บทที่ 147 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณ ชายสามเย่ (1)

บทที่ 147 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่(1)

เห็นท่าทีที่เธอพยักหน้า เย่ซือเฉินก็โกรธจนถึงขีดสุด ตอนนี้เขาไม่อยากจะได้ยินเธอพูดอะไรแล้ว เขาเดินไป หาเธอกะทันหัน มือข้างหนึ่งยื่นไปยังทางด้านของเธอ อย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าจะจับตัวเธอ

เขาจะจับเธอมาตีแรงๆสักหนึ่งยก

เงินลั่วฉิงตกใจรีบถอยหลัง ด้วยท่าทางที่เร็วกว่าหลบ เข้าไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูไว้

“โอ้โห เร็วจังเลย ต้องเคยฝึกมาก่อนแน่ๆเลย “ดวงตา ของเมิ่งโร่ถิงกะพริบด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงและนับถือ พี่ สะใภ้ยอดเยี่ยมจริงๆเลย

แต่ว่าความเร็วของพี่สะใภ้นั้นฝึกมาได้อย่างไรกันนะ?

เย่ซือเฉินเคยเห็นเธอมีปฏิกิริยาที่เร็วรวดแล้ว ดังนั้น ตอนนี้จึงไม่ได้ประหลาดอะไรนัก เพียงแต่มองประตูที่ได้ ปิดไว้ด้วยสายตาที่ยิบหยี“เปิดประตู”

“ไม่เปิด ฉันก็พูดแล้วว่าจะเก็บเป็นความลับ คุณจำเป็นจะต้องฆ่าปิดปากไหม? “เป็นลั่วฉิงกั้นประตูห้องไว้ เวลานี้

ไม่สามารถเปิดประตูได้เป็นอันขาด

เย่ซือเฉินตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาจะฆ่าปิดปากเธอ?

ดวงตาคู่นั้นของเธอเห็นเขาจะฆ่าปิดปากเธอแล้วหรือ?

เขาโมโหจนอยากจะหยิกเธอให้ตาย แต่เกี่ยวอะไรกับ ฆ่าปิดปากกันล่ะ?

เธอไม่ใช่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรม หรือ? เธอไม่ใช่ว่าแค่ดูแวบเดียวก็สามารถมองทะลุ ปรุโปร่งได้มิใช่หรือ? ทำไมเวลานี้กลับดูไม่ออกว่าเขา โมโหเพราะอะไร?

ใช่ เวินลั่วฉิงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรม เธอไม่เคยทําคดีผิดพลาดเลย แต่ในด้านความรักนั้นเธอ กลับมีความรู้สึกที่เชื่องช้า มู่หรงตัวหยางพูดเสมอว่าเธอ เป็นปัญญาอ่อนในด้านความรัก

หรืออาจจะตรงกับคำพูดที่ว่า คนเรานั้นไม่มีใครเพียบ พร้อมไปเสียหมดทุกด้าน ซึ่งจะมีความโดดเด่นในด้าน หนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งอาจจะไม่ได้เรื่องเลย

“ฮ่าๆๆ…..เพิ่งโร่ถึงได้ยินคำว่าฆ่าปิดปากจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แต่ตอนนี้เป็นลั่วฉิงหลบอยู่ในห้อง จึง ไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“เปิดประตูก่อน”เย่ซือเฉินถอนหายใจ พยายามให้น้ำ เสียงของตนปกติที่สุด แต่ก็ยังคงเย็นชาน่ากลัวเหมือน เดิม

ในห้องนอน เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้เปิดประตู ห้องด้วย

ด้วยท่าทีที่อยากจะฆ่าคนของเขาเมื่อสักครู่นี้ ถ้าเธอเปิด ประตูก็โง่แล้ว

“คุณจะเปิดเอง หรือจะให้ผมเอากุญแจเปิดเอง? “เพลิง แห่งความโมโหที่เย่ซือเฉินพยายามจะกดเอาไว้นั้น บัดนี้ ได้ลุกขึ้นเป็นไฟเสียแล้ว เสียงนี้ได้ยินแล้วชวนให้ตกใจ กลัวเป็นอย่างยิ่ง

เวินลั่วฉิงที่ในห้องนอน ได้ยินเสียงของเขาก็รู้สึกใจ สั่น เย่ซือเฉินมีกุญแจห้อง ดังนั้นเธอล็อคประตูก็ไม่มี ประโยชน์อะไร

