บทที่ 148 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณ ชายสามเย่ (2)

บทที่148 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่(2)

เย่ซือเฉินกลับถึงคฤหาสน์ในตอนกลางคืน ตอนแรกคิด ว่าเวินลั่วฉิงน่าจะกลับมาแล้ว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ของเธอ

ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นเล็กน้อย กำลังอยากจะโทร หา แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกายวิบวับ ยกมุมปากขึ้น ไม่เลวนิ เธอยังรู้ที่จะกลับมา

เย่ซือเฉินเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นเมิ่งโร่ถึงไม่ใช่ เวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งสองข้างจึงได้ลุ่มลึกขึ้นมา“ทำไมกลับ มาอีกแล้ว? ไม่ใช่ให้น้องกลับไปแล้วหรือ? ”

“พี่สะใภ้ให้ฉันมา? “เมิ่งโร่ถึงไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอ มาเพราะได้รับพระบัญชามา

“? “เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาหรี่ขึ้น เงินลั่วฉิงให้เธอ กลับมาหรือ?

“พี่สะใภ้บอกว่าพี่อารมณ์ไม่ดี ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ดูเหมือนพี่สะใภ้เป็นห่วงพี่มากเลยนะ”เมิ่งโร่ถึงอธิบาย อย่างตั้งใจ

เย่ซือเฉินหัวเราะด้วยความโมโห แน่นอนว่าเป็นการ หัวเราะที่ชวนให้ขนลุกมาก เป็นห่วงเขา? เธอเป็นห่วงเขา เสียจริงๆ เป็นห่วงจนให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา!

เขาว่าแล้ว ดึกตื่นจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาก็ไม่บอก เขาสักคํา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

ให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา จากนั้นเธอก็หายไป!

เย่ซือเฉินรีบเอามือถือถึงมาโทร ครั้งนี้มีคนรับสายแล้ว

“คุณอยู่ที่ไหน? “เมื่อรับสายโทรศัพท์ เสียงของเขาที่ กัดฟันพูดก็ได้ส่งเข้ามา

“ฉัน? “ฟังเสียงของเขาก็รู้ว่าไม่เข้าปกติ เวินลั่วฉิงสะดุ้ง ตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเธอคิดว่าถึงเวลานี้แล้ว คิดว่าคุณ เพิ่งต้องอยู่ข้างกายเขา เย่ซือเฉินน่าจะหายโกรธแล้ว ดัง นั้นเธอจึงได้รับสาย

แต่ฟังดูแล้วความโกรธเกรี้ยวของเขาไม่ได้ลดน้อยลง ไปเลย เหมือนจะยิ่งทวีคูณขึ้นด้วยซ้ำ
เธอรู้ตัวจึงได้หลบออกมาแล้ว สร้างโอกาสให้เขากับคุณ เมิ่งอยู่ด้วยกันโดยลำพัง ทำไมเขายังโกรธมากขนาดนี้?

หรือเป็นเพราะคุณเมิ่งไม่ได้กลับไป?

“ผมไม่สนว่าคุณอยู่ไหน ให้กลับมาภายในเวลาหนึ่ง ชั่วโมง”เย่ซือเฉินไม่รอให้เธอพูดจบก็สั่งด้วยความดุดัน ตอนนี้เขาไม่อยากจะฟังเธอพูดอะไร ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้เขา โกรธมากขึ้น

เวินลั่วฉิงมองมือถือที่ถูกเขาวางสายทิ้งไปแวบหนึ่ง จาก นั้นก็มองจื่อซีที่กอดเธอไว้แน่นราวกับจะซุดเข้าไปในท้อง ของเธอยังไงอย่างนั้น

“หม่ามี้สัญญากับหนูแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”จื่อซี เหมือนได้ลางสังหรณ์ว่าคนคนนั้นจะมาแย่งหม่ามี้ไปจาก เธอ ดังนั้นมือทั้งสองข้างกอดหม่ามี้ไว้แน่นเชียว กลัวหม่า มี้จะไปอีก

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบ หรือคุณเมิ่งไปแล้วจริงๆ? เขา ถึงได้โกรธขนาดนี้?

ถ้าเกิดว่าเมิ่งโร่ถิงไปแล้วจริงๆ ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ก็ไม่ เท่ากับรนหาที่ตายเองเหรอ?
และที่สำคัญจื่อซีกำลังติดเธองอมแงม เธอจึงไปไม่ได้

เธอรับปากจื่อซีว่าคืนนี้จะอยู่กับเธอ ถ้าเธอไปแล้วจื่อซื ต้องเสียใจแน่ๆ

เวินลั่วฉิงไตร่ตรองดีแล้วรู้สึกว่าควรจะโทรไปหาเมิ่งโร่ ถึงเพื่อความแน่ใจเสียก่อน

“ลูกรัก แม่คุยโทรศัพท์ก่อนนะ”เวินลั่วฉิงมองจื่อซีแล้ว เจรจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“หม่ามี้ไปไม่ได้นะ หม่ามี้รับปากแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับ หนู”มือของถังจื่อซีกอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากโค้งงอจะ ร้องไห้แล้ว

“หม่ามี้ไม่ไปค่ะ หม่ามี้แค่ไปคุยโทรศัพท์เอง”เป็นลั่วฉิง ยิ่งรู้สึกสงสารเข้าไปอีก น้ำเสียงจึงได้อ่อนโยนเพิ่มขึ้น

“โอเคค่ะ”ในที่สุดถังจื่อซีก็ยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

เวินลั่วฉิงเอามือถือเดินไปที่ระเบียงแล้วถึงจะโทรหาเพิ่ง

โร่ถิง

เมิ่งโร่ถิงเห็นเบอร์ของเวินลั่วฉิง ดวงตาก็ยิ้มจนจะเป็นรูป ตะเข็บเสียแล้ว เธอไม่ได้รีบร้องที่จะรับสาย แต่มองเย่ซือเฉิน พี่สะใภ้โทรหาฉัน พี่ว่าพี่สะใภ้จะพูดยังไง ล่ะ? ”

ดวงตาของเย่ซือเฉินได้ปรากฏแสงที่เยือกเย็นขึ้น ทันใด นั้นสีหน้าก็กลายเป็นเคร่งขรึมอย่างน่ากลัว

เขาโทรหาผู้หญิงคนนั้นให้กลับมา แต่ผลปรากฏว่าเธอ โทรมาหาโร่ถิง เธอคิดจะทําอะไรกันแน่?

เมิ่งโร่ถึงเห็นสีหน้าของพี่ชายตนที่เคร่งขรึมจนจะหยด เม็ดฝนลงมาแล้ว ก็ยิ้มอย่างสดใส นมื่นจากนั้นก็กดปุ่ม รับสายแล้วจงใจเปิดลำโพงไว้ฟังอีกด้วย

“คุณเมิ่ง คุณอยู่ไหนค่ะ? ไม่ได้กลับคฤหาสน์กู้จิ่งหรือ ค่ะ? “เมื่อรับสายเวินลั่วฉิงก็ไม่อ้อมค้อมไม่ชักแม่น้ำทั้ง ห้ามาคุย ถามประเด็นสำคัญเลยทีเดียว

“ฉันอยู่ค่ะ”เมิ่งโร่ถึงมองเย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้ว ยกมุมปากขึ้นอย่างทนไม่ไหว

“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณชายเย่โทรหาฉันแล้วยังโมโหอยู่ล่ะ ค่ะ? “เวินลั่วฉิงตกตะลึง ในเมื่อคุณเมิ่งอยู่ที่คฤหาสน์ไม่ ได้ไปไหน แล้วเย่ซือเฉินเป็นบ้าอะไรกัน?

คุณชายเย่? ได้ยินเงินลั่วฉิงเรียกขาน ดวงตาเย่ซือเฉิน ยิ่งลุ่มลึกขึ้นไปอีก
คุณชายเย? เมื่อคืนยังเรียกเขาว่าสามีอยู่เลย วันนี้โทร หาโร่ถึงก็กลายเป็นคุณชายเย่เสียแล้ว?

เธอรีบร้อนจะตัดสายสัมพันธ์กับเขามากเลยใช่ไหม?

