บทที่ 393 แผนร้าย

เหอยเจ๋อเดินเข้าใกล้เธอเข้าไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลัง หวาดกลัวจนใบหน้าถอดสี ราวกับกระดาษขาวที่ไม่มีสีสันเติมแต่ง

เขาออกมาได้อย่างไร

หัวใจเธอมาจุกอยู่ที่ลำคอ ปิดกั้นจนเธอแทบหายใจลำบาก

“ได้เจอฉัน ดีใจหรือเปล่า” เหอยเจ๋อยิ้มร้าย

เหอยเจอคนนี้น่ากลัวกว่าเหอยเจอคนที่เคยลักพาตัวเธอ

หลินซินเหยียนพยายามควบคุมความหวาดกลัว เอ่ยเสียงเย็น “คุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณเข้ามาใกล้อีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะ ร้องเรียกให้คนช่วย

“ฮ่าๆ” เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะออกมาเสียงดัง คล้ายกับบอกหลินซิ นเหยียนว่าเขาไม่กลัว

หลินซินเหยียนอาศัยจังหวะที่เขาไม่สนใจ เธอล้วงเข้าไปใน กระเป๋า พบว่าโทรศัพท์หล่นอยู่ในห้องวีไอพี ด้านหลังเป็น ห้องน้ำ ไม่มีทางหนี

เธอมองเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจะทำอะไรกันแน่

เหอยเจ๋อหัวเราะ “เธอรู้หรือเปล่า เหอรุ่ยเจ๋อหลินตายแล้ว”
หลินซินเหยียนเคยได้ยินเพียงว่าเธอโดนจับ เธอตายได้ อย่างไร

“เพราะจงจิ่งห้าวตั้งใจใส่ร้ายว่าเธอฆ่าคน เธอทนรับการถูก กักขังไม่ได้ เธอจึงฆ่าตัวตายในวันที่เธอโดนจับ” เหอยเจ๋อ กัดฟัน ใบหน้าเคียดแค้น “ตระกูลเหอ เพราะเราสองพี่น้องพวก เขาจึงโดนเกี่ยวโยงไปด้วย เสียชื่อเสียง กลายเป็นที่ดิฉินนินทา ของคนทั่วเมืองB อนาถมากเลยใช่ไหม”

“พวกนี้พวกคุณทำเองทั้งนั้น ไม่มีใครไปบีบบังคับพวกคุณ ท่า อะไรเอาไว้มันจะตามสนองเอง เคยได้ยินหรือเปล่า” หลินซินเหยี ยนกวาดตาซ้ายขวา นอกจากแจกันดอกไม้ก็ไม่มีอะไรแล้ว

“เหยียนเหยียน เธอโหดร้ายจริงๆ โหดร้ายกับฉันมากจริงๆ เธอไม่คิดจะรับผิดชอบสักนิดเลยเหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ทีละ ก้าว… “ถ้าเธอยอมลงเอยกับฉัน ไม่ไปล่อลวงจงจึงห้าว เขาก็จะ ได้แต่งงานกับน้องสาวของฉัน จบอย่างสวยงาม แต่ว่าเธอกลับ เป็นนังแพศยา ไม่ล่อลวงผู้ชาย เธอล่อลวงผู้ชายของน้องสาวฉัน

ทำให้จุดจบมันไม่สมบูรณ์แบบ กลายเป็นแบบนี้ เพราะเธอ

เขายืนห่างจากเธอแค่สองก้าว

หลินซินเหยียนไม่สามารถยืนรถความตายได้ เธอตั้งใจจะ เบี่ยงตัวหลบหนีทางช่องว่างด้านข้าง แต่เพียงเธอขยับตัว เหอรุ่ย เจ๋อก็พุ่งเข้ามาจับเธอเอาไว้

หลินซินเหยียนตะโกน “เสิ่นเผย…อื้อ” เธอพึ่งเปล่งเสียงออกมา ก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อปิดปากเอาไว้
รู้ม่านตาของเธอหดตัวรวดเร็ว เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เธอจะกลัวอะไร” เหอยเจ๋อกระซิบข้างหูเธอ “ฉันไม่ได้ ทำร้ายเธอสักหน่อย ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนี้

หลินซินเหยียนควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างเธอสั่นไปทั้งตัว เธอสะอื้นอยู่ภายใต้มือของเขา อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยตัว

เอง

เขาจูบที่ลำคอของเธอ หลินซินเหยียนตัวแข็งไปทั้งร่าง ท้องไส้ ปั่นป่วน เธออยากอาเจียน

“ฉันแตะต้องเธอ มันทำให้เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ” เห อริยเจ๋อแสดงความดุร้ายออกมา

“ใช่ ฉันรังเกียจ”

เสียงของเธอทะลุออกมาจากมือของเขา

เหอยเจ๋อโกรธมากขึ้น กอดเธอและจูบสะเปะสะปะไปทั่ว

หลินซินเหยียนต่อต้าน แต่แรงของผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้ อย่างไร เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหอรุ่ยเจ๋อ ระหว่างการดิ้นรนขัดขืน เธอพบว่าที่เอวของเหอรุ่ยเจ๋อมีอะไร

บางอย่าง

เธอสัมผัสได้ ว่ามันคือปืน

เธอจับมันหันปลายกระบอกไปยังเขา “อย่าขยับ มิเช่นนั้นฉันยิงแน่”

เหอยเจอชะงัก หัวเราะออกมา “เธอไม่กล้าหรอก

เขาฉีกทิ้งเสื้อผ้าเธอต่อไป

หลินซินเหยียมหวาดกลัว สมองเธอขาวโพลน มีเพียงความ คิดเดียว เธอไม่มีวันยอมให้เหอยเจ๋อแตะต้องตัวเองแน่ ไม่เด็ด ขาด

ปัง!

เสียงดังขึ้น เธอยิงเขา

เหอยเจ๋อเหมือนกับไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เขาก้มหน้ามอง ดูท้องตัวเอง เลือดแดงฉานเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา

เขามองหลินซินเหยียน “ฉันรู้ว่าลูกเธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนไหน

ฉันจะจับพวกเขา ทรมานพวกเขา”

เด็กทั้งสองคือสิ่งที่เขาแตะต้องไม่ได้ เธอไม่มีวันยอมให้ใคร มาทำร้ายลูกทั้งสองของเธอ

“แกกล้าเหรอ”

“เธอยังกล้ายิงฉัน ฉันจะไม่กล้าจับพวกเขาเหรอ” เหอรุ่ยเจ๋อ กุมท้อง เหงื่อไหลท่วม น้ำเสียงไร้เรี่ยวแรง อ่อนแรงลง

ดวงตาหลินซินเหยียนแดง ปลายกระบอกปืนยังเล็งไปที่เขา แต่ไม่ได้เหนี่ยวไกอีก

ตอนนั้นเองประตูห้องวีไอพีได้เปิดออก เสียงปืนเมื่อสักครู่ทำให้คนในร้านตื่นตระหนก เสิ่นเผยชวนและซูจ้านเองก็เดินออก มา เมื่อมองเห็นปืนในมือของหลินซินเหยียน รับรู้ได้ถึงความผิด ปกติ รีบสาวเท้าเดินเข้าไป

“พี่สะใภ้.…….

ตอนนั้นเอง เหอรุ่ยเจ๋อพุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน จับมือเธอเอาไว้ ยิงตัวเองอีกสองนัด

“กรี๊ด”

“ฆ่าคนแล้ว”

เหอยเจ๋อมองหลินซินเหยียนแล้วยิ้ม เขายืนไม่อยู่แล้ว ล้มลง

เลือดสีแดงกระจายทั่วพื้น

หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้สติจากเสียงปืนเมื่อสักครู่ มือที่ กำลังถือปืนนั้นสั่นระริก

“เหอยเจ๋อเหรอ” มองเห็นคนที่นอนอยู่บนพื้นชัดแล้ว เสิ่นเผย ชวนเห็นท่าไม่ดี เหอยเจอถูกขังอยู่ด้านในมีคนของเขาคอยเฝ้า ออกมาไม่ได้แน่ เห็นได้ว่าเขามีเส้นสายในคุกไม่ธรรมดาเลยที เดียว

