ตอนที่ 68 เขารู้

ตอนที่ 68 เขารู้

“คุณแม่ถงบอก” ถังจื่อโม่เงยหน้าขึ้น มองไปทางเห่อถงถง

“ฉัน? ฉันไม่ได้พูดนะ?” เห่อถงถงงงงวย เธอบอกเรื่องนี้กับจื่อ โม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทําไมเธอถึงจำไม่ได้?

“ครั้งก่อนตอนที่คุณแม่ถงโทรมา ถามผมว่าถ้ามามี้แต่งงาน ผมจะคัดค้านไหม?” ถังจื่อโม่มองเห่อถงถง พูดอย่างใจเย็น

“ใช่ ฉันเคยพูดแบบนี้ แต่ฉันแค่เปรียบเทียบ แต่ก็ไม่ได้พูดว่า มามี้ของพวกลูกแต่งงานแล้ว นี่ไม่นับนะ?” เห่อถงถงกระพริบ ตาช้า ๆ เธอเพียงแค่อยากจะลองเชิงเด็ก ๆ ไม่ถือว่าเผยความ ลับนะ?

“แต่ตอนหลังผมถามว่าสามีของมามี้หล่อไม่หล่อ แล้วมา ก็ตอบอย่างไม่ลังเลว่าหล่อ แน่นอนว่าหล่อมาก หล่อสุด ๆ งั้น ก็เท่ากับว่ามามี้มีสามีแล้วใช่ไหมครับ?” ถังจื่อโม่กระพริบตา ตอบอย่างสมเหตุสมผล

พูดจบก็มองไปทางเห่อถงถงด้วยสายตาแฝงไปด้วยความ หมายบางอย่าง

“ที่รัก จู่ ๆ ฉันก็พบว่าการมีลูกที่ฉลาดแบบนี้เป็นเรื่องที่น่า เศร้าสลดนะ เพราะว่าเมื่อเทียบกับ IQ ของฉันแล้วติดลบอย่างหนัก” สบตาเข้ากับดวงตาที่เมินเฉยอย่างเห็นได้ชัดของ ถังจื่อโม่ เห่อถงถงหันขอคำปลอบใจจากเงินลั่วฉิง

ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เลยตอบกลับไปแบบนั้น ใคร จะไปคิดว่าเด็กสี่ขวบคนนึงจะฉลาดขนาดนี้ แถมยังรู้จักหลอก ถามจากเธอ

เงินล้วฉิงกระตุกมุมปาก เธอรู้สึกว่าเห่อถงถงนอกจาก พรสวรรค์ด้านคอมพิวเตอร์แล้ว ส่วนเวลาอื่น IQ ของเธอส่วน

ใหญ่จะติดลบ

ดังนั้นเรื่องนี้โทษถงถงไม่ได้จริง ๆ

แต่ว่าเงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เดิมทีเธอเป็นกังวลว่าจะมี แผนการร้ายอะไร อาจจะเป็นเพราะอาชีพของเธอ เธอเคยชิน กับการคิดในแง่ลบ

สำหรับเรื่องในวันนี้ ต้องให้เขารู้ว่าเขาทำแบบนี้มันไม่ถูก ต้อง ดังนั้นสีหน้าของเงินล้วฉิงกลับมาจริงจังอีกครั้ง “ถังจื่อโม่ ไม่มีผู้ใหญ่นำพา คิดไม่ถึงว่าลูกจะพาน้องออกจากบ้านไปขึ้น เครื่องบิน เรื่องนี้ลูกทำผิดใช่ไหม?”

