บทที่ 145 วิธีการจับชู้ที่แตกต่าง (1)

บทที่ 145 วิธีการจับชู้ที่แตกต่าง (1)

พอเธอคิดที่จะเปิดประตู โทรศัพท์เธอก็ได้ดังขึ้นมา เวินลั่วฉิงเห็นว่าเป็นสายของเห่อถงถงก็รีบรับสายอย่าง ไม่ลังเล

“ถงถง คุณอยู่กับเด็กน้อยทั้งสองใช่ไหม? “ไม่รอให้เห่อ ถงถงเอ่ยปาก เงินลั่วฉิงก็รีบถามขึ้นมาทันที

ปกติเวินลั่วฉิงเจอเรื่องอะไรก็แล้วแต่จะเป็นคนที่ใจเย็น มาก แต่สำหรับเรื่องของเด็กทั้งสองแล้วเธอกลับควบคุม ไม่ได้ สับสนไปหมด

“อยู่ด้วยกันสิ มีอะไรหรือ? เด็กทั้งสองกำลังดูทีวีอยู่ เมื่อกี้ฉันลงไปทิ้งขยะไม่ได้เอามือถือไป เกิดเรื่องอะไรเห รอ? “เห็นได้ชัดว่าเห่อถงถงเกิดความสงสัย

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เมื่อกี้ฉันโทรไปแล้วมือถือของเด็กทั้ง สองก็ปิดเครื่อง อีกทั้งมือถือของคุณก็ไม่มีคนรับสายอีก ฉันจึงกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา”เวินลั่วฉิงเบาใจไปได้ เปราะหนึ่ง อ่อนตัวอย่างไม่มีแรงไปพิงที่ประตูไว้

“จื่อโม่เป็นคนปิดมือถือทั้งสองเครื่องเอง บอกว่ารู้สึกว่า ทางคุณกำลังเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ปกติ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เหรอ? ”
“อืม เมื่อกี้เยซือเฉินเห็นฉันกำลังวีดีโอคอลอยู่กับ อ ซี”เวิน วฉงนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ก็ยังหวาดกลัวอยู่เลย เธอยัง คงไม่อยากให้เรื่องของเด็กทั้งสองถูกเปิดเผย

“เขารู้เรื่องของจื่อซีแล้วเหรอ? “เห่อถงถงทนไม่ไหวถาม ด้วยความตกใจ

“ไม่มี เขาไม่ได้เห็นจื่อซี ตอนหลังวีดีโอคอลไม่ได้รับ สาย”

“จอโม่เก่งมากเลย”เห่อถงถงตกตะลึง ตอนแรกเธอก็ไม่ ได้ใส่ใจอะไร แต่ผลปรากฏว่าจื่อโม่ทายถูกแล้ว

ตอนแรกเวินลั่วฉิงอยากจะไปดูเด็กน้อยทั้งสอง แต่ เธอได้ยินเสียงของเมิ่งโร่ถึง เมิ่งโร่ถึงน่าจะกำลังคุย โทรศัพท์กับคนอื่นอยู่ เสียงไม่ค่อยใหญ่มากนัก

เงินลั่วฉิงนึกขึ้นได้ว่าเมิ่งโร่ถึงอยู่บ้าน เย่ซือเฉินจึงน่าจะ กลับมาบ้านได้เร็ว จึงอดทนไม่ออกไปไหน

พรุ่งนี้มั้ง พรุ่งนี้เธอจะไปดูเด็กน้อยทั้งสองคน

ตอนที่เย่ซือเฉินกลับมาก็ตีหนึ่งแล้ว สีหน้าของเขา เคร่งขรึม ดวงตาที่เย็นชาสามารถทำให้คนมองรู้สึกตัวสั่น ระริกได้เลย
หลังจากที่เขาขึ้นมาที่ชั้นสองก็หยุดเดินที่หน้าห้องของ เงินลั่วฉิงพลางบิดกลอนประตู แต่กลับพบว่าเป็นลั่วฉิงได้ ล็อคประตูไว้แล้ว

เย่ซือเฉินทำตาหรี่ เธอล็อคประตูอีกแล้วหรือ?

