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนูคือท่าน ประธานของพวกคุณ (4)

แน่นอนว่าตอนนี้ เย่ซือเฉินจะรวบยอดคิดบัญชีเธอทั้ง เก่าทั้งใหม่พร้อมกันทีเดียว!!

“ถ้าฉันจะบอกว่าไม่ได้คุยอะไรกัน นายจะเชื่อไหม?” เงินลั่วฉิงเอ่ยปากขึ้น เมื่อวานเธอกับเล้งหรงแทบจะไม่ได้ พูดคุยอะไรกันจริง ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณปู่ดูยังไงว่าพวก เขาคุยกันอย่างมีความสุข

เย่ซือเฉินมองเธอ แล้วเม้มปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูด อะไรออกมา คำพูดของเธอนั้นเขาเชื่ออยู่แล้ว แต่เมื่อ นึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เล้งหรงไปพูดเรื่องแต่งงาน ไหนจะ เรื่องส่งดอกกุหลาบมาหนึ่งคันรถบรรทุกอีก เขามองข้าม เรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ

อีกทั้ง เขารู้สึกว่าที่คุณปู่เวินพูดว่าพวกเขาคุยกันอย่างมี ความสุข ไม่ใช่พูดลอย ๆ เท่านั้น แต่ยังมีรูปถ่ายใบนั้น….

แต่ในเมื่อเธอพูดออกมาแบบนี้ เขาก็เชื่อเธอ ไม่ว่ายังไง เขาก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้หลอกเขา
สีหน้าเย่ซือเฉินค่อย ๆ ดูอบอุ่นขึ้นมา

“ที่รักคะ ฉันหิวแล้ว พวกเราไปทานข้าวกันดีไหม?” เงินลั่วฉิงถนัดเรื่องสังเกตสีหน้าและคำพูดของคน เมื่อ เห็นว่าเขามีท่าทีเปลี่ยนไป จึงถือโอกาสออดอ้อนเขา ทันที

ที่จริงแล้ว การออดอ้อนผู้ชายแบบนี้ ถือว่าเป็นครั้งแรก ในชีวิตเธอเลย ถึงจะไม่ค่อยถนัดนัก แต่เพื่อเอาอกเอาใจ คุณชายจอมหยิ่งที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เธอไม่ทำก็ไม่ได้

เธอรู้ดีว่า คุณชายท่านนี้แหย่ไม่ได้เด็ดขาด

เรื่องการออดอ้อนออเซาะนั้นเธอเรียนรู้มาจากลูกจื่อซื ของเธอ น้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนหวาน ออดอ้อน ทำให้คน ที่ฟังไม่สามารถต้านทานได้ ทุกครั้งเธอเองก็ไม่สามารถ ต้านทานลูกอ้อนของจื่อซีได้เช่นกัน

วิธีออดอ้อนแบบนี้ เย่ซือเฉินก็ไม่สามารถต้านทานได้ เช่นกัน แต่เงินลั่วฉิงมองข้ามอะไรบางอย่างไป

มองข้ามไปว่าเย่ซือเฉินเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่เดิมทีเมื่อเห็น เธอก็ยากจะหักห้ามใจ ไม่สิ เมื่อเห็นเธอหักห้ามใจไม่ได้ เลยสักนิดต่างหาก
ในตอนนี้ อารมณ์แบบนี้ สถานที่อย่างนี้ เธอออดอ้อน ออเซาะเขา นั่นทำให้…

เย่ซือเฉินอึ้งเล็กน้อย ตาเริ่มพร่ามัว มือที่โอบเอวเธอนั้น เริ่มเคลื่อนขึ้นมา จากนั้นก็ออกแรง ทำให้ตัวเธอแนบชิด ติดกับเขา : “ตอนนี้ฉันอยากกิน…เธอมากกว่า”

