บทที่ 211 เห็นใจหัวอกเดียวกัน

เธอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงลงไปข้างล่าง เห็นเหวินเสีย นยืนอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น

การก้าวเดินของเธอลังเลครู่หนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะไป

เผชิญหน้ากับเธออย่างไร

เพราถึงอย่างไรผู้ชายเมื่อคืนคนนั้นก็เป็นสามีของเธอ

เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นอย่างไร แต่เธอรู้สึก ว่าผู้ชายคนนั้นยังแคร์เธออยู่

เหวินเสียนถอนสายตากลับมาเห็นหญิงสาวยืนอยู่ตรงปาก บันไดชั้นสอง

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเฉิงนิ้วยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร

ได้ยินที่เธอคุยกับจงฉีเฟิงหรือเปล่า

“คุณยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร” เหวินเสียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เฉิงซิ่วเดินลงมา “ฉันเพิ่งลงมา

เหวินเสียนพยักหน้า “มาทานข้าวเถอะ”

เฉิงซิ่วไม่อยากอยู่กับเธอ เพราะมักจะรู้สึกอึดอัด “ฉันจะได้ กลับเมื่อไร”

เหวินเสียนมองเธอไม่กี่วินาที ก่อนจะเอ่ยปากพูดบางเบา “ต่อ ไปคุณอาศัยอยู่ที่นี่”
“อะไรนะ” เฉิงซิ่วไม่สงบ ต้องเผชิญหน้ากับคู่สามีภรรยา ตลอดเวลางั้นเหรอ

เช่นนั้นเธออยู่ที่นี่ในฐานะอะไร

เป็นนางสนมหรือไง

หัวใจของเธอเต้นในอัตราที่เร็วมาก ความสัมพันธ์ที่น่าอาย มันยากจะรับได้

เหวินเสียนเหมือนจะมองสิ่งที่อยู่ในใจของเธอออก จึงพูดว่า “ช่วงเวลานี้ฉันจะกลับไปบ้านพ่อแม่ คุณจะอยู่ที่นี่อย่างสงบ ดูแล เขาแทนฉัน”

เฉิงชีวมองเหวินเสียน แล้วพูดอย่างอดไม่ได้ “ฉันมองออกได้ ว่าสามีของคุณที่จริงแล้วชอบคุณมาก ถ้าพวกคุณต้องการแค่ เด็ก ฉันสัญญากับคุณว่าฉันจะ..”

“ทำในสิ่งที่คุณควรทำ” เหวินเสียนขัดจังหวะเธอ ไม่อยากฟัง คําเทศนาของเธอ “นั่งลงแล้วทานเถอะ”

สีหน้าของเหวินเสียนดีขึ้นเล็กน้อย ให้เธอนั่งลง “ฉันกับสามี แต่งงานกันเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูล ไม่มีความรู้สึกต่อ กัน”

เฉิงซิ่วมองเหวินเสียนด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะสารภาพสิ่งนี้

ความจริงที่เหวินเสียนพูดกับเฉิงซิ่วแบบนี้ ก็เพื่อให้เธออยู่ที่ นี่อย่างสงบ
“นี่ไม่ใช่เรื่องผิด” เหวินเสียนต้น โจ๊กหมูเนื้อแดงไข่เยี่ยวม้าที่ คนรับใช้เตรียมไว้ไปตรงหน้าเธอ “คุณลองซิมส์”

เธอจงใจขัดจังหวะเฉิงซิ่ว ไม่อยากจะฟังสิ่งที่เธอพูดต่อจากนี้ จงเฟิงดีกับเธอมากเธอรู้ แต่เรื่องความรู้สึกมันบังคับกันไม่

เธอมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่กับจงฉีเฟิง

นั่นคือเหตุผลที่เธอพยายามหาผู้หญิงดีๆ สักคน

เธอหวังว่าจะมีผู้หญิงดีๆ สังคนอยู่ข้างจงเพิ่งได้ คอยดูแลเขา รักเขา และแบบนี้ เฉิงซิ่วจึงอาศัยอยู่ในวิลล่า เหวินเสียนจัดการทุก

อย่าง รวมถึงของใช้ประจำตัวเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ เตรียมทุก

