บทที่ 56 หลินซีเฉินกับหลินลุย

หกปีต่อมา ณ ประเทศA

แสงสีนวลจากหลอดไฟส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง

ร่างที่บอบบางร่างหนึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเย็นให้ กับครอบครัวอยู่ในครัว

เหอยเจ๋อนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับมองหลินซิน เหยียนที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวหลินลุยปืนขึ้นมาบนตัวเขา คุณลุง คุณลุงชอบหม่ามีหนูหรอคะ?”

เหอยเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น เขาแทบคลั่งทุกครั้งเมื่อถูกเรียกแบบนี้ หลินซินเหยียนไม่ยอมรับความรู้สึกดีๆ ของเขาที่มีต่อเธอ เธอ เอาแต่พูดว่าเขาเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น

เด็กทั้งสองก็เลยเรียกเขาว่าคุณลุง

ทว่าเด็กสองคนนี้น่ารักมากจริงๆ

ผิวพรรณขาวนวล ดวงตากลมโตใสแป๋วราวกับแอ่งน้ำแร่ ส่วนขนตาก็งอนเด้งสวยงาม ตอนกระพริบตานี่เหมือนกับตุ๊กตา

เซรามิกเลย

เหอยเจ๋อยื่นมือออกไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องครัว

เขายืนอยู่หน้าประตูห้องครัว “เหยียนเหยียน
หลินซินเหยียนหันหลังไปมองพวกเขาพร้อมกับฉีกยิ้มร่า “หิว แล้วหรอคะ? เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ”

เหอยเจ๋อเอาแต่จ้องแผ่นหลังที่กำลังทำอุ่นทำนี่ของเธอโดย ไม่พูดอะไรออกมา

หกปีก่อน หลินซินเหยียนยืนกรานว่าจะไม่ฉีดยาชาเพื่อเก็บ

เด็กเอาไว้ เหอยเจ๋อจึงตอบตกลงออกไปอย่างจนปัญญา

แต่เขามีเงื่อนไขก็คือต้องออกไปจากประเทศ และกลับไปใช้ ชีวิตที่ประเทศA

หลินซินเหยียนตอบตกลง และภายใต้การช่วยเหลือของเหอ ยเจ๋อ จวงจื่อจีนจึงได้มาที่นี่ด้วย

นี่มันก็ผ่านมาหกปีแล้ว

“อีกสองวันที่จะกลับไปประเทศนะ”

หลินซินเหยียนที่กำลังใช้ช้อนคนซุปหยุดกึกลงครู่หนึ่ง ราวกับ ว่าความเจ็บปวดเมื่อหกปีที่แล้วมันยังคงหลอกหลอนอยู่ในใจ

เธอ

เธอแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน จากนั้นก็พูดขึ้นโดยไม่หันไป มอง “ไปทำธุระหรอคะ? ”

“อื้ม น้องสาวของพี่กำลังจะหมั้นน่ะ”เหอรุ่ยเจ๋อจ้องไปที่แผ่น หลังของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนหันกลับมา ตอนที่เธอคลอดหลินซีเฉินกับหลินลย เหอยเจ๋อบอกว่าเขาเจอตัวน้องสาวที่หายตัวไปแล้ว เธอดีใจกับเขามาโดยตลอด

“นี่เป็นงานมงคลนี่นา พี่กลับไปน่ะถูกแล้ว”หลินซินเหยียนพูด ออกมาจากใจจริง

เหอยเจ๋อมองเธอไม่ละสายตาคู่หมั้นก็คือจงจึงห้าว

เพลง!

ช้อนในมือร่วงลงบนพื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทันที เธอรีบก้มลงไปเก็บพลางหลบสายตา “ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กับเขาแล้ว”

เวลาหกปีมันนานมาก เธอจําไม่ได้แล้วว่าเคยมีผู้ชายอย่างเขา

เข้ามาในชีวิต

ตอนนี้เธออยากจะดูแลเด็กสองคนนี้ให้ดีเท่านั้น

แต่เธอก็ไม่เข้าใจ เขาควรจะแต่งงานกับไปจเวยตั้งแต่หกปีที่ แล้วไม่ใช่หรอ?

ทำไมถึงเป็นน้องสาวของเหอรุ่ยเจ๋อได้ล่ะ? เธอมองไปที่เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนกับจะถามอะไรบางอย่าง

เหอยเจ๋อหันมาสบตาพร้อมกับเม้มปากลง “พี่ขอโทษที่ปิดบัง เธอ”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น “พี่ปิดบังอะไรฉันหรอ? ”
ทันทีที่พูดออกไป เธอก็เหมือนจะคิดอะไรออก เธอเบิกตา โพลงและพูดสิ่งที่เอาไว้ออกมา “ไปจเลยคือน้องสาวของพี่ หรอ?

