บทที่22 ไม่อยากจับผิด

” แม่ หนูขอโทษ อย่าทิ้งหนูไป…. ”

จงจิ่งห้าวจ้องเขม็ง มองไปที่มองเล็ก ๆ ของเธอที่กำปกเสื้อ ของเขาแน่น สายตาของเขาค่อย ๆ ไล่มองลงบนใบหน้าของเธอ ท่าทางของเธอดูทุกข์ทรมานยิ่งนัก

ท่าทางเหมือนโรคฮิสทีเรีย ดูคล้ายคนที่ขาดความรักเสียเหลือ

เกิน

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ” หลินซินเหยียน ”

หลินซินเหยียนไม่ได้ยินที่เขาเรียก เหมือนกำลังตกอยู่ใน ภวังค์แห่งความกังวลอะไรบางอย่าง ท่าทางของเธอบ่งบอกถึง ความไม่สบายใจ แต่ไม่นาน ก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ ก่อนจะ ปล่อยจงจิ่งห้าว แล้วค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

จงจิ่งห้าวค่อย ๆ ลุกขึ้นมา มองไปที่เธอสักพัก ก็หันตัวออก จากห้องไป

ไป๋จวูเวยที่นั่งอยู่บนโซฟา มือทั้งสองข้างนั่นจับแก้วแน่น จงจึง ห้าวอยู่ในห้องนั้นนานเกินไป ใจของเธอเริ่มจะอยู่ไม่สุขเสียแล้ว

นังผู้หญิงนั่นมันไม่ต้องไปอยู่โรงพยาบาลดูแลแม่ของมัน หรอกเหรอ

ทำไมมันมีเวลาว่างถ่อมาถึง
กวนจิ้งไปสืบดูเวลาของหลินซินเหยียน ก็โดนไปจเวยรู้เข้า แล้ว ดังนั้นก่อนที่กวนจิ้งจะส่งคนไปประเทศ เพื่อสืบค้นข้อมูล ของหลินซินเหยียน คนของไปจเลยก็ล่วงหน้าไปก่อนหนึ่งก้าว อีกทั้งยังฆ่าคุณหญิงคนนั้นที่แนะนำธุรกิจให้หลินซินเหยียนตาย อีก แล้วสร้างเรื่องว่าที่หล่อนตกจากสิ่งทั้งหมดนั้นคือ ‘อุบัติเหตุ

นี่ถึงเป็นสาเหตุว่าทำไมกวนจิ้งถึงสืบไม่รู้เรื่องสำคัญที่เกิดขึ้น ในคืนนั้น

เธอคิดหาวิธีมากมาย เพราะกลัวว่าจงจึงห้าวกับหลินซินเหยี ยนจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากเกินไป เธอจึงซื้อตัวคนที่อยู่รอบๆ บ้านของแม่หลินซินเหยียนทั้งหมด ให้พูดเรื่องที่แย่ ๆ กระตุ้นให้ จวงจื่อจีนเข้าโรงพยาบาล ก็เพื่อให้หลินซินเหยียนไม่มีเวลามาส ร้างความสัมพันธ์กันจงจึงห้าว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นังผู้หญิงคนนี้จะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลนั้น

ยิ่งคิดใจของไปจวู่เวยก็ยิ่งกระเจิดกระเจิงไปใหญ่ จนสีหน้าที่แสดงออกมาดูออกได้ทันทีเธอกำลังจะควบคุมตัว เองไม่ได้

เมื่อจงจึงห้าวออกมาจากห้อง ก็เห็นสีหน้าของไปจเวยที่ยัง ไม่ทันจะได้เก็บอาการ เขาเดินเข้ามาอย่างไม่ให้ลุ้มให้เสียง

ไป๋จวู่เวยยืนขึ้น เกือบจะหลุดปากถามกระโชกโฮกฮาก แต่ยัง ดีที่พอมีสติอยู่บ้าง ” คุณหลินไม่สบายเหรอคะ”

จงจึงห้าวไม่ได้ตอบทันที แต่นั่งลงบนโซฟา ก่อนขายาวนั่นจะไขว่ห้าง แล้วค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมามองไปที่ไป๋จวู่เวยแบบ แปลก ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มันทำให้ไปจวู่เวยเริ่มรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอย่างบอกไม่ถูก จงจึงห้าวที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว ก่อนจะพูดออกมาค่อย ๆ ” อะห้าว…. ”

” อั้ม ” เขาค่อย ๆ ฉีกยิ้มเบา ๆ ” ว่าไงครับ ”

เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไป๋จวู่เวย ค่อยรู้สึกเบา ใจลง ก่อนเธอจะลองนั่งลงบนตัวของชายหนุ่ม เขา ไม่ได้ขัดขืนใด ๆ