เวินลั่วฉิงมองหน้าต่างแวบหนึ่งแล้วเดินเข้าไป

เวลานี้เย่ซือเฉินกำลังโกรธอยู่ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นฆ่า ปิดปาก แต่เกรงว่า……..
ทางที่ดีเธอควรจะหลบไปก่อน และเมื่อเธอออกไปแล้วก็ จะไม่รบกวนพวกเขาทั้งสองแล้ว

พอดีกับที่เธอสามารถไปหาเด็กน้อยทั้งสองคนได้

ส่วนเรื่องอื่นรอให้เขาใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกันก็ได้

เย่ซือเฉินรออยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลานานก็ไม่เห็นมีการ เคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น ดวงตาเขาแวววาวรีบเอากุญเจไข ประตูออก แต่ภายในห้องนอนไร้ซึ้งเงาของเงินลั่วฉิง

ในห้องนอนนั่นนอกจากประตูแล้วก็มีทางออกเพียงทาง เดียวก็คือหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าเธอปืนออกทางหน้าต่าง ไปแล้ว

เย่ซือเฉินหรี่ตาขึ้น ซึ่งในแววตากำลังมีเพลิงไฟแห่ง ความโกรธลุกไหม้อย่างโชกโชน เขารีบโทรศัพท์ไปหา เธอ แต่ไม่มีคนรับสาย

เวินลั่วฉิงปืนหน้าต่างหนีไปแล้ว เวลานี้ก็ต้องไม่รับสาย ของเขาอย่างแน่นอน

ดี ดีมาก เขาจะดูสิว่าจะหนีไปไหนได้? หนีได้ชั่วคราว แต่เธอไม่สามารถหนีได้ตลอดชีวิต!
นี่เป็นบ้านของเธอ เธอต้องกลับมาอย่างแน่นอน เขาจะ รอวันที่เธอกลับมา

“พี่สะใภ้ตกใจกลัวพี่หนีไปทางหน้าต่างแล้วเห รอ? “ท่าทีในเวลานี้ของเมิ่งโร่ถึงเรียกว่า ช็อก พี่สะใภ้ ชวนให้ประหลาดใจเกิดความรู้สึกคาดไม่ถึงยิ่งนัก

“พี่ชาย ท่าทางของพี่เมื่อกี้มันน่ากลัวมากเลย เป็นใครก็ ต้องหวาดกลัวกันทั้งนั้นแหละ”

เรื่องนี้ไม่สามารถโทษพี่สะใภ้ได้ ท่าทีของพี่ชายเมื่อสัก ครู่นี่น่ากลัวมาก น่ากลัวจริงๆ

“เก็บข้าวของของน้องแล้วรีบกลับไปซะ” เย่ซือเฉินกวาด สายตามองเธอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ไล่เธอกลับ ไป

ในบางเรื่องเขายังบอกอะไรเธอไม่ได้ แต่ว่าหากโร่ถึงอยู่ ที่นี่ต่อไปก็จะยิ่งทำให้เธอเข้าใจผิดไปอีก

ปากเมิ่งโร่ถึงกระตุก เพื่อพี่สะใภ้พี่ชายถึงขั้นไล่เธอ ดู ออกว่าพี่ชายแคร์พี่สะใภ้มากขนาดไหน

เพิ่งโร่ถึงรู้สึกว่าก่อนที่จะไปเธอต้องโทรไปคุยกับพี่สะใภ้ ให้รู้เรื่องเสีย และเนื่องจากเรื่องในอดีต เธอจึงไม่สามารถ เปิดเผยสถานะของตนได้ แต่อย่างน้อยเธอก็สามารถอธิบายอะไรสักนิดหนึ่ง

“สวัสดีค่ะ ฉันคือเมิ่งโร่ถึง”เมื่อรับสาย เมิ่งโร่ถึงก็กล่าว แนะนำตัว

“คุณเมิ่ง, คุณมีธุระอะไรหรือค่ะ? “เป็นลั่วนิคาดไม่ถึง ว่าเมิ่งโร่ถึงจะโทรมาหาเธอ

“มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะอธิบายให้คุณฟังค่ะ ที่จริงแล้ว ฉันกับเย่ซือเฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์อย่างที่คุณคิดค่ะ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ”เมิ่งโร่ถึงพูดความในใจของเธอ

เงิน วฉิงหยุดชะงัก ดวงตากะพริบไปมา เธอได้เห็นกับ ตาด้วยตัวเองแล้วยังจะไม่ใช่อีกหรือ?

