บทที่ 200 เงินลั่วเฉินเปิดเผยความรู้สึกตัวเอง

บทที่ 200 เงินลั่วเฉินเปิดเผยความรู้สึกตัวเอง

รอให้เขาตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน หาหลักฐานได้ก่อน แล้วค่อยคิดบัญชีกับเธอ เย่ซือเฉินไม่มีทางยอมรับว่า เวลานี้เป็นเพราะเขาใจอ่อน

ทรมานไปครึ่งวัน ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว

“ไปเถอะ ไปทานข้าวกันก่อน” ครั้งนี้ เสียงของเขาเห็น ได้ชัดว่าไม่ได้เยือกเย็นเหมือนเมื่อกี้แล้ว

เลขาหลิวได้แต่ทำตากะพลิบๆ เหมือนกับไม่ค่อยเชื่อสิ่ง ที่เห็นในข้างหน้านี้ นี่ นี่คือจบแล้วเหรอ?

ท่านประธานเราง้อง่ายขนาดนี้เชียว?

เวินลั่วฉิงได้โล่งอกไปอีกเปลาะ เพียงแต่เป็นลั่วนิ่งไม่รู้ ว่า เวลานี้ ลูกชายของเธอและเพื่อนรักของเธอกำลังวาน แผนการใหญ่อยู่

เย่ซือเฉินผ่อนคลายลง ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดกระเพาะ อย่างรุนแรง ร่างกายของเขาเกร็งเล็กน้อย ขนาดที่ หันหลัง มือไปกุมท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ตอนที่ เวินลั่วฉิงเดินมาถึงข้างกายเขา มือของเขาก็ได้ปล่อยลงมาอย่างไร้ร่องรอย

เงินลั่วฉิงสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเขา ดวงตาเป็น ประกาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ขึ้นไปบนรถ เย่ซือเฉินไม่พูดไม่จา พิงลงเบาะเล็กน้อย หน้าซีดเล็กน้อย

เงิน วฉิงสังเกตมือของเขา ทิศทางของมืออยู่ที่ตำแหน่ง กระเพาะ เขาคงต้องการกดกระเพาะของเขาโดย จิตใต้สํานึก แต่กลับอดกลั้นเอาไว้

ท่าทางของเขา น่าจะปวดกระเพาะ?

คนอย่างเขา ชีวิตประจำวันสังสรรค์บ่อย ส่วนใหญ่จะ เป็นโรคกระเพาะ

ถึงแม้เวินลั่วฉิงได้ตัดสินใจไปแล้วไม่อยากสร้างตัวตน ต่อหน้าของเขา แต่เห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ก็อดใจ ไม่ค่อยไหว หรือเป็นเพราะปกติดูแลลูกน้อยสองคนจน เคยชิน ดังนั้นเห็นท่าทางเขาที่ไม่สบาย จิตใต้สำนึกอยาก ทําอะไรเพื่อเขาบ้าง

อีกอย่างเธอรู้สึกว่าที่เย่ซือเฉินอาการปวดกระเพาะ กำเริบ อาจจะเป็นเพราะโกรธ ถูกเธอทำให้โกรธ!
ดังนั้น เขาต้องรับผิดชอบ

“เลขาหลิว ข้างหน้าช่วยจอดรถให้หน่อย” สุดท้าย เงินลั่วถึงก็ใจอ่อนอยู่ดี

“อ้อ” เลขาหลิวอึ้งไปชั่วขณะ ท่านประธานของเขาไม่ได้ ขัดขวาง เขาเลยจอดรถไว้ข้างทาง

รถจอดลง เงินลั่วฉิงเปิดประตูลงไปจากรถ

เวลานี้เย่ซือเฉินปวดรุนแรงมากขึ้น และ เขาก็ไม่เคยคิด จะควบคุมเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้ถามเหตุผลที่เธอลงจากรถ