อย่างไว้พร้อมสรรพสำหรับเธอ

เธออยู่ที่วิลล่าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ จงฉีเฟิงไม่เคยกลับมาเลย

ในทางตรงกันข้าม เฉิงซิ่วที่อยู่ในที่ที่ไม่มี เหวินเสียนกับจง ฉีเฟิงนั้นรู้สึกผ่อนคลายดี

ตามปกติแล้วเมื่อเธอทานอาหารเสร็จจะเดินไปรอบสวนเพื่อ ย่อยอาหาร และเพื่อฆ่าเวลา การอยู่แต่ในวิลล่าทั้งวันมันอุด มาก สิ่งเดียวที่ทำได้คือการเดินเล่นในสวน

นี่คือเวลาที่เธอผ่อนคลายมากที่สุด
ตก เธอก็เหมือนเดิม หลังจากเดินกลับไปอาบน้ำ ก็ขึ้นเตียง และอ่านหนังสือถึงประมาณห้าทุ่มจึงเข้านอน

เมื่อเธอวางหนังสือลง ตอนที่เตรียมจะนอน ก็ได้ยินเสียงจาก ชั้นล่าง ในเวลาปกติมันจะเงียบมาก แม้แต่คนรับใช้ก็พักผ่อนไป แล้ว

หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นทันที ใครกันจะมาในเวลานี้

เธอลงจากเตียง เปิดประตูออกไปดูข้างล่าง เห็นคนรับใช้ประ คองจงฉีเฟิง บนตัวเขาใส่เชิ้ตสีดำ เสื้อสูทเอียงตกไหล่ หน้าแดง เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาเมา เขาเหลือบมองไปที่ห้องนั่งเล่น และ ส่งเสียงแหบห้าว “เธอล่ะ

“คุณนายกลับไปบ้านพ่อแม่ค่ะ บอกว่าช่วงนี้จะยังไม่กลับ จงเพิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา

ไกลออกไป ทว่าเฉิงซิ่วรู้สึกขมขื่นกับรอยยิ้มของเขา

เธอเดินลงไปชั้นล่าง ช่วยคนรับใช้ประคองเขาไปนอนลงบน โซฟา “คุณไปเอาผ้าห่มมา

“ได้ค่ะ” คนรับใช้ตอบรับ

เฉิงซิ่วเดินไปห้องครัวเพื่อชงน้ำผึ้งแก้วหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้า มาประคองเขา “ดื่มน้ำผึ้งสักหน่อย จะได้รู้สึกดีขึ้น”

เขาเลื่อนสายตาขึ้นช้าๆ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่าง เลือนราง ใบหน้าสวยงาม ดวงตาสดใส หน้าตาแบบนี้ ไม่คุ้นเลย
คุณเป็นใครเขาเหมือนจะค่ำคืนนั้นแล้ว บางอาจเพราะเมา สับสน

หน้าของเฉิงซิ่วซีดเผือด มือสั่นไปหมด เธอไม่รู้ตอบ อย่างไร เวลาคนมา เฉิงซิ่วส่งน้ำผึ้ง

เขาดื่มด้วยนะ

คนรับใช้รับมา แต่กลับถูกจงฉีเฟิงปัดเพลงเมื่อแก้ว ตกลงพื้นก็พลันแตกเป็นเสี่ยงๆ คืนเงียบสงบ มันดังเป็น พิเศษ

ครั้ง คุณเป็น” จงฉีเฟิงลุกขึ้นยืนตัวโงนเงน จ้องหน้าเฉิงซิ่ว

“เมาแล้ว” เฉิงตู่ซิ่วหน้า ไม่กล้าสบตา

รับใช้ ตรงมอบคุณแล้วกันค่ะ

พูดจบกำลังจะไป กลับจงคว้าจับข้อเอาไว้ แล้วเหวี่ยงลงบนโซฟา เหตุการณ์อาการมึนงง กระทั่งเธอ

สายตาของเขาไม่มั่นคง กลิ่นเหล้าปะทะหน้า มันแรงคลุ้ง ราวจากถังเหล้า เฉิงรู้สึกเลยเขาดื่ม

