ตอนที่ 65 พ่อลูกเจอกัน(2)

ตอนที่ 65 พ่อลูกเจอกัน (2)

เห่อถงถงที่อุ้มถังจื่อซีขึ้นรถไปหมุนตัวมา มองเห็นถังจื่อโม่ไม่ ได้ขึ้นรถ แถมยังมองไปถามเย่ซือเฉิน ส่วนเธอก็มองเห็นสาย ตาของเย่ซือเฉินกำลังจะมองมาทางนี้

ทันใดนั้นเห่อถงถงก็เหงื่อแตกท่วมตัว เธอรีบขยับไปด้าน หน้าของถังจื่อไม่อย่างรวดเร็ว บดบังสายตาของเย่อเฉินที่ มองมา โชคดีที่ถังจื่อโม่ร่างเล็ก เย่ซือเฉินก็น่าจะเพิ่งจะมองมา ทางนี้ น่าจะมองไม่เห็นจื่อไม่

เห่อถงถงอุ้มถังจื่อไม่ขึ้นรถ

ขณะที่เย่ซือเฉินมองมา กลับมองเห็นถังจื่อโม่แล้ว เพียงแต่ว่า มองเห็นไม่ชัด ก็ถูกผู้หญิงคนนึงบังไว้แล้ว เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ไม่ได้เรียกสายตากลับ ยังคงมองไปที่เดิม…….

“พี่สาม พี่มาถึงแล้วเหรอครับ” จี้ ซีเดินออกมาพอดี เห็นเย่ซือ เฉินที่รออยู่ด้านนอกแล้ว แต่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย พี่สาม คือคนที่งานยุ่งมาก เขานึกว่าตนเองจะต้องรอนานมาก คิดไม่ ถึงว่าพี่สามจะมาถึงเร็วขนาดนี้

“อืม” เย่ซือเฉินเพิ่งจะดึงสายตากลับ แต่ในใจกลับมีความ รู้สึกแปลกประหลาด ราวกับเหมือนด้านนั้นมีอะไรบางอย่าง สามารถดึงดูดใจเขาได้
ความรู้สึกแบบนั้นแปลกประหลาดมาก เขาไม่เคยมีความ รู้สึกเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเย่ซือเฉินจึงมองไปทางนั้นอีกครั้ง

แต่ทว่าเวลานี้ถังจื่อโม่ขึ้นรถไปแล้ว แม้กระทั่งเห่อถงถงก็ขับ รถออกไปแล้ว

“พี่สาม มองอะไรหนะ?” จี้หซึมองไปตามทางที่เย่ซือเฉินกำ ลังมองอยู่ แต่ก็ไม่เห็นเจออะไร ดังนั้นจึงรู้สึกประหลาดใจนิด หน่อย

เย่ซือเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนอยากจะสะบัดความรู้สึก ประหลาดในใจนี้ออกไป

เห่อถงถงที่กำลังขับรถอยู่มองไปด้านหลังอีกครั้งด้วย จิตใต้สำนึก มองเห็นจี้หซีกำลังยืนอยู่ด้านหน้าเย่ซือเฉิน อดไม่ ได้ที่จะอึ้งตะลึง

เย่ซือเฉินมารับเขาเหรอ?

ใช่สิ เมื่อสักครู่เธอเป็นกังวลจนลืมไปเลย เขาคือหนึ่งในหก คุณชายของเมือง A มีความสัมพันธ์กับเย่ซือเฉินที่ไม่ธรรมดา

ดูท่าเมื่อครู่เธอเป็นกังวลจนลืมไป ทำให้ตัวเองตกใจ เย่ซือเฉิ นมาสนามบินเพื่อรับจี้หซี ไม่เกี่ยวกับเด็กสองคนสักนิด

ถึงว่าครั้งนี้ที่เด็กสองคนกลับมา แม้กระทั่งฉิงฉิงก็เพิ่งจะมารู้ที่หลัง เย่ซือเฉินจะสามารถรู้ได้ยังไง

ถึงแม้ว่าผู้ชายในตอนนั้นคือเย่ซือเฉินจริง ๆ เย่ซือเฉินอยาก จะตรวจสอบเรื่องเมื่อตอนนั้น เกรงว่าก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น และ ก็ไม่สามารถตรวจสอบชัดเจนได้รวดเร็วขนาดนี้ แถมยังตรวจ สอบถึงเด็กสองคน

