ตอนที่ 47 หาแดดดี้

ตอนที่ 47 หาแดด

“เมื่อกี้หนูพูดถึงเย่ซือเฉิน จู่ ๆ ปู่ก็นึกออกขึ้นมาเรื่องนึง ช่วงนี้ คุณปู่เย่ดูเหมือนจะร้อนใจเรื่องการแต่งงานของเย่ซือเฉินอยู่ เหมือนกัน จนกระทั่งประกาศว่า ถ้าหากว่าภายในเดือนนี้เยซือ เฉินยังไม่แต่งงาน เขาจะยกบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปทั้งหมดให้ คุณชายสองตระกูลเย่อ”

เงินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นได้ถึงคำพูด ที่เย่ซือเฉินพูดก่อนหน้านี้ เขาพูดว่าเขาต้องการภรรยา ดูท่า เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องจริง

อย่างไรเสียเรื่องก็เกี่ยวกับทรัพย์สินของบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารีบร้อนที่จะแต่งงาน

แต่ว่าบนโลกนี้มีผู้หญิงเยอะแยะขนาดนั้นเขาไม่เลือก ทำไม ต้องเจาะจงเลือกเธอ?

แน่นอนว่าเป็นลั่วฉิงไม่รู้ว่าถ้าหากไม่ใช่เธอ ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่ จะบังคับเขายังไง เย่ซือเฉินก็ไม่มีทางตกลงแต่งงานแน่นอน

“ดังนั้น ปู่คิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้” ทันใดนั้นใบหน้า ของคุณปู่เวินก็มีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
“เรื่องอะไรคะ?” เงินลั่วฉิงกำลังคิดถึงเรื่องของเย่ซือเฉิน จึง เหม่อลอยไปชั่วขณะ

“เรื่องของหนูกับเย่อเฉิน” คุณปู่เวินมองไปทางเงินลั่วฉิง ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

“หนูกับเย่ซือเฉิน? หนูกับเขาจะมีเรื่องอะไรกันคะ?” เป็น เพราะว่าตกใจเกินไป เสียงของเงินลั่วฉิงจึงสูงจนไม่เป็น ธรรมชาติ

คุณปู่เป็นแบบนี้มันน่าตกใจจริง ๆ เลย!

“ตอนนี้คุณปู่เย่ไม่ใช่ว่ารีบร้อนให้เย่ซือเฉินแต่งงานหรอก หรือ? แค่เพียงตระกูลเย่ยินยอม ถึงแม้ว่าปู่จะต้องทำทุกวิถี ทางก็จะให้หนูได้ออกเรือนแน่” เห็นได้ชัดว่าคุณปู่เงินไม่ได้แค่ พูดไปเฉย ๆ แต่หมายความแบบนั้นจริง ๆ

ทําทุกวิถีทางที่จะให้เธอได้ออกเรือน? เวิน วฉิงโดนประโยค นี้ของคุณปู่ทำให้ตกตะลึงไปเลย

ทําทุกวิถีทาง? เรื่องนี้มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

“พี่สาม นี่เขาจะทำทุกวถีทางเลยนะ เห็นได้ว่าคุณปู่เวินชอบ พี่มากขนาดไหน ถ้าหากคุณปู่เวินเอ่ยเรื่องนี้กับตระกูลเย่ จริง ๆ พี่จะยินยอมแต่งงานกับเธอไหม?” คุณชายห้าฉิงรู้ว่าพี่ สามให้ความสำคัญกับเงินลั่วฉิงเป็นพิเศษ แต่ว่าคงไม่ถึงขั้น แต่งงานกับเธอหรอกมั้ง? เย่ซือเฉินเม้มปากนิดหน่อยไม่ตอบอะไร ไม่ต้องให้คุณเป็นเดือน ) ขาแต่งกับเธอ

จากที่เขาไม่พูดไม่จา คุณยายข้างได้ อัตโนมัติ เปชื่อเดินเล่นส่วนเล่น แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งงา นกับเงิน วฉิงจริง ๆ จากที่เขารที่สามาราดเล็กที่สุด ถึง แม้ว่าเป็น วนึงจะไม่ได้ชื่อป้องริง ๆ เราก็ไม่ควรกับที่สาม

