บทที่ 402 ถูกพูดถึงไปทั่วทุกที่

“ช่วยฉันดูแลพวกเขาสองคน นี่เป็นค่าขอร้องของเขา

หลี่จานพยักหน้าจริงจัง “พี่วางใจได้

ขณะนั้น ไม่รู้ว่าเสียงของจงจึงห้าวทำให้หลินซินเหยียนสะดุ้ง เปล่า ครางออกมาเสียงเบา ร่างกายเธอก็ขยับตามไปด้วย จงจิ้ง ห้าวตัดสายโทรศัพท์ กอดเธอไว้แล้วลูบหลังของเธอ “นิ่งๆนะ ไม่มีอะไร นอนเถอะ”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าฟื้นหรือยังไม่ฟื้น พอฟังเสียงของจงจึง ห้าวก็ไม่ขยับแล้ว จึงอยู่ในอ้อมแขนของเขา

จงจิ่งห้าวเหล่ตาลง ฝ่ามือใหญ่และหนาของเขาวางลงบนหน้า ของเธอ ใบหน้าของเธอก็เย็นเฉียบเหมือนกัน กลมๆเล็กๆ แสง สลัวๆซ่อนเปลือกตาที่สั่นไหวของเขา เขาลังเลเล็กน้อยที่จะ สัมผัสเธอ สงสารและอ่อนโยน เขากลัวว่าตนเองแค่เพียงสัมผัส เธอเบาๆ ก็จะทำให้เธอเจ็บ

ผู้หญิงคนนี้นี่นะ ทำให้เขาตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ทําให้เขาเลือดเดือด

จงจิ่งห้าวเฝ้าหลินซินเหยียนไว้ทั้งคืน เมื่อฟ้าสาง จงจิ่งห้าวได้รับข้อความที่เสิ่นเผยชวนส่งมา ให้เขาเปิดดูข่าว คดียิงคนตายที่บาร์ ถูกพูดถึงจนติดเทรนด์ กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ข่าวลือต่างๆนาๆ การคาดเดาต่างๆ

นาๆ ถูกพูดถึงไปทั่วทุกที่

บนอินเทอร์เน็ตมีคลิปวิดีโอขนาดหนึ่งนาทีแพร่กระจายอยู่ หลินซินเหยียนถือปืนจ่อเหอรุ่ยเจ๋อ และยิงปืน

คอมเมนต์ด้านล่างแทบจะไปในทางเดียวกัน ล้วนบอกว่าฆ่า คนต้องชดใช้ด้วยชีวิต แล้วก็มีบางส่วนที่พูดเหลวไหลว่านี่ เป็นการฆ่าเพราะเรื่องความรัก บอกว่าฝ่ายชายหักหลังฝ่ายหญิง ดังนั้นฝ่ายหญิงเลย ใช้ปืนยิงเขาจนตาย

ข่าวลือมากมายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ปล่อยให้ลุกลาม มีแต่จะยิ่งร้ายแรงขึ้น

จงจิ่งห้าวโทรกลับไป เรียกป้าหยูให้มาดูแลหลินซินเหยียน ให้กวนจิ้งย้ายการรักษาความปลอดภัยของบริษัทมาที่โรง พยาบาล เขากลัวเรื่องที่หลินซินเหยียนพักอยู่ที่โรงพยาบาลจะ แพร่ออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงการเรียกนักข่าว

ก่อนที่เขาจะจับตัวเฉินซื้อหาน อย่างน้อยก็ต้องระงับ สถานการณ์ตอนนี้ไว้ จะปล่อยให้ข่าวที่ไม่ดีต่อหลินซินเหยียน แพร่ออกไปไม่ได้เด็ดขาด

ถึงตอนนั้นมีแต่จะจบเรื่องได้ยากมากยิ่งขึ้น
เขากลับมาที่บริษัท ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทถาม หาความรับผิดชอบจากผู้เผยแพร่คลิปวิดีโออันนั้น ตอนนี้ทาง ตำรวจยังไม่ได้พูดอะไรออกมา คลิปวิดีโอนี้เป็นข่าวที่ไม่ได้ผ่าน การยืนยัน พวกเขาแพร่ออกไปโดยพลการ สามารถฟ้องพวกเขา ที่ปล่อยข่าวลือได้ สอบสวนความรับผิดทางแพ่งกับพวกเขา การกระทำของพวกเขาทำให้หลินซินเหยียนได้รับบาดเจ็บ

คนในบริษัทต่างก็รู้ดีถึงสถานะของหลินซินเหยียน เกิดเรื่อง แบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างก็ระวังตัวเป็นพิเศษ กลัว จะไปทำให้จงจึงห้าวโมโห