“อั้ม” ในปีนั้นตอนที่เขาไปสืบเรื่องคืนนั้นให้หลินซินเหยียน เขาได้ฟังเรื่องราวของคืนนั้นจากปากของพนักงานที่โรงแรม เขา จึงสืบลึกเข้าไปและขุดคุ้ยประวัติของผู้หญิงที่ชื่อไปจเวยออกมา ด้วย

หล่อนเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ แน่นอนว่าเขาเกลียดจนเข้า กระดูกด่าเลยเชียว แต่บังเอิญตอนนั้นไปจเวยอยู่ที่ประเทศA ทั้งสองจึงได้เจอกันพอดี

ความจริงก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอก แต่วันนั้นไปจวู่เวยสวมเด รสสายเดี่ยว รอยปานสีเขียวบนไหล่ของเธอดึงดูดสายตาเขาไว้

เนื่องจากที่ไหล่ของน้องสาวที่หายตัวก็มีรอยปานสีเขียวนี้

เหมือนกัน

ดังนั้นเพื่อให้ได้คำตอบที่แน่ชัด เขาจึงสืบเรื่องไปจเวยลึก เข้าไปอีก หล่อนโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ ตอน แรกเขาก็แค่สงสัยว่าทำไมไปจเวยผู้หญิงคนนี้ถึงมีรอยปาน เหมือนกับน้องสาวของเขา เขาเลยอยากจะรู้จักหล่อนมากขึ้น

แต่พอสืบเจอว่าหล่อนอยู่บ้านเด็กกำพร้า เหอรุ่ยเจ๋อก็ผุดคิด ขึ้นมาว่าหรือหล่อนจะเป็นน้องสาวที่หายตัวไปของเขา เพราะงั้น เขาก็เลยสะกดรอยตามไป๋จวู่เวย แล้วเก็บตัวอย่างผมและน้ำลาย ของหล่อนมาตรวจดีเอ็นเอ
สุดท้ายผลออกมา หล่อนเป็นน้องสาวของเขาจริงๆด้วย เขารู้ความลับของน้องสาว รู้ว่าหล่อนชอบจงจึงห้าว เพราะงั้นเขาก็เลยไม่เคยพูดเรื่องนี้กับหลินซินเหยียน เหอยเจอปล่อยหลินลุยลง แล้วให้เธอไปเล่นที่ห้องนั่งเล่น หลินลุยซีพยักหน้ารับพลางวิ่งต้วมเตี้ยมไปที่ห้องนั่งเล่น

“เดี๋ยวรอพี่ชายกลับมา หนูจะได้เล่นกับพี่ชาย “วิ่งช้าๆหน่อยระวังชนนั้นนั่นนี่นะ”เหอยเจอคว้าเธอไว้เดิน ช้าๆหน่อย”

หลินลุ่ย ทําปากจู๋แสดงสีหน้าท่าทางไม่พอใจ

เหอยเจ๋อวางเธอลงพลางบีบจมูกของเธอเบาๆ “เป็นเด็กดี นะ” พูดจบก็หันหลังเดินไปที่ห้องครัว จากนั้นก็นั่งยองๆลงข้างๆ หลินซินเหยียนแล้วยื่นมือไปจับมือเธอไว้ “ให้พี่ดูแลเธอดี ไหม?

“ฉันมีลูกทั้งสองคนแล้ว”

“ผมไม่แคร์……

“แต่ว่าฉันแคร์”หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา เธอไม่อยาก ให้ลูกไปอยู่กับคนอื่น

เธอรู้จักครอบครัวของเหอรุ่ยเจ๋อดี ครอบครัวแบบนี้รับผู้หญิง อย่างเธอไม่ได้หรอก

อีกอย่างเธอก็เคยรับปากกับคุณนายไว้แล้วว่าจะไม่อยู่กับเขาเด็ดขาด

เธอยิ้มตอบพลางดึงมือกลับ“พี่กลับไปที่ห้องนั่งเล่นเถอะ เดี๋ยว อาหารเย็นก็เสร็จแล้ว”

ในมือว่างเปล่า หัวใจของเหอยเจ๋อก็ว่างเปล่าเช่นกัน บางที เมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเขามองหาเงาของน้องสาวเขาในตัวของ เธอ แต่พอรู้จักกันมาหกปี เขาก็พบว่าตัวเองได้หลงรักผู้หญิงที่ กล้าหาญและหัวแข็งคนนี้ไปแล้ว

เหอยเจอไม่เข้าใจเธอจริงๆว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธเขา แถมยัง ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยด้วย

“เธอมีคนที่ชอบแล้วใช่ไหมถึงได้ปฏิเสธพี่? “เหอรุ่ยเจ๋อถาม สิ่งที่สงสัยอยู่ในใจ “แล้วคนคนนั้นก็คือจงจึงห้าว

