บทที่79 คนขับรถ ในตอนนั้นเสียชีวิตไปแล้ว

ในหัวของเธอก็ปรากฏแสงบางอย่างขึ้นมา หน้าตาที่คล้ายกับ ชายคนนั้น ตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ใช่ หน้าตาแบบนี้ เลย คนที่ขับรถบรรทุกพุ่งมาทางเธอ

เธอจําความรู้สึกตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่างได้อย่าง ชัดเจน จนกระทั่งตอนนี้เธอรู้สึกว่าแม่เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้ว แต่ในใจก็ยังคงหวาดผวาไปกับมันอยู่ ดังนั้นเธอจึงยังคงจำมัน ได้ดี

หลังจากที่ทางตำรวจตรวจสอบแล้ว ข้อสรุปออกมาว่า เครื่องยนต์ขัดข้อง จึงทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้คนขับรถแท็กซี่ถึงแก่ความตาย ส่วน

เธอได้รับบาดเจ็บ

คนขับรถไม่ยอมออกมารับผิดชอบ แต่ก็ต้องออกมายอมรับ ผลกระทบที่ต้องรับผิดชอบตามๆ กันไป

เพราะว่าความเจ็บปวดของเธอ เหอรุ่ยเจ๋อเลยพาเธอออกนอก ประเทศไป เรื่องต่อจากนั้นเธอก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

ถึงแม้จะบอกว่าเบรกขัดข้อง แต่เขาเป็นถึงคนขับรถ ก็ สามารถหักพวงมาลัยไปชนรถคันอื่นได้ แต่เขากลับไม่ทำอะไร เพื่อลดความเสียหายและความเจ็บปวดลงเลย

แล้วก็ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
แต่ที่เธอสงสัย คนขับรถแบบนี้ยังมาขับแท็กซี่ได้อีกเหรอ คุณผู้หญิง ไม่นั่งรถเหรอครับ ” ใช่หนุ่มถามขึ้นใหม่ครั้ง เหมือนกับว่าเขาไม่เคยรู้จักหลินซินเหยียนมาก่อน

หลินซินเหยียนไม่ได้แค่ทำหน้าไม่พอใจ แต่เธอยังตอบด้วย น้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า ” ยังขับแท็กซี่ได้อีกเหรอ

คนแบบคุณ

“เห้ย คุณพูดงหมายความว่าไง ” หยูโต้วโต้วแปลกใจมาก เขาแค่เรียกลูกค้าเท่านั้น ไม่นั่งก็ไม่นั่ง ทำไมต้องพูดจาไม่ดี ด้วย

หลินซินเหยียนก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีตแล้ว เธอกับ ลูกชายก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่กับคนแบบนี้ น่ารังเกียจจริงๆ เธอไม่สนใจอะไร ก่อนจะเดินไปตามถนนต่อไปเรื่อยๆ

หยูโต้วโต้วโกรธจึงขับรถตามเธอไป ” เฮ้ เมื่อกี้ที่พูดคุณ หมายความว่าอะไร พูดให้มันชัดๆ ผมก็ไม่รู้จักคุณ คุณจะไป วิจารณ์คนอื่นมั่วๆ แบบนี้ผมว่าไม่มีมารยาทมั้ง ”

หลินซินเหยียนเลิกคิ้ว เธอกะจะไม่คิดอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังไม่

หยุดอีก

เธอเลยหยุดฝีเท้า ” ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว รบกวนคุณตามฉันมา โอเคนะ ”

พูดจบหลินซินเหยียนก็เร่งฝีเท้าเดินไป แต่หยูโต้วโต้วที่กำลังขับรถอยู่ เขาเหยียบเบรกจนมิด แล้วมองดูหลินซินเหยียนที่กำลังเดินจากไปอย่างนิ่งเฉย