“คุณปู่ พวกเราถึงขั้นทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว คุณคิดว่าตระ กูลเย่จะชอบไหมคะ?” ตอนนี้เป็นวงรู้สึกกลัดกลุ้มใจเป็น อย่างมาก กลุ้มใจจนเธอไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว

ความตั้งใจเดิมของเธอคือต้องการจัดการเรื่องของเยีชื่อเงิน แต่เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายไปเป็นแบบนี้

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่า เธอเป็นคนขุดหลุมเองจากนั้นคุณปู่ก็ให้ ความร่วมมือเป็นอย่างมากในการฝังเธอ

“บริษัทเวินชื่อกรุ๊ปในตอนนี้ตระกูลเย่ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นชอบ คุณปู่เวินตะลึง จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจังประโยคนึง

“งั้นคุณปู่ว่าทําไมตระกูลเย่อจะต้องแต่งงานกับหนูคะ?” เงินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ เธอเห็นด้วยกับคำพูดนี้ของคุณปู่ ถ้าเช่นนั้นทําไมเยซือเฉินจะต้องเจาะจงเลือกเธอ

หรือเป็นเพราะเธอไม่ฉลาดพอ ไม่สวยพอจริง ๆ นะ?

ปัญหานี้ เธอคิดไม่ออกจริง ๆ
“รู้สึกว่าตระกูลเย่อไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้” จาก อำนาจและทุนทรัพย์ของตระกูลเย่อแล้ว ไม่มีทางที่จะสนใจ ของพวกนี้ เป็นเพราะเหตุนี้คุณปู่เวินจึงอยากจะลองดู

“ไม่ได้พอใจของพวกนี้ งั้นพวกเราก็ต้องมีสิ่งของที่ทำให้คน อื่นพอใจถึงจะได้ หรือว่าคุณปู่จะหวังให้คนอื่นพอใจที่หนูไม่ ฉลาดพอ ไม่สวยพอเหรอคะ?” เงินลั่วฉิงนึกถึงคำพูดก่อนหน้า นี้ของเย่ซือเฉิน ก็รู้สึกหดหู่มากกว่าเดิม

เย่ซือเฉินที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างยิ้มมุมปาก ลึกลงในดวงตาดู เหมือนว่าจะแฝงรอยยิ้มไว้อยู่

คุณปู่เวินมองมาทางเงินลั่วฉิง ไม่ได้พูดอะไรและไม่รู้ว่ากำลัง คิดอะไรอยู่

คุณปู่เวินไม่พูด เวินลั่วฉิงก็ไม่กล้าพูดอะไรมั่ว ๆ อีก เกรงว่า จะไปกระตุกเส้นประสาทของคุณปู่เวิน แล้วจะเป็นการหาเรื่อง ใส่ตัวอีก แต่ว่ามีอยู่เรื่องนึงที่เป็นลั่วฉิงกลับเข้าใจอย่างชัดเจน คือถ้าหากตระกูลเย่อมาสู่ขอจริง ๆ ถึงแม้ว่าคุณปู่จะต้อง พยายามสุดกำลังก็จะให้เธอแต่งงานออกเรือนไปให้ได้

คุณปู่รักเธอมากจริง ๆ ดังนั้นเธอไม่อยากดื้อรั้นกับคุณปู่

ดังนั้น เธอจะไม่ให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอเด็ดขาด

ไม่อยากให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอ งั้นเธอก็ต้องทำตามที่เย่ซือเฉิ นพูด พรุ่งนี้สิบโมงไปที่อำเภอเมื่อถึงอำเภอก็หมายความว่าอาจจะต้องจดทะเบียนสมรส กับเขา แต่ว่าเยซือเฉินเคยพูดไว้ว่าถ้าหากเธอเป็นฝ่ายไปเอง เรื่องทุกเรื่องให้เธอเป็นคนตัดสินใจ แต่ถ้าหากรอให้ตระกูลเย่ มาสู่ขอเมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่โอกาสเลือกเธอก็ไม่มี