ตั้งแต่เช้าที่เขามาบริษัท ก็เอาแต่ออกคำสั่งต่างๆตลอด

ทั้งบริษัทไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้กันเลยสักคน แม้แต่ดูก็ยัง ไม่มีใครกล้าที่จะดู

ข่าวโหดร้ายขนาดนี้ หลี่จ้านแม้จะอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน

ก็ยังรู้เรื่อง เขายึดเครื่องมือเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตทั้งหมดของหลิน

ซีเฉิน กลัวว่าเขาจะเห็นข่าวนี้เข้า

ตอนนี้เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว ว่าทำไมเมื่อคืนจงจึงห้าวถึงไม่ กลับมา แถมยังขอร้องให้เขาอยู่ที่นี่อีก

หลี่จ้านกำลังคิดว่าจะออกไปอย่างไร ก็เห็นเฉิงซิ่วและจงฉีเฟิ งกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี หลี่จ้านตะโกนให้พวกเขาหยุด “พวกคุณเห็นข่าวแล้วใช่มั้ยครับ?”

เฉิงซิ่วพยักหน้า ตอนนี้พวกเขากำลังเตรียมไปหาจงจึงห้าว ถามเขาให้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“พวกคุณอยู่ที่บ้านดูแลเสี่ยวลุยกับเสี่ยวซีดีกว่า ผมจะไปหาพี่ ชายของผม พวกคุณไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้ช่วยเขาดูแลเด็ก สองคนนี้ให้ดีก็ถือว่าช่วยเขาได้มากแล้ว ผมพอรู้เกี่ยวกับ อินเตอร์เน็ตอยู่บ้าง น่าจะช่วยเขาได้บ้าง ผมจะไปหาเขาตอนนี้

เฉิงซิ่วคิดอยู่สักครู่ ที่หลี่บ้านพูดมาก็มีเหตุผล เธอไปหาจงจึง ห้าวก็ช่วยอะไรไม่ได้ เด็กทั้งสองคนไม่มีคนดูแลก็ไม่ได้

เขามองไปทางจงฉีเฟิง “คุณไปด้วยกันกับเขาเถอะค่ะ ฉันจะ อยู่ที่นี่ดูแลเด็กทั้งสอง”

จงเพิ่งพยักหน้า “มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลา”

เฉิงซิ่วตอบว่าเข้าใจแล้ว

หลี่จ้านถือกุญแจรถ “ผมขับเองครับ”

“พวกคุณเป็นอะไรกันครับ?”หลินซีเฉินมองออก สีหน้าของทุก คนดูไม่ปกติ

เฉิงซิ่วเข้ามาปลอบเขา “แดดดี้ของนายที่บริษัทเกิดเรื่องขึ้น นิดหน่อย จัดการยาก ก็เลยทำให้เกิดความขัดแย้งนิดหน่อย พวกเขาจะเข้าไปดูสถานการณ์ นายต้องเชื่อมั่นว่าแดดดี้ของนาย จะจัดการมันได้”

เฉิงยู่ซิ่วตั้งใจพูดว่าเป็นเรื่องในบริษัทของจงจิ่งห้าว หลินซีเฉิน ไม่เหมือนหลินลุยซีที่หลอกได้ง่ายๆ เด็กคนนี้คิดละเอียด รอบคอบ หากเธอบอกเขาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่มีทางเชื่อ แน่นอน
“งั้นทำไมหม่ามีก็ไม่กลับมาคะ?” คำถามนี้หลินลุยซีเป็นคน

ถาม

หลินเฉินนั่งอยู่อีกด้าน หลับตาลง ถ้าหากเป็นแค่เรื่องใน บริษัท ทำไมคุณอาจะต้องยึดไอแพดของเขาด้วย

เฉิงยู่ซิ่วกอดหลินลุยซี “บริษัทของแดดดี้หนูเกิดเรื่อง หม่ามี หนูต้องกำลังอยู่เป็นเพื่อนเขาจัดการอยู่แน่นอน

“งั้นหนูกับพี่ชายต้องทำยังไงถึงจะช่วยแด๊ดดี้กับหม่ามีได้คะ?” เด็กหญิงน้อยมองไปที่เฉิงซิ่วถามอย่างไร้เดียงสา

เฉิงซิ่วลูบใบหน้ารูปไข่ของเด็กหญิง “พวกเธอแค่อยู่รอที่ บ้านเฉยๆ อย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้พวกเขา ก็ช่วยพวกเขาได้แล้ว จ๊ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า ซุกอยู่ในอ้อมกอดของเฉิงซิ่วและ พูดว่า “หนูจะไม่สร้างปัญหาเพิ่มให้แด๊ดดี้กับหม่ามีค่ะ หนูจะเชื่อ ฟัง”

