ตอนที่ 18 ท่าทีโต้ตอบของเธอ

ตอนที่ 18 ท่าทีโต้ตอบของเธอ

สิ่งที่เขาทำทั้งหมดไม่ก็เพียงแค่จะจับพิรุธเธอเท่านั้น

หากเธอมีพิรุธออกมาเมื่อไหร่ เกรงว่าครั้งนี้จะหนีไม่รอด……..

หากครั้งนี้เขาจับตัวเธอได้ คงจะไม่เพียงแค่เชิญมาพูดคุย หรือ แค่ดื่มน้ำชาหรอก เกรงว่าจะ…….

เมื่อนึกถึงกลิ่นอายของความอันตรายเมื่อวานที่เขาทําให้ตกใจ กลัว ในใจของเงินลั่วฉิงก็สั่นเทาขึ้นมาทันที

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เจอกันอย่างเป็นทางการ ดูไปแล้ว เขาก็ไม่ถึงกับว่าจะฆ่าเธอหรอก แต่เกรงว่าคนอย่างเขาจะใช้วิธี ทรมานคนมากกว่าการฆ่านะสิ

ดังนั้นหากเธอตกไปอยู่ในมือเขา มันน่ากลัวว่าการตายเสียอีก ถึงตอนนั้นแล้วฟ้าดินก็ช่วยอะไรไม่ได้

เอ๊ะ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกับเขานิ? แถมยังไม่ได้ไปขุดหลุม บรรพบุรุษเขาสักหน่อย เขาถึงขนาดที่จะต้องฆ่าต้องแกงกันเลย เหรอ?
ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนเดินอยู่บนหน้าผาที่ปกคลุมไป ด้วยน้ำค้าง หากก้าวไม่ระวังแม้แต่นิดเดียวอาจจะซวยเอาได้

ตอนนี้เงินลั่วนิ่งรู้สึกในใจแตกสลาย! แต่กลับไม่สามารถแสดง พิรุธออกไปได้

“ผมถามว่าเมื่อคืนช่วงเวลาสี่ทุ่มถึงตีสี่คุณเป็นลั่วนิ่งอยู่ที่ไหน ครับ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจถามอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของคุณตำรวจยังไง” เป็นลั่วนิ่งขมวด คิ้วขึ้นแล้วตอบด้วยความงุนงง

..…….….. เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ยินคำตอบถึงกับชะงัก คำถามนี้มันตอบ ยากตรงไหนเหรอ?

“ปฏิกิริยาการตอบโต้แบบนี้ชัดเลย! ปัญญาอ่อนกว่านี้ไม่มีอีก แล้ว นี่คือปัญญาอ่อนที่สุดแล้ว” คุณชายห้าฉิงที่ยืนดูเหตุการณ์ อยู่ด้านบนนั้นเห็นท่าทีการตอบโต้ของเธอแล้วพูดขึ้นมาทันที

คำถามง่ายๆ แบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ เหรอ?
เย่ซือเฉินขมวดคิ้วขึ้น หรี่ตาเล็กน้อย ยิ้มมุมปากกว้าง ไม่รู้ว่าเขา กำลังคิดอะไรอยู่?

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? คุณหนูใหญ่ตระกูลเงินไปทำผิดกฎหมาย มาหรือเปล่า ฟังจากน้ำเสียงของตำรวจเหมือนกำลังสอบปากคำ เลย”

“นั่นนะสิเหมือนสอบปากคำเลย แต่สมองของคุณหนูใหญ่ตระ กูลเงินมีปัญหาไม่ใช่เหรอ สมองมีปัญหาก็ไม่ต้องรับโทษทาง กฎหมาย”

“อาการป่วยของคุณเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ? มิน่าล่ะว่าทำไม เย่อหยู่นานที่เป็นเจ้าบ่าวไม่ยอมออกมา”

ในตอนนี้เสียงกระซิบนินทาของผู้คนในงานก็ดังขึ้น

ดูเหมือนว่าเป็นถั่วฉิงจะไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดพวกนั้น เธอยัง ไงมีท่าทีที่งุนงงอยู่จนถึงตอนนี้

เจ้าหน้าที่ตรวจรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก คำถามที่ถามไปเธอก็ ตอบไม่ได้

“คุณตำรวจคะ ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ?” เป็นถั่วงถามกลับด้วย ความสงสัย สายตากระพริบไปมา ในแววตาของเธอมีความสับสนงงงวย ระมัดระวัง ตื่นเต้น กังวล กลัว อีกทั้งยังรู้สึกไม่ ได้รับความเป็นธรรมอีกด้วย

เย่ อเฉินที่ยืนมองเธออยู่ด้านบน สายตาเปล่งประกายขึ้นมา ทันที

ไม่ ไม่มีครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจเบาๆ ดูจากท่าทาง เธอแล้วในใจก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ “คุณเว้นไม่ต้องกลัวนะครับ ค่อยๆ นักล่าดับเหตุการณ์ แค่คุณเวินบอกผมว่าเมื่อคืนคุณไป ที่ไหนแค่นั้นก็ได้แล้วครับ

นําเสียงเปลี่ยนไปไม่เคร่งขรึมเหมือนที่ถามครั้งแรก

“เมื่อคืนฉันไปทำสปาที่ Fairyland Club หลังจากนั้นก็กลับ บ้านไปนอน” เป็นลั่วฉิงตั้งใจนึกภาพเหตุการณ์ จากนั้นก็ตอบ เจ้าหน้าที่ตำรวจไปด้วยความมั่นใจ แววตาที่ไร้เดียงสา ลักษณะ ท่าทางที่จริงจัง หากยังสงสัยอีกก็แปลกแล้ว

คําตอบของเธอฟังดูเรียบง่าย ธรรมดา ไม่ได้บอกเวลาที่ชัดเจน และไม่มีประเด็นสำคัญอะไร แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้น่าสงสัย มากขึ้น

เย่อหยู่เฟิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลค่อยๆ บิดตัวหันมา แววตาที่ดูไร้เดียง สาคู่นั้นและคำพูดธรรมดาของเธอที่พูดออกมา หากก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้ความจริง ตอนนี้เขาก็คงเชื่อคำพูดเธอไปแล้วเหมือนกัน

เย่ซือเฉินที่ยืนดูอยู่ด้านบนนั้นมุมปากยกขึ้นด้วยความเย็นชา