“ท่านประธานครับ กระเพาะของคุณกำเริบอีกแล้วเห รอครับ ผมไปซื้อยาให้คุณมั้ยครับ ด้านหน้ามีร้านขาย ยาอยู่” เห็นเวินลั่วฉิงลงรถ เลขาหลิวก็หันหลังมา มอง ประธานของตัวเองอย่างห่วงใย

เวินลั่วฉิงลงรถไป เย่ซือเฉินก็กดกระเพาะ ครั้งนี้มันปวด ได้รุนแรงมาก เขาเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เพียงแต่ได้ยิน คำพูดของเลขาหลิว นัยน์ตาประกายแวบเดียว: “รอก่อน”

“ท่านประธาน ที่จริงคุณไม่ต้องปกปิดคุณหญิง หากคุณ หญิงรู้จะได้ดูแลคุณ” เลขาหลิวดูออกว่าท่านประธานของเขาไม่อยากให้คุณหญิงรู้ แต่เขาไม่เข้าใจ เรื่องแบบนี้ท่านประธานทำไมต้องปิดบังคุณหญิงด้วย?

ดูแลเขา?

ตั้งแต่คุณแม่เสียชีวิตแล้ว ในชีวิตของเขาราวกับว่าไม่มี คำว่าดูแลสองตัวอักษรนี้ หลายปีที่ผ่านมานี้เขาดูแลตัว เองมาโดยตลอด

หลายปีมานี้ เขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่เขาต้องการคือ ศิโรราบ ไม่ใช่การดูแล

เพราะเรื่องราวของพ่อแม่ในอดีต หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้างกายเขาไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อน นอกจากอุบัติเหตุเมื่อ ห้าปีที่แล้ว ยังมีครั้งนี้ที่แต่งงานกับเธอ

“อี๋ คุณหญิงไปร้านยา? คงจะไปซื้อยาให้ท่านประธาน?” จู่ๆเลขาหลิวก็อุทานออกมา ขัดจังหวะความคิดของเย่ซือ เฉิน

สายตาของเย่ซือเฉินมองไปที่ร้านยาโดยสัญชาตญาณ เห็นเวินลั่วฉิงเดินเข้าไปในร้านยาพอดี

เพราะซื้อยาให้เขา? เขาสงสัยจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้จะทำ
เขารู้อยู่เต็มอก ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับ เธอ ดังนั้น เขาก็ไม่ได้หวังว่าเธอจะเป็นห่วงเขาจริงๆ

อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่คาดหวัง

กระเป๋าสตางค์ใบนั้น เธอคงคิดได้ว่าเขาจะต้องโกรธ ดัง นั้นจึงซื้อมาง้อเขา และตอนนี้เขาไม่ได้โกรธแล้ว ก็ไม่ได้ มีเรื่องอะไรที่จะไปข่มขู่เธอได้ เธอไม่จำเป็นต้องพยายาม ทําให้เขาพอใจ

และสองสามวันมานี้ เขาก็ดูออก ผู้หญิงคนนี้เรื่องที่ไม่ เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ค่อยจะใส่ใจ และสนใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ได้บอกเธอ เขาปวดกระเพาะ เธอ ก็คงไม่รู้ว่าเขามีโรคกระเพาะ

ไม่นานนักเวินลั่วฉิงก็ออกมาจากร้านยา รวดเร็วทันใจ ในมือถือยาไว้หนึ่งกล่อง เพียงแต่ ระยะห่างพอสมควร ดู ไม่ออกว่าเป็นยาอะไร

“ท่านประธาน ดูท่าผมจะพูดไม่ผิด คุณหญิงไปซื้อยาให้ ท่านประธานจริงๆครับ” ใบหน้าของเลขาหลิวมีความสุข เล็กน้อย

มุมปากของเย่ซือเฉินยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังยิ้ม เยาะเย้ยตัวเองอยู่ เขาไม่กล้าที่จะไปคิดถึงด้านนี้จริงๆ

ไม่ติด ไม่ผิดหวัง ยิ่งคิดมาก ก็ยิ่งผิดหวังมาก

เงิน วฉิงวิ่งกลับมา เปิดประตูรถ รีบขึ้นรถอย่างเร็ว ยัง นั่งไม่สนิท ก็เอายาที่อยู่ในมือยื่นไปด้านหน้าของเยี่ซื้อ เฉิน