ความกังวลในใจของเธอก็เริ่มเบาลง

” นี่คือสัญญาที่ดินอ่าวรีพัลส์เบย์ ” กวนจิ้งส่งเอกสารให้จงจึง ห้าว

เพราะไปจบู่เวยมากับกวนจิ้ง จึงได้ยินกวนจิ้งพูดว่าจงจึงห้าว อยากได้สัญญาของที่ดินผืนนี้

ที่ดินผืนนี้อยู่ในอ่าวรีพัลส์เบย์ ใกล้น้ำใกล้เขา เป็นที่ทำเลดี มาก เหมาะกับการทําแผนพัฒนาสถานที่พักร้อนได้ดีเลยทีเดียว ทำให้ใคร ๆ ก็อยากได้

เมื่อสองปีก่อนที่ผืนนี้ได้รับการแข่งประมูล เครือข่ายของว่าน เยว่กรุ๊ปได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาพื้นที่ตรงนี้ แต่เพราว่านเยว่กรุ๊ป ไม่อยากทํา จึงตัดสินใจขายทิ้ง

แต่จู่ ๆ จงจิ่งห้าวที่ต้องการที่ดินผืนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกกังวลใจ

จริง ๆ แล้วหลินกั๋วอันไปที่บริษัทเพื่อแสดงความต้องการที่ดิน ผืนนี้ ตอนนั้นจงจึงห้าวก็ไม่ไว้หน้า ไม่ชายตามองเขาสักครั้ง

หลินซินเหยียนเป็นลูกสาวของหลินกั๋วอัน เธอกลัว กลัวว่าเป็น เพราะหลินซินเหยียน จงจึงห้าวเลยซื้อที่ดินผืนนี้ให้หลินชื่อกรุ๊ป

เธอไม่ได้ติดใจอะไรกับที่ดินนี่ แต่ที่ติดใจคือท่าทีที่จงจึงห้าวมี ต่อนังหลินซินเหยียนต่างหาก!

” ที่ดินผืนนี้ไม่ได้จะขายทิ้งเหรอคะ ” ไปจเวยถามโพล่งขึ้น

มา

ถึงท่าทางที่เธอถามจะดูธรรมชาติมาก แต่จงจึงห้าวจะไม่รู้การ ถามลองใจง่อย ๆ ของเธอเลยน่ะเหรอ

เขาไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ กลับไป ไม่แม้แต่จะอธิบายชัดเจน แต่กลับเลื่อนมือขึ้นไปโอบไหล่เธอเอาไว้ ” จวูเวยคุณเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ”

ไปจวเวยชะงักไป นี่มันหมายความว่าอะไร

‘ฉัน ฉันเปลี่ยนไปตรงไหนเหรอคะ ” ไปจเวยไม่รู้ว่าเป็น เพราะอะไร

จงจึงห้าวบีบคางของเธอเบา ๆ ให้หันมามองเขา ” เมื่อก่อน คุณคงไม่ถามคำถามแบบนี้ ”

เมื่อสบตาของเขา ไป๋จวู่เวยก็ชะงักไป สายตาที่ดูเยือกเย็นของเขาเช่นนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

ใจของเธอก็อดที่จะตกใจกลัวไม่ได้ ” ฉัน….”

ทันใดนั้น ท่าทีของหญิวที่เรียบร้อยและดูท่าทางว่านอนสอน ง่ายของเธอ เหมือนจะสูญเสียการควบคุม ” ฉันกลัวเป็นเพราะ ฉันกลัวนี่คะ!”

เธอดินออกจากอ้อมอกของเขา ก่อนจะเอามือทั้งสองปิดหน้า ปิดตา ร้องไห้สะอึกสะอื้น ” ฉันกลัวว่าคุณจะเอาที่ดินผืนนี้ให้คุณ หลิน ฉันกลัวคุณให้เธอเพราะเธอเป็นภรรยาคุณ แล้วคุณก็รัก เธอ ฉันกลัว กลัวว่าคุณจะไม่รักฉันแล้ว……

พูดจบไปจเวยก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

นี่คือสิ่งที่จงจึงห้าวไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาหลับทั้งตาลง คิ้วทั้งสองขมวดปม อารมณ์บ่งบอกถึงความ สับสน สับสนถึงขั้นไม่มีใครสามารถมองออกได้

ผ่านไปครู่ใหญ่ ไปจเวยก็ร้องไห้เบาลง

เธอรู้ว่า เวลาไหนควรจะอดทน แต่บางครั้งการอ่อนแอและ ร้องไห้ก็ทำให้ผู้ชายใจอ่อนได้เหมือนกัน

จงจึงห้าวลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์ที่เย็นลง

เขาเอาแขนโอบตัวเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอก” ต้องน้อยใจ ขนาดนี้เลยเหรอ

ไป๋จวู่เวยแนบชิดลงไปในอ้อมอกของเขา แล้วสะอื้นเบา ๆ “ฉันแค่กลัวว่าจะเสียคุณไป ”

จงจิ่งห้าวถอนหายใจเฉิบ ๆ “ไม่หรอกน่า ”

