บทที่ 144 ถูกคุณชายสามเย่จับได้เสียแล้ว (2)

บทที่ 144 ถูกคุณชายสามเย่จับได้เสียแล้ว (2)

ดวงตาเย่ซือเฉินเป็นประกายเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าคาด ไม่ถึงว่าเธอจะเชื่อฟังโทรกลับไป

เห็นปฏิกิริยาของเธอ สีหน้าของเขาก็กลับมาดีขึ้น

แต่ว่าอีกฝ่ายไม่มีการตอบสนองใดๆ ไม่ได้รับสายและ ไม่ได้กดวางสายด้วย

ดวงตาของเวิน วฉิงเป็นประกายเล็กน้อย เป็นอย่างนี้ แสดงว่าไม่ได้ยินหรือ?

เวินลั่วฉิงรู้ว่าปกติถ้าเป็นแบบนี้ จื่อซีจะกำมือถือไว้รอ สายจากเธอ ดังนั้นมีความเป็นไปได้น้อยที่จะไม่ได้ยิน

ถ้าเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้อยู่อย่างเดียวก็คือปิด เครื่องแล้ว ไม่ใช่จื่อซีเป็นคนปิดเครื่องเองแน่นอน ใน สถานการณ์อย่างนี้คนที่ปิดเครื่องก็ต้องเป็นจื่อโม่เท่านั้น

“พี่ชายทำไมต้องปิดเครื่องด้วย ฉันจะวีดีโอคอลคุยกับ หม่ามี้นะ”อีกฝั่งหนึ่ง สีหน้าของจื่อซีไม่พอใจ หม่ามี้กด สายวีดีโอคอลเธอทิ้ง พี่ชายก็มาปิดมือถือของเธออีก
“ตอนแรกหม่ามกดวางสาย ต้องเป็นเพราะมีเหตุสุดวิสัย และน้องโทรกลับไปหม่ามี้ก็ไม่รับสายแสดงว่าไม่สะดวก ที่จะวีดีโอคอลคุยกับน้อง เดาว่าน่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย เพื่อเป็นการป้องกันที่ดีที่สุดควรจะปิดเครื่องเอาไว้จะดี กว่า”ถังจื่อโม่เห็นว่าน้องสาวกําลังจะร้องไห้แล้วจึงอธิบาย ด้วยความอดทน

“มีใครอยู่ด้วย? ป้องกันอะไรกัน? “ถังจื่อซีหยุดชะงัก เหมือนจะเข้าใจไม่เข้าใจ

“สามีของหม่ามี้”คิ้วของถังจื่อโม่ขมวด ไม่รู้กำลังครุ่นคิด

อะไรอยู่

“เขาเป็นสามีของหม่ามี้ ก็ต้องเป็นแดดดี้ของพวกเราสิ ทําไมถึงต้องระวังเขาด้วย? “ถังจื่อซียิ่งไม่เข้าใจ

ในเวลาอันสั้นถังจื่อโม่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้น้องเข้าใจ

“หรืออีกหน่อยหม่ามี้จะเอาแต่สามี ไม่เอาพวกเราแล้ว หรือ? ตอนนี้หม่ามี้ก็ไม่ได้มาอยู่กับหนู อยู่แต่กับสามี ของหม่ามี้”ถังจื่อซียิ่งพูดยิ่งรู้สึกเสียใจ ปากน้อยๆได้กลั้น น้ำตาไว้เกือบจะร้องไห้ออกมา

ตอนแรกเธอคิดว่าหม่ามี้มีสามี เธอก็จะมีแดดดี้แล้ว แต่ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้หม่ามี้ได้ถูกแย่งไปเสียแล้ว
ถังจื่อโม่เห็นน้องจะร้องไห้ ในใจก็รู้สึกเป็นห่วง”น้อง อย่าร้องไห้เลย พวกเราหาโอกาสไปพิสูจน์เขาดูว่าเขา สามารถที่จะเป็นแดดดี้ของพวกเราได้ไหม”

“พิสูจน์ยังไงล่ะ? “จากที่ถังจื่อซีจะร้องไห้ ดวงตาก็เกิด แสงประกายขึ้นมา

ถังจื่อโม่เอียงตัวไปใกล้หูของเธอและกระซิบพูด ถังจื่อ ซีก็พยักหน้าตลอด ดวงตาคู่นั้นยิ่งเกิดแสงสว่างขึ้นไปอีก ใบหน้าอันน้อยๆก็ยิ้มจนชื่นบานเลยทีเดียว

ฝั่งโน้นไม่ได้ตอบสนอง ฝั่งเป็นลั่วฉิงจึงยกเลิกสายไป โดยอัตโนมัติ

“ไม่ได้รับสาย”เวินลั่วฉิงยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างไร้

