บทที่ 204 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (2)

บทที่ 204 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (2)

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเมื่อห้าปีที่ฉันถอนหมั้นฉันทำไม่ถูกต้อง ฉันทำให้เธอเสียใจ ฉันรู้ว่าเธอยังคงชอบฉัน ขอโทษนะ ฉันไม่ควรทำร้ายเธอ” เย่อหยู่นานพูดด้วยท่าทีสํานึกผิด และคุมอารมณ์ให้ปกติที่สุด

ได้ยินคำพูดเย่อหยู่นาน เงินลั่วฉิงอยากจะหัวเราะจริง ๆ เธอชอบเขาเหรอ ชอบเขามาตลอดงั้นเหรอ เขาไปเอา ความมั่นใจนั้นมาจากไหน

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันยินดีที่จะขอเธอแต่งงาน เรื่องระหว่างพวกเราไม่เกี่ยวข้องกับหรวนหรวน เธอ ปล่อยหรวนหรวนไปเถอะ พวกเราแต่งงานกันนะ” เย่อห ยู่นานรู้สึกว่าเขาแสดงความจริงใจออกมาเต็มที่แล้ว เขา ได้พูดว่าจะแต่งงานกับเธอต่อหน้าคนมากมาย เสมือนว่า กำลังขอเธอแต่งงานต่อหน้าทุกคน

เย่อหยู่นานตอนนี้มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก ฉะนั้น เลยพูดเสียงดัง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะได้ยินหรือไม่ เพราะ เขาเชื่อว่าเงินลั่วฉิงจะต้องตอบตกลงเขาแน่นอน

ตอนนั้นเย่อหยู่นานไม่ได้คิดจะช่วยเวินหรวนหรวนจริงๆ หรอก เพียงแค่อยากจะกระตุ้นความรู้สึกของเงินลั่วฉิ งก็เท่านั้น

เวิน วฉิงยิ้มออกมา แล้วส่ายหน้าอย่างช้า ๆ สายตาจับ จ้องไปที่ตัวเย่อหยู่นาน

เห็นรอยยิ้มของเธอ เย่อหยู่นานแอบดีใจ รู้สึกภาคภูมิใจ มาก ดูท่าทางเธอยังชอบเขาอยู่จริง ๆ ด้วย ดังนั้นเมื่อ ได้ยินคำพูดเขา เธอจึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขขนาดนี้

เขารอให้เงินลั่วฉิงตอบตกลง เขาคิดว่าเธอต้องพูดว่า ฉันยินดี เขาคิดถึงขึ้นว่าเธออาจจะดีใจจนวิ่งเข้ามากอด เขา

ขณะนั้นเอง เย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ชั้นบนก็มีสีหน้าเคร่งขรึม ทันที เย่อหยู่นานกล้าดียังไงมาขอภรรยาเขาแต่งงาน เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง

เวินลั่วฉิงรู้สึกขำในใจ เย่อหยู่นานพูดว่ายินดีจะขอเธอ แต่งงานเหรอ ทําไมเขาถึงยินดีที่จะขอเธอแต่งงานล่ะ

ช่วยเวินหรวนหรวนไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่เย่อหยู่นานทำ เพื่อต้องการบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปต่างหาก

ช่างน่าตลกสิ้นดี
“คุณย่อ ขอโทษนะ ฉันว่านายเข้าใจผิดแล้วล่ะ” แต่ เงิน วฉิงไม่อยากโวยวายต่อหน้าผู้คนมากมายให้ดูแย่ ถึงแม้ครั้งก่อนเย่อหยู่นานและเงินหรวนหรวนจะร่วมมือ กันทำร้ายเธอในงานเลี้ยงนั้น แต่ในที่สาธารณะอย่างนี้ เธอยังคงไว้หน้าเขา

ในเมื่อเรื่องวันนั้นจบไปแล้ว ผ่านไปแล้ว เธอก็ไม่คิดจะ รื้อฟื้นอะไรอีก

คําพูดของเธอช่างดูห่างเหินและเย็นชามาก เธอคิด ว่าเย่อหยู่นานน่าจะมีสมองพอที่จะเข้าใจในท่าทีที่เธอ แสดงออกได้