ผู้ชายที่เคยปรากฏตัวอยู่ข้างกายเธอก็มีอยู่เพียงคนเดียว

เท่านั้น

“ไม่ใช่! “หลินซินเหยียนตอบอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการ แสดงออกว่าที่เธอพูดเป็นความจริง “ถ้าพี่ไม่พูดถึง ฉันก็คงไม่ นึกถึงเขาขึ้นมาอีกหรอก”

“ถ้างั้นเธอ……

“แม่คะ”หลินลุยซีวิ่งแจ้นเข้ามากอดคอหลินซินเหยียนไว้”หม่า มี เมื่อไหร่พี่ชายกับคุณยายจะกลับมา? ”

การเข้ามาของหลินลุยซีได้ขัดบทสนทนาของเหอยเจ๋อไป
ดีเลยหลินซินเหยียนก็ไม่อยากคุยเรื่องนี้อยู่พอดี

เธอเงยหน้ามองเวลาพลางอุ้มหลินลุยซีขึ้น”เลิกเรียนหกโมง

ครึ่ง ตอน หกโมงยี่สิบนาทีแล้ว อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ” หลินซินเหยียนวางเธอลงเป็นเด็กดีนะ ในห้องครัวมัน อันตราย เธอยื่นมือให้หลินลุยซีดู “ดูสมือแม่สกปรกไหม?

หลินลุยซีกระพริบตาปริบๆสกปรกค่ะ”

“หนูเชื่อฟังที่หม่ามีพูดไหม? ”

“เชื่อค่ะ”

เด็กน้อยทำหน้ารู้สึกผิด หลินซินเหยียนถอนหายใจออกพร้อม กับจูบลงเบาๆที่หน้าผากของเธอ

“เดี๋ยวคืนนี้หม่ามี้อาบน้ำให้ดีไหม?”

หลินลุยซีตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ดีค่ะ ”

เนื่องจากตอนกลางวันหลินซินเหยียนต้องทำงาน ตอนกลาง คืนก็ต้องเรียนอีก เธอเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กับพวกเขามากเท่า ไหร่

ฉะนั้นเรื่องอาบน้ำจวงจื่อจีนเลยเป็นคนดูแลพวกเขาซะ มากกว่า

อาการป่วยของจวงจื่อนอยู่ภายใต้การรักษาอย่างพิถีพิถัน ของเหอยเจ๋อ มันสามารถควบคุมได้แล้ว และถ้าไม่มีอะไรมาก ระตุ้นหล่อนก็จะดูเหมือนคนปกติทั่วไป
หล่อนช่วยหลินซินเหยียนดูแลลูกๆ แถมยังทำให้หลินซินเหยี ยนได้มีเวลาเรียนด้วย ซึ่งสาขาที่เธอเรียนก่อนหน้านี้ก็คือสาขา วิชาการออกแบบเสื้อผ้า เธอพากเพียรพยายามเรียนอยู่หลายปี จนสุดท้ายก็ได้รับใบประกาศนียบัตร และเข้าทำงานที่LEO

เธอมีพรสวรรค์ด้านนี้มาก ชุดที่เธอออกแบบได้รับรางวัล มากมาย นอกจากนี้เธอยังเคยออกแบบชุดแต่งงานให้กับ ลูกสาวของผู้นำประเทศด้วย ตอนนั้นคนประหลาดใจกันทั้ง เมือง และตอนนี้เธอก็ได้เป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบให้กับLEO แถมยังเป็นหุ้นส่วนอีกด้วย

เมื่อถึงเวลาทานอาหารค่ำ จวงจื่อจีนกับหลินซีเฉินถึงได้กลับ มา

หลินเฉินพึ่งจะห้าขวบกว่า แต่กลับความจำดีมาก แถมยัง สามารถคํานวณตัวเลขได้อย่างแม่นยำ เขามีความสนใจในด้าน ตัวเลขเป็นอย่างมาก เขามีพรสวรรค์ และแน่นอนว่าหลินซินเหยี ยนก็ให้การสนับสนุนเขาเป็นอย่างดี

แต่ตัวเขาเองก็มีความพยายามมาก เขาสอบ

มหาวิทยาลัยACผ่านแล้ว ACเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำระดับโลกที่มีชื่อเสียงด้านการ คํานวณและเครื่องคอมพิวเตอร์

ที่นี่มีการค้นคว้าและวิจัยชิปอิเล็กทรอนิกส์ รวมไปถึงระบบ ประมวลผลต่างๆที่ได้รับความนิยมไปทั่วโลก

เมื่อเปรียบเทียบกับหลินลุยซีดูแล้ว เธอไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย เธอเหมือนกับเด็กปกติทั่วไป ที่หน้าตาน่ารัก สดใสเป็นที่รัก ของทุกคน

เมื่อเห็นหลินซีเฉินกลับมา

หลินลุยซีก็วิ่งตรงไปหาเขาด้วยความดีใจ พี่ชาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