ดูท่าแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว

เมื่อกลับมาถึงห้อง สิ่งแรกที่เงินลั่วฉิงทำคือโทรวิดีโอหาลูก

รักสองคน

“มามี้ มามี้จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?” เมื่อต่อสายวิดีโอได้ลูกสาว ที่น่ารัก ใบหน้าบ้องแบ๊วผิวสีชมพูอ่อนนั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอ โทรศัพท์

“ทำไมคะ? คิดถึงมามี้แล้วเหรอ?” ใบหน้าของเวินลั่วฉิงเผย ยิ้มเบาบางอย่างไม่รู้ตัว ความกลัดกลุ้มใจและความร้อน ใจหายไปในพริบตา

“คิดถึงก็คิดถึงค่ะ แต่ว่าพี่ชายบอกว่า มามี้ไม่ต้องรีบกลับมา อยู่อีกสักสองสามวัน ไม่แน่อาจจะสามารถหาแดดดี้ให้พวก เราก็ได้ค่ะ” ริมฝีปากแดงของลูกสาวยิ้มเล็กน้อย หน้าเล็กนั้นมี ความสับสนอยู่เล็กน้อย

“หาแดดดี้?” เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ใบหน้าของเงินลั่ว ฉิวแสดงความประหลาดใจนิดหน่อย

“ใช่ค่ะ คนอื่นมีแดดดี้กันหมด พี่ชายบอกว่ามามี้อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว สมควรถึงเวลาที่จะหาแดดดี้ให้พวกเราแล้วค่ะ”

เงินลั่วฉิงมุมปากกระตุกอย่างแรง เธอกล้ารับรองได้ว่า นี่เป็น คำพูดของลูกชายที่รักของเธอแน่นอน

อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว? ปีนี้เธอเพิ่งจะยี่สิบสี่ปีเอง

“พี่ชายหละ?” เป็นลั่วฉิงรออยู่นานแล้ว แต่กลับไม่เห็นลูกชาย สุดที่รักของตัวเอง

“พี่ชายไปห้องทดลองกับคุณพ่อบุญธรรม แต่ว่าพี่ชายบอก ว่าอีกสักพักก็กลับมาแล้ว”

จากคำพูดของลูกสาว เงินลั่วฉิงสงสัยเป็นอย่างมาก ลูกชาย ของตนเอง เธอรู้ดีที่สุด เขาไปห้องทดลองกับรุ่นพี่เป็นไปไม่ ได้ที่จะกลับมาในเวลารวดเร็ว

ถึงแม้ว่าลูกชายจะอายุไม่ถึงห้าขวบ แต่กลับโตกว่าเด็ก ทั่วไป และฉลาดกว่าเด็กทั่วไป เธอมั่นใจได้ว่าเขาเหมือนเธอ

ห้าปีก่อน คืนนั้นที่โรงแรมเดิมทีเป็นอุบัติเหตุ ถึงแม้ว่าหลัง จากเรื่องนั้นผู้ชายคนนั้นตามเธอไม่ปล่อย แต่ว่าเธอก็หนีรอด แล้ว

เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงว่า ภายหลังเธอจะตั้งครรภ์ ในตอนนั้น เธอคิดเยอะมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจคลอดลูกออกมา
เธอโชคดีมากที่มีแก้วตาดวงใจทั้งสองคน เธอรู้สึกว่านี่คือ ของขวัญที่ดีที่สุดที่สวรรค์มอบให้เธอ

ผ่านมาแล้วห้าปี เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นก็คงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นใน ปีนั้นไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นคิดไม่ถึงแน่นอนว่าเธอจะเกิดลูกสอง คนของเขา

แน่นอนว่า แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดจะให้ผู้ชายคนนั้นรู้ เรื่องนี้ ลูกเป็นของเธอ เป็นของเธอตลอดไป

เรื่องในปีนั้น ทำให้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนั้น เอาแต่ใจมากขนาดไหน ถ้าหากให้เขารู้เรื่องลูก เธอกลัวจริง ๆ ว่าเขาจะมาแย่งชิงลูกไป

ดังนั้น เธอไม่มีทางข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีกเด็ดขาด เมื่อ ก่อนไม่มี หลังจากนี้ไปก็ไม่มีทางมี เรื่องผ่านไปห้าปีน่าจะไม่มี ทางได้พบเจอกันอีก…….