หลังจากนั่งเรียบร้อยแล้ว พลางหยิบน้ำขึ้นมาหนึ่งขวด แล้วยื่นไปด้านหน้าของเยซือเฉิน

เย่ซือเฉินมองดูยากระเพาะที่อยู่ในมือเธอย่างอึ้งนิด หน่อย ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เวินลั่วฉิง ทันใดนั้นรู้สึกมึนงง เล็กน้อย

หลายปีที่ผ่านมา ข้างกายเขาไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อน ดัง นั้น ก็ไม่เคยถูกดูแลแบบนี้มาก่อน แน่นอนมันไม่ใช่ว่าไม่มี ผู้หญิงยินยอม แต่เพราะเขาไม่เคยให้โอกาสผู้หญิงเหล่า นั้น

เขาไม่สามารถทนดูความตอแหลเหล่านั้นได้

แต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้ตอแหล เพราะเธอไม่จำเป็นต้อง ตอแหล ผู้หญิงคนนี้รังเกียจเขาจะตาย รังเกียจจนอยาก จะไปให้พ้นๆเขา อยากจะกลับประเทศMด้วยซ้ำ
ถึงแม้พวกเขาแต่งงานกันแล้ว แต่เธอก็คิดถึงเรื่องหย่า ตลอดเวลา

เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเลย ทำไมเธอรู้ว่าเขาปวด กระเพาะ?

ใช่แล้ว เธอเป็นคนช่างสังเกตมาโดยตลอด

เพียงแต่ ครั้งนี้เธอไม่กลัวที่จะแสดงออกมา?

“เป็นอะไร ไม่กินเหรอ? หรือว่าฉันซื้อมาผิด?” เวินลั่วฉิง ถูกเขาจ้องมอง จู่ๆรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“คุณรู้ได้ไงว่าผมปวดกระเพาะ?” โดยปกติเย่ซือเฉิน ไม่ใช่คนพูดมาก แต่เวลานี้เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

เงินลั่วฉิงอึ้งไปแป๊บ ดวงตาเป็นประกาย ด้วยการสังเกต อย่างชาญฉลาดของเธอ ไม่ยากที่จะพบว่าเขาปวด กระเพาะ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไปซื้อยา เมื่อกี้สมอง รวนหรือเปล่า? แบบนี้ไม่เท่ากับเผยความรู้สึกตัวเอง หรอกเหรอ?

เลขาหลิวเห็นเวินลั่วฉิงไม่พูดไม่จา นึกว่าเวินถั่วฉิงเขิน อาย ก็เลยจงใจพูดขึ้นมา: “คุณหญิงช่างเป็นห่วงท่าน ประธานเสียจริง ถึงแม้ท่านประธานจะไม่บอก คุณหญิงก็ สังเกตเห็นเอง”
เมื่อกี้คุณกุมท้องไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่เพราะปวดกระเพาะ เหรอ? คงจะไม่ใช่ปวดตับ ปวดปอด ปวดลำไส้ใหญ่ หาก เป็นอย่างนั้น อาการคงจะหนักน่าดู เวลานี้เป็นลั่วจึงรู้สึก หดหู่ หดหู่จนอยากไปชนกำแพง เธอคิด คงเป็นเพราะ ดูแลเด็กน้อยทั้งสองจนเคยชิน ถือได้ผิดพลาดในเรื่อง เล็กน้อยแบบนี้

เลขาหลิวอึ้งทันที คำพูดนี้เป็นคำพูดของผู้หญิงปกติที่ เขาพูดกันเหรอ? คำพูดนี้ฟังดูแล้วเหมือนกำลังแช่ท่าน ประธาน?

ได้ยินคำพูดของเธอ เย่ซือเฉินไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ยิ้มที่ มุมปากเล็ก จู่ๆเขาก็พบว่า ผู้หญิงคนนี้ปากร้ายแต่ใจดี