บทที่ 375 หม่ามีคลอดคนเดียว

หลินซินเหยียนนึกได้ถึงถาม ” สถานะอะไรเหรอ ”

“ความลับครับ ” หลินซีเฉันยังให้ปริศนาคำทายกับเธออีก

หลินซินเหยียนก็ไม่วางใจนัก หลินเฉินกับครูคนนั้นที่เป็นทั้ง ครูและเพื่อน ระหว่างสองคนนี้มีความลับต่อกันไม่น้อย ถึงแม้จะ มีบางครั้งที่เขาดูไม่เอาถ่านไปบ้าง แต่ความรักและความเอ็นดูที่ เขามีต่อหลินซีเฉินนั้นเป็นเรื่องจริง

” หม่ามี คืนนี้ มานอนกับผมได้ไหมครับ ” หลินซีเฉิน โอบรอบ คอเธอแล้วออดอ้อน

หลินซินเหยียนตอบว่าได้

แล้วเขาคนนั้นจะไม่หึงเหรอ ” หลินซีเฉินพูดแล้วทำตาปริบๆ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ” ใคร

‘พ่อไง “หลินซีเนินเรียกจงจิ่งห้าว แต่ก็ไม่ได้เรียกอย่างคล่อง

ปากเหมือนหลินลีย

ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะเด็กน้อยโตมารู้เรื่องแล้ว จะให้มาเรียกกะทันหัน ก็คงจะไม่ชิน

หลินซินเหยียนใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้ารูปไข่ของ ลูกชายไว้แน่น แล้วใช้ฝ่ามือบีบใบหน้าเล็กๆ นั่นจนเปลี่ยนรูปไป มาอย่างเบามือ ” ก็ลูกเป็นลูกชายของแม่ แม่จะนอนกับลูกชายของตัวเอง ใครจะกล้ามันมีปัญหาล่ะ ”

“คิด ก….

หลินซีเฉินซุกเข้าไปในอ้อมกอดของหลินซินเหยียนแล้วแอบ

ตอนกลางคืน เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วหลินลุยซีก็ได้ยินว่าหลินซิน เหยียนจะไปนอนกับหลินซีเฉิน เด็กน้อยก็ไม่ยอม จะไปนอนกับ พวกเขาด้วย เด็กสาวตัวน้อยกอดขาของหลินซินเหยียนไม่ปล่อย อ้อนเธอไม่หยุดเลย ” หม่า หนูไม่สน หนูก็จะนอนด้วยเหมือน กัน อย่าลำเอียงสิคะ ทำไมต้องไปนอนกับพี่ชายคนเดียวด้วยล่ะ

หลินซินเหยียนคงตัวไปอุ้มลูกสาวขึ้นมา ” ก็ได้จ้ะ วันนี้หม่ามี นอนกับพวกลูกสองคนเลยนะ ”

เด็กหญิงตัวน้อยดีใจยกใหญ่ แต่ก็มีบ่นออกมาเล็กน้อย นานแล้วที่หม่ามีไม่ได้พาหนูเข้านอน พอเล่านิทานให้หนูจบแล้ว ก็ถูกคุณพ่อยึดตัวไปคนเดียวเลย ”

เฉิงซวยกผลไม้ที่ปอกแล้วออกมาจากครัว เมื่อได้ยินเสียง ของหลินลุยซี ก็บ่นกับเธอขึ้นมาอย่างน้อยใจ ” อ้าว แล้วฉันไม่ ได้เล่านิทานให้เธอฟังหรอกเหรอ ”

เด็กน้อยพูดออกมาอย่างชัดเจน ” ก็คุณเล่าก็ส่วนคุณเล่าสิ หม่ามี้เล่าก็ส่วนหม่ามี้ไม่เหมือนกันซะหน่อย ”

