บทที่ 272 แม่หญิงแห่งตระกูลเวินที่เก่งกาจไร้เทียมทาน

บทที่ 272 แม่หญิงแห่งตระกูลเงินที่เก่งกาจไร้เทียมทาน

เงินลั่วฉิงจ้องไปที่เขา แล้วหัวเราะออกมา หัวเราะออก มาเพราะความโกรธ ดวงตาเธอเป็นประกาย แล้วเอ่ยขึ้น มาว่า : “ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน เกี่ยวข้องกันอย่าง มากเลยแหละ เล้งหรงไปขอแต่งงาน คน ๆ นั้นก็คือฉัน ฉันก็ต้องกลับไปสิ

เงินลั่วฉิงรู้ดี ว่าการที่เธออธิบายอะไรตอนนี้ เย่ซือเฉินก็ ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ถึงขนาดไม่เปิดโอกาสให้เธออธิบาย อะไรเลย

ทุกครั้งที่เธอเอ่ยพูด พูดได้ไม่ถึงครึ่ง ก็ถูกเขาขัดจังหวะ ขึ้นมา เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินในตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็กอายุ สามขวบ พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง ไร้เหตุผลสิ้นดี ไม่ว่าเธอพูด อะไรไปเขาก็ไม่ยอมรับฟัง ซ้ำยังเอาสิ่งที่เขาคิดมาทับถม ในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อออกมาอีก

ฉะนั้น ตอนนี้เธอจึงต้องทำตรงกันข้ามกับเขา

ปรากฏว่าครั้งนี้ เย่ซือเฉินไม่พูดขัดจังหวะเธอแล้ว แต่ บีบมือเธอจนแน่นยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม่นไปที่เธอ เขาโกรธจนดูบ้าราวกับจะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว

เวินลั่วฉิงแอบคิดในใจ ถ้าหากใช้สายตาฆ่าคนได้ ตอน นี้เธอน่าจะถูกสายตาของเย่ซือเฉินจ้องจนกลายเป็นเถ้า ถ่านแล้ว

เธอคิดว่าถ้าเป็นคนอื่น คงถูกขู่ให้กลัวจนล้มลงไปกอง กับพื้นแล้ว

โชคดีที่เธอใจกล้า

ในขณะที่ความบ้าของเย่ซือเฉินกำลังจะปะทุออกมานั้น เวินลั่วฉิงก็จ้องไปที่เขา แล้วยิ้มออกมา ครั้งนี้เธอฉีกยิ้ม กว้างมาก : “แต่ว่าฉันไม่ตอบตกลงอยู่แล้ว เพราะเล้งหรง แก่กว่านาย หล่อสู้นายไม่ได้ ไม่มีเงินมากเท่านาย ไม่ได้ เก่งกาจเหมือนนาย แล้วทำไมฉันต้องตอบตกลงด้วย นาย คิดสิ คุณสามี”

เย่ซือเฉินอึ้งไป ดวงตาที่จ้องเขม่นเธอเอาเป็นเอาตาย กลับเปลี่ยนเป็นกระพริบตาปริบ ๆ ดูซื่อ ๆ ดื้อ ๆ น่ารักขึ้น มาทันที

จากนั้น สีหน้าของคุณชายสามเย่ที่ดูขึงขังก็ดูอบอุ่น ขึ้นทันที สายตาที่ดูคลั่งจนน่ากลัวนั้นก็ดูจะหายไปในชั่ว พริบตา ความกดดันภายในรถดูท่าจะสลายหายไปกลับสู่ สภาวะปกติ
“เหอะ” คุณชายสามเย่ยังคงทำท่าทีหยิ่งผยองพึมพำ ออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่มุมปากก็ยกขึ้นด้วยท่าทีที่ สงสัยอยู่เล็กน้อย ถือว่าเธอมีสายตาเฉียบแหลม

เงินลั่วฉิงเป็นพวกรู้จักสังเกตได้ดีมาก เธอรู้ได้ทันทีว่า ตอนนี้คุณชายสามเย่รู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว

เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

ความฉลาดของเงินลั่วฉิงคือเธอรู้ดีว่าไม่ควรต่างฝ่าย ต่างแข็งใส่กัน เธอรู้จักปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ และ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี

เรื่องนี้ถ้าหากเป็นคนอื่นนั้น ไม่รู้จะอาละวาดโวยวาย ขนาดไหน แต่สําหรับเงินลั่วฉิงนั้น ถึงแม้คุณชายสามเย่ จะไร้เหตุผลขนาดไหน แต่เธอก็สามารถเอาอยู่

“ที่รักคะ พวกเราจะจอดรถอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหน?” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าจอดรถอยู่ตรงนี้ตลอดคงไม่เหมาะเท่า ไหร่ ตรงนี้อยู่ใกล้กับบ้านตระกูลเงินมาก อีกอย่างเล้งหรง ก็ยังอยู่ด้านนอกนั่น

แต่เงินลั่วนิ่งไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าให้ออกไปจากที่นี่ งๆ

คุณชายสามเย่ถูกเวินลั่วฉิงปลอบประโลมไปไม่น้อย แล้ว แต่อยู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่เวินลั่วฉิงกำลังจะขึ้นรถคำพูดที่เล้งหรงพูดออกมานั้น ทำให้สีหน้าเขาเคร่งขรึม ขึ้นมาอีกครั้ง : “เธอกับเล้งหรงสัญญาอะไรกันไว้?”

เงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ นายคนนี้ไม่จบไม่สิ้นหรือไง?

เธอกับเล้งหรงสัญญาอะไรกันไว้น่ะเหรอ เป็นเธอที่ อยากหลีกหนีเล้งหรงซะมากกว่า

เย่ซือเฉินที่ปกติเป็นคนฉลาดหลักแหลมคนนั้นหายไป ไหนแล้ว? ถึงขนาดดูไม่ออกว่าเล้งหรงจงใจพูดให้เขา เข้าใจผิด หรือว่าวันนี้เย่ซือเฉินลืมเอาสมองออกมาจาก บ้าน?!

ดังนั้นคุณชายสามเย่ในวันนี้เลยทำตัวเหมือนเด็กสาม

ขวบ

เงินลั่วฉิงรู้สึกว่าจะรับมือกับสามเย่ที่ทำตัวเป็นเด็กสาม ขวบนั้น คงจะใช้ไม้อ่อนเฉย ๆ ไม่ได้ จำเป็นต้องใช้ทั้งไม้ อ่อนไม้แข็งกับเขา

เงิน วฉิงแกล้งชักสีหน้า แสดงสีหน้าโกรธออกมา :

“เย่ซือเฉิน เล้งหรงเป็นเมียนาย หรือฉันเป็นเมียนายกัน แน่”

“ก็เธอน่ะสิ” เย่ซือเฉินตาเป็นประกายเล็กน้อย ภรรยาของเขาก็ต้องเป็นเธอสิ เธอถามอะไรแปลกพิกล ตอน นี้เขาเกลียดไอเจ้าเล้งหรงนั่นจนแทบอยากกําจัดให้สิ้น ซาก

แต่คุณชายสามเย่ก็มองออกว่าตอนนี้ภรรยาตัวเองโกรธ ขึ้นมาแล้ว

เมื่อเห็นภรรยาตัวเองโกรธ คุณชายสามเย่ก็ไม่ได้พูด อะไรอีก สีหน้าขึงขังก็ค่อย ๆ หายไป

“งั้นนายเชื่อคำพูดของคนนอกอย่างเขา หรือเชื่อคำพูด ฉัน?” เวินลั่วฉิงมองท่าทางของเขา แอบหัวเราะอยู่ในใจ แต่ยังคงแกล้งชักสีหน้าอยู่อย่างนั้น กลั้นไม่ให้ตัวเองยิ้ม ออกมา

“เชื่อเธอไง เชื่อคำพูดของเมียฉันไง” ในขณะนี้ คุณชาย สามเย่ตอบด้วยความเชื่อฟัง อืม เธอไม่ได้มองผิดไป เขา เชื่อฟังจริง ๆ

“อืม งั้นก็ดี” เวินลั่วฉิงโล่งอกไปที เรื่องนี้น่าจะผ่านไปได้ แล้วมั้ง

ตายแล้ว ๆ ทำไมเธอรู้สึกว่าคุณชายสามเย่ยังเอาใจยาก ยิ่งกว่าเด็กซีที่บ้านเธออีกนะ! ส่วนเด็กโม่ที่บ้านเธอนั้น ยิ่ง เทียบไม่ติดเลยหล่ะ
แต่คุณชายสามเยู่ที่ว่านอนสอนง่ายนั้นเชื่อฟังได้ไม่ถึง สามวินาที ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด จับ เธอจูบอย่างดุเดือด