เห่อถงถงแอบสูดหายใจ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มสดใสบน ใบหน้าของจี้หซี ดวงตาของเธอมีความสับสนเล็กน้อย

ระหว่างเธอกับเขา ที่สุดแล้วมันก็เป็นแค่ความผิดพลาด ดัง นั้นผ่านไปแล้วก็ควรจะจบไปแล้ว จบไปตลอดกาล

“พี่สาม พี่มาช้าแค่ก้าวเดียว เด็กสองคนที่ผมบอกพี่เพิ่งออก ไปเมื่อกี้ น่าเสียดายจริง ๆ ที่พี่ไม่ได้เจอ” จี้หซีนึกถึงเด็กสอง คนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เป็นเด็กที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา แน่นอน”

สําหรับเรื่องนี้ของจี้หซี เย่ซือเฉินไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เด็ก จะน่ารักขนาดไหน ก็ไม่ใช่ลูกของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

ในเมื่อเป็นลูกของคนอื่น เป็นธรรมชาติที่เขาจะไม่สนใจ

“อ้อใช่ ผมถ่ายรูปไว้ด้วย ให้พี่ดู พอพี่ดูแล้วรับรองว่าต้อง ชอบแน่ ผมว่าคงไม่มีใครที่เห็นพวกเขาแล้วไม่ชอบพวกเขา” เห็นได้ชัดว่าจี้หซีถูกพิษความน่ารักของเด็กสองคน ถึงแม้เข้าจะไม่ใช่พ่อแท้ ๆ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะโอ้อวด ใบหน้าเห็น ได้ชัดว่าภาคภูมิใจอย่างมาก คนอื่นไม่รู้คงคิดจริง ๆ ว่าเป็นลูก ของเขา

เย่ซือเฉินมองเห็นท่าทางของเขา ก็แอบส่ายหน้า จี้หซีคือเด็ก

ที่ยังไม่โต “พี่สาม ผมถ่ายรูปไว้สองสามรูป น่ารักทั้งนั้นเลย” จี้หซีหยิบ

โทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหารูปที่เขาถ่ายก่อนหน้านี้ให้เชือ

เฉินดู

เพียงแต่จี้หซีค้นในโทรศัพท์กลับไม่พบรูปที่ถ่ายก่อนหน้านี้ เขาจําได้ว่าถ่ายไว้สองสามรูป ทําไมตอนนี้ไม่เหลือสักรูปนึง?

จี้ห อึ้งนิดหน่อย เขานึกขึ้นได้เรื่องนึง ตอนที่ลงจากเครื่องบิน เด็กผู้ชายของยืมโทรศัพท์ของเขา เขาไม่ได้คิดอะไรมาก จึง ปลดล็อกโทรศัพท์แล้วยื่นให้เด็กผู้ชาย ในภายหลังเด็กผู้ชาย บอกว่าสายไม่ว่าง จึงยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา

ดังนั้นจี้หซีมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเด็กคนนั้นต้องลบรูปที่ เขาถ่ายก่อนหน้านี้ในตอนนั้นแน่นอน

เพราะว่าอย่างอื่นในโทรศัพท์เขาไม่ได้หายไปเลยสักอย่าง หายไปแค่รูปของเด็กสองคน

“กินบนเรือนขี้บนหลังคาจริง ๆ มันน่าเสียใจจริง ๆ เด็กน้อยลบรูปที่ฉันถ่ายออกหมดแล้ว” จี้หยีสีหน้ากลัดกลุ้มใจ เขาช่วย พาเด็กสองคนขึ้นเครื่องบิน ผลลัพธ์คือเด็กคนนั้นตอบแทนเขา แบบนี้

คิดไม่ถึงว่าจะลบรูปภาพของเขา

แต่ว่าทําไมเขาต้องลบรูปภาพของเขาออก?

