บทที่ 159 แผนการของคุณชายสามเย่ ช็อตเด็ดนั้นอยู่ตอนท้าย (1)

บทที่ 159 แผนการของคุณชายสามเย่ ช็อคเด็ดนั้นอยู่ตอนท้าย (1)

ลิฟต์ได้ปิดอีกครั้งแล้วตรงไปชั้นที่ 48 และเธอกลับเดิน ออกจากลิฟต์มา

เธอจําได้ว่าชั้น 3 มีงานเต้นรำที่สวมหน้ากาก ได้ยินว่า คุณชายเล้งเป็นผู้จัดงานนี้ขึ้น

นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวของเธอ

ขณะที่เดินมาขึ้นบันได เงินลั่วฉิงเอามือถือที่บางเฉียบ จากกระเป๋าเสื้อกันหนาวออกมา ในมือถือได้บันทึกผู้ ติดต่อไว้เพียงไม่กี่คน เป็นลั่วฉิงเขียนค่ไม่กี่คำแล้วส่ง ออกไปอย่างรวดเร็ว

ประตูลิฟต์ชั้นหนึ่งได้เปิดออก ดวงตาที่เยือกเย็นของ เย่ซือเฉินได้แผ่กระจายไปอยู่ทั่วแห่งหนจนอุณหภูมิใน ชั้นนี้ได้ลงหลายองศา

“ท่านประธานครับ ในลิฟต์ไม่มีคนครับ แต่เมื่อสักครู่นี้ ลิฟต์ส่วนตัวได้มาหยุดอยู่ที่ชั้น 2 จากนั้นลิฟต์หมายเลข 2ขึ้นไปที่ชั้น 2 คนที่ท่านประธานหาอาจจะขึ้นตึกไปแล้ว หรือเปล่าครับ……”ผู้จัดการลี่ที่อยู่เวรได้รวบรวมความกล้าแล้วรายงานขึ้น

เย่ซือเฉินไม่รู้สึกประหลาดใจเลยที่ผลมันเป็นเช่นนี้ เมื่อ เขากวาดสายตามองลิฟต์หมายเลข 2 ก็เห็นตัวเลขได้ เพิ่มขึ้นทีละน้อย ดวงตาที่ลุ่มลึกยิ่งเป็นความคิดที่ยากจะ หยั่งถึง “ไปย้ายกล้องวงจรปิดออกมา

เกือบทุกมุมของโรงแรมจะมีกล้องวงจรปิดติดตั้งไว้ เขา จะดูสิว่าเธอจะหนีไปไหนได้?

ผู้จัดการ รีบโทรไปที่ห้องตรวจสอบกล้องวงจรปิด แต่ ว่าสีหน้ากลับไม่น่าดูขึ้นมาทันที

“ท่านประธานครับ ระบบกล้องวงจรปิดได้ถูกแฮ็กเกอร์ จู่โจมครับ ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ได้ถูกลบบันทึกหมดแล้ว ครับ และจอคอมพิวเตอร์ในขณะนี้เป็นแต่ภาพสีดำ กล้อง วงจรทั้งหมดของโรงแรมใช้ไม่ได้หมดเลยครับ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่? “เย่ซือเฉินทึ่งไปหนึ่งวินาที จากนั้น กวาดสายตามองผู้คน ทำให้กลิ่นอายความอันตรายได้ ปกคลุมโดยรอบ ทำให้ผู้คนข้างกันกลัวจนไม่กล้าหายใจ แรงๆเลย

“เมื่อกี้ครับ ก่อนที่ผมจะโทรไป 5 นาทีครับ…….…..” ผู้จัดการ ลี่อยากจะให้พื้นมีรอยแยกมาก เขาจะได้มุดหลบเข้าไป อยู่ในนั้น เพราะท่าทีของท่านประธานในขณะนี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

สีหน้าเยซือเฉินเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน มีน้ำ แข็งและเปลวไฟ ทำให้เหมือนมีสัญญาณเตือนว่าจะมี อันตรายจากพายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้น

ดี ดีมาก! มันเป็นกลของเธอจริงๆ!

เขาหรี่ตาขึ้น เป็นแววตาที่เยือกเย็นคมกริบราวกับเป็น น้ำแข็งที่สามารถทำให้ตัวแข็งทื่อได้ แต่มุมปากของเขา กลับยกโค้งขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าต้องเป็นเธอ

เพียงแต่ครั้งนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่เธออยากจะหนีไป

อีก!!

