บทที่77 ถอดกางเกงเองแล้วกัน

หลิน เฉินหันกลับมา

ก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ เขาเช็ดมือที่ดูสง่างาม นั้น ก่อนจะค่อยๆ ชายตาขึ้นมา ” สูงไม่พอเหรอ ”

หลิน เฉินเงยหน้าขึ้นตามเสียง ถึงความสูงจะสู้ไม่ได้แต่ ศักดิ์ศรีเขาห้ามแพ้เด็ดขาด

ผมไม่ได้จะทิ้งฉ่องสักหน่อย “เขาไม่กล้ายอมรับต่อหน้า ผู้ชายใจร้ายคนนี้ ว่าตัวเด็กน้อยสูงไม่พอที่จะขึ้นไปใช้โด ปัสสาวะ

จงจิ่งห้าวจึงเอากระดาษชำระที่เช็ดมือเมื่อกี้ทิ้งลงในถังขยะ

ก่อนจะชายตามองเขา ” เธอแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันช่วย

ใช่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ ” หลินซีเฉินเงบหน้าขึ้นไป ตอบอย่างหนักแน่น

” ได้ ” จงจิ่งห้าวม้วนแขนของเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแขนอัน กําล่ำสัน ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋า เขาหันไปมองโก ปัสสาวะพลางหันมามองความสูงของหลินซีเฉิน ” ห้าวหาญดีนี่ ”

หลินซีเฉินเม้มปากแน่น เหงื่อไหลซึมออกมาเต็มหน้าและร่าง น้อยๆ นั้นกำลังสั่นเทา

แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ เด็กน้อยจะแพ้ไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้นจะไม่ยอมให้เขาช่วยเป็นอันขาด

เด็กน้อย เก๋าป้นเล็กๆ นั้นแน่นและอดทนอย่างสุดความ สามารถ

จงจึงห้าวเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพึงไปที่กระจกอย่าง สบายอกสบายใจ เขากลับยืนมองเด็กน้อยอยู่แบบนั้น อยากจะรู้ นักว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน

เจ้าเด็กนี่ตัวจิ๋ว แต่ดันทำนิสัยเป็นผู้ใหญ่ไปได้

“ถ้างั้นในพูดว่าทำไมถึงต้องทำตัวมีอคติกับฉันตลอด ”

หลินซีเฉินเริ่มโกรธหนักกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้ไม่เอาหม่ามีของ เขาแล้ว ทำไมต้องมาจูบหม่ามีอีก

คุณไม่มีสิทธิ์ เขาจะต้องหาผู้ชายที่ดีกว่าผู้ชายใจร้ายแบบนี้

เป็นพันเท่าหมื่นเท่าให้ได้

คุณรังแกแม่ของผม แต่อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ ” หลินซีเฉิน ถลึงตา ใส่เขา

เกลียดขนาดที่ว่าแทบจะมองตัวเขาจนแทบทะลุไปให้ได้

” ฉันรังแกเธอเนี่ยนะ ” ปากของเขาเหมือนกำลังพึมพำคำพูด บางค่า ในใจกําลังคิดไตร่ตรองว่าเขาไปรังแกหลินซินเหยียน แล้วถูกเด็กน้อยเห็นเข้าเมื่อไหร่

ทั้งๆ ที่เจอกันไม่เกินสองครั้งเสียด้วยซ้ำ ครั้งแรก เขาจําได้ว่าเขาได้ทำ’เซอร์ไพรซ์’ใหญ่ให้กับเด็กน้อย
เขาหรี่ตา หรือว่าเจ้าเด็กนี่จะพูดถึงตอนที่อยู่ร้าน EO แล้วเขาได้ลากตัวหลินซินเหยียน แล้วต่อมาเขาก็ได้จูบหลินซิ นเหยียนขณะที่อยู่ในลิฟต์นั่น มันจะถูกเจ้าเด็กนั่นเห็นเข้า ดัง

เหอะ!

จงจิ่งห้าว กลับมายืนตรงดังเดิม เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะย่อตัวลงไปข้างหน้าหลินเฉิน แล้วสบตาเด็กน้อย ก่อนจะ กวาดสายตาไปที่ขาสองข้างของเด็กชายที่กำลังเบียดกันแน่น เขาขาออกมาเบาๆ ” ถ้าฉันรังแก เธอจะทำไงได้เหรอ ”

ดวงตาของหลินซีเฉินเบิกโพลงมากกว่าเดิม เด็กน้อยเกลียด ชายตรงหน้าจนแทบจะกินเขาเข้าไปได้ทั้งตัว

ไม่รู้ว่าตอนนี้โกรธหรือกำลังกลั้นปัสสาวะกันแน่ทั้งตัวของเด็ก ชายกำลังสั่นเทิ้ม

‘ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะช่วยเธอ ดีไหมล่ะ ” จงจิ่งห้าวยืนขึ้น เขาปัดชายเสื้อไปมาทั้งๆ ที่ไม่มีรอยยับ ” ถ้าไม่ต้องการแล้วล่ะก็ ฉันไปก่อนล่ะ’

ตอนนี้สิ่งที่กลั้นไว้จะไหลออกมาแล้ว

หลินซีเฉินน้ำตาแทบจะไหลก่อนจะใช้แรงที่มีตะเบ็งเสียงออก ไป ” อย่า อย่าไป ผมต้องการ… ”

” เธอมากับใครเหรอ ”
ผมมากับหม่ามี คุณยาย… ผมจะแตกอยู่แล้ว ” หลินซีเฉิน ดูน่าสงสาร ดวงตาของเด็กน้อยแดง จงจิ่งห้าว ไม่ได้แกล้งอะไรเด็กน้อยต่อ เขาเดินไปหยุดอยู่ข้าง

หน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า ” ถอดกางเกงเองก็แล้วกัน ”

หลินเฉินไม่รอช้า เพียงชั่วพริบตากางเกงก็ถูกถอดออก

จงจึงห้าว เดินเข้าไปหนุนตัว เด็กชายจากข้างหลัง แล้วเดินไป ที่โถปัสสาวะ คงไว้ในระดับความสูงที่เด็กชายจะสามารถปลด ปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไว้ได้

หลินซีเฉินเมื่อเสร็จภารกิจแล้ว เขาก็พูดออกมาคำนึงว่า ขอบคุณ

จงจึงห้าวชะงักไปชั่วครู่ ไม่นึกเลยว่าจะเด็กคนนี้จะพูดคำว่า

ขอบคุณออกมา ช่างน่าแปลกใจจริงๆ

หลินซีเฉินเมื่อจัดแจงใส่กางเกงเสร็จก็หันไปมองจงจิ่งห้าว ” ผมแบ่งแยกเรื่องบุญคุณความแค้นได้อยู่แล้ว คุณช่วยผม ไม่ได้ หมายความว่าผมจะให้อภัยคุณ ”

ให้อภัยเขาเนี่ยนะ

เขามีเรื่องอะไรที่ต้องให้เจ้าเด็กนั่นมาให้อภัยด้วยเหรอ เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว จงจึงห้าว ก็ก้มหัวลงมาถามเด็ก ชาย ” พวกเธออยู่ห้องไหนกัน ”
หลินซีเฉินสายตาดูเลิ่กลั่กไปมา เขาจะถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม หรือว่าจะมาแกล้งหม่ามีอีก

ห้องหก ”

เท้าของจงจิ่งห้าว ชะงักลง ก่อนจะหันไปสบตาเด็กน้อย เจ้า เด็กนี่ขี้ระแวงไม่เบา

” ผมต้องไปแล้ว ” หลินซีเฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้จงจึงห้าวจับได้ แล้วว่าเด็กชายกำลังโกหกอยู่ เลยใช้โอกาสนี้วิ่งหนีเตลิดเปิด เปิง

เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ก็เจอเข้ามาผู้ชายที่ใจร้ายคนนี้ โลกนี้มัน ช่างกลมและตลกร้ายจริงๆ

เมื่อเด็กชายแน่ใจนะว่าไม่มีใครตามมา เบาก็พึงเข้าไปที่ กําแพงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณครูเพื่อขอความช่วย เหลือ

ครูครับ ผมเจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นแล้ว ”

ยิ้ม ”

แล้วเด็กน้อยได้เล่าเรื่องที่เจอจงจึงห้าวไปทั้งหมดให้คุณครู ของเขาฟังอีกรอบ

” ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่ร้านอาหาร ผมต้องทำยังไงให้เขา ขายหน้าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ครับ ” หลินเฉินลูบหน้าตัว เองหนึ่งที
ปลายสายครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมา ” ที่ตัวของ เธอมีเงินไหม ”

” มีครับ ”

“ถ้างั้นเธอก็ไปร้านยา แล้วซื้อdurexมากล่องหนึ่ง ถ้ามีคน ถามว่าใครให้เธอซื้อ เธอก็บอกไปว่าพ่อของเธอให้มาซื้อ ถ้า แถวนั้นไม่มีร้านยาไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้าก็ได้ ซื้อเสร็จแล้วเธอ

“รับทราบครับ ”

เมื่อฟังคำที่คุณครูพูดจบ หลินซีเฉินก็รีบวิ่งไปด้านหน้า เดี๋ยว ถามว่า ” แถวนี้มีร้านยาหรือห้างบ้างไหมครับ ”

” ไปทางขวาเลยจ้ะ ไม่ไกลนักมีห้างอยู่

“ขอบคุณครับ”

หลินเฉินทําตามที่คุณครูบอกได้สำเร็จเขาซื้อมาdurexกล่อง หนึ่ง เมื่อแกะออกเด็กน้อยก็ทิ้งกล่องไป เด็กชายสงสัยว่านี่มันคือ อะไรกันแน่

เมื่อใช้มือจับไปจับมาก็อยากจะลองแกะดู แต่คุณครูบอกว่า ห้ามแกะเด็ดขาด

เด็กน้อยคิดว่าเขาไม่ควรขัดคำสั่งของคุณครูเด็ดขาด เลย อดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นนั้นเอาไว้แล้วรีบกลับไปที่ร้านอาหาร
เมื่อกลับมาถึงร้านอาหาร เขาก็ไปที่หน้าเคาน์เตอร์” คุณน้า ครับ ที่นี่มีลูกค้านามสกุลจงไหมครับ ”

หลินซีเฉินลืมตาคู่สวยที่ทั้งดำและโตนั่น จมูกที่สูงเชิด ใบหน้า ที่ได้รูปสวยอย่างไร้ที่ติ กำลังยืนอยู่ข้างหน้า ดูรวมๆ แล้วราวกับ

เป็นหนุ่มฝรั่งอย่างไรยังงั้น

รูปรักของเด็กน้อยชวนให้ผู้คนหลงใหล แน่นอนว่า ใครๆ ก็ ชอบสิ่งสวยงามกันทั้งนั้น

พนักงานหญิงที่เคาน์เตอร์ตอบรับอย่างอัธยาศัยดี เธอไป ทางห้องหก ” ตรงนั้นจ้ะ ห้องหก”

ห้องหกนั้นเหรอ?

หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ มิน่าล่ะคำพูดที่เด็กน้อยโกหกไป

เพียงแค่แป๊บเดียวก็โดนจับได้ซะแล้ว

ขอบคุณครับคุณน้า ” พูดจบหลินซีเฉินก็เดินไปทางห้องหัก อย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยยื่นมือเล็กๆ นำไปเปิดประตูของห้องอาหาร

ในห้องนั้นมีเพียงแค่สี่คนเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นชายทั้งหมด บน โต๊ะใหญ่ทุกวางอาหารไว้มากมาย แต่กลับดูเหมือนอาหารไม่ได้ ถูกแต่ต้องมาก่อน ข้างหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยแก้วเหล้า เหมือนกำลังดื่มเหล้ากันอยู่

เมื่อประตูห้องอาหารถูกเปิดออก คนในห้องทั้งหมดเลยหันไป มองที่ประตูโดยอัตโนมัติ
จริงๆ แล้วถ้าพนักงานจะเข้ามาต้องเคาะประตูก่อน แต่ทำไมเป็นเด็กน้อยได้ล่ะ สงสัยจะเข้าห้องผิดละมั้ง

กวนจิ้ง หันไปมองจงจิ้งห้าว เพราะรู้ว่าเขารู้จักเด็กผู้ชายคนนี้ เขาเคยเห็นรูปเด็กชายคนนี้ตอนที่ไปสอดแนมหลินซินเหยียน ” หนูไม่ได้เข้าผิดห้องหรอกเหรอ ” ประธานหลผู้ยิ่งใหญ่ถาม หลิน เฉิน