แต่เหมือนเวินลั่วฉิงจะประเมินระดับไอคิวของเย่อหยุ่ นานสูงเกินไป ที่สำคัญคือเย่อหยุ่นานเพิ่งดื่มเหล้ามา อีก ทั้งดื่มไปค่อนข้างเยอะ สมองเลยอาจจะประมวลผลข้าไป

ฉะนั้น ตอนนี้เขาจึงไม่เข้าใจความหมายที่เป็นตัวฉิงสื่อ ออกมาเลยแม้แต่น้อย มิหน่าซ้ำเขายังคิดว่าเป็นฉิงไม่ เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

เย่อหยู่นานมองไปที่เวินลิ่วฉิง รู้สึกมึนงง ไม่ใช่ว่ารักษา อาการป่วยจนหายแล้วเหรอ ท่าไมตอนนี้โง่ขึ้นมาอีกแล้ว ล่ะ เขาพูดชัดเจนขนาดนี้ เธอยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือไง
เย่อหยู่นานอวดดีมากเกินไปแล้ว เขามั่นใจว่าเวิน วฉิง ไม่มีทางปฏิเสธเขา ดังนั้นเขาเลยคิดเข้าข้างตัวเองว่า เงินลั่วฉิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันรู้ว่าเป็นเพราะฉันเธอถึงได้ กล่าวโทษหรวนหรวน เพราะฉันเธอถึงได้ทำแบบนั้นกับ หรวนหรวน ฉันไม่อยากให้พวกเธอสองพี่น้องเกลียดกัน เพราะฉันเป็นต้นเหตุ ฉันขอเธอแต่งงาน…” เย่อหยู่นาน คิดแล้วคิดอีก แล้วตัดสินใจพูดอีกครั้งให้ชัดเจนขึ้นกว่า เดิม เพราะกลัวว่าเป็นลั่วฉิงจะฟังไม่เข้าใจ ฉะนั้นเขาเลย จงใจเน้นย้ำเรื่องเวินหรวนหรวนขึ้นมา

ในเมื่อเวินลั่วฉิงหาเรื่องเงินหรวนหรวนต้นเหตุก็เป็น เพราะเขา การที่เขาพูดแบบนี้ออกไป เวินลั่วฉิงต้องเข้าใจ เขาแน่นอน

แต่เขากลับไม่คิดว่าคำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดออกมา เป็นการทำให้เงินลั่วฉิงตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ดีอย่างมาก

เพื่อผู้ชายเพียงคนเดียวถึงกับทำร้ายน้องสาวตัวเอง ยอมเป็นศัตรูกับน้องสาวตัวเองเนี่ยนะ

ผู้คนโดยรอบเริ่มซุบซิบนินทา สายตาที่มองมายัง เวินลั่วฉิงนั้นเต็มไปด้วยการกล่าวโทษและดูว่าเธอไร้ ยางอาย
แววตาเวินลั่วนิ่งดูเคร่งขรึมมากขึ้น ดูท่าทางเย่อหยู่นาน จะไม่เข้าใจความหมายของเธอ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่ สนใจอะไรอีกและพูดให้ชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม

“คุณเย่อ” เวินลั่วฉิงเอ่ยปากพูดตัดบทเย่อหยู่นานขึ้นมา กะทันหัน

“อืม” เย่อหยู่นานคิดว่าเธอเข้าใจเขาแล้ว ใบหน้าเต็มไป ด้วยรอยยิ้ม : “ฉิงฉิง เพื่อฉัน ไม่สิ เพื่อพวกเรา เธออย่าทำ ให้หรวนหรวนลำบากอีกเลยนะ ฉันจะแต่งงานกับเธอจริง

“คุณเย่อ นายนี่มันช่างสรรเสริญ…” เวินมั่วนิ่งมองเขา เอ่ยปากพูดขึ้นมา พูดได้เพียงครึ่งเดียวเธอก็หยุดพูดไป ชั่วครู่

“ฉิงฉิง ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้แย่นะ เธออย่าดูถูกตัวเอง นักเลย” เย่อหยู่นานเข้าใจเงินลั่วฉิงผิดไปกันใหญ่แล้ว เขาคิดว่าเป็นลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา ดังนั้นตอน ที่เย่อหยู่นานพูดประโยคนี้ออกมา เขามีท่าทีหยิ่งผยอง และรู้สึกทะนงตนอย่างมาก

