บทที่27 ลูกต้องเข้มแข็งหน่อยนะ

หลินซินเหยียนตั้งสติ “พี่คะ รบกวนวนรถกลับไปหน่อยค่ะ ฉัน มีของลืมไว้ที่บริษัทที่ต้องเอา

คนขับทําเหมือนไม่ได้ยิน

หลินซินเหยียนเสียงสูงขึ้น “รบกวนพี่จอดหน่อยค่ะ!!

คนขับเร่งความเร็ว ความอ่อนโยนก่อนหน้านี้เปลี่ยนไป พูด อย่างเย็นชาว่า “ยังไม่ถึงที่

จังหวะนั้น ลมหายใจของหลินซินเหยียนเร็วอย่างควบคุมไม่ ได้! สติที่หลงเหลืออยู่บอกเธอ ตอนนี้ห้ามลนลาน มือของเธอ ค่อยๆขยับไปที่ขา พยายามหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อขอความ ช่วยเหลือ

คนขับดูวัตถุประสงค์เธอออก ก็เหยียบเบรก ในสถานการณ์ที่ ไม่ทันตั้งตัว โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนเพิ่งหยิบออกมาก็หลุด ออกจากมือ

“นะ นายเป็นใคร จะทำอะไร? ” หลินซินเหยียนพยายามกด ความหวาดกลัวและความตื่นตระหนักในใจลง

คนขับเหยียบคันเร่งเกือบมิด มองเธอจากกระจกหลัง “คุณได้ ไปผิดใจกับใครหรือเปล่าครับ? ผมแค่รับเงินเขาช่วยเขาทำงาน เท่านั้น ”
หัวใจเธอเต้นรัวๆ มือทั้งสองสั่นเทา ใครจะทำร้ายเธอกันแน่?

ไปจวเวยเหรอ?

“ฉันก็ให้เงินนาย! ” หลินซินเหยียนพยายามเสนอเงื่อนไขกับ

เขา

คนขับชำเลืองมองเธอ เสื้อผ้าที่ราคาถูก ไม่เหมือนคนมีเงิน คนขับไม่เชื่อเธอ

เมื่อเห็นว่าสถานที่นี่ยังอยู่ยิ่งเปลี่ยว หลินซินเหยียนตัดสินใจ ครั้นไม่สนใจชั่วดี ถ้าหากเธอกระโดดลงรถยังพอมีโอกาสรอด แต่ถ้าถูกเขาพาไป ไม่กล้าที่จะคิดผลที่ตามมาเลย

เธอจับมือของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็ตัดสินใจดึงตัวล็อค นิรภัย เปิดประตูรถออกมา!

คนขับเหลือบมองเธอไปที่หนึ่ง “โดดลงไป ไม่ตายก็หนังถลอก คุณหนีไม่พ้นหรอก!”

แม้จะหนีไม่พ้น เธอก็นั่งในรถ ให้คนขับพาตัวเองไปไม่ได้ แบบนั้นถึงตายอย่างเดียว!

เธอก็กลัว แต่เธอไม่มีทางเลือก

เธอยื่นมือออกมาลูบหน้าท้อง “ลูกต้องเข้มแข็งหน่อยนะ ลมพัดมาแรง จนผมเธอยุ่งเหยิง แต่จิตใจแน่วแน่ เธอรวบรวมความกล้า กระโดดลงไป
ความเร็วของรถเร็วเกินไป เมื่อเธอโดดลงเข่าทั้งคู่กระแทกพื้น นอนราบกับพื้น ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่หนักหน่วงก็เข้ามา แทนที่หัวเข่าของเธอ ราวกับเลือดจะไหลออกมาด้วยความเจ็บ ปวด

เธอไม่มีเวลาดู ลุกขึ้นก็วิ่งเลย

คนขับคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะกล้ากระโดดลงไปจริงๆ จึงจอด รถแล้วลงจากรถวิ่งตามเธอ

หลินซินเหยียนวิ่งขาลากได้ไม่เร็ว ทุกครั้งที่ก้าว ก็ต้องแบกรับ ความเจ็บปวดที่สาหัส

เธออดกลั้นไว้ เพราะเธอรู้ว่า ถ้าเธอหยุดก็ตายแน่!