เมิ่งโร่ถึงได้โทรมาอธิบายโดยเฉพาะ อาจเป็นเพราะยัง คงกังวลว่าเธอจะพูดไปเรื่อย ดังนั้นเธอได้คล้อยตามคำ พูดของเมิ่งโร่ถึงแล้วกล่าวว่า“อ่อ ค่ะ ฉันรับทราบค่ะ ”

เมิ่งโร่ถิงฟังออกว่าน้ำเสียงของเธอมีความไม่ค่อยอยาก จะเชื่อแล้วพูดลอยๆ แต่ว่าสิ่งที่เธอสามารถพูดได้ก็มี เพียงแค่นี้

“ฉันจะไปแล้ว คุณรีบกลับมาเถอะ”วัตถุประสงค์หลักที่ เมิ่งโร่ถึงโทรไปก็เพื่อให้เธอกลับมาเร็วๆ มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าพี่ชายจะทําอะไรขึ้นมา

“คุณจะไปแล้ว? “น้ำเสียงของเงินลั่วฉิงยกสูง

เธอตอบสนองอย่างกะทันหันทำให้เมิ่งโร่ถึงต้องหยุด ชะงัก เธอจะไปแล้ว พี่สะใภ้จะตื่นเต้นทำไมนักหนา? คือ อยากจะให้เธอไป? หรือไม่อยากให้เธอไปกันแน่?

“คุณเมิ่ง คุณชายเย่อารมณ์ไม่ดี ถ้าคุณไปแล้ว จะทำ อย่างไงดีล่ะ? “เป็นลั่วฉิงรู้ตัวว่าเมื่อกี้เสียมารยาทพูด เสียงสูงเกินไปแล้ว ตอนนี้จึงรีบปรับเสียงให้เป็นปกติ

“คุณสามารถกลับมาอยู่เป็นเพื่อนกับเขา …..”ดวงตา ของเมิ่งโร่ถิงแวววาว อะไรคือเรียกว่าเธอไปแล้วก็ไม่ สามารถจัดการเรื่องนี้ได้แล้ว?

“ฉันกลับไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ คุณก็เห็น สถานการณ์ในตอนเช้าแล้ว ฉันกลับไปก็ยิ่งจะทำให้เรื่อง ใหญ่โตขึ้นไปอีก มีแต่คุณที่สามารถเอาเขาให้อยู่ได้ ค่ะ”เวินลั่วฉิงนึกถึงท่าทางของเย่ซือเฉินในตอนเช้าก็ยัง คงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

ถ้าเวลานี้เพิ่งโร่ถึงจากไป เมื่อเธอกลับไปก็ต้องถูกเย่ซือ เฉันคิดว่าเธอบีบคั้นให้เมิ่งโร่ถึงออกไปอย่างแน่นอน
เธอไม่กล้าคิดว่าผลมันจะเป็นอย่างไร

ปากของเมิ่งโร่ถึงขยับ คำพูดนี้ของพี่สะใภ้ทำให้เธอไม่ สามารถแบกรับไว้ได้ คนที่สามารถเอาพี่ชายให้อยู่หมัดก็ มีเพียงพี่สะใภ้คนเดียวเท่านั้นเอง

แต่เห็นได้ชัดว่าพี่สะใภ้ไม่เข้าใจจุดนี้เสียเลย

“แล้วคุณว่าจะทําอย่างไงดีล่ะค่ะ? “เมิ่งโร่ถึงอยากฟังพี่ สะใภ้บอกว่าจะให้เธอทำยังไงกันแน่?

“คุณอย่าเพิ่งรีบไป สองสามวันนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยยังไม่ กลับไป ฉันยังมีธุระอยู่ แค่นี้ก่อนนะคะ”เวินลั่วฉิงพูดจบ ไม่รอให้เมิ่งโร่ถึงปฏิเสธก็วางสายเลย

เมิ่งโร่ถึงมองมือถือที่ถูกวางสาย ไม่เข้าใจในเหตุการณ์ อยู่ตั้งนาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เธอจะไปหรือไม่ไปดีนะ?

เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไปอย่างนี้ พี่สะใภ้ก็จะเข้าใจผิดอย่าง ถาวร แล้วพี่ชายเธอจะพบเจอฟ้าหลังฝนที่สดใสได้ อย่างไรกัน?

ดังนั้นสุดท้ายแล้วเมิ่งโร่ถึงจึงตัดสินใจอยู่ต่อ อยู่ช่วยพี่ชายของเขา และแน่นอน สิ่งสำคัญคืออยู่รอดูเหตุการณ์

ที่น่าสนใจนั่นเอง