เด็กคนนี้ความคิดเป็นอคติเกินไปไหม แถมเขายังถูกเด็กแก่น สามสี่ขวบชำระบัญชี…แบบไม่รู้ตัวเลย

จู่ ๆ จี้หซีก็นึกถึงตอนก่อนที่จะขึ้นเครื่องบิน เขาใช้โทรศัพท์ มือถือของเด็กน้อยโทรเข้ามือถือของตนเอง เขาคิดไว้ว่าถ้า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เด็กสองคนก็สามารถโทรหาเขาได้

ยังไงซะเด็กสองคนนั้นอายุยังไม่เกินสามสี่ขวบ รอบข้างไม่มี ผู้ใหญ่สักคน เขาเป็นกังวลจริง ๆ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับ พวกเขา

จี้หซีรีบเปิดบันทึกการโทรอย่างรวดเร็ว เห็นบันทึกการโทร ก่อนหน้านี้ก็ถูกลบออกด้วย จี้หซีสีหน้าเคร่งขรึม

นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ หลอกใช้เขา แล้วก็ถีบส่งเขา นี่มันถีบหัวส่งชัด ๆ

“นายพูดก่อนหน้าว่าเด็กสองคนนั้นอายุแค่สามสี่ขวบ?” เมื่อ ได้ยินคำพูดของจี้หซี สีหน้าของเย่ซือเฉินมีอารมณ์ที่แตกต่างไปเล็กน้อย

ปกติแล้วเด็กสามสี่ขวบไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน

“ครับ น่าจะประมาณสี่ขวบ” สำหรับเรื่องนี้ จี้หซีมั่นใจมาก ตอนนั้นเขาได้ดูใบสูติบัตรของพวกเขาแล้ว ได้เห็นปีเกิดแล้ว แต่ไม่ได้สังเกตวันที่เฉพาะเจาะจง ตอนนั้นเขาตกใจเรื่องที่จะ ต้องเป็นพ่อคน ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจในหลาย ๆ เรื่อง

“นายแน่ใจว่าเขาลบรูปของนาย?” เย่ซือเฉินหรี่ตาเล็กน้อย ดวงตาลึกซึ้ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“แน่ใจครับ เมื่อกี้ตอนลงจากเครื่องบิน ก็มีแต่เขาที่จับ โทรศัพท์ของผม แถมบันทึกการโทรระหว่างผมกับเขาก็ถูก ลบออกหมาด ดังนั้นต้องเป็นเขาแน่นอน” จี้หซียิ่งคิดก็ยิ่ง เสียใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งห่อเหี่ยวใจ

“ทำไมเขาต้องลบพวกนี้ออก?” ดูเหมือนเย่ซือเฉินก็สงสัย ขึ้นมานิดหน่อย เรื่องนี้ไม่ค่อยมีเหตุผล เด็กสี่ขวบคนนึงต้อง ระมัดระวังตัวขนาดไหนถึงได้ทำแบบนี้?

จี้หซีช่วยเหลือพวกเขาชัด ๆ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?

“ผมก็ไม่เข้าใจ” สำหรับเรื่องนี้จี้หซีคิดไม่ออกจริง ๆ เขาเพียง แค่รู้สึกว่าเด็กสองคนนั้นน่ารักมากจริง ๆ จึงถ่ายรูปเก็บไว้เป็น ที่ระลึก ทำไมเด็กนั่นจะต้องลบรูปภาพออกนะ?
และก็บันทึกการโทรด้วย!

“พี่สาม ยังมีอีกเรื่องตอนนั้นผมดูใบสูติบัตรของพวกเขา ไม่ ได้เขียนข้อมูลพ่อของเด็ก” ตอนนั้นเป็นเพราะเด็กสองคนให้ เขาปลอมเป็นแดดดี้ของพวกเขา ดังนั้นตอนที่เขาดูใบสูติบัตร ของพวกเขาจึงสังเกตในส่วนนี้ คำพูดของเขาหยุดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อ “แล้วก็ที่เด็กสองคนนี้กลับมาในครั้งเพื่อมาหามา มี้ของพวกเขา ฟังจากพวกเขาพูดมามี้ของพวกเขาดูเหมือนจะ เพิ่งแต่งงานที่เมือง A”

จี้หซีไม่ใช่ว่าชอบเปิดเผยความลับของคนอื่น เพียงแต่พี่สาม จู่ ๆ ก็ถามขึ้น ถ้าเขาพูดแล้วก็พูดชนิดที่หมดเปลือก เพียงแต่ เขารู้เรื่องเกี่ยวกับเด็กสองคนนั้นไม่มากนัก ได้ยินจากการคุย กับเด็กสองคนนั้นเพียงแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