“หยุด!” คนขับใกล้จะตามทันแล้ว

เธอพยายามวิ่งสุดแรงความสามารถ

วิ่งสุดชีวิต

ในป่าที่ไม่ไกล มีแสงไฟ อาจจะมีคน ตอนนี้เธอต้องขอความ ช่วยเหลือจากคนอื่นถึงจะมีโอกาสรอด

เธอวิ่งเข้าไปในป่า ไปตามทิศทางของแสงไฟ พลางวิ่งพลาง ตะโกนช่วยด้วย หวังว่าจะสามารถดึงดูดความสนใจของคนอื่น

คนขับแข็งแรงดี หลินซินเหยียนได้รับบาดเจ็บ จึงถูกคนขับจับ

ไว้ได้ “อย่าคิดจะหนี!”

คนขับลากเธอเดินกลับไปทางเดิม พยายามจะยัดเธอเข้าไปในรถอีกครั้ง

หลินซินเหยียนพลิกตัวกลับกัดแขนของเขา คนขับร้องเสียง

เจ็บปวด ตบเข้าไปหน้าเธอ “อีกะหรี่ กล้ากัดกู!” หลินซินเหยียนไม่ปล่อย ในปากมีกลิ่นคาวเลือด จนกว่าคน

ขับจะปล่อยแรงกดในมือ เธอถือโอกาสหนี วิ่งเร็วกว่าก่อนหน้านี้

“หยุด!” คนขับวิ่งตามอีกครั้ง เหมือนขาไปสะดุดอะไรจึงล้มลง หลินซินเหยียนมีเวลาหนี

เมื่อวิ่งไปใกล้ เธอถึงพบว่า แสงสว่างนั้นเป็นวิลล่า

เธอวิ่งไปเคาะประตูอย่างแรง “มีคนไหม ช่วยฉันที

ประตูถูกเธอเคาะจนเสียงดังปังๆ ในขณะนี้คนขับวิ่งตามมา จ้องมองหลินซินเหยียนที่ไม่มีทาง

หนี “วิ่ง คุณยังจะวิ่งอีก ผมจะดูว่าคุณจะวิ่งไปไหนได้อีก! หลินซินเหยียนไม่สน เพิ่มแรงมากขึ้น “มีคนไหม

ครั้งนี้เสียงขอความช่วยเหลือของเธอยังไม่ทันได้พูดออกมา เปิดดูก็ค่อยๆเปิดออก ร่างบางก็เดินออกมา เขาย้อนแสง หลินซิ นเหยียนถูกที่แสงที่เปล่งประกาย สะท้อนจนลืมตาไม่ขึ้น หรี่ตา ลง “ช่วยฉันด้วย”

เธอเพิ่งพูดจบ ขาทั้งสองก็ไม่สามารถพยุงได้อีก ล้มลงไป

ในความมึนงง เธอเห็นร่างบางเดินเข้ามารับเธอไว้

“เหยียนเหยียน” เหอยเจ๋อเรียกเธออย่างกังวล
หลินซินเหยียนยิ้มอย่างลำบาก นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเหอย

เจ๋อ “พี่

คนขับเห็นว่าไม่ปกติ ชัดเลยว่ารู้จักกัน หันหลังแล้ววิ่งหนีเลย เหอยเจ๋อเหลือบมองคนขับที่วิ่งหนีไป ไม่ได้วิ่งตามไป ตอนนี้ หลินซินเหยียนสําคัญสุด

เขาอุ้มหลินซินเหยียนเข้าไปในบ้าน ภายใต้แสงสว่าง ถึงเห็น ชัดว่าเนื้อหนังบนเข่าของเธอ เต็มไปด้วยเลือด

“ไปโดนมาอย่างไร?”เขาถามอย่างเป็นห่วง หลินซินเหยียนพูดไม่ออก คราวนี้โล่งอกขึ้นมา ความเจ็บปวด ทําให้เธอหมดเรี่ยวแรง

เหอยเจ๋อวางเธอลงบนโซฟา “พี่ไปเอากล่องปฐมพยาบาล

ทำความสะอาดแผลให้เธอ ดูว่ามันสาหัสหรือไม่

“รุ่ยเจ๋อ เธอเป็นใคร?” ผู้หญิงทำทรงผมสูงใหญ่ สวมชุดเซ็ท และแหวนมรกตขนาดใหญ่ที่นิ้วของเธอ สง่างามและหรูหรา

กำลังใช้สายตามองหลินซินเหยียนที่นั่งบนโซฟา

หลินซินเหยียนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่งกายดูสง่า ไม่ น่าจะเป็นครอบครัวที่ธรรมดา

ที่นี่—

การตกแต่งสไตล์ยุโรปในบ้าน โคมระย้าคริสตัลบนเพดาน เรืองแสงด้วยแสงสีขาว ส่องสว่างทั่วทั้งห้องนั่งเล่น ไม่มีที่ไหนไม่หรูหราเลย

ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยของเทอรุ่ยเจ๋อ?