เวินลั่วฉิงเอ่ยปากพูดต่อ หลังจากที่เย่อหยู่นานยิ้มออก มาด้วยความหลงตัวเอง “นายนี่มันช่างสรรเสริญเยินยอ ตัวเองมากเกินไปแล้ว”
เธอหาเรื่องเงินหรวนหรวนเพื่อเขางั้นเหรอ เขาช่างกล้า คิดออกมาได้

“ฮ่ะ” มีคนเข้าใจในสิ่งที่เป็นลั่วฉิงสื่อออกมาแล้ว เลยอด ไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา

ขณะนั้นเย่ซือเฉินที่ยืนอยู่บนชั้นสองดวงตาก็เป็น ประกาย ยิ้มออกมา อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ไม่เสียแรงที่เป็นผู้หญิงของเขา ดุดันดี เขาชอบ!

เย่อหยู่นานตะลึงงัน ผ่านไปชั่วครู่ถึงเข้าใจความหมาย ของเวินลั่วฉิง เขาโกรธจนหน้าเขียว หน้าซีดราวกับถูกต้ม จนเปื่อย

เวินลั่วฉิงไม่อยากจะสนใจเขาอีก เลยหมุนตัวเพื่อจะเดิน ไปทางอื่น

“เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่ายังไง เธอหมายความว่ายัง ไงกันแน่” แต่เย่อหยู่นานก็เข้ามาขวางหน้าเป็นลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เย่อหยู่นานดื่มเหล้าไปมากแค่ไหน เนี่ย

เดิมทีเย่อหยู่นานก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เพราะเย่หยู่เฟยกลับมาแล้ว คุณปู่จึงให้เย่หลู่เฟยเข้ามาทำงานในบริษัท อีกทั้งคุณปู่ยังมอบหมายงานหลายอย่างให้กับเย่หยู่เฟย เท่ากับยึดอำนาจบางส่วนของเขามา

ฉะนั้นเย่อหยู่นานจึงอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เขาดื่มเหล้า ไปเยอะ ไม่ได้ไปบริษัท พอดีผ่านห้างสรรพสินค้า เลย เข้ามาเดินเล่น ๆ

จากนั้นเขาก็ได้รับโทรศัพท์ของหลี่หยุน คำพูดของหลี่ หยุนทำให้เขามีความมั่นอกมั่นใจขึ้น ทำให้เขามองเห็น ความหวังอีกทางหนึ่ง เขาจึงคิดจะแต่งงานกับเวินลั่วฉิง เพื่อให้สถานการณ์เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

เขาคิดว่าเพียงแค่เขาเป็นฝ่ายบอกรักก่อน เงินลั่วฉิงก็จะ ต้องดีใจจนแทบบ้า ต้องซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก

แต่ว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าเงินลั่วฉิงจะปฏิเสธเขา อีกทั้ง ยังทําให้เขาอับอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้จะส่งผลเสียต่อเป็นลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงไม่อยากเสวนาอะไรกับไอขี้เมาคนนี้ เธอทน ดมกลิ่นเหล้าไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงหันไปทางอื่นเพื่อจะหลีก หนี

“เวินลั่วฉิง เสแสร้งอะไรนักหนา เธอคิดว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเงินแล้วเจ๋งนักเหรอ เธอไม่ส่องกระจก ดูสารรูปตัวเองบ้างหรือไง” เย่อหยู่นานรู้สึกอับอายจน กลายเป็นโมโห เป็นเพราะดื่มเหล้าเข้าไป สมองเลยตอบ สนองช้าไปหน่อย เขาไม่สามารถคุมสติตัวเองได้ เลยด่า กราดออกมาต่อหน้าผู้คน

ที่ชั้นบน แววตาดุดันของเย่ซือเฉินหรี่ลง ดูเย็นยะเยือก ขึ้นหลายเท่าและมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมา

เงินลั่วฉิงยังคงไม่สนใจเขา เดินก้าวต่อไปด้านหน้า เธอ ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับไอบ้านี้