เฉิงยู่ซิ่วดีกับเธอ เธอก็ยอมอยู่กับเฉิงซิ่วแต่ว่าความรู้สึกที่มีต่อหลินซินเหยียนมันลึกซึ้งกว่าอยู่แล้ว ตอนเด็กๆ ก็เป็นหลินซิน เหยียนที่คอยเล่านิทานให้เธอฟัง

ในกระดูกส่วนลึกนั้นก็ยังคงเป็นหลินซินเหยียนที่สนิทอยู่ดี จะไม่เหมือนกันได้ยังไงล่ะ ” เฉิงซิ่วจงใจแกล้งถามเด็ก

น้อย

หล่อนรู้ดี ว่าความรักที่ลูกมีต่อแม่นั้น ไม่มีใครสามารถแทนที่

ได้ เด็กสาวตัวน้อยทำปาก คิดอยู่นานจึงตอบ ” ก็หนูเป็นคนที่

หม่ามีคลอดนี่นา คุณไม่ได้คลอดเสียหน่อย ”

ขณะนั้นเอง จงจิ่งห้าวก็ฝากประตูเข้ามาพอดี จึงได้ยินเข้ากับ สิ่งที่ลูกสาวเพิ่งพูดออกมา ไม่น่าเขาจึงปรากฏรอยยิ้มขึ้น

” คุณพ่อ ” เด็กสาวเกร็งขาสองข้างท่าท่าอยากจะลงไป หลิน นเหยียนจึงโค้งตัวลงวางเธอบนพื้น เมื่อเด็กน้อยเท้าแตะลงบน พื้นแล้วก็รีบพุ่งตัวไปหาจงจึงห้าวทันที แล้วยังเรียกพ่อยัง กระตือรือร้นอีกด้วย

แขนของจงจิ่งห้าวพาดไว้ด้วยสูท หลินซินเหยียนจึงเดินเข้ามา แล้วไปรับเสื้อสูทของเขาไปแขวนไว้ที่ราวแขวนเสื้อผ้า

แล้วเขาก็ก้มตัวลงไปรับลูกสาวที่พุ่งเข้ามา อยากจะลูบหน้า ของลูกสาว แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งกลับมาจากข้างนอกยัง ไม่ทันได้ล้างมือ

คุณพ่อคะ หม่ามี บอกว่าวันนี้จะมานอนกับหนูแล้วก็พี่ชายค่ะ”พูดอวดอย่างภูมิใจ

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วส่งสายตากลับไป แต่หลินซิน เหยียนทำเป็นไม่เห็น จึงเดินไปนั่งตรงโซฟาแล้วหยิบผลไม้ขึ้นมา

กิน

จงจิ่งห้าววางลูกสาวลงบนโซฟา แล้วเดินไปล้างมือ

เมื่อเขาออกมา เฉิงซิ่วก็ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใหญ่ว่า ” กิน ข้าวเย็นมาหรือยัง ”

เขาไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ เพียงแต่ตอบอิ่มแบบสั้นๆ

การปฏิสัมพันธ์แค่นี้ เฉิงซิ่วก็พอใจมากแล้ว การที่หล่อนถาม แล้วเขาตอบ ไม่ใช่การเพิกเฉยต่อการตอบสนองแบบเมื่อก่อน

หล่อนถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

ปล่อยพื้นที่ว่างให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน

จงจิ่งห้าวเดินมานั่งลงตรงโซฟา ขออุ้มลูกสาวขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะเอานิ้วมาม้วนผมที่ยุ่งเหยิงอยู่ข้างหูของลูกสาวเล่น ” เมื่อ กี้ลูกพูดว่าใครคลอดลูกออกมานะ

อย่างน้อยตอบยังมั่นใจ ” หม่ามีทำให้หนูเกิดมาน่ะสิ ”

‘ แล้วลูกรู้หรือเปล่า ว่าหม่ามีคนเดียวเกิดลูกออกมาไม่ได้ หรอกนะ ”