ผู้จัดการ เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของประธานของตัวเอง ในขณะนี้ มีชั่วแวบหนึ่งที่สงสัยว่าหัวใจของเขาได้หยุด เต้นไปแล้ว เขารู้สึกว่าท่านประธานก่อนหน้านี้อ่อนโยน น่าเข้าใกล้เป็นอย่างมาก ซึ่งต่างจากตอนนี้ที่น่ากลัวมาก สามารถพูดได้ว่าคนเห็นคนกลัว ผีเห็นผีร้องไห้เลยที เดียว ·

บัดนี้ลิฟต์หมายเลข 2 ได้หยุดอยู่ชั้นที่ 48
“งานเต้นรําที่สวมหน้ากากของคุณชายเล้งเลิกหรือ ยัง? ” ดวงตาเย่ซือเฉินกะพริบ เหมือนถามแบบสบายๆไม่ กังวลอะไร

“ยังไม่เลิกครับ” ผู้จัดการ ไม่เข้าใจแต่กลับตอบอย่าง เต็มสปีด

“อืม”มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้น ดวงตาที่ลุ่มลึกเหมือน ขุนน้ำแข็งเหมือนมีรอยยิ้มจางๆ ท่าทางชั่วร้ายที่เซ็กซี่ ชวนให้ขนหัวลุกยิ่งนัก

“ปิดทางออกทุกที่ของโรงแรม อย่าให้ใครออกไปได้ ถ้า คุณชายห้าฉิงรู้แล้วก็ให้ช่วยติดต่อฉันด้วย” ตอนนี้สีหน้า ของเย่ซือเฉินก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

เวลานี้ผู้จัดการลี่มีความสงสัยอยู่เต็มท้อง แต่ไม่กล้า ถามสักคำ ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยความสั่นเกรง

เย่ซือเฉินไปที่ชั้นที่ 3 ถ้าหากเขาทายไม่ผิด ผู้หญิงคน นั้นต้องไปที่งานเต้นรำที่สวมหน้ากากแน่ๆ

เวินลั่วฉิงไปที่ชั้น 3 ที่มีงานเต้นรำสวมหน้ากากจริง เวลา นี้เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว ด้วยสถานการณ์ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอ ไม่สามารถออกจากโรงแรมได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นเธอ จึงต้องการคนช่วยเหลือ
สายตาของเธอได้ค้นหาในฝูงผู้คนมากมาย ตอนนี้แสง ของห้องโถงก็มีดเล็กน้อยและทุกคนต่างก็ได้อำพรางตน ด้วยการสวมหน้ากากไว้อีกด้วย อยากจะหาคนหนึ่งคนใน สถานที่เช่นนี้มันไม่ง่ายเสียเลย

“ท่านสุภาพบุรุษครับ นี่เป็นงานเต้นรำที่สวมหน้ากาก รบกวนคุณให้ความร่วมมือด้วยครับ อย่างน้อยๆก็สวม หน้ากากก็ยังดีครับ”เวลานี้เย่ซือเฉินถูกรั้งไว้ที่หน้าประตู งาน

ไม่อยากจะเสียเวลา เย่ซือเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรพลาง เอาหน้ากากมาสวม จากนั้นก็รีบเดินเข้าไป

ในที่สุดเงินลั่วฉิงก็หาคนเจอแล้วหนึ่งคน พูดอย่างถูก ต้องก็คือเธอจําคนออกได้หนึ่งคน เธอจึงแอบถอนหายใจ หนึ่งครั้ง อยากจะก้าวเท้าเดินไปยังคนผู้นั้น แต่เอวของ เธอกลับถูกดึงเอาไว้อย่างกะทันหัน เธอยังไม่ทันได้ตกใจ ก็ถูกผู้ชายคนนั้นดึงไปอยู่ในอ้อนกอดเสียแล้ว

เวิน วฉิงเงยหน้าสบตาเขา ชั่วขณะนั้นเหมือนตัวเอง ได้ตกลงไปที่หุบเหวที่ลึกจนไม่เห็นพื้น ความเยือกเย็นที่ แทรกเข้ากระดูกกลับแฝงเพลิงไฟแห่งความโกรธเกรี้ยว ที่เหมือนจะเผาไหม้ให้สิ้นซาก เหมือนตกอยู่ในภาวะขาด อากาศหายใจที่แสนจะอันตราย
แสงไฟมืดเล็กน้อย เขาได้สวมหน้ากากไว้ ทำให้เงินลั่วฉิ งมองหน้าเขาไม่ชัด แต่เธอรู้ว่าเขาคือเย่ซือเฉิน

เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเย่ซือเฉินจะขึ้นมาเร็ว ขนาดนี้ และทำไมเขามองแค่แวบเดียวก็ดูเธอออกแล้ว?

เธอได้อำพรางอย่างแนบเนียนไว้แล้วแท้ๆ!

เป็นเพราะบังเอิญ? หรือเขาจำเธอได้แล้วจริงๆ?