เขาที่จูบเธออย่างดูดดื่มในตอนนี้ดูบ้าบิ่นอย่างมาก มือ ของเขาบีบคลำไปที่หน้าอกของเธออย่างแรง เขาบีบแรง จนเวินลั่วฉิงรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย

เงินลั่วฉิงรู้สึกตกใจ เมื่อกี้ไม่ใช่ดีขึ้นมาแล้วเหรอ? ทำไม อยู่ ๆ บ้าขึ้นมาอีกเนี่ย?

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ที่เวินลั่วฉิงปลอบประโลมเขานั้น ปลอบได้เพียงแค่อารมณ์โกรธของเขา แต่ไม่ได้รวมถึง เรื่องอื่น

แต่ก็ถือว่าเยซือเฉินในตอนนี้ยังพอมีสติอยู่บ้าง เขารู้ว่า ตอนนี้กำลังอยู่บนรถ เล้งหรงและเลขาหลิวก็อยู่ด้านนอก นั่น ดังนั้นเขาจึงไม่ทำอะไรเธอบนรถแน่นอน

ชั่วครู่หนึ่ง เขาก็ปล่อยเธอ เก็บกดความต้องการของตัว เองเอาไว้ จากนั้นก็โทรหาเลขาหลิว : “ขึ้นมาขับรถ”

เลขาหลิวรับคำสั่ง ก็รีบเปิดประตูขึ้นรถทันที

เมื่อประตูรถเปิดออก เล้งหรงมองเห็นเวินลั่วฉิงที่นั่งอยู่ เบาะหลังผ่านประตูรถ เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงไม่มีอะไรผิดปกติ เสื้อผ้ายังเรียบร้อยอยู่ ดูนิ่งสงบ ราวกับว่าขึ้นรถแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

เล้งหรงนิ่งอึ้งไป แววตาเป็นประกาย รู้สึกสับสนว่าเมื่อ สักครู่บนรถนั้น ตกลงเย่ อเฉินได้ทําอะไรกับเธอหรือ เปล่า?

แต่คำถามพวกนี้ก็ไม่มีใครตอบ จากนั้นเลขาหลิวก็ปิด

ประตูรถ

“ท่านประธาน จะกลับเลยเหรอ?” เลขาหลิวลองแกล้ง

ถามดู

“ไปบ้านตระกูลเวิน” เย่ซือเฉินตอบกลับอย่างรวดเร็ว ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เพิ่งตัดสินใจ แต่เขาคิดเอาไว้นานแล้ว

เล้งหรงไปพูดเรื่องแต่งงานถึงบ้านตระกูลเงินแล้ว ถ้า หากเขาไม่ทําอะไรบ้าง ภรรยาของเขาคงถูกคนอื่นแย่ง

ไปแน่

“ไปบ้านตระกูลเวิน? ทำไม? ทำไมต้องไปบ้านตระกูล เวิน?” เวินลั่วฉิงตกใจมาก ทำไมต้องไปบ้านตระกูลเงิน เขาจะไปทำอะไรที่บ้านตระกูลเวินตอนนี้?

“เธอคิดว่าไงล่ะ?” เย่ซือเฉินปรายตามองเธอนิ่ง ๆ เห็นท่าทีของเธอแล้ว เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“สามีขา ตึกแล้วนะ พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ” เงินลั่วฉิงเข้าไปซบเขา ซบที่อกของเขา ออดอ้อนเขา

เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าการที่เขาไปพบกับคุณปู่นั้นจะเกิดอะไร ขึ้น ฉะนั้น เธอจะให้เย่ซือเฉินไปบ้านตระกูลเวินไม่ได้เด็ด ขาด

“ไม่ต้องรีบหรอก ไปบ้านตระกูลเวินใช้เวลาไม่นาน” คุณ ชายสามเย่ยื่นมือไปโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด ดื่มฉ่ำกับ การออดอ้อนออเซาะของเธอ แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