มากจริงๆ

และเวลากำลังเมามาก
หัวใจที่ตึงเครียดของเธอค่อยๆ ผ่อนคลายลงช้าๆ “ฉันเป็นคน รับใช้คนใหม่ของบ้านคุณ คุณเมาแล้ว…

คำพูดของเฉิงจิ๋วยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างก็ทิ้งตัว ลงมาทับ

เขาตัวสูงใหญ่ จึงหนักมาก สีหน้าของเฉิงซิ่วเปลี่ยนไป

เธอใช้แรงกำลังอย่างเต็มที่ จึงสามารถหนีออกมาจากใต้

ร่างเขา

คนรับใช้ส่งผ้าห่มให้เธอ เฉิงซิ่วเอื้อมมือไปหยิบมาคลุมบน

ตัวเขา

เขาหนักเกินไป และตอนนี้หลับไปแล้ว เธอกับคนรับใช้ช่วยกัน ก็ยังไม่สามารถพาเขาขึ้นไปข้างบนได้ จึงได้แต่ให้เขานอนบน โซฟา

ห่มผ้าให้จงเพิ่งเรียบร้อยแล้ว เฉิงซิ่วจึงให้คนรับใช้ไปพัก ผ่อน เธอปัดกวาดเศษกระจกแตกบนพื้นและน้ำที่หกไปทั่วพื้น คนรับใช้พยักหน้าและจากไป เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

แต่คุณนายสั่งไว้ว่าต้องปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้ในฐานะเจ้านาย

ดังนั้นคนรับใช้จึงเชื่อฟังคำพูดของเธอ

เฉิงซิ่วทำความสะอาดพื้น จนถึงเที่ยงคืนแล้ว ชายหนุ่มที่ เดิมทีนอนอยู่บนโซฟา ก็พลันส่งเสียงพึมพำไม่หยุด “น้ำ น้ำ…”

เฉิงยู่ซิ่วไปที่ห้องครัวและชงน้ำผึ้งมาอีกแก้ว แล้วส่งให้เขา”ค่ะ”

จงเฟิงไม่ขยับเขยื้อน เพียงแต่ร้องขอน้ำ เพิ่งซิ่วไม่รู้จะทำ

อย่างไรจึงได้แต่พยุงเขาขึ้น และป้อนน้ำผึ้ง ให้เขาดื่ม บางทีอาจเพราะริมฝีปาก โดนน้ำ รู้สึกถึงความเปียกชื้น เขาจึง ก้มหน้าลงมาดื่ม

เมื่อดื่มน้ำผึ้งเข้าไป เขาจึงบรรเทาอาการปากแห้งไปได้ไม่ น้อย เฉิงซิ่วประคองศีรษะของเขา ต้องการวางเขาลง แต่จงฉีเฟิ งกลับจับมือของเธอไว้ไม่ปล่อย ศีรษะจึงอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

เฉิงซิ่วตัวแข็งทื่อ ก้มมองชายผู้หลับตาอยู่ในอ้อมแขนของ เธอ เขาอาจจะเพียบพร้อม แต่เวลานี้ กลับเหมือนเด็กที่ถูกทอด ทิ้ง โดดเดี่ยวและสิ้นหนทาง แค่อยากจะจับใครบางคนไว้ให้อยู่ เป็นเพื่อนตัวเอง

ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใคร ตราบใดที่สามารถอยู่กับเขาได้ก็พอ

เฉิงซิ่วมองเขา แล้วนึกถึงตัวเอง เขาเป็นคนที่ถูกภรรยาทิ้ง ตัวเธอเองก็เป็นคนที่ถูกแฟนทิ้งเหมือนกัน

ชั่วขณะหนึ่งที่จู่ๆ เฉิงซิ่วก็รู้สึกว่าพวกเขามีบางอย่างที่เหมือน

หลังจากนั้นจงฉีเฟิงก็หลับไป แล้วเฉิงซิ่วก็ได้ผ่อนคลายลง เธอโน้มตัวไปวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ

เพื่อที่จะไม่ปลุกชายหนุ่มในอ้อมแขน เธอจึงไม่ขยับ ไม่รู้เลย ว่าตัวเองหลับไปเมื่อไร เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่า…