คำพูดของเธอมันจะรู้จักเขา แต่เขาก็ไม่รู้จักเธอมาก่อน

พี่ยังท่าทีการพูดของเธอที่ดูโกรธนั้น มันบ่งบอกได้ว่าเธอรู้จัก

เขา

หรือว่าเธอจะรู้จักกับพี่ชายที่จากไปของเขากันนะ

หยู โค้วโต้วกัดฟันแน่น ก่อนจะค่อยๆ ขับรถตามหลินซินเหยี ยนไปอย่างช้าๆ

เขาอยากพิสูจน์ความจริงว่ามันเป็นยังไงกันแน่ ระหว่างนั้นหลินซินเหยียน ก็ได้บอกรถไปยังร้าน ที่เธอต้องไป จัดการ

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนกำลังตามเธออยู่

การเลือกสถานที่และการตกแต่งของร้าน หลินซินเหยียน ได้ เช็ค โครงสร้างแล้วตั้งแต่ตอนอยู่ที่ประเทศA ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ ต้องมาดูสถานที่จริง แต่ตอนนี้ก็ทำการปรับปรุงมาประมาณหนึ่ง แล้ว

” พี่หลิน “ฉินยาเดินเข้ามาหา ก่อนจะให้เธอดูเค้าโครง รูปภาพการตกแต่งปรับปรุงที่นี่

ร้านแห่งนี้ตั้งอยู่ที่เขตความเจริญของเมืองB ถึงแม้จะพูดว่า คุณนายเวลเลี่ยนถูกคนบังคับจึงเปิดสาขาแยก แต่จริงๆ แล้ว ร้านนี้มันก็เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญชีวิตและจิตใจต่อหล่อนเช่นกันดังนั้นเราจะทําแบบลวกๆ หรือขอไปที่ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกสถานที่ การตกแต่ง ก็เป็นการตรวจสอบ

ผ่านทางการตลาด และผ่านการคิดอย่างรอบคอบมาแล้วทั้งนั้น ” ของทั้งหมดนี้เป็นของที่สั่งทำ อาจจะมาช้านิดหนึ่งค่ะ แต่ก็ อาจจะไม่ช้าขนาดนั้น ประมาณอาทิตย์หน้าคงจะมาครบแล้วค่ะ

“ฉินยารายงาน

หลินซินเหยียนพยักหน้า ” ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เธอคงลำบาก มากเลยสินะ ”

เรื่องโดยทั่วไปก็เป็นฉินยาที่ทำ

” ไม่ลําบากเลยค่ะ ” ฉันยายิ้มน้อยๆ

เมื่อตอนนั้นเธอถูกLEOปฏิเสธ แต่เพราะหลินซินเหยียนเก็บ เธอไว้ เธอเลยมีโอกาสอยู่ทำงานที่LEO

พูดง่ายๆ ตอนนี้เธอคือผู้ช่วยของหลินซินเหยียน แล้วเธอก็ได้ เรียนรู้อะไรมากมาย

อีกอย่างหลินซินเหยียนดีกับเธอมาก แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคิด จะหวงประสบการณ์ของตัวเองเลย เพราะอย่างงั้นมันถึงช่วย เหลือเธอได้มาก

” ที่นี่มีฉันอยู่ คุณนั่งเครื่องบินมานานแล้ว ต้องเหนื่อยมาก แน่ๆ คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวที่นี่ฉันคอยดูงานเอง ”

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ” งั้นตกลง ฉันขอกลับไปก่อนนะถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหานะ ”

เด็กน้อยสองคนเพิ่งมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย เธอก็ไม่รู้เหมือน กันว่าเด็กๆ จะปรับตัวได้ไหม

หลินซินเหยียนเดินออกไปจากร้าน เพิ่งกลับมาเธอยังไม่มีรถ ตอนนี้คงทําได้แค่โบกรถแทนการเดินเท้า เธอจึงยืนอยู่ริมถนน