นะ เขาเป็นคนมีเงิน?

เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ตอบผู้หญิง กลับไปเอากล่องปฐมพยาบาลที่ วางบนโต๊ะ เปิดออก แล้วนั่งตรงหน้าหลินซินเหยียน “ยาฆ่าเชื้อ โดนแผล อาจจะเจ็บ เธอกลั้นไว้หน่อยนะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

ผู้หญิงราวกับไม่พอใจท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อ “หลินหลินหายไป แล้ว ผ่านไปหลายปีแล้ว ลูกจะโทษตัวเองอีกนานแค่ไหนกัน?”

เหอยเจอไม่อยากฟังเธอพูดเรื่องพวกนี้ “แม่กลับไปเถอะ”

“ยเจ๋อ —”

“แม่” เหอรุ่ยเจ๋อเน้นเสียงหนัก เขามองดูผู้หญิงคนนั้น “เรื่องที่ ผ่านไปแล้วผมไม่อยากพูดถึง กลับมาครั้งนี้ ผมจะไม่กลับไปอีก

เซี่ยเจินหยู ดีใจกับข่าวนี้ หลายปีนี้ เขาอยู่ที่ต่างประเทศคน เดียว ไม่บอกกับทางบ้านว่าเขาอยู่ประเทศไหน แต่เขาจะส่ง จดหมายกลับมาที่บ้านเป็นประจำทุกปี เพื่อเป็นการแสดงว่าเขา ยังมีชีวิตอยู่ ยังปลอดภัย

หลายปีที่เป็นห่วง เพียงเพื่อเขากลับมา

ตอนนี้เขาออกจากเรื่องจริงที่หลินหลินหายไปสักที ยอมกลับ ประเทศ เธอรู้สึกดีใจมาก
เซี่ยเงินหยูกังวลว่าเขาจะไปอีก หวังว่าเขาจะสามารถอยู่ใน ประเทศไปนานๆ

เธอหวังว่าทางที่ดีลูกชายจะสามารถแต่งงานในประเทศ เมื่อมี คนเข้ามาผูกมัดเกี่ยวพัน เธอถึงจะโล่งใจว่าเขาจะไม่ไปไหน

แต่เหอรุ่ยเจ๋อไม่ต่อต้านมาก และไม่กล้าบังคับเขาเกินไป

“โอเค แม่ไม่รบกวนลูกแล้วนะ”

เซี่ยเจินหยูถือกระเป๋า เดินไปทางประตู ในตอนที่เดินไปถึง ประตู เธอหยุดฝีเท้าลง หันมามองหลินซินเหยียนที่นั่งบนโซฟา อีกที

เทอริยเจ๋อล้างแผลให้เธออย่างระมัดระวัง เธอก้มหน้า มี อารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ในสายตา

หลายปีนี้ เขาโทษตัวเองเรื่องหลินหลินมาตลอด คราวนี้จู่ๆก็

กลับมา—

สายตาเธอหยุดบนหน้าของหลินซินเหยียนสอง คงจะ เกี่ยวข้องกับหญิงสาวคนนี้สินะ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ท่ามกลางคนรวยเหล่านี้ เธอไม่เคย เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้

หลินซินเหยียนราวกับรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองนั้น หันไปก็ เห็นเซี่ยเจินหยูกำลังมองตัวเอง จึงยิ้มออกมา “คุณป้า”

ในสนทนาของเธอและเหอรุ่ยเจ๋อ หลินซินเหยียนรู้ตัวตนของ เธอ คุณแม่ของเหอรุ่ยเจ๋อ
เซียเงินหยูพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการตอบ หันหน้าแล้วเดิน

ออกไปข้างนอก

หลินซินเหยียนก้มหน้า มองดูเหอยเจ๋อที่เช็ดคราบเลือดให้ ตัวเอง “พี่คะ คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะเป็นคนรวย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