“เพราะฉันไม่สามารถลดน้ำโหของเขาลงได้”เมิ่งโร่ถึง จงใจพูดในความหมายที่กำกวม

“เป็นไปไม่ได้มั้งค่ะ? ถ้าคุณลดความโมโหของเขา ไม่ได้ก็ไม่มีใครทำได้แล้วล่ะค่ะ คุณต้องทำได้แน่นอน ค่ะ”เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก ราวกับฟังความนัยที่เพิ่งโร่ ถึงพูดแฝงไว้ได้เข้าใจ คงไม่พูดไม่ได้แล้วเงินลั่วฉิงมี ความเฉื่อยชาในด้านความรักจริงๆ

“ฉันพยายามแล้วค่ะ คุณว่าฉันต้องพยายามยังไงอีกล่ะ ค่ะ? “เมิ่งโร่ถิงมองพี่ชายของตนอีกครั้งแล้วจงใจพูดเช่น นี้ต่อ

“เพียงแค่คุณอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”เงินลั่วนิ่งรู้สึก ว่าเมิ่งโร่ถึงพูดได้เปิดเผยมากเกินไป เพราะยังไงเสียก็ เป็นเรื่องระหว่างคนสองคน เธอไม่สามารถเข้าไปแทรก ได้

วันนี้เธอไม่กลับไปก็เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัดอย่างเช่น เมื่อเช้านี้
เพราะในสถานการณ์เช่นนั้นเธออยู่ก็คงจะไม่เหมาะ สมสักเท่าไหร่

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอได้เอาใจเขามาใส่ใจเราขนาด นี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเย่ซือเฉินยังจะบ้าคลั่งอะไรอยู่อีก?

อีกฝั่งหนึ่ง เย่ซือเฉินฟังแล้วใบหน้าก็เขียวขึ้นมาทันที หากเวลานี้เขาอยู่ใกล้เงินลั่วฉิงก็จะหยิกเธอให้ตายอย่าง ไม่ลังเลเลย

เมิ่งโร่ถึงกะพริบตารั่วๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่สะใภ้น่านัก อะไรขนาดนี้ เธอยิ่งชอบพี่สะใภ้คนนี้เข้าเสียแล้ว

เวินลั่วฉิงกดวางสายโดยตรง เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถึงอยู่ที่ คฤหาสน์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่หลวงอะไร ถ้าเช่นนี้เธอ ก็ไม่ต้องกลับแล้วและกลับไปไม่ได้ด้วย

ยิ่งทั้งจื่อซีของเธอนั่งรอที่เตียงด้วยสายตามีความหวัง

เธอยังจะต้องนอนกับจื่อซีของเธอด้วย

“ฮ่าฮ่าฮ่า…..เห็นโดนเวินลั่วฉิงกดสายทิ้งอีกครั้ง เมิ่งโร่ ถิงทนไม่ไหวหัวเราะจนเสียงดังสนั่น
และในเวลานี้สีหน้าของใครบางคนนั้นมืดมนจนไม่ สามารถหาช่องโหว่ให้แสงสามารถทะลุผ่านเข้าไปได้อีก แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นโยนเขาให้กับผู้หญิงคนอื่นอย่าง

ง่ายดาย?

ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำความเข้าใจให้กระจ่าง เธอต่าง หากที่เป็นภรรยาของเขา เป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรส ตามกฎหมาย!

“พี่ชาย พี่มีนํ้าโหขนาดนี้ น่าจะไปหาพี่สะใภ้มาบรรเทา นํ้าโหลงบ้างนะ”เมิ่งโร่ถึงจงใจแกล้งหยอกล้อเย่ซือเฉิน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่น

เหตุที่เธอยังไม่ไปนั้นก็เพราะอยากจะช่วยพี่ชาย อย่าง พวกเขาที่แต่งงานแล้วยังแยกห้องกันนอน ถ้าพี่ชายไม่ เผด็จการหน่อย ยังยึดหลักรอให้พี่สะใภ้เกิดความเข้าใจ ก็คงต้องรอต่อไปอย่างไม่มีกำหนดการแน่นอน