เพื่อที่จะรอรถ

หยูโต้วโต้วพี่สะกดรอยตามเธอมาถึงที่นี่ ก็เห็นเธอยืนรอรถ อยู่ริมถนนคนเดียว จึงขับรถไปจอดอยู่ด้านหน้าของเธอ

คุณผู้หญิง คุณรู้จักพี่ชายของผมใช่ไหม ”

หลินซินเหยียนไม่เห็นว่าเป็นเขา สีหน้าของเธอก็ชะงักไป คน คนนี้สะกดรอยตามเธองั้นเหรอ

” คุณพูดอะไรของคุณ ” น้ำเสียงของหลินซินเหยียน ไม่ค่อย

ยินดีนัก

เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ดันมาโชคร้ายเจอคนที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ อีก แล้วคนคนนั้นยังจะสะกดรอยตามเธอมาอีก

จะอารมณ์ดีได้ยังไง

หยูโต้วโต้วไม่ได้มีท่าทีว่าจะโกรธหลินซินเหยียน แต่อธิบาย อย่างอดทนว่า ” ท่าทางของคุณเมื่อกี้เหมือนจะรู้จักผม ผมมั่นใจ ว่าผมไม่เคยเจอคุณมาก่อน ที่คุณพูดอาจจะไม่ได้หมายถึงผม อาจจะเป็นพี่ชายผมก็ได้ พี่ชายของผมจากไปมาหกปีที่แล้ว โดย การฆ่าตัวตาย แต่ผมคิดว่าเขาไม่ได้ฆ่าตัวตาย ”
หลินซินเหยียนถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว ”

เธอว่ามันมั่วไปหมดแล้ว

ตายแล้วงั้นเหรอ

คนขับรถที่ชนเธอตอนนั้นตายไปแล้วเหรอเนี่ย

หยูโว โต้วกลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ จึงหยิบกระเป๋าตังค์มา ในนั้น มีรูปถ่ายของเขาและพี่ชาย เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งให้หลินซิน เหยียนดู ” คุณดูสิ ด้านขวาคือผม ส่วนคนที่อยู่ด้านซ้ายคือพี่ ชายของผมเอง ”

หลินซินเหยียนเอื้อมมือไปรับรูปมาดู เธอมองไปที่รูปที แล้ว มองไปที่หยู โค้วโต้ว” นี่มันคล้ายกันจริงๆ

เขาและพี่ชายของเขาโตมาเหมือนกัน ถ้าคิดใหม่อีกที อย่าง ละเอียด คนที่ขับรถบรรทุกคนนั้นกับพี่ชายของเขาก็เหมือนกัน จริงๆ

” พี่ชายของคุณเสียชีวิตแล้วงั้นเหรอ ” หลินซินเหยียน ถาม

ออกมาอย่างคาดไม่ถึง

เมื่อพูดถึงพี่ชายที่ตายไปแล้ว สีหน้าและอารมณ์เขาก็ เปลี่ยนแปลงไป จากที่ดูผ่อนคลายเมื่อกี้กลายเป็นสีหน้าที่ดูขึงขัง ” เขาเป็นโรคยูเรเมีย การรักษาต้องใช้เงินจำนวนมาก บางครั้ง เราก็ไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย ดังนั้นพวกเราแทบจะไม่มีความ หวังเลย แต่จู่ๆ เขาก็โพสต์ลงในฟีดว่าเขามีเงินแล้ว แถมยังลงรูปว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐีแล้วอีกต่างหาก แต่คนแบบนี้เลยเห รอที่จะฆ่าตัวตาย คุณไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ

เรื่องนี้มันเป็นปมในใจของเขามาได้ตลอด ไม่เขาก็ยัง หาความจริงตลอดมา แต่ก็ไม่เคยเจอหลักฐานที่มีน้ำหนักเลยสัก ครั้ง