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมิ่งโร่ถิงถูกเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้ตื่น

“หม่ามี้”ตอนที่เพิ่งโร่ถึงรับสายใบหน้าก็เผยรอยยิ้มที่ สดใสขึ้นมา

“ลูกไปที่เมืองAอีกแล้วเหรอ? แม่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่า ห้ามลูกไปที่เมืองAอีก ไม่ต้องไปหา…..อีกสายสนทนามี น้าเสียงที่ค่อนข้างจะเป็นกังวลเป็นอย่างมาก

“หม่ามี้ หนูเล่าให้นะ พี่ชายแต่งงานแล้ว”แต่ใบหน้าของ เมิ่งโร่ถึงกลับเต็มไปด้วยความร่าเริงและตื่นเต้นดีใจ

เธอรู้ว่าเรื่องนี้สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของหม่ามี้ได้

“อีกฝั่งหนึ่งของสายได้หยุดพูดทันที พอผ่านไปได้ ชั่วขณะหนึ่งก็สามารถตอบสนองขึ้นมา”ลูกว่าอะไรนะ? พี่ชายหนูแต่งงานแล้วเหรอ? ”

ถึงแม้ว่าเธอจะไปจากเมืองAยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่เรื่องของ ลูกชายของเธอ มีหรือที่เธอจะไม่รู้ ตลอดหลายปีมานี้เขา ไม่มีแม้กระทั่งแฟนสาว ทำไมจู่ๆก็แต่งงานขึ้นมาล่ะ?

หรือเป็นเพราะคุณปู่เย่บีบบังคับ?

“อืม อืม พี่ชายแต่งงานแล้ว พี่สะใภ้น่ารักมาก น่าเล่น ด้วยมาก หนูชอบมากค่ะ”เมิ่งโร่ถึงพูดคำว่า มาก สามคำ ติดกันรัวๆอย่างไม่ปิดบังว่าเธอพอใจและชอบเวินลั่วฉิง ขนาดไหน

ได้ยินคำพูดของลูกสาวเมิ่งซือเหยาก็เงียบอีกครั้ง เธอ รู้จักนิสัยของลูกสาวดี เป็นครั้งแรกที่เห็นลูกสาวชมคน คนหนึ่ง

“พี่ชายหนูกับเธอ? “ในใจของเมิ่งซือเหยามีความหวัง เล็กๆน้อยๆ หรือลูกชายอาจชอบพอกันเอง ตอนนี้ลูกชาย ทำอะไรคุณปู่เย่ก็ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

“หนูดูออกว่าพี่ชายใส่ใจพี่สะใภ้มากเลยค่ะ”เมิ่งโร่ถึง รู้คุณแม่กำลังกังวลอะไรอยู่ แม่รู้ไหมว่าปกติพี่ชายจะไม่ ค่อยโมโห แต่เมื่อคืน พี่ชายโมโหพี่สะใภ้จนจะระเบิดอยู่ แล้ว”
เมิ่งโร่ถึงรู้สึกว่าประโยคนี้ไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด เดียว เพราะตอนพี่ชายออกจากห้องพี่สะใภ้ออกมานั้น สีหน้าของเขาน่าตกใจกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“พวกเขาทะเลาะกันหรือ? “เมิ่งซือเหยาถามตาม ประโยคที่เพิ่งโร่ถึงเล่ามา แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้มีความกังวล มากนะ เพราะสามีภรรยาทะเลาะนั้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

บางครั้งหากไม่มีทะเลาะเบาะแว้งกันจะยิ่งน่ากลัวกว่า!

ซือเฉินโมโหแสดงว่ารักเข้าในสี่ห้องหัวใจจริงๆแล้ว

ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอก็วางใจได้แล้ว

“หม่ามี้ ให้หนูเอามือถือไปให้พี่ชาย แม่ถามพี่ชายเอง ไหม”ที่จริงแล้วเมิ่งโร่ถึงก็อยากจะรู้ว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้นั้น เป็นอย่างไรกันแน่ แต่เธอรู้ว่าหากเธอถาม พี่ชายก็จะไม่มี ทางตอบ

แต่หม่ามี้ไม่เหมือนกัน ถ้าหม่ามี้ถามพี่ชายจะต้องตอบ อย่างแน่นอน

เธอพูดไปพูดมาก็เพื่อให้ความอยากรู้อยากเห็นของเธอ ได้กระจ่างเสียที
“เด็กชื่อบื่อเอ๋ย เป็นบ้าอะไรกัน เวลานี้พี่ชายกับพี่สะใภ้ อาจจะยังไม่ตื่นนอน ถ้าลูกไปเวลานี้อาจจะรบกวนพวก เขาได้นะ”เมิ่งมอเหยาได้ยินลูกสาวพูดก็รีบห้ามปราม