หลินลุ่ย ทําตาปริบๆ เหมือนไม่เข้าใจ เด็กน้อยเอียงหัวไปมา เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็คิดไม่ออก เธอก็เป็นลูกที่หม่ามี้ให้กำเนิดออกมาคนเดียวไม่ใช่เหรอ

หนูก็เกิดมาจากหม่ามี้ไง ” เรายังพูดอีก ” หม่ามีคลอด ออกมาคนเดียว ”

” ไม่เชื่อ ลูกก็ลองไปถามหม่าด้วยสิ ว่าไม่มีพ่อ เธอก็มีลูกไม่ ได้หรอก ” กลางหน้าผากของเขา ปรากฏร่องรอยของการยิ้ม

หลินซินเหยียนที่อยู่ข้างๆ มะเขือเทศราชินีที่อยู่ในปากเธอนั้น แทบจะพุ่งออกมา

เด็กสาวตัวน้อยจะมาเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ยังไง ก่อนจะหันไป ถามหลินซินเหยียนอย่างไม่รู้ประสีประสา ” หม่ามี คลอดหนูออก มาคนเดียวใช่ไหม ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อซะหน่อย ใช่หรือเปล่า

หลินซินเหยียนถลึงตาใส่จงจึงห้าว คนคนนี้นี่นะ…… เธออุ้มลูกสาวขึ้นมา ” หม่าไปอาบน้ำให้ลูกดีกว่าเนอะ ” จงจิ่งห้าวลุกขึ้นตาม แล้วเดินตามหลังพวกเธอไป หลินซินเหยียนหันกลับมามองเขา ” ฉันจะไปอาบน้ำให้ ลูกสาว คุณก็จะตามมาอีกเหรอ ”

” ผมรอหน้าประตู รอคุณอาบน้ำให้ลูกเสร็จ เดี๋ยวค่อยอาบให้ 11 ผมต่อไง ”

หลินซินเหยียน”

คุณไม่รู้จักอายเลยหรือไง
อีกนิดเดียวเธอเกือบจะหลุดพูดออกไปแล้ว

จงจึงห้าวโค้งตัวเข้ามา ก่อนจะจับลงที่แก้มของเธอ จากนั้นก็ หันหลังขึ้นชั้นบนไป

หลินซินเหยียน ”

หลินลุยซีทําตาปริบๆ ดูท่าไม่ค่อยจะดีใจเท่าไหร่นัก เห็นพ่อ หอมหม่ามีแล้ว ทำไมไม่หอมเธอบ้าง

ส่วนหลินเฉินนั้น กินข้าวเสร็จแล้วก็เข้าห้องไปทันที ตอนนี้ เด็กน้อยอาบน้ำด้วยตัวเอง จากนั้นก็สวมชุดนอนที่ทำจากผ้าไหม สีเทา แล้วนั่งลงบนเตียง เอาขาสองข้างรองแท็บเล็ตเอาไว้ก่อน จะก้มหน้าก้มตา วิจัยโจทย์เลขตรงหน้า

พอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก็เลยไงหน้าขึ้นมาดู ก็พบว่าหลิน ชินเหยียนกำลังอุ้มน้องสาวอยู่ก่อนเด็กน้อยจะถอนหายใจเบาๆ เหมือนจะคาดเดาได้ว่าน้องสาวตัวเองรู้เรื่องที่หลินซินเหยียนจะ มานอนกับเขา ก็เลยจะยัดเยียดตัวเองให้มานอนด้วยแน่ๆ

พี่เห็นหนูเกะกะตามากเลยหรือไง “หลินลุยซีผงกหัวขึ้นมา

ใบหน้าหลินเฉินปรากฏรอยยิ้มกว้างขึ้นมา ” จะเป็นยังไงไม่ ได้ยังไงล่ะ คนเป็นพี่จะไม่ต้อนรับน้องได้ยังไงกัน ”

เด็กสาวยิ้มตาหยี ก่อนจะโอบหลินซินเหยียน ” หม่ามี้ เพราะ เราไปอาบน้ำกันเถอะ ”

