บทที่11 อย่าหลงกลด้วยรูปลักษณ์ภายนอก

ตอนนั้นยังเห็นได้ชัดอยู่เลยว่าพอใจในตัวเธอ หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว หรือว่าเขาเจอคนที่เหมาะสมมากกว่าแล้ว พอคิดแบบนี้ หลินซินเหยียนก็ไม่ได้รู้สึกว่ายากที่จะยอมรับขนาดนั้น

ตอนเย็น

จงจึงห้าวกลับมาก็ขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องงาน

เมื่อตอนบ่ายหลินซินเหยียนได้ถามเกี่ยวกับอาหารที่จงจึงห้าวชอบจาก ป้าหยู แล้วก็เตรียมอาหารเย็นด้วยตัวเอง

ป้าหยูยิ้มแล้วพูดว่า “นี่แหละคือสิ่งลูกสะใภ้ควรจะทำ

หลินซินเหยียนก้มหน้าแล้วยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีคนเรียกร้อง หนูก็ไม่ ไปเอาใจเขาก่อนหรอกค่ะ

ป้าหนูถอนหายใจ “คุณนายเสียชีวิตไปเร็ว คุณชายใหญ่ก็ไปแต่งงา นกับเมียน้อย ส่วนคุณชายน้อยก็กลับมาไม่บ่อยเท่าไหร่ คนอื่นเห็นว่าเขา เย็นชา แต่ว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ มากเลย

หลินซินเหยียนเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ฟังเงียบๆ

“คุณไปท่านนั้น ช่วยชีวิตคุณชายน้อยไว้ตั้งแต่ตอนเด็ก ต่อมาพอโตขึ้น ก็อยู่กับคุณชายน้อยตลอด เมื่อก่อนคุณชายน้อยก็ไม่ได้ชอบเธอ ตั้งแต่ กลับมาจากการออกไปทำงานนอกสถานที่ ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป แต่ว่า คุณไม่ต้องใส่ใจหรอกนะคะ ยังไงคุณก็คือเจ้าของอย่างเป็นทางการ” ป้าห ยูตบไหล่เธอพร้อมกับปลอบใจ

หลินซินเหยียนก้มหน้าแล้วยิ้มอย่างขมขื่น ไม่ว่าเขาจะดีกับใคร เธอไม่สามารถพูดอะไรได้จริงๆ

ทั้งที่มันเป็นความสัมพันธ์ของสามีภรรยา แต่ว่าพวกเขานั้นต่างไม่คุ้น เคยต่อกันมาก

การแต่งงานครั้งนี้ เธอเข้าใจดี

หลินซินเหยียนมองไปที่ห้องทำงานที่หนึ่ง นึกถึงเมล็ดกาแฟที่ไป เวยนำมาเมื่อเช้า แล้วก็เลยถามว่า “ป้าหยู เมล็ดกาแฟอยู่ไหนเหรอคะ

ฉันอยากชงกาแฟให้เขาหน่อย

ป้าหยได้ยินดังนั้น เธอก็รู้สึกห่วงใย ดังนั้นก็เลยหยิบเมล็ดกาแฟส่งให้ เธอ แล้วก็บอกเธอว่า “ไม่ต้องเติมนมและน้ำตาลนะคะ คุณชายน้อยไม่ ค่อยชอบของที่มีรสชาติหวาน

หลินซินเหยียนพยักหน้า แล้วก็ชงกาแฟเสร็จอย่างรวดเร็ว เทลงในแก้ว กาแฟอย่างประณีตและละเอียดอ่อน แล้วก็ถือขึ้นไปด้วยตัวเอง

จงจึงห้าวที่อยู่ในห้องทำงานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าดูฉุนเฉียว

“ฝ่ายบุคคลมันทํางานยังไงกัน? แค่หาล่ามคนหนึ่งมันยากขนาดนั้นเลยเห

รอ? ”

เขาเข้าใจหลายภาษา แต่ว่าภาษาของประเทศนั้น เขาทำไม่ได้จริงๆ เพราะว่าไม่คล่อง และโครงการนี้ก็เป็นโครงการที่พึ่งขยายใหม่ มีหลาย เรื่องให้ต้องจัดการ มีอุปสรรคด้านภาษา แล้วจะให้เขาจัดการอย่างไรกัน?