เฉิงซิ่วโอบเธอไว้ ลูบผมของเธอ “เสี่ยวลุยเป็นเด็กดีมากค่ะ” หลินซีเฉินอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ “คุณย่า ผมกลับห้องนะครับ “เสี่ยวซี…”

“ผมไม่เป็นไรครับ ในห้องฐานทัพลับของผมเมื่อคืนไม่ทันระวัง เผลอชนจนกระจาย ผมจะไปจัดเก็บมันครับ”

เฉิงซิ่วอุ้มหลินลุยซีขึ้นมา “ย่ากับเสี่ยวลุยไปช่วยเก็บด้วยกัน
“ไม่ต้อง ไม่ต้องครับ” หลินซีเฉินรีบโบกมือปิด “ผมทำเองก็ พอครับ”

พูดจบเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วรีบล็อคประตู เขากลัวเฉิง ซิ่วจะตามเข้ามา เพราะว่าฐานทัพลับของเขาไม่ได้แตกกระจาย ตั้งแต่แรกแล้ว

เขาพิงประตู เห็นมือถือที่ตนเองทิ้งเอาไว้ตรงข้างหมอน รีบวิ่ง ไปหยิบมันขึ้นมา เขากดโทรหาหลินซินเหยียน ตอนที่โทรศัพท์ ของหลินซินเหยียนอยู่ที่สถานีตำรวจ ถูกคนเอาไปตรวจสอบ หลังจากนั้นก็คืนให้เธอแล้ว

หลังจากเธอผ่าตัดออกมา พยาบาลกวางไว้บนโต๊ะในห้องผู้ ป่วยให้เธอ

หลินซีเฉิน โทรหา ในครั้งนี้ มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลิน

ซินเหยียนที่กำลังหลับสนิทก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

ป้าหยูกลัวจะรบกวนหลินซินเหยียนพักผ่อน เดินเข้าไปกำลัง คิดจะหยิบมือถือ หลินซินเหยียนก็หันมามอง “เอามือถือให้ฉัน

ป้าหมองดูหน้าจอแสดงบนมือถือแวบหนึ่ง ข้างบนเป็นชื่อ หลิน เฉิน เธอก็ยื่นให้หลินซินเหยียน

เธอขยับตัวอยากจะลุกมานั่ง ป้าหนูเข้ามาพยุงเธอ หยิบหมอน มารองหลังให้เธอ “ตอนนี้คุณไม่ควรขยับมากนะคะ”
หลินซินเหยียนไม่ได้เอ่ยอะไร กดปุ่มรับสายโทรศัพท์อย่าง

เงียบๆ

“หม่ามี้” หลินซีเฉินรู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย

เขานึกว่าจะโทรไม่ติดซะอีก

น้ำเสียงของหลินซินเหยียนยังคงฟังดูอ่อนแอ เธอพยายามทำ น้ำเสียงอ่อนโยนปกติ “เสี่ยวซี”

“ตอนนี้หม่ามีอยู่ที่ไหนครับ? อยู่ที่บริษัทของแดดดี้รึเปล่า? คุณย่าบอกว่า บริษัทของแดดดี้เกิดเรื่องขึ้น หม่าเลยอยู่เป็น เพื่อนเขา เรื่องจริงรึเปล่าครับ?” หลินซีเฉินถามคำถามออกมา ภายในรวดเดียว

มือของหลินซินเหยียนลูบอีกด้านหนึ่งของเตียง ตรงนั้นไม่มี อุณหภูมิอุ่นๆอยู่แล้ว จงจึงห้าวน่าจะออกไปตั้งแต่เช้า

“ใช่จ่ะ ลูกต้องเชื่อฟังคุณย่านะ อยู่ในบ้าน อย่าไปไหนทั้งนั้น เข้าใจมั้ย?” เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เพิ่งซิ่วจะรู้แล้วหรือยัง แต่ว่าเธอ ปลอบหลินซีเฉินแบบนี้ ก็แสดงว่า เธอน่าจะรู้เรียบร้อยแล้ว

ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่ปลอบหลินซีเฉินแบบนี้แน่

“หม่ามี้ ถ้างั้นหม่ามีจะกลับมาเมื่อไหร่ ผมคิดถึง” หลินซีเฉินอ ยู่ตรงหัวเตียง เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆก็รู้สึกไม่สบายใจ อยากเจอ เธอมากเลย

หลินซินเหยียนกำโทรศัพท์ เสียงแหบพร่าโดยไม่รู้ตัว “เสี่ยว เป็นเด็กดีนะ หม่ามี้จะรีบกลับไปหาหนูเร็วๆ