บทที่ 274 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนู คือท่านประธานของพวกคุณ (2)

บทที่ 274 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนูคือท่าน ประธานของพวกคุณ (2)

“ตอนนี้ เกรงว่าท่านประธานกำลังประชุมอยู่ ไม่ดีมั้งถ้า จะรบกวนท่านประธาน?”เลขาหรวนค่อนข้างระมัดระวัง กลัวรบกวนท่านประธานแล้วท่านประธานจะโกรธ

“แล้วจะทำยังไงกับเด็กสองคนนี้ล่ะ?” พนักงานต้อนรับ ถอนหายใจเล็กน้อย ยังคงไม่อยากให้เด็กที่น่ารักทั้งสอง นี้จากไป เธอมองไปยังเลขาหรวนเพื่อปรึกษา : “ฉันไม่มี เบอร์โทรของท่านประธาน คุณเอาเบอร์โทรท่านประธาน ให้ฉัน เดี๋ยวฉันโทรไปเอง”

“พี่ชายหนูมีเบอร์โทรของท่านประธานพวกคุณ สามารถ บอกคุณได้” ไม่รอให้เลขาหรวนตอบออกมา ถังจื่อซีก็รีบ เอาโทรศัพท์มือของถังจื่อโม่ออกมาเปิดดู แล้วหาเบอร์ โทรของเย่ซือเฉิน ยื่นให้พนักงานต้อนรับ

เลขาหรวนมองตากันกับพนักงานต้อนรับ จากนั้นก็มอง ไปที่เบอร์โทรในโทรศัพท์มือถือถังจื่อซีทันที

เลขาหรวนมองอย่างละเอียดหนึ่งรอบ แล้วขมวดคิ้ว : “นี่ ไม่ใช่เบอร์โทรที่ท่านประธานใช้อยู่ประจำนะ”
แต่เบอร์โทร เธอเคยเห็นมาก่อน เหมือนเคยเห็นเลขา หลิวโทรหา ตอนนั้นเลขาหลิวหาท่านประธานไม่เจอ เลย โทรหาด้วยเบอร์โทรนี้ เธอเป็นคนความจําดีมาก โดย เฉพาะเรื่องตัวเลข พูดได้ว่าเพียงแค่เห็นผ่านตาก็จำได้ไม่

ฉะนั้นเธอมั่นใจว่าเป็นเบอร์โทรเดียวกัน

ตอนนั้น ท่าทางของเลขาหลิวดูน้อบน้อมมาก เมื่อ โทรศัพท์เสร็จแล้ว ก็รีบจัดการธุระทันที

ดังนั้น เธอคิดว่าเบอร์โทรนี้น่าจะเป็นเบอร์โทรส่วนตัว ของท่านประธาน

เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของท่านประธาน คนทั่วไปไม่มี ทางรู้ได้แน่นอน แล้วเด็กสองคนนี้มีเบอร์โทรนี้ได้ยังไง กัน?

หรือว่า เด็กสองคนนี้จะเกี่ยวข้องกับท่านประธานจริง ๆ ?

เลขาหรวนมองไปที่ถังจื่อโม่อีกครั้ง ค่อย ๆ มองอย่าง ละเอียด แล้วพบว่าเมื่อมองอย่างละเอียดนั้น เด็กชายคน นี้ค่อนข้างคล้ายกับท่านประธานอยู่เหมือนกัน

ฉะนั้น เด็กสองคนนี้จะเป็นลูกของท่านประธานจริง ๆน่ะเหรอ?

ขณะนี้ เวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว คุณชายสามเย่ที่จริง ๆ ควร จะประชุมอยู่นั้นได้กำลังนอนกอดภรรยาแสนสวยของตัว เองอยู่ ไม่ได้ไปทำงาน และก็ไม่ได้ไปทำงานนอกสถานที่ ด้วย

นอนไม่สบายตัวอีกคืนแล้ว เป็นลั่วฉิงที่เพิ่งหลับได้ไม่ เท่าไหร่ก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์

เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โทรศัพท์ของ ใครกัน?