“ไม่ได้การแล้ว ซูจ้าน รีบพาพี่สะใภ้หนีไป

เสิ่นเผยซวนเกรงว่านี่จะเป็นแผนร้ายโจมตีหลินซินเหยียน ซูจ้านตอบรับ เขาเดินผ่านร่างเหอยเจ๋อไป จับมือหลินซินเหยียน “พี่สะใภ้ เราไปกันเถอะครับ

ในตอนที่ซูจ้านกำลังจะพาหลินซินเหยียนออกไปนั่นเอง ประตู มีคนสวมเครื่องแบบตำรวจกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา ล้อมเอาไว้

“มีคนรายงานว่าที่นี่มีคนยิ่งกันตาย”

คนที่เป็นหัวหน้าของตำรวจกลุ่มนี้เดินเข้ามา

เสิ่นเผยชวนนี่ตา ตั้งแต่เกิดเสียงปืนจนถึงตอนนี้ ผ่านไปแค่ไม่ กี่นาที ถึงแม้จะมีคนแจ้งตำรวจก็ไม่มีทางเร็วขนาดนี้แน่นอน

หากก่อนหน้านี้เป็นการคาดเดาของเขา ตอนนี้เขามั่นใจเลย

ว่า นี่เป็นการวางแผนเพื่อโจมตีหลินซินเหยียน

สมองของเขาทํางานอย่างรวดเร็ว เหอยเจอจับมือหลินซินเห ยียนเพื่อยิงตัวเอง เป้าหมายของเขาคืออะไร

ใส่ร้ายว่าหลินซินเหยียนฆ่าคนเหรอ

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ งั้นปืนคือหลักฐานสำคัญ เสิ่นเผย ชวนจะทําลายปืนในมือหลินซินเหยียน เพื่อทำลายหลักฐาน ขณะ ที่เขากำลังเข้าไปใกล้ ก็โดนคนจับเอาไว้

“หัวหน้าเงิน นี่เป็นคดีของผม ไม่จำเป็นต้องให้คุณเข้ามายุ่ง น้ำเสียงแข็งกระด้างของอีกฝ่าย แถมยังความรวดเร็วนี้ เห็นได้ ชัดว่ามีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว

คนที่เป็นหัวหน้าทีมตำรวจยกมือขึ้นส่งสัญญาณบอก “พาตัวผู้ ต้องสงสัยไป”
ซูจ้านยืนขวางอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน “พวกคุณใครกล้า

คนเป็นหัวหน้าเดินเข้ามา เผชิญหน้ากับซูจ้าน “ผมทำตาม หน้าที่ คุณจะทำอะไรครับ เชื่อไหมว่าผมจับคุณ ในข้อหาขัดขวาง เจ้าพนักงานได้นะ”

ซูจ้านไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ถึงต้องรับโทษ เขาก็ไม่มีวัน ปล่อยให้พวกเขาพาตัวหลินซินเหยียนไปแน่

เสิ่นเผยชวนส่งสายตาให้ซูจ้าน สถานการณ์ตอนนี้พวกเขา ไม่มีทางพาตัวหลินซินเหยียนออกไปได้แน่ จําเป็นต้องต่อสู้ เขา จะยื้อคนพวกนี้เอาไว้ ให้ซูจ้านใช้โอกาสนี้พาหลินซินเหยียนออก ไป

“หัวหน้าเฉิน” คนคนนี้เป็นเผยชวนรู้จัก จึงได้เลื่อนตำแหน่ง ขึ้นมา เป็นคนมีแบ็ค

ดูเหมือนตอนนี้ เขาได้เลื่อนขั้นนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เบื้องหลังเขามีคนหนุนหลัง

ในสถานีไม่มีใครไม่รู้ความสัมพันธ์เขากับจงจึงห้าว เมื่อรู้แล้ว ยังกล้าแตะต้อง แสดงว่าเบื้องหลังเขานั้นใหญ่ไม่เบา

“คนที่ตายเป็นผู้ต้องหาของผม เขาแหกคุก ผมยิงเขาตาย มี อะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่าครับ” เสิ่นเผยชวนดึงเรื่องมาไว้ที่ตัวเอง