บทที่361อย่าใจร้อนเกินไป

จงจิ้งห้าวไม่มีพูดอะไรที่มากกว่า เขาพูดคำพูดทิ้งๆไม่เป็น และ ไม่ชอบพูดด้วย แค่เปิดประตูขึ้นรถไป มือของเสิ่นเผยชวนวางพาดอยู่บนไหล่ของซูจ้าน “ไป ฉันไป

ดื่มเป็นเพื่อนนายสักแก้ว”

ซูจ้านตบไหล่ของเขาทีนึง “โอเค”

อีกฝั่งนึงจงจิ่งห้าวได้ขับรถไปที่โรงพยาบาลโดยตรง

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลจนค่อนข้างง่วงนอน แล้ว

ช่วงเวลานี้ สถานที่ที่แม้แต่ช่วงกลางวันลงทะเบียนก็ยังต้องต่อ แถว นาทีนี้กลับเงียบสงัด

ตอนที่จงจึงห้าวมาถึง ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

หลินซินเหยียนเห็นรถของเขาจึงได้เดินไปหา จงจึงห้าวจอดรถ ให้สนิทแล้ว หลินซินเหยียนถึงเปิดประตูนั่งเข้าไป

“ซูจ้านไปไหนแล้วคะ?” หลินซินเหยียนคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว

ถาม

“มีเสิ่นเผยซวนคอยอยู่เป็นเพื่อน” จงจึงห้าวคอยเพ่งมองด้าน หน้าไว้และพูดอย่างเรียบเฉย

มีคนอยู่เป็นเพื่อนคอยเบิกเนตรเขา เธอก็วางใจแล้ว
ตอนนี้ตีสองกว่าแล้ว หลินซินเหยียนพิงอยู่ที่เบาะนั่งหลับไป อย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอง่วงนอนมากจริงๆ

จงจิ่งห้าวลดความเร็วรถลง คอยขับอยู่บนถนนอย่างนิ่มนวล หลังจากมาถึงวิลล่า เขาจอดรถเสร็จ หลินซินเหยียนในเวลานี้ได้ หลับสนิทแล้ว ไม่รู้เลยว่าถึงบ้านแล้ว

จงจิ่งห้าวเดินมาเปิดประตูรถของฝั่งนี้ โน้มตัวเข้าไปปลด เข็มขัดนิรภัย แล้วอุ้มเธอลงมาจากในรถ

หลินซินเหยียนกำลังหลับลึกอยู่ จู่ๆมีคนมาแตะเนื้อต้องตัว เธอหงุดหงิดมาก ร่างกายได้ขยับไปมา และบ่นพึมพัมคำนึง ไม่ นานเธอที่อยู่ในอ้อมอกจงจึงห้าวก็หาท่าทางที่สบายเจอแล้วหลับ ลีกต่อ

จงจึงห้าวอุ้มเธอเข้ามาในบ้าน กลางดึกเฉิงซิ่วลุกขึ้นมาดื่ม น้ำ ก็เห็นจงจึงห้าวอุ้มหลินซินเหยียนเข้ามาพอดี

เธอดูนาฬิกาแว๊บนึง นี่ก็ตีสามแล้ว “กลับมาอีกป่านนี้เลยเหรอ?” เธอถามเสียงเบา

จงจึงห้าวตอบลืมคำนึง อาจจะเพราะพักอาศัยอยู่ด้วยกัน ก็ เหมือนคนที่อยู่ใกล้ตัวเองมาก จึงได้ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

เฉิงซิ่วอึ้งก่อน จากนั้นตามมาด้วยหน้าตาเบิกบาน เขา ไม่นึก เลยว่าเขาจะคุยกับเธอแล้ว
แถมยังสงบจิตสงบใจขนาดนี้ด้วย

เธอยังไม่ได้ดื่มน้ำก็หันหลังเข้าห้องนอนไปเลย ตอนที่ผลัก ประตูอยากจะเข้าไป เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้อีก เธอไปผลัก ประตูห้องนอนของจงเพิ่งออก

เวลานี้ จงฉีเฟิงกำลังหลับสนิทอยู่

เธอโน้มตัวเขย่าตัวเขา “คุณตื่นค่ะ”

จงเฟิงหลับอย่างสะลึมสะลือ เหมือนได้ยินคนเรียกตัวเอง เขาค่อยๆลืมตาขึ้น เขาเหมือนมองเห็นเฉิงซิ่วผ่านแสงที่ริบหรี่ เวลานี้เธอควรจะอยู่ห้องนอนของหลินลุยซีไม่ใช่เหรอ?

มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?

“มีอะไร?” จงฉีเฟิงลุกมานั่งบนเตียง

เฉิงซิ่วค่อนข้างทำตัวไม่ถูก เซอร์ไพรส์ เหนือความคาด หมาย “จิ่ง จึงห้าวพูดกับฉันแล้วค่ะ”

จงฉีเฟิงเปิดไฟหัวเตียง พริบตาเดียวในห้องก็สว่างขึ้นมา เขา เองก็ตื่นตัวขึ้นมา

รู้ว่าความตื่นเต้นของเธอมาจากไหน

“เขาพูดอะไรกับคุณ?” จงฉีเฟิงถาม

“ฉันถามเขากลับมาดึกป่านนี้เลยเหรอ เขาตอบว่าฉันลืมค่ะ จงฉีเฟิงขมวดคิ้ว เพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ดึกๆดื่นๆ ตื่นเต้นจน นอนไม่หลับ?
“คุณว่านี่เป็นการพัฒนาที่ดีหรือเปล่าคะ ต่อไปเขาจะค่อยๆ ยอมรับฉัน?” เฉิงซิวโหยหาอนาคตที่สวยงามสามารถเข้ากับ จงจึงห้าวได้เหมือนญาติและเพื่อน

จงเพิ่งมองหน้าตาดีใจของเธอ สีหน้าตกตะลึงไปสอง “จะ ต้องมีวันนั้นแน่นอน

จงฉีเพิ่งรู้นิสัยของจงจิ่งห้าวอยู่ไม่มากก็น้อย ปมในใจเขาไม่

อาจลบเลือนออกไปได้ง่ายขนาดนี้เสมอไปหรอก

อีกอย่างก็ไม่ได้ให้สีหน้าดีๆ กับเธอจริงๆสักหน่อย แค่ตอ บอมคำนึง ก็ทำให้เธอตื่นเต้นขนาดนี้แล้ว

ได้รับการยอมรับจากจงเฟิง เธอกระปรี้กระเปร่าไปทั้งคนเลย “ต่อไป ฉันจะต้องพูดคุยกับเขาให้มากๆหรือเปล่าคะ? เฉิงซิ่วไม่โง่ อีกทั้งยังฉลาดมาก แต่ว่า พอเจอเรื่องของจงจึง

ห้าว เธอก็สูญเสียความสามารถในการคิดเลย เขาแต่งงานกับ

เธอมาก20กว่าปีแล้ว ปมในใจที่นานขนาดนี้ เป็นไปได้ยังไงที่

แป๊บเดียวก็คลี่คลาย

จงเฟิงถอนหายใจทีนึง และโบกมือให้เธอ “มานี่” เฉิงซิ่วเดินมานั่งที่ขอบเตียง

จงฉีเฟิงจับแก้มที่ดูมีอายุของเธอ ใบหน้านี้ก็เคยสวยงามดั่ง ดอกไม้เหมือนกัน ตอนนี้……..

“เรื่องมันฝังใจมานานหลายปี คุณอย่าใจร้อนเกินไปสิ” มี ความหวังก็จะมีผิดหวัง
จงเฟิงไม่อยากให้เธอผิดหวัง เจ๋งซิ่วพูด “ฉันรู้ค่ะ”

ที่จริงในใจไม่ได้สงบเลย เธอดีอกดีใจจนขาดสติ

จงเพิ่งใช้ชีวิตกับเธอมา20กว่าปี ยังไงก็เข้าใจเธอดีอยู่ เวลา นี้ เธอคำฟังพูดของเขาไม่เข้าเลยด้วยซ้ำ

เวลานี้ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเธอล้วนฟังไม่เข้าทั้งนั้น รอเธอสงบ สติลงมาได้ เขาค่อยพูดดีกว่า

จงจิ่งห้าวอุ้มหลินซินเหยียนขึ้นชั้นบน และเข้าไปในห้องนอน