“คุณแม่ครับ ผมสํานึกผิดแล้วครับ” ถังจื่อโม่ก้มหน้าลงเล็ก

น้อย น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของการยอมรับ ความผิดพลาดนั้นดีมาก

“ดี ครั้งนี้แม่จะยกโทษให้ลูก แต่ห้ามมีครั้งต่อไปอีกเด็ดขาด” เมื่อเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ เป็นลั่วฉิงก็ใจอ่อนทันที แต่ ใบหน้าก็ยังจริงจังอยู่

“ครับ ผมรู้แล้วครับ คุณแม่วางใจได้ รับรองว่าไม่มีครั้งต่อไป แน่นอนครับ” ถังจื่อโม่ทำท่ารับรองอย่างจริงจัง

“ดี แม่เชื่อลูก ลูกควรรู้ว่าลูกสองคนออกมาแบบนี้มันอันตราย มาก แม่เป็นห่วง” น้ำเสียงของเงินลั่วฉิงอ่อนโยนลง เธอนั่งยอง ๆ ลง แล้วกอดลูกทั้งสองไว้ในอ้อมกอด

“ดีจังเลย คุณแม่ไม่โกรธแล้ว” ถังจื่อซืหอมอย่างแรงลงบน หน้าของเวินลั่วฉิง เพียงแต่ท้องกลับร้องขึ้นอย่างไม่ปรองดอง กัน

“ลูกคงหิวแล้ว แม่ไปทำอาหารให้” เป็นลั่วฉิงยิ้ม อยู่กับเด็กน่า รักสองคน อันที่จริงเธอโมโหไม่ลบจริง ๆ “ลูกสองคนไปเล่น ก่อนสักครู่

“ค่ะ มีของอร่อยกินแล้ว หนูชอบอาหารที่คุณแม่ทำมากที่สุด แล้วค่ะ”

“ฉันก็ชอบเหมือนกัน ดูท่าแล้ววันนี้ฉันมีลาภปากแล้ว” เห่อ ถงถงได้ยินว่ามีของอร่อย ดวงตาก็มีประกาย อาหารที่ฉิงฉิง ท่าอร่อยมากจริง ๆ

มองเห็นเห่อถงถงที่บอกว่าจะช่วยเธอขณะนี้เอาแต่จ้องมอง ออกไปข้างนอก เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก “ดูอะไรหนะ ตั้งใจขนาดนั้น?”

“เธอสงสัยไม่ใช่เหรอว่าผู้ชายเมื่อตอนนั้นคือเยซือเฉินหรือ เปล่า? ถ้างั้นเด็กสองคนนั้นก็อาจจะเป็นลูกของเย่ซือเฉิน ดัง นั้นจากที่ฉันพินิจพิจารณาเด็กโม่ ฉันพบปัญหาอย่างนึง…… เห่อถงถงยังคงจ้องมองไปที่ถังจื่อโม่ สีหน้าจริงจัง เคร่งขรึม

“ปัญหาอะไร?” เวินลั่วฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาก็มองไปที่ ใบหน้าของถังจื่อโม่ เพียงแต่เปลือกตากระตุกอย่างควบคุมไม่ ได้

“ฉันรู้สึกว่าจื่อโม่หน้าตาไม่เหมือนกับเย่ซือเฉิน ดังนั้นเด็กสอง คนนั้นน่าจะไม่ใช่ลูกของเย่ซือเฉิน” เห่อถงถงครั้งนี้หันมาหมุน ตัวมามองเวินลั่วฉิง สรุปได้อย่างเด็ดขาดมาก

เวินลั่วฉิงอึ้งเล็กน้อย เธอแอบโล่งใจ แต่ว่าเวลามองไปทีถังจื่อ โม่สายตาของเธอกลับกระพริบช้า ๆ

จื่อโม่ยังเด็ก ยังไม่โต แถมยังมีความอ้วนของเด็กอยู่ ใบหน้า จิ้มลิ้ม ผิวพรรณอ่อนโยน เมื่อเทียบกับเค้าโครงหน้าชัดเจนข องเย่ซือเฉิน ก็ไม่ค่อยเหมือน

แต่ว่าถ้าจื่อโม่ตัดความอ้วนของเด็กออก หน้าเล็ก ๆ ไม่ได้ จิ้มลิ้มขนาดนั้นแล้ว เกรงว่าสถานการณ์จะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว

จื่อโม่สีขวบแล้ว เนื้อบนหน้าน้อยลงแล้ว จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าไม่ เจอกันเพียงแค่สิบกว่าวัน เนื้อบนหน้าของจื่อโม่ดูเหมือนจะน้อยลงไม่น้อย ดูจากความเร็วนี้เดาว่าคงใช้เวลาไม่นาน

เนื้อบนใบหน้าน้อยลงแล้ว อวัยวะบนใบหน้าก็จะขึ้นมาอย่าง ชัดเจน ถึงเวลานั้นเค้าโครงใบหน้าของลูกก็จะเห็นได้ชัด

ได้ยินมาว่า ความอ้วนของเด็กทารกเมื่อเริ่มลดลงแล้วก็จะลด ลงอย่างรวดเร็ว เร็วมาก

เงิน วฉิงหวังเล็กน้อยว่าเนื้อบนหน้าของลูกจะไม่ลดลงเร็ว ขนาดนี้ เพราะว่าในใจของเธอรู้สึกกังวลนิดหน่อย

“ไม่เหมือนใช่ไหม?” เห่อถงถงเห็นเธอไม่พูดไม่จาพินิจ พิจารณาอยู่นาน จึงอดไม่ได้ที่จะต้องถามขึ้น

เวินลั่วฉิงยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ลึกลงในใจเธอหวังว่าเย่ซือ เฉินไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ดังนั้นถึงแม้จะมีความคล้ายคลึงอยู่บ้าง เกรงว่าเธอจะมองข้ามไป

เรื่องที่เธอแต่งงานกับเย่ซือเฉิน ห่างไกลจากความเรียบง่ายที่ เธอคิดไว้เยอะมาก ดังนั้นตอนนี้เธอไม่สามารถให้เย่ซือเฉินกับ ลูกรักสองคนมีความสัมพันธ์ใด ๆ ได้

“คุณแม่ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ?” ถังจื่อโม่เดิน เข้ามา ดวงตาดำแววคู่นั้นมองมาที่เวินลั่วฉิง น่ารักจนทนไม่ ไหว น่ารักจนใคร ๆ ก็หลงใหล
“เอาไปทำอะไร?” เงินลั่วฉิงมองไปทางเขา มุมปากยกสูงขึ้น อย่างช่วยไม่ได้

“ค้นหาข้อมูลครับ” ถังจื่อโม่กระพริบตาปริบ ๆ แบบนั้นยิ่งน่า รักกว่าเดิม

“อืม เอาไป” เวิน วฉิงไม่ได้คิดอะไรเยอะ เธอหยิบโทรศัพท์ มือถือออกมาส่งให้เขา

ถัง อโม่รับโทรศัพท์มาแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไอหยา จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่าเด็กโม่น่ารักกว่าเด็กซีในบางครั้ง” เห่อถงถงมองไปที่แผ่นหลังของถังจื่อโม่ แววตาเป็นประกาย “ถ้ามีลูกน่ารักสองคนแบบนี้ ชีวิตนี้ฉันก็พอใจแล้ว”

เห็นท่าทางของเธอแบบนั้น คนอื่นไม่รู้คงคิดว่าเธอคือแม่แท้ๆ

“พี่ชาย พี่กำลังหาเบอร์โทรสามีของแม่เหรอคะ?” ถังจื่อโม่ กำลังค้นโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิง จู่ ๆ ถังจื่อซีก็เข้ามาใกล้ ๆ

“ชู่ เสียงเบา ๆ หน่อย” ถังจื่อโม่เพิ่งจะค้นเจอบันทึกการโทรใน โทรศัพท์ของเงินลั่วฉิงที่เขียนว่าสามี ถูกเธอทำให้ตกใจ มือจึง สั่นแล้วก็กดโทรออกไป