“หม่ามี้วางใจได้ ไม่รบกวนพวกเขาอยู่แล้ว เพราะพี่ชาย กับพี่สะใภ้ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน”เมิ่งโร่ถึงพูดออกมา โดยไม่ได้คิดอะไรมาก

“ไม่นอนห้องเดียวกัน ความหมายของหนูก็คือพวกเขา แยกห้องกันนอนหรือ? “เมิ่งซือเหยากลับทึ่งไปชั่วขณะ แต่งงานแล้วยังจะแยกห้องกันนอน มันต้องมีปัญหาอะไร สักอย่างแน่นอน

เวลานี้เมิ่งโร่ถึงได้เปิดประตูของเย่ซือเฉินออกแล้ว เย่ซือเฉินมีนิสัยที่ตื่นแต่เช้าตอนนี้เขาจึงทํากิจวัตรประจํา อะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชูโร่ถึงจึงเดินมาเข้าในห้องเลย เมื่อคิดว่าพี่ชายจะคุยโทรศัพท์กับหม่ามี้ จึงได้ปิดประตู ห้องไว้

“โทรศัพท์จากหม่ามี้ค่ะ”เมิ่งโร่ถิงยื่นมือถือไปให้เซือ

เฉิน

“แม่”เย่ซือเฉินรับโทรศัพท์มาแล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆหนึ่ง คำ ไม่มีสีหน้าที่ต่างไปจากเดิม น้ำเสียงก็เป็นเหมือนปกติ
“แม่ได้ยินถิงถิงบอกว่าลูกแต่งงานแล้ว”ในเมื่อโร่ถึงได้ ยื่นโทรศัพท์ให้เย่ซือเฉินแล้ว เพิ่งซือเหยาจึงได้แต่คล้อย ตามความคิดของเมิ่งโร่ถึงแล้วถามออกไป แน่นอนว่าเธอ ถามก็เพราะเป็นห่วงด้วย

“อืม”เย่ซือเฉินไม่ได้ประหลาดใจ ความคิดความอ่าน ของเมิ่งโร่ถึงมีหรือที่เขาจะเดาใจไม่ถูก

“ถิงถิงบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่เลวเลย”เมิ่งจือเหยาฟัง ใจความสำคัญอะไรไม่ได้เลยจากคำตอบที่เขาได้ตอบ อย่างง่ายดายจนไม่รู้จะง่ายยังไงแล้ว

“อืม”เย่ซือเฉินยังคงตอบอย่างง่ายดายจนไม่รู้จะง่ายยัง ไงอีกแล้ว

“แต่งงานแล้วก็อย่าสุขุมเย็นชาเหมือนเมื่อก่อนให้มาก นัก จะทำให้เมียตกใจกลัวได้”แต่ว่าครั้งนี้เพิ่งซือเหยา กลับยิ้มขึ้นมากะทันหัน เธอรู้จักลูกชายของเธอดี ตอบว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย มันเป็นการทุบสถิติครั้งแรกเลยที เดียว

เย่ซือเฉินตอบอยู่ในใจ ทำให้เธอตกใจกลัว? เธอเป็น คนขวัญอ่อนอย่างนั้นเลยหรือ?

“คราวหน้าตอนผมไปจะพาเธอไปให้แม่ดู”เย่ซือเฉินรู้ว่า คุณแม่กำลังกังวลอะไรอยู่ และเขาก็รู้ดีว่าเขาจะพูดเยอะขนาดไหนก็ไม่เท่ากับการกระทำโดยตรง

เมิ่งโร่ยิงได้ยินเขาพูดอย่างนี้ก็ต้องตกตะลึง ทันใดนั้น ดวงตากลมๆก็ได้กะพริบจ้องมองเย่ซือเฉินอย่างไม่น่าเชื่อ

เธอ เมื่อกี้เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?

เขาจะพาพี่สะใภ้ไปพบคุณแม่?

นี่มันเป็นไปได้ยังไง? เป็นไปได้ยังไง?

เพิ่งซือเหยาก็ตกตะลึงเช่นกัน กำมือถือไว้จนมือสั่น ลูกชายพูดอย่างนี้ทำให้เธอทั้งดีใจและเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก