ตอนที่71 เขาเข้าใจผิดแล้ว

ตอนที่71 เขาเข้าใจผิดแล้ว

…..ปลายสาย ได้เงียบลงอีกครั้ง ครั้งนี้เงียบลงนานกว่าครั้ง ก่อน เสียงลมหายใจนั้นก็ได้เบา

“มันเป็นแค่การแต่งงานตามสัญญา ระยะเวลาแค่หนึ่ง ปี”เวินลั่วฉิงไม่ได้ปิดบังอะไร บางเรื่องที่เธอไม่ได้พูดออกไป นั้น แต่ถ้ารุ่นพี่อยากรู้ เขาก็คงสืบจนรู้เรื่องแน่นอน แต่ถ้ารุ่นพี่ คิดจะสืบขึ้นมาจริงๆแล้วละก็ เธอกลัวว่าเย่ซือเฉินจะเจอพิรุธ สู้เธอพูดออกไปให้ชัดเจอตอนนี้เลยดีกว่า ยังไงแล้วเธอก็ไม่ คิดจะปิดบังรุ่นพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

เธอกับรุ่นพี่รู้จักกันเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นเขาได้รับบาด เจ็บ และถูกคนไล่ล่า ในสถานการณ์ที่อันตรายขนาดนั้น เธอ ได้พาเขาหลบหนีพวกคนเหล่านั้นออกมาได้

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น เขาได้หาเธอจนเจอ แล้วก็เริ่มสอน เธอในหลายๆสิ่ง สอนในสิ่งที่คนอื่นๆเข้าถึงได้ยาก

เพราะแม่ก็เคยลําบากและผ่านเรื่องเลวร้ายมามาก และ เพราะเธอกับแม่ก็ถูกรังแกและต้องประคับประคองกันมาแค่ สองคนแม่ลูก เธอจึงรู้ว่าเธอต้องเข้มแข็ง

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่บ่ายเบี่ยงที่จะเรียนรู้สิ่งเหล่านั้น และ เธอก็ตั้งใจและขยันที่จะเรียนรู้เป็นอย่างมาก
หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต เธอก็ได้กลับไปที่บ้านตระ กูลเวิน รุ่นพี่ก็ยังคงมาช่วยสอนและฝึกฝนให้เธอ แต่รุ่นพี่ก็ดู ลึกลับมาก ในตอนนั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่ารุ่นพี่เป็นใคร

แม่ของเธอเป็นนักจิตวิทยา เธอจึงคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก บวก กับที่รุ่นพี่ให้เธอดูหนังสือแนวนี้บ่อยๆแล้วนั้น เธอจึงเรียน อาชญากรรมจิตวิทยาที่ประเทศM

พอเปิดเรียนได้ไม่นาน รุ่นพี่ก็ได้หาเธอเจอ ตอนนั้นเธอไม่ เพียงแต่เรียนสิ่งที่โรงเรียนสอนเท่านั้น แต่ยังต้องเรียนรู้สิ่งที่ รุ่นพี่ได้ถ่ายทอดและฝึกฝนให้เป็นพิเศษอีกด้วย

ตอนนี้ รุ่นพี่เป็นหัวหน้าของเธอ แต่สําหรับเธอแล้ว รุ่นพี่เป็น เหมือนพี่น้องของเธอมากกว่า

“อืม เข้าใจแล้ว”ถึงแม้ว่าเสียงของชายหนุ่มจะยังคงเบาอยู่

แต่น้ำเสียงก็กลับมาเป็นปกติแล้ว

พอวางสายแล้ว เป็นลั่วฉิงก็จัดการข้อมูลทั้งหมดของคดีให้ เรียบร้อย แล้วส่งให้รุ่นพี่ หลังจากนั้นเธอก็ไปดูเด็กโม่ พอเห็น เขาหลับสนิท เวินลั่วฉิงก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา แล้วจูบลง บนใบหน้าของเขาเบาๆ

เด็กนั้นติดเธอมาก ส่วนเด็กโม่ตั้งแต่หนึ่งขวบนั้นก็นอนหลับ ได้เอง ไม่ต้องให้เธออยู่เป็นเพื่อน