หลินเฉินสายหัวไปมาก่อนจะไปที่จงจึงห้าว ” ไม่ครับ ผมมา หาเขา ”

อ๋อ ที่แท้ไม่ได้เข้าผิดห้องนี่เอง

สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่จงจึงห้าว แววตาของทุกคนดู แตกต่างกันออกไป กวนจิ้ง กลับอยากเห็นท่าทีของเขาว่าเมื่อได้ เห็นลูกของหลินซินเหยียนแล้วจะเป็นอย่างไร

แต่ประธานหลีกับคิดในใจว่า เจ้าเด็กคนนี้กับจงจึงห้าวเป็น อะไรกัน

ในขณะที่สายตาของทุกคนกำลังพินิจพิจารณาภาพตรงหน้า หลินซีเฉินก็เดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็หยิบdurexออกมาจาก ในกระเป๋าแล้วส่งให้จงจิ่งห้าว ” คุณลุงครับ เมื่อกี้คุณลุงไปเข้า ห้องน้ำแล้วทำของตกเอาไว้ ผมเลยช่วยเก็บไว้ให้แล้วเอาเมื่อคืน ครับ ”
ทำอะไรตกไว้นะ ทุกคนมองลงไปที่มือของหลินซีเฉิน

เมื่อมองลงไปชัดๆ แล้วก็……

กวนจิ้ง” ….

ประธานหลี่ ”

จงจิ่งห้าว ขมวดคิ้ว แล้วจ้องไปที่หลินเฉินที่ทำท่าทางเป็น เด็กใสซื่อบริสุทธิ์ เจ้าเด็กนี่เอามุขแบบนี้มาจากไหน

รู้แล้วว่านี่มันคืออะไร

ของเขางั้นเหรอ

” ประธานจง ช่างน่าสนใจจริงๆ พกติดตัวตลอดเลยเหรอเนี่ย เผื่อต้องรีบใช้สินะ ” ประธานหลี่ อีกนิดเดียวเหล้าในปากแทบจะ พุ่งออกมาแล้ว

ปกติแล้ว คนที่เงียบและเย็นชาอย่างคุณชายจง ผู้บริหารระดับ สูง ผู้ครอบครองช่องทางเศรษฐกิจการคลังมากมาย เป็นบุคคลที่ อยู่ในชั้นแนวหน้า ก็ยังชอบพกถุงยางอนามัยติดตัวไปทุกที่งั้นเห รอ

ฮ่าฮ่าฮ่า

เหมือนเขาจะค้นพบเรื่องที่คาดไม่ถึงเข้าแล้วล่ะ

ดูเหมือนว่าคนบางคนสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นก็ได้สินะ ประธานหลีรู้สึกประสาทการรับรู้ของเขาได้แหลกสลายไปแล้ว
กวนจิ้ง แหงนหน้ามองฟ้าทำที่ไม่รู้ไม่เห็น จงจึงห้าว เป็นคน แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หลินซีเฉินอายุแค่ห้าขวบ ตอนนี้ก็ทำที่เป็นหน้าชื่อตาใส

อีกอย่างเมื่อกี้จงจึงห้าวเพิ่งไปห้องน้ำมาจริงๆ ในที่สุดพวกเขา ก็เชื่อทั้งหมด ว่าของชิ้นนั้นเป็นของจงจึงห้าว เด็กอายุห้าขวบคงไม่รู้จักของพวกนี้หรอก แน่นอนว่าพวกเขาเชื่อคำพูดของหลินซีเฉิน

สีหน้าจงจิ่งห้าวก็ดรอปลงไป ก่อนจะมองdurex ในมือของเด็ก น้อย ” เธอแน่ใจเหรอว่านี่เป็นของฉัน ”

ไม่เห็นสีหน้าทุกคนหลินซีเฉินก็รู้แล้วว่าได้ผล เด็กน้อยพยัก

หน้าหมึกๆ ” คุณทำตกไว้ ผมก็ช่วยคุณเก็บขึ้นมา แน่นอนว่ามันต้องเป็นของคุณสิครับ “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