บทที่ 39 ฉันไม่ใช่ผู้ชายเลว

คำพูดของหมอในวันนั้นยังดังก้องอยู่ข้างหู เต็มไปด้วยน้ำ เสียงที่ไร้หัวใจ “น้องชายของเธอไม่รอดแล้ว—

น้ำตาที่คลอ ไหลลงมา

เธอกอดจวงจื่อจิ่นแน่น “น้องเรียนอยู่ ครั้งหน้าฉันพาเขามาหา ท่าน”

ความคิดของจวงจื่อจิ่นค่อนข้างวุ่นวาย พยักหน้าอย่าง ประหลาดใจ แล้วไม่พูดต่อ

หลินซินเหยียนเช็ดน้ำตา พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณแม่ท่านอยาก กินอะไรคะ? ฉันซื้อมาให้ท่าน

จวงจื่อจีนไม่พูด มือกอดเข่า เป็นท่าทางที่รู้สึกไม่ปลอดภัย หลินซินเหยียนคุยกับเธอ เธอเพียงแค่มองที่อื่นอย่างว่าง เปล่า สายตาไม่โฟกัส กระจายเล็กน้อย

“คุณแม่—” หลินซินเหยียนจับไหล่ของเธอ แล้วเขย่า “ท่านพูด กับฉัน ดูฉัน ฉันคือเหยียนเหยียนไงคะ ลูกสาวของท่าน

เมื่อกี้เธอยังรู้ ยังเรียกชื่อของเธอ

หลินซินเหยียนไม่สามารถยอมรับความสับสนในความทรงจํา ของเธอได้ เดี๋ยวจําได้ เดี๋ยวจำไม่ได้

“คุณอย่าทำแบบนี้” พยาบาลที่มาตรวจเห็นหลินซินเหยียนตื่นตระหนกเล็กน้อย เข้ามาห้าม

หลินซินเหยียนมองพยาบาล “แม่ของฉันอาการหนักอีกแล้ว ใช่ไหม?”

“ผู้ป่วยทางจิตเป็นแบบนี้” พยาบาลดูเวลา “ใกล้จะหมดเวลา เยี่ยมแล้ว คุณอย่าตื่นตระหนกต่อหน้าผู้ป่วย จะกระตุ้นต่อได้

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ฉันทราบแล้ว หลินซินเหยียนพูดเรื่องเมื่อก่อนกับเธอ ตกเข้าไปในความทรง

พยาบาลเรียกเธอเมื่อถึงเวลา เธอถึงจะมีสติ มองจวงจื่อจีนอ ย่างไม่อยาก “คุณแม่ อีกสักสองสามวันฉันมาเยี่ยมท่านอีก

“เหยียนเหยียน” ขณะที่หลินซินเหยียนเดินถึงหน้าประตู จู่ๆ

จวงจื่อจีนก็มีเสียง หลินซินเหยียนหมุนตัว พบว่าจวงจื่อจีนไม่ได้

แม้ตัวเอง

จวงจื่อจีนมองไปที่ใดที่หนึ่งอย่างว่างเปล่า พูดคนเดียว “ลูกสาวของฉันตั้งครรภ์แล้ว ลูกไม่มีพ่อ อนาคตเธอจะทำ อย่างไร?”

เธอพูดและร้องไห้

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าหัวใจถูกเผาไหม้แล้ว เจ็บมาก เธอกลัวตัวเองยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ หมุนตัวเดินออกจากห้อง นั่งคนเดียวบนม้านั่งในทางเดิน
“เหยียนเหยียน” เหอรุ่ยเจ๋อสวมชุดกาวน์เดินมา

หลินซินเหยียนลุกขึ้น

เหอยเจ๋อเดินมาข้างหน้าของเธอ ตบบ่าของเธอ ให้เธอนั่งลง “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ

หลินซินเหยียนนั่งลง เหอยเจ๋อนั่งลงข้างๆ เธอ เธอเห็นแล้ว

ใช่ไหม?”

“อืม” มือของเธอประสานกัน ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

“เธอต้องทำใจยากที่จะฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์จากสถานการณ์

ดังกล่าว” เหอยเจ๋อถอนหายใจ “เธอผลกระทบอย่างแรง ถ้า ระเบิดขึ้นมาจะรุนแรงมาก เธอเลือกที่จะลืมเรื่องที่เจ็บปวด ความ จําเกิดการสับสน

หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก “เธอลืมความจริงที่ว่าซินนี้ไม่อยู่

แล้ว ถามฉันทำไมไม่พาเขามาเยี่ยมเธอ”

เหอรุ่ยเจ๋อเอื้อมมือไปโอบเธอ บีบแขนของเธอ “อย่าร้องไห้ มี พี่อยู่ เธอวางใจได้ แม่เธอฉันดูแลให้

หลินซินเหยียนก้มหน้าแล้วพูด “ขอบคุณ”

“ยังเกรงใจกับฉัยอีก?” เหอรุ่ยเจ๋อหลุบตาลง คิดดีๆ แล้วพูด ความคิดของตัวเอง “เหยียนเหยียน รอสัญญาระหว่างเธอกับจง จิ่งห้าวสิ้นสุดลง ให้ฉันดูแลเธอดีไหม?”

หลินซินเหยียนมองเหอรุ่ยเจ๋ออย่างตะลึง “พี่”
“ฉันรู้ว่าเธออาจจะรับได้ยากในทันที เธอไม่ได้รู้จักแค่วันสอง วัน ฉันไม่ใช่ผู้ชายเลว ฉันแค่อยากดูแลเธอ เธอไม่คิดเผื่อตัวเอง ก็ต้องคิดเผื่อลูกในท้อง ลูกต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์ ถึงจะดี ต่อการเจริญเติบโต ฉันมีความสามารถนี้

เหอยเจ๋อพูดขนาดนี้ เธอไม่เข้าใจก็โง่แล้ว

สําหรับเหอยเจ๋อ เธอก็ทํากับเขาเหมือนครอบครัว “เธอวางใจได้ ฉันจะดูแลเขาเหมือนลูกแท้ๆ” เหอรุ่ยเจ๋อจริงจัง มาก

หลินซินเหยียนไม่รู้ควรตอบอย่างไร “พี่ฉัน ฉันไม่เคยคิด

“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ” เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ “เคยคิดไหม หลัง จากที่ลูกคลอดออกมา อนาคตถามถึงพ่อ เธอจะทำอย่างไร? ฉัน เป็นหมอจิตแพทย์ ฉันรู้ว่าเด็กที่โตมาในครอบครัวที่มีพ่อหรือแม่ เลี้ยงเดี่ยวมีข้อบกพร่องทางบุคลิกภาพ เพื่อลูกของเธอ คิดดีๆ

ท่าทางของเหอยเจอจริงจังมาก เปลี่ยนความผ่อนคลายก่อน หน้านี้ อาการป่วยของจวงจื่อจีนเกรงว่าจะหายยาก เธอไม่มีเงิน ถ้าคลอดลูกอีก ชีวิตในอนาคตนั้นยากที่จะจินตนาการ

เขาอยากดูแลเธอจริงๆ

หลินซินเหยียนก้มหน้า ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าที่เหอรุ่ยเจ๋อพูดนั้น คือความจริง ลูกต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์ ถึงจะดีต่อการ เจริญเติบโตของเขา

แต่ว่า—
สําหรับเธอนั้นยอมรับได้ยาก ลูกคนนี้ไม่ใช่ของเขา

และครอบครัวของเขาก็ไม่ธรรมดา

“เหยียนเหยียน”

“พี่” หลินซินเหยียนรีบตัดบทของเขา หยิบเงินออกมาจาก กระเป๋า ยื่นให้เขา “ค่ารักษาครั้งก่อนที่นายจ่ายให้ฉันก่อน คืนให้นาย

เดิมทีเธอคิดว่าเจอจวงจื่อจิ่น แล้วค่อยติดต่อเขา คิดไม่ถึงว่า เจอก่อน เขายังพูดเรื่องที่เธอไม่คาดคิด เหอยเจ๋อมองเงินก้อนนั้น สีหน้าหมองลง “เงินนี้ เขาให้เธอ?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่ใช่ หลินกั๋วอันให้ฉัน

เธอไม่ได้พูดเจาะจง

เหอยเจ๋อไม่เชื่อ ผู้ชายโหดเหี้ยมขนาดนั้น จู่ๆ จะให้เงินเธอ?

“เหยียนเหยียน—”

“พี่ ฉันยังต้องไปทำงาน” หลินซินเหยียนยืนขึ้นยัดเงินใส่เหอรุ่ ยเจ๋อ “ฉันติดนาย ก็ต้องคืน”

พูดจบก็รีบเดินออกไป

เหอยเจ๋อไม่ได้ตามไป เธออาจจะรับไม่ได้ทันที เขาควรจะให้เวลาเธอ
หลินซินเหยียนถึงบริษัทก็ใกล้จะถึงเวลาเที่ยง

ขณะที่เดินไปที่นั่งก็ถูกคนกันไว้ คนที่กันเธอคือเหม่ยเซีย เพื่อนสนิทของซิ่วหยี ชิวหยีถูกไล่ออกเพราะหลินซินเหยียน แม้ ว่าชิวหยีมีความผิด แต่ชิวหยีจะไม่ใส่ร้ายเธอ โดยไม่มีเหตุผล

ก่อนหน้านี้เธอคงจะทำผิด

“เธอมาสายหรือเปล่า?” เหม่ยเซียมองเธอ

“ฉันลาแล้ว” น้ำเสียงของหลินซินเหยียนนิ่งๆ

เธอมาใหม่ คนในห้องทำงานไม่เป็นมิตรกับเธอ ดังนั้นเธอ กลับไม่สนใจ เดินหนีอู๋เหม่ยเซี้ย เหม่ยเซียจับแขนของเธอ “เธอโกหก!”

เธอถามจากไปจวูเวยแล้ว หลินซินเหยียนไม่ได้ลากับหล่อน

“ฉันลาแล้วจริงๆ เธอหลีกหน่อยได้ไหม?”

“ไม่ได้!เธอกำลังโกหก!อย่าคิดว่าได้รับการปกป้องจาก ประธานจงเมื่อครั้งก่อนแล้วจะทำอะไรก็ได้!” เรื่องวันนั้น พวกเธอ ไม่ได้คิดดีๆ ทําเป็นเหมือนจงจึงห้าวโกรธ

น้ำเสียงของหลินซินเหยียนเย็นลง “ตอนนี้ขอให้เธอหลีกทาง ไม่เชื่อก็ไปถามประธานจงเอง”

เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับใคร แค่อยากทำงานของตัวเอง เงียบๆ ทําไมต้องมาหาเรื่องเธอ?

“ตอนบ่ายสองโมงครึ่ง พบปะกับประธานของ ธนาคารฮุยเฟิงแปดโมงกลางคืนมีงานเลี้ยง

มือข้างหนึ่งของจงจิ่งห้าวซุกในกระเป๋ากางเกง เดินเงียบๆ ฟัง ไปจรู่เวยที่อยู่ด้านหลังรายงานตารางงาน

“งานเลี้ยงคืนนี้ให้กวนจึงไปแทนฉัน” เขาค่อยๆ พูด

“งานเลี้ยงครั้งนี้คือค่ำคืนร้อยปีของติ่งเฟิงกรุ๊ป ไม่ไปเกรงว่า จะไม่เหมาะสม” บริษัทที่ก่อตั้งโดย ยิ่งเฟิงกรุ๊ปในศตวรรษที่ผ่าน มา อุตสาหกรรมเครื่องประดับเริ่มขึ้น

ถึงตอนนี้มีประวัติศาสตร์ร้อยปี

“ประธานจง เลขาไป์” อู๋เหม่ยเซี่ยเหมือนเจอพยาน ดึงหลินซิน เหยียนมา “เลขาไป เธอลากับคุณหรือยังคะ?”

ไปจวู่เวยเงยหน้าจงจิ่งห้าว ส่ายหัว “ยัง ทำไมเหรอ?”

“เธอมาสาย ยังบอกว่าตัวเองลาแล้ว” เสียงของอู๋เหม่ยเซียดัง ขึ้นสองเท่า “คนที่มาใหม่ก็ไม่ต้องทำตามกฎระเบียบของบริษัท เหรอคะ?”