เงินลั่วฉิงขยับตัว รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ปวดยิ่งกว่าเมื่อ

วานอีก

ไอบ้าเย่ซือเฉินนี่ไม่ใช่คนหรือยังไงกัน เงินลั่วฉิงแอบด่า ในใจ จากนั้นก็ยื่นมือไปควานหาโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด

ที่จริงโทรศัพท์อยู่ไม่ห่างจากเธอเลย แต่เธอเหนื่อยมาก ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เลยควานหาโทรศัพท์อยู่ครู่ใหญ่ถึงจะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เมื่อหยิบโทรศัพท์ได้แล้ว เงินลั่วฉิงเห็นหน้าจอโทรศัพท์ ก็สะดุ้งตื่นตาสว่างทันที
เธอแอบถอนหายใจ ค่อย ๆ หันไปดูเย่ซือเฉินที่นอนอยู่ ข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง

เย่ซือยังไม่ตื่นนอน คุณชายสามเย่รู้สึกเหนื่อยมาก คืน ก่อนก็นอนไม่หลับ วันถัดมายังไม่ทันหกโมงเช้าก็ต้องรีบ ไปขึ้นเครื่องบิน เมื่อคืนได้ยินเรื่องที่เล้งหรงไปพูดเรื่อง แต่งงานที่บ้านตระกูลเวิน ยังไม่ทันจะได้พักผ่อนก็รีบกลับ มาทันที เมื่อคืนก็จัดหนักทั้งคืนอีก

คุณชายสามเย่ในตอนนี้ถ้าไม่เหนื่อยก็คงจะแปลกมาก ฉะนั้นแม้โทรศัพท์จะดังแค่ไหนก็ไม่ทำให้เขาตื่นได้

เวิน วฉิงเห็นเขาหลับลึก ก็เม้มปาก จากนั้นก็เอามือที่ พาดเอวเธออยู่นั้นออก แล้วค่อย ๆ ลุกจากเตียง

เธออยากไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียง

แต่ทันใดนั้น เอวของเธอก็ถูกดึงไปโอบอีกครั้ง แล้วเธอก็ ถูกเขาดึงกลับไปกอดแน่น ๆ อยู่ในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง

“จะไปไหน?” เย่ซือเฉินลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เธอ เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงเมื่อกี้หยุดดังแล้ว แต่ก็ดังขึ้นมา อีกครั้ง
“ฉันจะไปรับโทรศัพท์” เงินลั่วฉิงจับโทรศัพท์อยู่ แล้ว ขยับตัวอยากจะลุกออกไป

“ก็รับสายที่นี่” เย่ซือเฉินขมวดคิ้วด้วยท่าทีไม่พอใจ มือ โอบเอวเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

รับโทรศัพท์ก็ต้องแอบรับสายไม่ให้เขารู้เหรอ? ใครโทร เข้ามากันแน่?

เงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ นายคนนี้นี่ยิ่งอยู่ยิ่งบ้าอำนาจ เข้าเรื่อย แค่เธอรับโทรศัพท์เขาก็ต้องคอยคุม

ที่สำคัญคือเป็นคุณปู่โทรเข้ามา เมื่อคืนเย่ซือเฉินอยาก ไปบ้านตระกูลเวิน แต่คุณปู่ไม่อยู่บ้าน สุดท้ายเลยไม่ได้ เข้าไป ถ้าหากตอนนี้เธอรับสายคุณปู่ตรงนี้ เธอกลัวว่า เย่ซือเฉินจะพูดอะไรที่น่าตกใจออกไป

ถ้าหากคุณปู่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ซือ เฉินล่ะก็ เธอไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมาเลย

“นายปล่อยฉันก่อนสิ นายกอดอยู่แบบนี้ฉันจะรับสาย ยังไง?” เวินลั่วฉิงยังคิดที่จะหลบหลีกเขา เพื่อหาที่เงียบ ๆ รับโทรศัพท์