เดียงสา จะโทษเธอมิได้นะ

เย่ซือเฉินจ้องมองเธอไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่ากำลังคิด อะไรอยู่

“ยังต้องโทรอีกไหมค่ะ? “เวินลั่วฉิงเห็นเขาไม่โต้ตอบ จึง ลองถามดู

แน่นอน เธอรู้ว่าถึงจะโทรไปอีกก็ยังเหมือนเดิม
“โทรไปอีก แล้วจะมีคนรับสายหรือ? “เขาหยีตาครึ่ง หนึ่งแล้วมองเธอเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม เขารู้สึกว่าอีกฝ่าย คงจะสังเกตเห็นอะไรสักอย่าง จากนั้นจึงปิดเครื่อง ดังนั้น ถึงจะโทรไปอีกก็ยังคงเหมือนเดิม

เธอรู้ว่าโทรไปแล้วจะเป็นอย่างไร ยังจะจงใจมาถามเขา อีก! เขาได้กัดฟันไว้

เวลานี้เธอยังคงมองเขาอยู่เหมือนเดิม ริมฝีปากสีแดง ที่อวบอิ่มมีเสน่ห์ ดวงตาของเย่ซือเฉินมืดครึ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เอียงตัวจะทับไปยังร่างของเธอ

เวินลั่วฉิงสะดุ้งตกใจ ด้วยปฏิกิริยาการตอบสนองอย่าง รวดเร็วของร่างกายและสมอง จึงได้พลิกตัวหลบไปอย่าง รวดเร็ว

มันเป็นความสามารถที่ซุ้มซ้อนกันมาหลายปี จึงมีการ ตอบสนองและการกระทำที่รวดเร็ว เมื่อกี้เงินลั่วฉิงคิดว่า

เขาจะตีเธอ

เย่ซือเฉินมองเธอด้วยดวงตาที่ลุ่มลึกเข้าไปอีก ผู้หญิง คนอื่นไม่สามารถเทียบความเร็วของเธอได้ ดังนั้น…….

เวินลั่วฉิงก็คิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองตอบสนองได้ไม่เหมาะ สม ในใจจึงรู้สึกตื่นตระหนก
เผอิญว่าเวลานี้มือถือของเย่ซือเฉินดังขึ้น เป็นเสียงแจ้ง เตือนข้อความที่เขาตั้งขึ้นโดยเฉพาะ

เยซือเฉินนำมือถือออกมา ดวงตาก็เกิดวิบวับเมื่อเห็น ข้อความ

เนื้อหาของข้อความนั้นเรียบง่ายกะทัดรัดมาก—— คุณชายถังกลับเมืองจั่นแล้ว

พี่ใหญ่กลับมาอีกแล้ว?

งานของพี่ใหญ่จะยุ่งมากตลอดเวลา ปกติถ้าไม่มีธุระก็ จะไม่มาที่เมือง A บ่อยๆ

ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน พี่ใหญ่เพิ่งออกไปจากเมือง A นี่มัน ไม่กี่วันเองก็มาอีกแล้วหรือ?

ครั้งที่แล้วพี่ใหญ่มาก็เพราะเรื่องของคุณปู่ผิง

แล้วครั้งนี้พี่ใหญ่มาด้วยเหตุผลอะไร?

พี่ใหญ่มาครั้งนี้ไม่ได้บอกพวกเราเลย แม้กระทั่งเงินถึงก็

ไม่รู้

เขารู้สึกว่าเขาต้องไปคุยกับพี่ใหญ่สักหน่อยแล้ว
เย่ อเฉินมองเวิน วฉิงอย่างลึกล้ำแวบหนึ่งแล้วก็หัน หลังเดินออกไป

เงินลั่วฉิงสูดลมหายใจแรงๆ เมื่อกี้เขากำลังจะตบตีเธอ ใช่ไหม? ใช่ไหม?

เธอดูออกว่าเมื่อสักครู่นี้เขากำลังโกรธอยู่?

เงิน วฉิงได้ยินเขาลงจากบ้านแล้วออกไป

ในใจของเวิน วฉิงสงสัย ทําไมเขาถึงออกไปแล้วล่ะ? คุณเมิ่งล่ะ? ออกไปกับเขาด้วยกันหรือเปล่า?

ขณะที่เวินลั่วฉิงกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น เวิน วฉิงมองมือถือแวบหนึ่ง นึกถึงตอนที่เย่ซือเฉินเดิน เข้ามาในห้องของเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นอะไร เธอจึงลง จากเตียงไปปิดประตูห้อง ไตร่ตรองดูแล้วจึงล็อคประตู ห้องเสียเลย จากนั้นก็รับสายโทรศัพท์

“ลูกพี่ใหญ่กลับประเทศมาแล้ว ไปหาคุณบ้าง ไหม? “เมื่อรับสายปุ๊บ เสียงของมู่หรงตัวหยางก็ส่งผ่าน

มา

“ไม่มีค่ะ รุ่นพี่กลับประเทศก็น่าจะมีภารกิจต้องทำหรือ เปล่า? “เป็นลั่วฉิงหยุดชะงัก หลายปีมานี่รุ่นพี่กลับเข้ามา ในประเทศน้อยครั้งมาก หรือจะมีภารกิจที่จะต้องสะสาง

“ไม่ใช่ ลูกพี่ใหญ่น่าจะไปหาคุณนะ”อีกฝั่งหนึ่งของสา ยมู่หรงตัวหยางแอบถอนลมหายใจ

“รุ่นพี่น่าจะกลับมาพร้อมกับรุ่นพี่หงหลิงหรือ เปล่า? “เวินลั่วฉิงไม่ได้รับรู้อะไร ยิ้มเบาๆ

“…..”มู่หรงตัวหยางถอนหายใจอีกหนึ่งครั้ง เป็นใครก็ สามารถมองออกว่าลูกพี่ใหญ่นั้นชอบเธอ มีเพียงเธอ เท่านั้นที่คิดว่าลูกพี่ใหญ่ชอบพี่หงหลิง

“คุณกับเย่ซือเฉินช่วงนี้เป็นไงบ้าง? “มู่หรงตัวหยางไม่ ได้พูดอะไรมากมายกับเธอต่อ เขาเคารพสิทธิ์ในการ เลือกของเธอเสมอ ในเมื่อเธอได้แต่งงานกับเย่ซือเฉิน แล้ว เรื่องของเธอกับลูกพี่ใหญ่เขาจึงไม่ได้จับคู่ให้กันอีก ต่อไป

“ยังไม่มีความคืบหน้าด้านของหุ้นส่วนเลย คุณปู่เย่นั้น รับมือยากเอาการ”เวินลั่วฉิงนึกถึงภาพที่ไปบ้านของตระ กูลเย่แล้ว ก็รู้ว่าอยากจะช่วยเย่ซือเฉินเอาหุ้นส่วน จำเป็น ต้องวางแผนมองการณ์ไกลก่อนถึงจะได้

“ฉันไม่ได้ถามเรื่องนี้ ฉันพูดถึงเรื่องของคุณกับเย่ซือเฉิน เย่ซือเฉินนั้นมีหน้าตาหล่อเหลา หุ่นก็ไม่เลว คุณไม่คิดที่ จะฉวยโอกาสนอนกับเขาเสียเลยล่ะ พวกคุณจดทะเบียนสมรสกันแล้วนะ ไม่นอนก็เสียดายแย่…….

เวินลั่วฉิงได้ยินเขาพูดจาไร้สาระสิ้นดี จึงได้กดวางสาย

ทิ้ง

เธอไปนอนกับเย่ซือเฉินเหรอ? บ้าไปแล้ว?

เงินลั่วฉิงกดวางสายแล้วก็ดูให้แน่ใจว่าเย่ซือเฉินออกไป แล้วจริงๆ จากนั้นก็ได้โทรไปหาจื่อซี แต่มือถือของจื่อซี ปิดเครื่องไว้

เธอโทรเข้าเครื่องของจื่อโม่ แต่มือถือของจื่อไม่ก็ปิด เครื่องด้วย

ดวงตาของเวินลั่วฉิงวาววาม เธอคาดเดาได้ว่ามือถือ ของจื่อปิดเครื่องแล้ว แต่ทําไมมือถือของจื่อไม่ก็ปิด เครื่องด้วยล่ะ ปกติจอโม่ไม่เคยปิดเครื่องเลยนะ

เด็กน้อยทั้งสองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าล่ะ?

เวินลั่วฉิงรู้สึกเป็นห่วง จึงรีบโทรไปหาเห่อถงถง เบอร์ ของเห่อถงถงนั้นโทรติดอยู่ แต่ไม่มีคนรับสายเลย

จิตใจของเวินลั่วฉิงเริ่มกระสับกระส่าย เธอได้โทรไปอีก แต่ก็ไม่มีคนรับสายเหมือนเดิม
เวินลั่วฉิงเริ่มรู้สึกหวาดกลัว รีบลุกขึ้นไปเอาเสื้อมาหนึ่ง ตัว แล้วใส่เสื้อไปด้วยเดินออกไปด้วย