แต่ว่า เด็กทั้งสองคนนั้นเชื่อฟังและรู้เรื่องมากๆ
เด็กสองคนนี้เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ฟ้าประทานมาให้เธอ

พอเย่ซือเฉินลงจากเครื่อง และเปิดโทรศัพท์ดู ก็ได้เห็นการ แจ้งเตือนสายโทรเข้าจากเบอร์ของเธอ เขากระพริบตาเบาๆ และยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นฝ่าย ที่โทรหาเขาก่อน

ตอนนี้ฝั่งของเธอก็เช้าแล้ว เย่ซือเฉินก็โทรกลับในทันที

“ฮัลโหล”ที่เมืองA เป็นเวลาหกโมงเช้า เวินลั่วฉิงที่กำลังนอน อย่างสลบไสลอยู่นั้น ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก็ใช้มือคลำ หาอยู่นาน ถึงจะได้รับสาย

“มีอะไรหรือเปล่า? “เย่ซือเฉินรู้นิสัยของเธอดีว่า ถ้าไม่มีเรื่อง อะไรก็จะไม่เป็นฝ่ายโทรหาเขาก่อน แต่ในใจลึกๆก็ยังคงมี ความหวัง ส่วนหวังว่าอะไรนั้น แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลย

“ห้ะ? อะไรนะ? “เวินลั่วฉิงที่พึ่งตื่นนั้นก็งงไปชั่วขณะ แถม เขาเป็นคนโทรหาเธอแท้ๆ ทำไมถึงถามว่าเธอมีธุระอะไรหรือ เปล่าด้วยล่ะ?

พอได้ยินเสียงที่ฟังดูงงๆของเธอเล็กน้อยแล้วนั้น เย่ซือเฉิ นก็อึ้งไปครู่หนึ่ง หรือว่า ที่เธอโทรมาจะไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นจะ ต้องโทรหาเขา หรือเธอแค่อยากโทรหาเขาเฉยๆ ไม่อย่างนั้น ปฏิกิริยาของเธอคงไม่ดูสับสนงุนงงอย่างนี้หรอก พอนึกถึง ความเป็นไปได้นี้ เย่ซือเฉินก็ค่อยๆเผยยิ้มแบบเกร็งๆออกมา

“ก่อนหน้านี้เธอโทรมา มีอะไรหรือเปล่า? “แต่คุณชายสาม เย่ก็รู้สึกเขินอายที่ต้องหาของอ้างให้ตัวเอง

“ฉันไม่ได้……เป็นลั่วฉิงตอบกลับไปอย่างงงๆ เธอไม่ได้เป็น คนโทรหาเขาหนิ แต่จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืน ถังจื่อโม่เอา โทรศัพท์เธอไป เพราะฉะนั้นอาจจะเป็นถังจื่อโม่ทีโทรไปก็ได้ เธอจึงแก้คําพูดใหม่ว่า “ฉันอาจจะเผลอไปกดโทรออกน่ะ”

สีหน้าของเย่ อเฉินหม่นหมองขึ้นมาทันที เผลอไปกดโดน หรอ? แม้แต่ธุระที่จะโทรหาเขาก็ไม่มี ก็แค่ไม่ตั้งใจเผลอกด โทรออกแค่นั้นหรอ?

เย่ซือเฉินก็รีบตัดสายไปเลยทันที

เลขาอู่ที่เห็นสีหน้าของท่านประธานที่เปลี่ยนไปนั้น ก็ตกใจ จนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลยทำไม จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมแบบนี้ล่ะ?

หรือว่าพอเห็นเขาแล้ว ทำให้ท่านประธานไม่พอใจอะไรหรือ

เปล่า?

หรือเป็นเพราะเมื่อห้าปีก่อน เขาไม่ได้ขัดขวางผู้หญิงคนนั้น ไว้ ท่านประธานเลยย้ายเขามาไว้ที่นี่ นี่ก็ห้าปีมาแล้ว ท่าน ประธานยังไม่ยกโทษให้เขาอีกหรอ!
ที่เขาคิดอยากจะกลับไป ดูท่าเร็วๆนี้คงจะไม่มีหวังซะแล้ว ชีวิตเขาทำไมมันช่างลำบากแสนเข็ญอย่างนี้

เวินลั่วฉิงที่เห็นเขาตัดสายไป ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เย่ซือเฉินบ อกว่าก่อนหน้านี้เธอได้โทรหาเขา แถมยังตั้งใจโทรกลับอีก คงไม่ผิดแน่นอน อย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือ ที่ถังจื่อโม่เอาโทรศัพท์ของเธอไปตอนนั้น ได้กดโทรหาเย่ซือ เฉิน

แต่ทําไมถึงจื่อไม่ต้องโทรหาเยซือเฉินด้วยล่ะ?

แต่ เสียงที่เธอได้ยินเมื่อกี้ เย่ซือเฉินน่าจะอยู่ที่สนามบิน น่า จะพึ่งลงจากเครื่อง เขาบินตั้งสิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึง วันนี้คง ไม่กลับมาแน่นอน เพราะฉะนั้นวันนี้เธอก็ยังอยู่กับเด็กๆได้ทั้ง

วัน

สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นข่าวดี

พอรู้ว่าเยซือเฉินยังไม่ได้กลับมาในเร็วๆนี้ เป็นลั่วฉิงก็ไม่ได้ กลับไป และได้อยู่ซื้อของกับเด็กๆ ในเมื่อเด็กๆก็ได้มาแล้ว และในระยะนี้เธอก็ไม่มีทางได้กลับไปประเทศMแล้ว เด็กๆ สองคนจึงต้องอยู่ที่เมืองAนี้ไปสักระยะ เลยต้องเตรียมของ บางอย่างไว้ให้ครบ

กระเป๋าเดินทางของ ถังจื่อโม่มีแต่ของเล่นที่เขาใช้เล่นเป็น ประจำ แม้แต่เสื้อผ้าของพวกเขาก็ไม่ได้เอามา เพราะฉะนั้น เลยต้องซื้อมาใหม่ทั้งหมด พอซื้อเสื้อผ้าและทานอาหารเสร็จ กว่าจะถึงบ้านก็สองทุ่มแล้ว เด็กๆทั้งสองคนเหนื่อยมาก แล้ว ไม่นานก็ผล็อยหลับไป เงินลั่วฉิงก็ยังคงนอนที่บ้านเห่อ ถงถงเป็นเพื่อนเด็กๆต่อไป

แต่ในวันถัดมา เงินลั่วฉิงก็ได้โทรหาเย่ซือเฉิน ถ้าหากเย่ซือ เฉินกลับมา แน่นอนว่าเธอก็ต้องกลับไป

พอเห็นว่าเบอร์ของเธอนั้นโทรมา เย่ซือเฉินก็นึกถึงก่อนหน้า นี้ที่เธอบอกว่าไม่ตั้งใจเผลอกดโทรออกแล้วนั้น สีหน้าก็ดูขรึม ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ยังกดรับสาย

ถ้าหากครั้งนี้ยังเผลอโทรผิดอีกละก็…….

“ที่รัก คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ? “เสียงอันอ่อนหวานของ เงินลั่วฉิงที่ดังขึ้นนั้น ทำให้สีหน้าของเขาค่อยๆผ่อนคลายลง เล็กน้อย

“พรุ่งนี้น่ะ”พอได้รับสายแบบนี้แล้ว เขาก็มีความรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันมาหลายปี

“โอเค งั้นคุณรักษาสุขภาพ แล้วก็ระมัดระวังตัวด้วยนะ คะ”เสียงของเงินลั่วฉิงแฝงไปด้วยความสุข

“อืม”เย่ซือเฉินตอบกลับด้วยค่าตอบง่ายๆและเสียงทุ้มๆ แต่ เขาก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกต ก็จะไม่เห็นพรุ่งนี้ รอเขากลับไป……