“ไปบอกผู้จัดการแผนกบุคคล หนึ่งวัน ฉันให้เวลาเขาหนึ่งวัน ถ้าเกิดว่า

หาคนไม่ได้ ก็ให้เขาเก็บข้าวเก็บของออกไปซะ!”

ก๊อกๆ

ความโกรธของจงจึงห้าวนั้นอยู่เต็มอก แล้วจู่ๆ มีคนมาเคาะประตู น้ำ เสียงก็ไม่ได้เบาลง พูดอย่างเย็นชาว่า “เข้ามา!
หลินซินเหยียน ใจสั่น ในทันที เขากำลังโกรธอยู่เหรอ?

แต่ว่าเธอเคาะประตูไปแล้ว ต่อให้เขากำลังโกรธ ก็ต้องกัดฟันและเดิน

เข้าไป

หลินซินเหยียนพยายามฝืนยิ้ม “ฉันชงกาแฟมาให้

สายตาของจงจิ้งห้าวมองไล่ตั้งแต่หน้าของเธอลงมาถึงกาแฟในมือของ

เธอ ค่อยๆ หรี่ตาลง เมื่อเช้ายังหลีกเลี่ยงกับเขาอย่างกับงูกับแมงป่อง แต่ว่าตอนนี้ กลับเอากาแฟมาให้เขาเองยังงั้นเหรอ?

เหอะ ผู้หญิงคนนี้ช่างกะล่อนจริงๆ

จงจิ้งห้าววางโทรศัพท์และนั่งลง แล้วก็มองการแสดงของเธอเงียบๆ เขา อยากจะดูหน่อยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่! “ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบที่คุณชอบกินรึเปล่า” หลินซินเหยียนวางกาแฟไว้

ตรงหน้าโต๊ะ

จงจิ้งห้าวไม่ได้ขยับร่างกายเริ่มผ่อนคลาย พร้อมกับเอนหลังพิงเก้าอี้

อย่างขี้เกียจ

หลินซินเหยียนพูดอย่างประจบว่า “ลองดูไหม? “ จงจึงห้าวเลิกคิ้วขึ้น เขาเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป

เขาพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “อยู่ๆ ก็มาเอาอกเอาใจ เพราะว่าอยากจะถาม ฉันเกี่ยวกับที่ดินที่อ่าวพัลส์เบย์ใช่ไหม? ”

หลินซินเหยียนอึ้งไป ไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะคิดโยงไปถึงเรื่องนั้นได้ อย่างรวดเร็วขนาดนี้

ทันใดนั้น จงจึงห้าวก็คว้าคางของหลินซินเหยียนไว้ “นี่มันคือเหตุผล ของตระกูลหลิน ที่ส่งเธอมาแต่งงานกับฉัน โดยไม่คำนึงถึงว่าฉันขาพิการไม่ใช่เหรอ? ”

มือเขาออกแรงหนักมาก หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

เธออ้าปาก อยากจะอธิบาย

แต่ว่าจะอธิบายยังไงกันล่ะ?

บอกว่า เธอคือคนที่ถูกทอดทิ้งยังงั้นเหรอ?

เขาจะเชื่อไหม?

“ฉันไม่ใช่”

“ออกไป! “จงจึงห้าวสะบัดเธอออก

หลินซินเหยียนถูกสะบัดออกมาอย่างรวดเร็ว แขนเผลอไปชนกาแฟ อย่างไม่ทันระวัง ของเหลวสีดำซึมใส่เอกสารบนโต๊ะ สีหน้าของจงจึงห้าว มืดมนลงในทันที

หลินซินเหยียนไม่เคยคิดอยากจะทำให้มันเป็นแบบนี้ รีบเข้าไปเช็ดทันที

จงจิ้งห้าวหยิบเอกสารออกมา แล้วก็ตำหนิอย่างรุนแรงว่า “บอกให้ออก ไปไม่ได้ยินรึไง?!”