เมื่อพูดจบ เขาก็จูบเธออย่างดูดดื่มทันที

เวินลั่วฉิงอึ้งไปเลย นี่ไม่ใช่แบบที่เธอต้องการสักหน่อย

ทันใดนั้น ภายในห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้ง นี้เป็นโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน แต่เย่ซือเฉินไม่มีท่าทีว่าจะ สนใจสักนิด เขายังคงจูบเธออย่างหนักหน่วง

“โทรศัพท์นาย โทรศัพท์นายดังอยู่” เวินลั่วฉิงออกแรง ผลักเขา

แต่เย่ซือเฉินไม่สนใจสักนิด แถมยังดุเดือดยิ่งกว่าเดิม

อีก

เวินลั่วฉิงพยายามยื่นมือออกไปเพื่อหยิบโทรศัพท์เขา แล้วยื่นไปให้เขา : “โทรศัพท์นาย รับโทรศัพท์เถอะ”

ตอนนี้เงินลั่วฉิงไม่รู้เลยว่าใครโทรเข้ามา
เงินลั่วฉิงยังคงอยู่บนตัวของเขา ดังนั้นจึงสามารถหยิบ โทรศัพท์เขาได้

“ดูท่า ฉันคงจะพยายามไม่มากพอ….” เย่ซือเฉินไม่มอง โทรศัพท์แม้แต่น้อย เขามองเพียงเธอ แล้วยิ้มชั่วร้ายออก มา เวลานี้เธอยังมีอารมณ์รับโทรศัพท์อีกเหรอ ดูท่า เขา ยังดุเดือดไม่มากพอสินะ

ดังนั้น เขาจึงยิ่งออกแรงฟัดเหวี่ยงกับเธอ

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ริมฝีปากเงินลั่วฉิงก็เผยอออก เขายังพยายามไม่มาพอเหรอ?

ตอนนี้เธอยังปวดเมื่อยไปทั้งตัว เขายังคิดจะทำอะไร อีก เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ เขามันเป็นสัตว์ดุร้ายที่คอย ถลกหนังคนตัวหนึ่ง

โทรศัพท์ของเขายังคงดังไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าคนที่โทร มามุ่งมั่นมาก โทรโดยไม่คิดจะวางสายไป

“โทรศัพท์นาย นายรับโทรศัพท์ก่อนเถอะ อาจจะมี เรื่องด่วนอะไรก็ได้” เงินลั่วฉิงออกแรงปัดมือเขาที่กำลัง ลูบคลำอยู่บนตัวเธอ แล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปในมือของ เขา

เงินลั่วฉิงคิดจะฉวยโอกาสนี้หนีออกมา เธอไม่อยากอยู่บนเตียงกับเขาต่อไปแล้ว รู้สึกอันตราย อันตรายมาก จริง ๆ

แต่ว่า เพียงแค่เธอขยับตัว แขนของเยี่ซือเฉินก็โอบรัด เธอไว้อีกครั้ง

เป็นลั่วฉิงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา เธอรู้สึกว่า ทักษะของเธอแย่ลงเข้าเรื่อยแล้ว แค่จะหลบหลีกยังหนี ไม่พ้น น่าอายชะมัดเลย เมื่อก่อนที่เคยฝึกฝนมาเปล่า ประโยชน์จริง ๆ เลย

เย่ซือเฉินหันไปมองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจอ เห็นเป็น เบอร์แปลก เขาจึงรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องรับสาย

และทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็หยุดลง เย่ซือเฉินยิ้มออกมา จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ออกไป

โทรศัพท์ลอยกลางอากาศ แล้วหล่นลงไปบนพรม

เมื่อเห็นเขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง เงินลั่วฉิงก็รู้สึกได้ว่าจะเกิด อะไรขึ้น ทันใดนั้น ก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้

ขณะที่เขากำลังจะจูบเธออีกครั้ง เวินลั่วฉิงก็ตะโกนออก มาอย่างเหลืออด : “เย่ซือเฉิน นายยังเป็นคนอยู่ไหม”