พฤติกรรมของหลินซินเหยียนทำให้เขารู้สึกมีความหวัง

” เมื่อโพสต์ว่าตัวเองมีเงินแล้ว แต่อยู่ดีๆ ก็ฆ่าตัวตายมันก็เป็น เรื่องที่แปลกจริงๆ “ถ้าพูดตามเหตุผลแล้ว มีเงินรักษาอาการ ป่วยก็น่าจะเป็นเรื่องที่มีความหวัง เป็นความหวังที่จะได้มีชีวิต อยู่ต่อ ทำไมถึงเลือกที่จะฆ่าตัวตายกันนะ

เรื่องนี้ทำไมเธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

แต่ว่ามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอยื่นรูปคืนหยูโต้วโต้วไป ขอโทษนะคะ แต่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน ”

หยูโต้วโต้วที่รับรูปคืนไป ก็เก็บรูปกลับเข้าไปในกระเป๋าตังค์ ดังเดิม ” คุณจะนั่งรถไหม เดี๋ยวผมไปส่ง ”

หลินซินเหยียนปฏิเสธ ” ไม่ต้องหรอกค่ะ ”

” ที่คุณยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะรอรถหรอกเหรอ ”

หลินซินเหยียนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

ผมไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก แล้วก็ไม่คิดจะขู่เอาค่ารถคุณ ด้วย ” หยูโต้วโต้วพูดอย่างสัตย์จริง
หลินซินเหยียนลังเลอยู่สักพัก เห็นว่าเขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร ไม่เปิดประตูรถออกแล้วนั่งลงไป

หยูโต้วโต้วถาม ” คุณจะไปที่ไหนล่ะ ”

” หมู่บ้านคอนโดจินเซ่อย่างวาน “หลินซินเหยียนตอบ

หยูโต้วโต้วไม่ได้พูดถึงเรื่องของพี่ชายเขาอีก แต่เขาก็แนะนำ ตัวขึ้นมา ” ผมซื่อหยูโต้วโต้ว คุณเรียกผมว่าโต้วโต้วก็ได้ครับ ”

หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบอะไรไป แต่รู้สึกว่าเขาอัธยาศัยดีเกิน ไปหน่อย

แหะๆ ผมพูดมากเกินไปใช่ไหม ” เขาพูดไปก็รู้สึกว่าครั้ง แรกที่เจอกัน เขาก็พูดอะไรที่ไม่ดีออกไปเยอะอยู่เหมือนกัน แต่ เขาอยากสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหลินซินเหยียน เขาอยากรู้ให้ แน่ใจว่าเธอมีบุญคุณหรือความแค้นอะไรกับพี่ชายของเขา ทำไม เธอถึงโกรธได้ขนาดนั้น

ทั้งสองที่อยู่ใกล้กันมากเลยใช้เวลาขับรถแค่ห้าหกนาทีเท่านั้น มาถึงแล้วหลินซินเหยียนก็จ่ายเงินเมื่อลงจากรถ หยูโต้วโต้วเรียกเธอครั้ง ” ผมขอเป็นเพื่อนกับคุณได้ไหม ” ” เราไม่ได้สนิทกัน ฉันไม่ชอบเป็นเพื่อนกับคนแปลกหน้านะ ขอโทษด้วยนะ ” หลินซินเหยียนปฏิเสธตัดบทไป

หยูโต้วโต้วไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาเปิดประตูแล้วลงมาจากรถ อยากจะตามหลินซินเหยียนไป แต่ก็ถูกใครบางคนซื้อไว้ ” จะทำอะไร เธอเป็นใคร ”

คุณเป็นใคร หยูโต้วโต้วจ้อง

เป็นสำคัญ แต่ที่สำคัญคือ ” กวนจิ้งเตือน ซินเหยียน เมื่อได้ยินเสียงของกวนจิ้ง ก็หันกลับมา หน้า

ของเขาเคร่งขรึม

คุณหลิน หน้ากวนก็เปลี่ยนเร็วเสียยิ่งกว่าเปลี่ยนหน้า หนังสือคุณ “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