หลินซีเฉินส่ายหัว ในใจก็คิดว่าเจ้าเด็กคนนี้เมื่อไหร่จะโตสักที
หลินซินเหยียนที่เห็นเข้า ก็เลยพูดว่า ” น้องไปน้องสาวของ ลูก แล้วก็ยังเป็นเด็กอยู่นะ ”

จริงๆ แล้วเป็นเพราะหลินเป็นความคิดดูโตเร็วกว่า ไม่ใช่ เพราะหลินลุยซีนั้นไร้เดียงสาเกินไปต่างหาก

หลินซินเหยียนอุ้มลูกสาวไปที่ห้องอาบน้ำ แล้วเปิดน้ำร้อนลง ในอ่าง เธอลองแซ่มือลงไปเพื่อทดสอบอุณหภูมิน้ำ พอรู้สึกว่า ได้ที่แล้วก็จะหันไปถอดเสื้อผ้าให้ลูกสาว แต่ปรากฏว่าลูกสาวตัว น้อยของเธอนั้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เล็กๆ และถอดเสื้อผ้าพร้อม เรียบร้อยแล้ว

เด็กน้อยตัวขาวนวลเนียนราวกับตุ๊กตาเคลือบกระเบื้อง หลิน นเหยียนก็อุ้มเธอลงไปในอ่างอาบน้ำ ตอนที่เด็กสาวตัวน้อยอยู่ ในน้ำ ก็ทำทีว่ายไปว่ายมา ” หม่า หนูว่ายน้ำตรงนี้ได้ด้วย ”

หลินซินเหยียนจับลูกสาวเอาไว้” อย่าขยับไปมาสิลูก เดี๋ยวแม่

จะสระผมให้นะจ๊ะ ”

แต่เด็กน้อยก็ยังคงอยู่ไม่นิ่ง ” หม่ามี เล่นกับหนูหน่อยสิ ”

เด็กน้อยนั้นชอบเล่นน้ำมาก แล้วยังเป็นน้ำร้อนที่อุ่นกำลัง สบาย ทำตัวยุกยิก จนน้ำกระเซ็นไปทั่ว

เมื่ออาบน้ำให้หลินลุยซีเรียบร้อยแล้ว ตัวของหลินซินเหยียน เองก็เปียกชุ่มไปหมด

เมื่อเธอห่อผ้าเช็ดตัวให้ลูกสาวเรียบร้อยแล้ว ก็อุ้มเธอไปไว้ ตรงพื้นที่แห้งแล้วใส่ชุดนอนให้ ในห้องอาบน้ำนี้พื้นแห้งและพื้นเปียกแบ่งกันอย่างชัดเจน และมีพื้นที่ที่กว้างขวางและสะดวก สบายต่อการใช้

ชุดนอนของหลินลุยซีและหลินซีเฉินนั้น เป็นฝีมือที่เธอทำให้ ลูกๆ ใช้เอง วัสดุผ้านั้นใส่สบาย เพียงแค่สีนั้นต่างกันของหลิน ลุยซีจะเป็นสีเหลืองอ่อนที่เข้ากับสีผิว เวลาที่หลินลุยซีใส่ทำให้ดู น่ารักมาก

เมื่อเธอเป่าผมให้ลูกสาวแห้งแล้ว ก็ใส่รองเท้าสลิปเปอร์ให้ เธอ แล้วให้เด็กน้อยออกไปเล่นได้ตามใจ

เพราะเธอก็ต้องอาบน้ำเช่นกัน ร่างกายของเธอนั้นเปียกชุ่มไป หมด บวกกับลูกสาวที่อยู่ไม่นิ่ง ทำให้ตัวเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ถ้า ไม่อาบน้ำก็คงไม่สบายตัวเท่าไหร่นัก

เธอถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปในอ่างน้ำ ถึงเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเอง มาอาบน้ำที่ชั้นล่าง ซึ่งเธอไม่ได้เอาชุดนอนมาด้วย