“อย่าดื้อสิ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องนี้กันนะ” เย่ชือ เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาชอบเวลาเธออาละวาดที่สุด เลย ช่างน่ารักเสียจริง ท่าทางเธอตอนนี้ยิ่งน่าหลงใหล เหลือเกิน

“เย่ซือเฉิน นายไม่กลัวว่าจะออกแรงเยอะเกินจนตายเห รอ” เวิน วฉิงโมโหจนอยากจะกัดเขาให้ตาย

“วางใจได้ ไม่มีวันนั้นแน่นอน” สำหรับเรื่องนี้ คุณชาย สามเย่มั่นใจมากเป็นพิเศษ เขาเอ่ยด้วยน้าเสียงบน หัวเราะเล็กน้อย

ได้ยินที่เธอพูด เย่ซือเฉินก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง เหมือน ว่าเธอจะไม่ได้คุมกำเนิด ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ เธอ ไม่เคยคุมกำเนิดเลย

เธอไม่ได้คุมกำเนิด เขาก็ขยันทำการบ้านขนานี้ เธอน่า จะท้องได้ง่ายสิ?

ในใจเย่ซือเฉินรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ถ้าหาก สามารถท้องลูกสักคนได้คงดี ในเมื่อคิดได้อย่างนี้ คุณ ชายสามเย่รู้สึกว่าตัวเองต้องขยันทำการบ้านให้มากขึ้น ไปอีก
“ไม่มีคนรับสาย” ณ ห้องโถงบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป พนักงานต้อนรับถอนหายใจออกมา มองไปยังเด็กน้อย สองคนด้วยแววตารู้สึกผิด

ไม่มีคนรับสาย เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ถังจื่อซีสีหน้าบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจแล้ว แต่ ทันใดนั้น ดวงตาถังจื่อซีก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วเอ่ย พูดในสิ่งที่ทำให้คนตกใจ : “พี่ หรือว่าตอนนี้พ่อกำลัง อยู่กับแม่ กำลังท่าเรื่องอย่างว่ากันอยู่ เลยไม่มีเวลารับ โทรศัพท์?”

ไม่พูดไม่ได้ว่าสิ่งที่ถังจื่อซีพูดนั้นเป็นเรื่องจริง!

ในขณะที่ถังจื่อซีพูดนั้น ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์มาก ไม่รู้ว่า เธอเข้าใจเรื่องอย่างว่ามากน้อยแค่ไหน

“แค่ก แค่ก แค่ก…” ได้ยินในสิ่งที่ถังจื่อซีพูด พนักงาน ต้อนรับก็ตกใจมาก จนสำลักน้ำลายตัวเอง

ถังจื่อโม่ที่ยืนเก็กหล่อมาตลอดเมื่อได้ยินที่น้องสาวตัว เองพูด สีหน้าก็ดูตกตะลึงเล็กน้อย

เขาคิดว่าต้องเป็นมู่หรงตัวหยางพูดอะไรมั่ว ๆ กับน้อง สาวเขาแน่ ๆ
“อะแฮ่ม อาจจะเป็นเพราะท่านประธานกำลังประชุม เลย ไม่สะดวกรับสาย”เลขาหรวนอดไม่ได้ที่จะอะแฮ่มออกมา เพื่อหยุดไม่ให้ถังจื่อซีพูดอะไรต่อ

เวลานี้คือตอนเที่ยง ท่านประธานของพวกเขากำลัง ท่าเรื่องอย่างว่าเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง? ประธานของ พวกเขาบ้างาน ตั้งใจทำงานมาก ท่านประธานตอนนี้ต้อง ประชุมอยู่แน่ ๆ เลยไม่ได้รับโทรศัพท์

“คุณหมายความว่าที่พ่อไม่รับสาย ไม่ใช่เพราะอยู่กับแม่ แต่เป็นเพราะกำลังประชุมเหรอ?” ถังจื่อซีเงยหน้าขึ้น มอง ไปที่เธอ คิ้วที่เหมือนใบหลิวนั้นขมวดเล็กน้อย