เธอก็อาจจะเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการไปบ้าง ภายนอกไม่ได้ดูใสซื่อ

อะไรขนาดนั้น แต่เธออยู่กับเขามานานก็จริงใจมาโดยตลอด

เขาจึงไม่อยากจะไปสืบหาหรือจับผิดอะไร

ในห้อง

หลินซินเหยียนถูกเสียงเรียกที่ดังจากโทรศัพท์ปลุกจนตื่น

เป็นข้อความของเหอยเจอที่ส่งถึงเธอ เป็นรูปถ่ายรูปหนึ่ง เป็นภาพเพื่อนบ้านเธอ ดูจากในรูปแล้ว เหมือนกำลังคุยอยู่กับผู้ หญิงคนหนึ่ง

ฉากหลัง ในภาพ…….

เหมือนหลินซินเหยียนจะรู้สึกคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออก เธอสับสน ว่าคนในภาพนี้เป็นใครกันแน่ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนอยู่ ข้างใน

“อุก….. ”

เธอลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องนอน ดิ่งไปยังห้องน้ำ แล้วก้มลงไปอ้วกตรงอ่างล้างมือ

ในห้องรับแขก กวนจิ้งตกใจที่หลินซินเหยียนอยู่ดี ๆ ก็พุ่งออกมา

อีกอย่างเธอเข้าห้องน้ำก็ไม่ปิดประตู เหมือนจะอ้วกใส่ตรง ไหนสักทีอย่างทรมาน

” คุณหลินท้องแน่ ๆ เลยค่ะ ” ไปจเลยมองหลินซินเหยียนที่ กำลังคลื่นไส้ไม่หยุด

เธอคิดว่าจงจิ่งห้าวคงจะไม่รู้ เลยตั้งใจพูดออกมา

” น่าจะเป็นคืนนั้นแน่ ๆ ที่เธอเดินโอบไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ” ไป๋จวู่เวยตั้งใจหา’พ่อ’ ให้กับลูกในท้องของหลินซินเหยียน เรียบร้อย

แบบนี้จงจิ่งห้าวจะต้องเกลียดเธอแน่ ๆ กวนจิ้ง ยืนอ้าปากค้าง ผู้หญิงที่จงจึงห้าวแต่งงานด้วย ในท้อง กำลังอุ้มท้องลูกของผู้ชายคนอื่นอยู่เนี่ยนะ

ที่ไหนได้ แต่งงานกับเธอ บนหัวกลับมีหญ้างอกขึ้นมาซะงั้น เขาค่อย ๆ เงยหน้ามองปฏิกิริยาของจงจึงห้าว ตอนแรกนึกว่าจะโกรธ โมโหหนัก แต่กลับทำหน้านิ่งเฉยแทน แม่แต่ไป๋จวู่เวยก็ยังไม่รู้สึกว่าแปลกใจอะไร เขาไม่โกรธ ไม่เกลียดเธอเลยเหรอ ” อะห้าว … ”

จงจึงห้าวเอนกายพิงลงบนโซฟา สีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากฟังในสิ่งที่เธอพูด

ไปจวูเวยทําได้แค่ปิดปากเงียบ

ถึงแม้จะอยากอ้วกแค่ไหน แต่พอได้อ้วกก็เหมือนจะอ้วกไม่ ออก มันเป็นแค่อาการคลื่นไส้เท่านั้น

พอหมดอาการรู้สึกคลื่นไส้นั่น หลินซินเหยียนก็ค่อย ๆ บ้าน ปาก แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ จึงเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในห้อง รับแขก เมื่อเธอเห็นไปจวูเวยที่กำลังพิงอยู่ในอ้อมอกของจงจึง ห้าว ก็ไม่อยากรบกวน จึงถอยตัวจะหันเข้าห้องแทน

แต่เหมือนในหัวจะนึกอะไรบางอย่างได้ไป๋จวู่เวย..

เธอหันตัวกลับมามองไปจเวย ก่อนจะมองรูปในโทรศัพท์ ผม หยักศกสีน้ำตาลแดงนี่มัน ไหนจะส่วนสูงที่พอ ๆ กันอีก

ตาเธอเบิกโพลง คนที่ซื้อตัวเพื่อนบ้านของเธอทั้งหมด คือผู้

หญิงคนนี้เหรอ

เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอทั้งหมด หลินซินเหยียน เข้าใจขึ้นมาแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

เธอคงจะคิดว่าที่เราแต่งงานกับจงจึงห้าว เพื่อมาแย่งตำแหน่ง ของเธอ เลยเก็บความเกลียดนี้ไว้ในใจ

แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไปซื้อคนที่อยู่แถวบ้านของเธอ ตั้งใจทำร้าย เธอ ไม่พอเพราะเรื่องนี้ก็ทำให้แม่ของเธอ ป่วยทางจิต

แค่คิด ก็ทำให้หลินซินเหยียนปวดใจจนทนไม่ไหว อาการปั่นป่วนยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