เขาไม่ชอบ หน้าตาของคนที่เกาะคนอื่นเพื่อผลประโยชน์หรอก หลินซินเหยียนใจจําต้องออกไป

“เดี๋ยวก่อน เอาของพวกนี้ออกไปด้วย! จงจิ้งห้าวมองแล้วรู้สึกรำคาญ

หลินซินเหยียนเอากาแฟออกมา

เวลาอาหารเย็น จงจึงห้าวกินข้าวเสร็จแล้วก็กลับไปที่ห้อง

หลินซินเหยียนถอนหายใจอย่างเงียบๆ คนคนนี้นิสัยแย่ อยากจะเข้า ใกล้ก็ค่อนข้างจะยากหน่อย
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องได้ที่ดิน หรือเรื่องได้สิทธิในการดำเนินการหลิน

วอันเลย

หลินซินเหยียนอาบน้ำเสร็จแล้วก็นอนลงที่เตียง พลิกไปพลิกมาก็นอน

ไม่หลับ แล้วก็ลุกขึ้นมาจากเตียง

พอนึกถึงเรื่องตอนที่ไปส่งกาแฟให้จงจิ้งห้าว แล้วทำกาแฟหกใส่ เอกสารของเขานั้น ในใจของเธอก็รู้สึกขอโทษ

เลยอยากจะชดเชย ก็เลยไปที่ห้องทํางานของเขา

เธอเปิดไฟ เอกสารที่เปียกชุ่มยังคงวางอยู่บนโต๊ะ ตอนนั้นเธอสังเกตได้ ว่ามันเป็นตัวอักษรของประเทศ

ตรงที่โดนกาแฟหกใส่นั้น มันเกือบจะมองไม่ชัดเจนแล้ว

เธอหากระดาษที่ยังสะอาด แล้วก็คัดลอกคำในเอกสารลงไป หลินซินเห ยียนรู้จักตัวหนังสือของประเทศนี้ การใช้งานไม่ค่อยแพร่หลายเท่าไหร่นัก ถือว่าแทนคําขอโทษ เขียนแปลภาษาออกมาให้เขา ให้เขาอ่าน

เนื้อหาของเอกสารทั้งหมดสิบฉบับ แปล พร้อมกับเขียนลงในกระดาษ ไปเรื่อยๆ ก็ถึงตีสามแล้ว

เธอวางปากกาลง นวดข้อมือที่ปวดเมื่อยของตัวเอง จัดเรียงเอกสารให้ เรียงตามลำดับ วางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ หลังจากนั้นก็กลับไปนอนที่ห้อง

ตอนที่จงจึงห้าวตื่นขึ้นมากินข้าวเช้านั้น หลินซินเหยียนยังไม่ตื่น เพราะ ว่าเมื่อคืนนอนดึก บวกกับอาการขี้เซาตอนตั้งครรภ์ของเธอ ก็เลยไม่ค่อย ตื่นเช้าเท่าไหร่

จงจึงห้าวขมวดคิ้ว เธอยังไม่ตื่นเหรอ?

ป้าหยก้มหน้า “ยังค่ะ พวกคุณเป็นสามีภรรยากัน แต่กลับมาถาม คนนอกอย่างป้าเนี่ยนะ
จงจึงห้าวจะฟังความหมายของป่าหนูไม่เข้าใจได้อย่างไรกัน

“ช่างเถอะ” จงจึงห้าวไม่ค่อยเก่งเรื่องการอธิบายเท่าไหร่นัก แม้แต่กับ ป้าหยูที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็กจนโตก็เหมือนกัน

“คุณชาย ป้ารู้ว่าคุณกับคุณหลินไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน แต่ว่าคุณนาย

นั้นได้จัดเตรียมการแต่งงานไว้ให้คุณก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไป แล้วอีก อย่างป้าก็มองว่าเธอก็แคร์คุณมากนะ เมื่อวานตอนที่กลับมาตอนเที่ยงก็ ถามว่าคุณชอบกินอะไร อาหารเย็นเมื่อวานก็เป็นฝีมือของเธอทั้งหมด แถม เธอยังชงกาแฟด้วยตัวเองอีกต่างหาก” จู่ๆ เธอก็มาเอาอกเอาใจ ไม่ใช่เพราะว่าเพื่อให้ตระกูลหลินได้ที่ดินที่อ่าว

รีพัลส์เบย์?

แต่ว่าเป็นห่วงเขายังงั้นเหรอ?

จงจิ้งห้าวรู้สึกว่าน่าขำ

เขาหันกลับไปมองป้าหยู “อย่าไปหลงกลเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของ

เธอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