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเธอไว้เท่านั้น ดวงตา ของเขาลุ่มลึกยากที่จะหยั่งถึงทำให้รู้สึกหวาดผวามาก

เวินลั่วฉิงรู้สึกตกใจ เธอรู้ว่าไม่ควรนัวเนียกับเขาเป็น เวลานาน อยากจะหนีออกไป ตอนนี้ก็เหลืออยู่วิธีเดียวนั้น ก็คือการชิงลงมือก่อน

ยังโชคดีที่เธอได้เตรียมการไว้แล้ว

“โอ้ มีคนถูกฆ่า โอ้ เลือดเต็มไปหมดเลย เลือด”เวลาต่อ มา เวินลั่วฉิงได้บีบอุปกรณ์ประกอบฉากพลาสม่าเลือด ที่อยู่ด้านในเสื้อให้แตกทะลุออกมา จากนั้นก็ตะโกนกรีด ร้องเสียงดัง ซึ่งในขณะนั้นเธอได้หลุดออกจากอ้อนกอด ของเย่ซือเฉินแล้ว
ชั่วขณะนั้น เสียงกรีดร้องที่คมแหลมและแสบแก้วหู มากๆของเธอ สามารถกลบกลืนเสียงดนตรีและเสียง ผู้คนที่คุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง

ไม่มีใครเห็นในขณะที่เธอกรีดร้องอยู่นั้นได้เอาลูกกลมๆ เหมือนลูกบอลขนาดเล็กโยนไปที่ข้างเท้าของเย่ซือเฉิน ลูกบอลขนาดเล็กได้กลิ้งไปแตกกระจายที่พื้น

มีของเหลวที่เหนียวๆบางอย่างได้ไปติดอยู่ที่ใต้รองเท้า ของเย่ซือเฉิน

ของพวกนี้เธอเอามาจากห้องแต่งตัว ไม่ชมไม่ได้แล้ว ว่างานเต้นรำนี้ได้เตรียมอุปกรณ์ไว้อย่างครบครันจริงๆ อุปกรณ์ในงานเต้นรำครั้งนี้มีเพียงสิ่งที่คุณคิดไม่ถึง ไม่มี ของที่คุณหาไม่เจอ ไม่เสียทีที่คุณชายเล้งเป็นผู้จัดงานนี้ ขึ้น ขน

อันที่จริงเวลาตั้งแต่ตอนที่เธอถูกเขาโอบกอดไว้ ไป จนถึงตอนที่เธอกรีดร้องแล้วสามารถหลุดออกจากตัวเขา ได้มันใช้เวลาเพียงชั่ววูบเดียวเท่านั้น ซึ่งมากสุดก็ไม่เกิน 3 วินาที ปฏิกิริยาการตอบสนองและความรวดเร็วของเธอ เร็วจนน่าทึ่ง ทำให้คนอื่นตั้งหลักไม่ทันควัน

เสียงกรีดร้องที่หวาดกลัวอย่างทำตัวไม่ถูกและคราบ เลือดสีแดงสดที่น่าสะพรึงกลัว คนเงียบสุขุมอย่างคุณชายสามเย่ยังมีตกใจเล็กน้อย

“ไป” ในขณะที่เขาตกตะลึงอยู่นั้น เป็นลั่วนิ่งไม่ได้ ชักช้าให้เสียเวลา เหมือนรีบไปลากคนคนหนึ่งอย่างไม่ เจาะจงแล้ววิ่งออกไป

เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานต่อชีวิตอย่างนี้ต้องใช้ทุกวินาทีให้ มีค่า เธอจะให้เย่ซือเฉินจับได้ในเวลานี้ไม่ได้

เย่ซือเฉินอมยิ้ม ตอนแรกไม่สามารถมั่นใจได้เต็มร้อย แต่บัดนี้เขามั่นใจว่าเป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ถึงแม้ว่าขณะนี้เธอได้สวมใส่เสื้อคลุมมายากลสีขาว บริสุทธิ์และมีเครื่องประดับที่เวอร์วังอลังการอยู่ที่ศีรษะ ซึ่งสามารถปกปิดรูปร่างและทรงผมของเธอไม่ใครจำเธอ ได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่เขาก็ยังคงดูเธอออก!!

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ได้รีบ ร้อนกระวนกระวายแต่อย่างใด ตอนนี้อยู่ในถิ่นของเขา เขาได้กระจายกำลังล้อมรอบไว้หมดแล้ว! บัดนี้เขาได้ มีเป้าหมายที่แน่วแน่แล้ว มีหรือที่จะให้เธอหลุดหนีไปได้ อีก?

เขาให้เธอได้ใจไปสักพักก่อน แล้วให้สีสันของฉาก ละครอยู่ตอนท้ายก็แล้วกัน!