บทที่ 337 ความอิจฉาริษยา

ไปยื่นหนังพูดไม่ออก สิ่งที่เธอพูดก็มีเหตุผลเหมือนกัน

“แต่ผมเป็นลูกชาย ถ้าหากไม่ทำอะไรเลยกับเรื่องที่เขาถูก ทำร้าย คุณไม่รู้สึกว่าผมเลือดเย็นเหรอ?” เหตุผลที่ไปยื่นหนึ่ง ยืนยันจะแก้แค้น ก็เพราะว่าไปหงเฟยเลี้ยงดูเขามา และให้ทุก อย่างกับเขาที่ไม่มีสายเลือดของตระกูลไปเลย

เขาซาบซึ้ง เวลาเดียวกันก็สงสาร ผู้ชายคนหนึ่งที่รักจริงขนาด นั้น สูญเสียคนรัก ยังถูกทรมาน เขารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม

เขารู้ว่าเมืองBไม่ใช่ถิ่นของเขา แต่ก็ยังอยากจะช่วยไปหงเฟย เรียกร้องความยุติธรรม

เฉิงซิ่วมองไปยื่นหนังนิ่งๆอยู่สักพัก ต้องยอมรับว่า สิ่งที่เขา พูดมีเหตุผล ถ้าหากคนเรา แม้แต่คนที่เรารักถูกทําร้าย เรากลับ ไม่ทำอะไรเลย คนคนนี้ต้องเป็นคนเลือดเย็นแน่

“สิ่งที่ฉันพูดได้ ก็พูดไปหมอแล้ว ถ้าคุณยังยืนยันจะทำ ฉันก็ ไม่มีเหตุผลที่จะห้าม ที่นี่เป็นเมืองB ไม่ใช่ไปเฉิง ตอนนี้พวกเขา อยู่ในที่แจ้ง คุณอยู่ในที่ลับ คุณได้เปรียบก่อน ผ่านเรื่องครั้งนี้ไป แล้ว จากนี้ไปเกรงว่าจะไม่ราบรื่นแล้ว”

ไปยื่นหนิงเข้าใจดี ครั้งนี้เขาวางแผนเรื่องอุบัติเหตุรถชน โดยที่เหวินชิงและจงจิ่งห้าวไม่รู้ว่าเขามาเมือง หากจงจึงห้าว หรือเหวินชิงรู้ว่าเป็นเขา เขาอยากลงมืออีกครั้งก็ยากแล้ว
แววตาของไปยื่นหนังเปลี่ยนเป็นมืดมน “ผมจะปล่อยให้ตัว เองรู้สึกเสียใจไม่ได้”

เฉิงซิ่วดูออก ไปยื่นหนังตัดสินใจแล้ว คำพูดของเธอโน้ม

นาวเขาไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเขาไปทํา สิ่งเดียวที่เธอทําได้ก็คือ หากเรื่องราวถูกเปิดเผยมีคนรู้แล้ว ปกป้องเขา

เพื่อเห็นแก่หน้าไปงเฟย

เธอยืนขึ้น “ฉันต้องไปแล้ว

ไปยื่นหนังไม่ได้ขยับ และไม่ได้พูดอะไร

เฉิงซิ่วบิดประตู กำลังจะเปิดประตู ไปยื่นหนึ่งเรียกเธอไว้ “พ่อบุญธรรมผม หวังว่าผมจะแต่งงานกับลูกสาวคุณ”

เฉิงซิ่วชะงัก หันกลับไปมองเขา

เวลาเดียวกันไปยื่นหนึ่งก็หมุนรถเข็นไปหาเธอ

“คุณเคยคลอดลูก ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ลูกของคุณอยู่ไหน ถ้า หากเป็นลูกสาว ผมอยากทำตามคำสั่งเสียของพ่อบุญธรรม แต่งงานกับลูกสาวคุณ

มือเฉิงซิ่วที่จับประตูไว้ กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ “ฉันไม่เคยคลอด

“เป็นไปไม่ได้” ไปยื่นหนิงพูดอย่างเด็ดขาด ถ้าหากเฉิงซิ่วไม่ เคยคลอดลูก ทําไมไปหงเฟยถึงพูดคำสั่งเสียว่าให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเธอ?

คําตอบมีแค่อย่างเดียว ไปหงเฟยรู้ว่าเฉิงซิ่วท้อง แต่ไม่รู้ว่า เธอท้องลูกชายหรือลูกสาว เขาถึงคิดว่าเฉิงจิ๋วน่าจะท้องลูกสาว เพราะว่ามีแค่ลูกสาวถึงจะแต่งงานกับเขาได้ เพราะฉะนั้นไปหง เฟยถึงทิ้งคำสั่งเสียนี้ไว้

เฉิงซึ่งมีความกังวลชั่วขณะ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ “ฉันแต่ง

เข้าตระกูลจงทีหลัง ทุกคนต่างก็รู้ว่าชีวิตนี้ฉันไม่เคยคลอดลูก

ไปยื่นหนึ่งมองเธอย่างเฉียบคม พูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดา “ลูก ของคุณคือจงจิ่งห้าว”

เฉิงซิ่วรู้สึกตกใจ “คุณมีหลักฐานไหม?”

“ผมไม่มี ผมไม่สามารถสืบเรื่องในอดีตได้ แต่ว่า เรื่องบาง เรื่องมันปลอมกันไม่ได้ อย่างเช่นทำไมพ่อบุญธรรมผมถึงปล่อย คุณไป? เพื่อคุณแล้วเขาไม่แต่งงานตลอดชีวิต เพราะเหตุผลอะไร เขาถึงยอมปล่อยทิ้ง? เหตุผลง่ายมาก คุณมีลูกกับผู้ชายคนอื่น เขาจําเป็นต้องปล่อยมือ ถึงแม้จะไม่ยินดี ถึงจะเจ็บปวด เขาก็ ทำได้แค่ปล่อยมือ เขารู้ว่าลูกคนหนึ่ง สำหรับแม่แล้วมันสำคัญ แค่ไหน ตอนนั้นคุณอาจจะไม่ได้รักคนที่ทำให้คุณท้อง แต่เพื่อลูก แล้ว คุณยอมอยู่……..

“การคาดเดาแบบนี้ ฉันไม่อยากฟังต่อแล้ว” เฉิงซิ่วพูดตัด เขา “กลับไป๋เฉิงเถอะ”

“ขอโทษสําหรับการเสียมารยาทของผม” ไปยื่นหนิงขอโทษ “ในเมื่อผมมาแล้ว ก็ไม่จากไปง่ายๆ ถ้าต้องไป ก็ต้องไปหลังจากทําเป้าหมายสําเร็จแล้ว

เห็นการกลบเกลื่อนของเฉิงซิ่ว ไปยื่นหนิงมั่นใจกับการคาด

เดาของตัวเอง ตอนนี้เขาขาดแค่หลักฐาน ถ้าหากเขาสามารถหาหลักฐานมาพิสูจน์ จงจึงห้าวเป็นลูกที่ เฉิงชั่วคลอด ถ้าอย่างนั้น จัดการกับเหวินซึ่งก็เป็นเรื่องง่ายดาย

บางทีอาจจะได้คนช่วยก็ได้

เพราะว่าเฉิงซิ่วก็ถูกขังไปนานหกปี

เฉิงซิ่วจ้องไปยื่นหนึ่ง เห็นแก่หน้าไปหงเฟย เฉิงซิ่วหวังว่า เขาจะออกจากเมืองอย่างปลอดภัย ถ้าหากเขายืนยันจะยุ่ง เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยอมไม่ได้

เธอไม่ยอมให้ใครมาเปิดโปงความลับนี้ทั้งนั้น เธอรู้ดี วันที่ ความลับนี้ถูกเปิดโปง คนที่จะเสียใจที่สุดคือใคร

“อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณ ถ้าให้ฉันรู้ว่าคุณสืบเรื่องในอดีต ถึงแม้จะเป็นลูกบุญธรรมของไปหงเฟย ฉันก็ไม่ปล่อยคุณไปแน่ พูดจบเฉิงยู่ซิ่วเปิดประตูเดินจากไป

เพราะว่าไม่มีใครรู้ว่าเธอมาพบไปยื่นหนึ่ง ไม่มีรถที่บ้าน แต่ นั่งรถมา เธอโบกรถจากหน้าโรงแรมกลับบ้าน

หลินซินเหยียนกำลังกินข้าว ป่าหยูเตรียมให้เธอ โดยเฉพาะ จงจึงห้าวสั่งไว้ว่าให้เธอบำรุงร่างกาย บอกว่าเธอสุขภาพไม่ดี

ป้าหยูตุ๋นน้ำซุปปลิงทะเลให้เธอโดยเฉพาะ ไม่ได้ใส่อะไรเลย เพราะว่าไม่ใส่อย่างอื่นเลย ก็เลยไม่มีรสชาติอะไร
อีกอย่างปลิงทะเลทั้งตัว ดูแล้วน่ากลัว

ป้าหยูตัดปลิงทะเลลงในถ้วยของเธอสามสี่ตัว “ในปลิงทะเลมี ธาตุเหล็ก วิตามินB กรดโฟลิค มีประโยชน์ในการบำรุงเลือด สร้างเลือด” ป้าหยูเข้าใกล้เธอ พูดอย่างยิ้มแย้ม “ป้าได้ยินว่ากิน ปลิงทะเลยังบำรุงผิวด้วยนะ”

ถึงแม้ตอนนี้หลินซินเหยียนก็สวยมาก แต่ก็ต้องบำรุง

หลินซินเหยียน ใช้ช้อนตักแล้วตักอีก “หนูก็กินไม่หมดหรอก เยอะขนาดนี้”

“ต้องกินให้หมด คุณชายบอกว่าคุณสุขภาพไม่ดี ให้ป้าเตรียม ให้คุณ โดยเฉพาะ”

ปลิงทะเลแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่คนเลี้ยงที่ขายในตลาด แต่เป็น แบบธรรมชาติ เป็นปลิงทะเลที่มีอายุแปดปีขึ้นไป อย่างที่รู้กันว่า ปลิงทะเลใช้เวลาเติบโตค่อนข้างนาน ปลิงทะเลธรรมชาตินั้นคือ นักจับปลิงทะเลลงทะเลจับด้วยตัวเอง ทั่วไปแล้วอายุ ประมาณ5-9ปี ถ้านักจับปลิงทะเลจับได้อายุน้อยกว่าห้าปี ก็จะ ปล่อยคืนสู่ทะเล ให้มันโตขึ้นอีก

ปลิงทะเลที่เลี้ยงเองจะเลี้ยงแค่หนึ่งปี แค่ดูจากระยะเวลา ปลิง ทะเลหนึ่งปี กับหลายปี ผลลัพธ์ต้องไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

อีกอย่าง ปลิงทะเลธรรมชาติเติบโตโดยธรรมชาติใต้ท้อง ทะเล กินสาหร่ายและพวกหอยเป็นอาหาร สะสมคุณค่าทาง อาหารนานหลายปี คุณประโยชน์สารอาหารมากมาย
ส่วนปลิงทะเลที่คนเลี้ยงก็กินอาคารสัตว์น้ำที่คนทำขึ้นมา เพื่อ เร่งให้เติบโตในหนึ่งปี ไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายแล้ว ในปลิง ทะเลแบบคนเลี้ยงยังมีสารเร่งการเติบโตที่เป็นผลเสียต่อสุขภาพ

เพราะว่าปลิงทะเลราคาแพง จากการล่าจับเป็นจำนวนมาก แล้ว ในธรรมชาติก็เหลือน้อย ในท้องตลาดส่วนมากเป็นปลิง ทะเลเพาะเลี้ยง

อย่างแบบนี้ที่อายุมาก และเป็นของธรรมชาติ มีอยู่น้อยมาก หลินซินเหยียนจะกล้าปฏิเสธความหวังดีนี้เหรอ?

ไม่อร่อย ก็ต้องฝืนกิน

เฉิงซิ่วเข้าบ้านก็ได้ยินคำพูดของป้าหยู เธอก้มหน้าลง เอา เสื้อกันหนาวไปแขวน

ความจริงจงจิ่งห้าวดีกับหลินซินเหยียน เธอควรดีใจ แต่ก็ยังมี

ความอิจฉาอยู่เล็กน้อย

เธอไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้เลย

เธอเดินเข้าไป “ทำไมถึงกินข้าวเวลานี้?”

เธอออกไปแต่เช้า ไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนตื่นสาย

หลินซินเหยียนก้มหน้า “เมื่อคืนวาดภาพออกแบบ นอนดึก ก็ เลยตื่นค่อนข้างสาย

เฉิงซิ่วไม่ได้คิดมาก เพราะในใจเธอมีเรื่องต้องคิด เธอมอง ไปที่ป้าหยู “ไปยุ่งเถอะ”
ป้าหนูเข้าใจ “ที่บ้านไม่มีกับข้าวแล้ว ฉันออกไปตลาดนะคะ” พูดไปเธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วออกไป

แม่บ้านอีกคนดูคนงานตัดแต่งต้นไม้อยู่ในสวน เรื่องแบบนี้ จะ มีทุกเดือน เพราะถ้าไม่ตัดแต่ง ต้นไม้ดอกไม้พวกนี้ก็จะไม่เป็น ทรง

หลินซินเหยียนวางซ้อนในมือ “คุณเจอไปยื่นหนึ่งแล้ว?