“ไม่อยากรับก็ตามใจ พวกเราหาอย่างอื่นทำกันดีกว่า” เย่ซือเฉินพลิกตัว เอาหน้าซุกไปที่คอของเธอ จากนั้นก็พรมจูบไปทั่ว

โทรศัพท์เป็นลั่วฉิงเงียบไปอีกครั้ง เวิน วฉิงถอนหายใจ ออกมา แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก ยังคงเป็นคุณ ปู่เวินที่โทรมา

เงินลั่วฉิงกำโทรศัพท์แน่น เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้นมาทันที ปรายตามองเธอ จากนั้นก็มองไปที่จอโทรศัพท์เห็นเป็น ชื่อคุณปู่

คุณปู่! เห็นชัดว่าเป็นคุณปู่เงิน

สายเรียกเข้าจากคุณปู่เวิน เธอต้องแอบรับสายด้วยเห

รอ?

ฉลาดอย่างเขา เข้าใจความคิดเธอได้ดี แค่กลัวคุณปู่รู้

เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาเย่ซือเฉินก็มืดลง เขามันน่า อับอายขนาดนั้นเลยเหรอ?

เธอถึงได้กลัวคุณปู่เวินรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา ขนาดนี้?

“ทำไม? เหนื่อยมากเกินไปรึไง ถึงไม่มีแรงรับสาย หรือจะให้ฉันช่วยรับสายให้เธอ?” เย่ซือเฉินรั้งตัวไว้ ดวงตา คู่นั้นหรี่ลง มองไปยังเธอ น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มแต่เหมือน แอบแฝงไปด้วยคำขู่

เขาแสดงออกอย่างชัดเจนมาก ว่าถ้าเธอไม่รับสาย เขา ก็จะรับสายเอง!!

เงินลั่วฉิงรู้ดีว่าเรื่องแบบนั้น เขากล้าทำมันแน่นอน

อีกทั้งตอนนี้คุณปู่โทรเข้ามาไม่หยุด ถ้าหากเธอไม่รับ สาย เรื่องก็คงไม่จบง่าย ๆ แน่ เวินลั่วฉิงคิดว่าคุณปู่คงมี เรื่องด่วนอะไร ถ้าหากเธอไม่รับสาย คุณปู่จะเป็นห่วงเอา ได้

และเวินลั่วฉิงก็รู้ดีว่า เย่ซือเฉินไม่ยอมปล่อยให้เธอไป ไหนแน่ เย่ซือเฉินต้องการให้เธอรับสาย และจำเป็นต้อง รับสายอยู่ตรงนี้ด้วย

ถ้าหากเธอไม่รับสาย เย่ซือเฉินไม่ยอมแน่

คนพวกนี้ทำให้เธอปวดหัวเสียจริงเชียว!

เวินลั่วฉิงฝืนยกหัวขึ้นมากดรับสาย

ครึ่งตัวของเย่ซือเฉินทับอยู่บนตัวเธอ เมื่อเห็นเธอรับโทรศัพท์แล้วก็ยิ่งเข้าใกล้เธอมากยิ่งขึ้น

เป็นลั่วฉิงตัวแข็งทื่อ ตกใจจนเหงื่อแตก โชคดีที่เย่ซือ เฉินไม่ได้ทำอะไรอีก

“ฉิงฉิง ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์ ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?” เมื่อรับสาย น้ำเสียงเป็นห่วงของคุณปู่เวินก็ดังออกมา

“คุณปู่ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ” เงินลั่วฉิงพยายามไม่ให้น้ำ เสียงตัวเองผิดปกติ แต่ตอนนี้เย่ซือเฉินทับตัวเธออยู่ อีก ทั้งนิ้วของเขายังลูบไปตามผิวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ สบายตัวเท่าไหร่

“อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ปู่โทรหาหนูเพราะมีเรื่องจะบอก หนู ปู่มีเรื่องด่วนต้องไปทำ จะไม่อยู่ที่เมือง A สักระยะ หนึ่ง หนูต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”

คุณปู่เวินบอกว่าจะไม่อยู่เมือง A ซักระยะหนึ่ง นั่น หมายความว่าจะไม่อยู่หลายวัน!!