ตอนที่ 30 ไม่ต้องรีบ

ตอนที่ 30 ไม่ต้องรีบ

“พี่ กลับมาทําไมไม่บอกล่วงหน้ากันสักคำ ฉันจะได้ไปรับ ไง ไหนๆพี่ก็กลับมาแล้ว งั้นพี่รีบกลับบ้านเถอะ” เฉินหรวนหรวน พยายามกดไฟแห่งความโกรธแค้นลง ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม ดู ยังไงก็คือการเสแสร้งยิ้มออกมา

เมื่ออยู่ที่สาธารณะ เธอไม่อาจจะทำอะไรเงินลั่วฉิงได้ แต่เมื่อ ถึงบ้าน เธอจะหาโอกาสลงมือจัดการเธอแน่นอน

เวินลั่วฉิงไม่ได้รับรู้สิ่งที่เธอคนนั้นคิดอยู่ในใจ ในใจของเธอ นั้นยิ้มอย่างเย็นชา ความแค้นเมื่อห้าปีก่อนจะต้องล้างแค้นให้ สาสม หากว่าพวกเขายังกล้ารวมหัวมาทำร้ายเธออีก ก็อย่าหา ว่าเธอไม่เตือน

“โอเค” เวินลั่วฉิงตอบกลับ เธอไม่ได้รับรู้สิ่งที่เป็นหรวนหรวน คิดอยู่ในใจ

ตั้งแต่วินาทีที่แรกที่เงินลั่วฉิงเห็นหน้าเย่อหยุ่นานนั้น เธอก็ เมินหน้าเขาชนิดที่ว่า เหมือนเขาไม่มีตัวตนยืนอยู่ตรงนั้น

เย่อหยู่นานเองก็รับรู้ถึงจุดนี้ หน้าของเขาบึ้งตึง ถึงแม้ว่าเขา จะเกลียดเธอ ไม่ชอบเธอ แต่การที่ถูกเธอเมินใส่แบบนี้ ใจลึกๆ ก็รู้สึกไม่ดีนัก
แต่ทว่า เวินจั๋วฉิงได้หมุนตัวเดินออกไปแล้ว

เย่อหยู่นานจ้องมองภาพที่เธอเดินจากไป ดวงตาของเขา ค่อยๆหรี่ลง เขารู้สึกทั้งเย็นยะเยือก ทั้งโกรธแค้น และยังมี ความรู้สึกที่ไม่พอใจอยู่

“หยู่นาน พวกเราไปกันเถอะ” เฉินหรวนหรวนมองไปยังเขาที่ ยังคงจ้องมองไปที่เงินลั่วฉิง สีหน้าของเธอบึ้งตึง แล้วรีบดึงตัว เขาเดินออกไป

เธอรู้สึกได้ว่า ไม่ได้เจอกันถึงห้าปี เงินลั่วฉิงนั้นเปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนเธอคนเดิมที่ดูบ้านนอกอีกต่อไป

เงินลั่วฉิงหาที่นั่งสักที่นั่งลง วันนี้เธอได้นัดถงถง มาเจอที่นี่

“พี่สาม พี่ได้ลองสังเกตเห็นมั้ย ว่าตะกี้คุณหนูใหญ่ตระกูลเวิน ไม่ได้เหลือบมองเย่อหยู่นานเลยสักนิด” คุณชายห้าฉิงสวม บทบาทเป็นตำรวจ ค่อยสังเกตการณ์อย่างละเอียด เขาค้นพบ ความจริง ผ่านกล้องวงจรปิด “เป็นเพราะเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อ นรึเปล่า ที่ทำให้เธอเกลียดเย่อหยู่นานฝังใจ?

“เมื่อตะกี้นายดูออกหรอว่า สีหน้าเธอมีความเกลียดชัง ฝังใจ?” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินเหมือนพูดลอยๆออกมา แต่กลับ สื่อสารความหมายออกมาอย่างชัดเจนและดูมั่นใจ

ถ้าเทียบกับคุณชายห้าฉิงแล้วล่ะก็ เขามองเห็นได้ชัดเจนกว่า
“มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะ” คุณชายห้าฉงนึกถึงท่าทางการ แสดงออกของเงินลั่วฉิงเมื่อตะกี้ คิ้วขมวดเล็กน้อย “แล้วทำไม เธอถึงไม่มองหน้าเย่อหยู่นานเลยสักนิดล่ะ ถ้าเอาตามเหตุและ ผล มันก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้นี่ เดิมทีพวกเขาเกือบจะได้หมั้น กันอยู่แล้ว”

“หรือหากว่าเดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบเย่อหยู่นานอยู่แล้ว ไม่ได้ อยากแต่งกับเย่อหยู่นานอยู่แล้วล่ะ?” แววตาของเย่ซือเฉินแล ดูลุ่มลึกขึ้น หรือว่าห้าปีก่อน เขาได้ช่วยเหลือเธอครั้งใหญ่เอา ไว้

“แต่ว่า ถ้าหากในปีนั้นไม่ได้เป็นเพราะพี่สาม เธอก็คงต้อง หมั้นกับเย่อหยู่นานจริงๆ ดีไม่ดีตอนนี้ก็คงแต่งงานกันไปนาน แล้ว” คุณชายห้าฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันดูแปลกๆ

“ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น” แววตาของเย่ซือเฉินลุ่มลึกแฝงไป ด้วยความหมาย เขากำลังคิดว่า ถ้าในตอนแรกเขาไม่ทำแบบ นั้น บางทีเราอาจจะได้เห็นอะไรสนุกอีกแบบในตอนนี้ก็ได้

หากว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นในคืนวันนั้นจริงๆ เธอจะต้องรู้ว่า เย่อหยู่นานทำอะไรไปบ้าง เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้ แน่

“พี่สาม จะลองไปทดสอบเธอมั้ย?” แววตาของคุณชายห้าฉิง นั้นเป็นประกาย อยู่ๆก็คิดเรื่องสนุกออกมา หากว่าเป็นไปตาม ที่พี่สามคาดเดาเอาไว้ เรื่องนี้คงจะน่าสนุกขึ้นมา
“ไม่ต้องรีบ” ดวงตาของเยี่ซือเฉินจ้องมองเงินล้วนึงผ่านกล้อง วงจรปิด เขาจีบปากขึ้นเล็กน้อย เธอพึ่งจะกลับมา เรื่องนี้ยังมี เวลา

เขายังไม่อยากทำให้เธอรู้สึกตัวในตอนนี้ เขาต้องการลงมือ เงียบๆไม่ให้เธอรู้ตัว รอจังหวะต้อนให้เธอจนมุมแล้วจัดการ เด็ดขาดให้จบในทีเดียว

“จากที่ฟังคำพูดของเวินหรวนหรวนเห็นได้ชัดว่า ไม่รู้เรื่อง ที่พี่ของเธอจะกลับมา พี่ว่า เธอกลับมาถึงแต่ยังไม่ยอมกลับ เข้าบ้าน มาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่ออะไรกัน?” คุณชายห้าฉิงมองดู เวินลั่วฉิงนั่งนิ่งอยู่ในห้องโถง อยู่ๆก็เกิดคำถามผุดออกมา

เย่ซือเฉินไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตาลง เขาเองก็อยากจะรู้ว่า เธอมา ที่นี่ตัวคนเดียวเพื่อทำอะไร?