บทที่ 148 แต่งงานกับใคร

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอเก็บ โทรศัพท์ และมองหลินเซียน เหยียนบนเวที เม้มริมฝีปากของเธอให้โค้งขึ้นอย่างเย็นชา

แสงไฟ เสียงเพลงดังขึ้น หลินเซียนเหยียนพูดจบ และก็มาถึง

รายการสุดท้ายของโมเดลที่พิเศษที่สุดของวันนี้

รายการสุดท้ายเป็นชุดแต่งงานที่ออกแบบโดยคุณนายเวล เลียน

คุณต้องรู้ว่าคุณนายเวลเลี่ยนไม่ได้ออกแบบเสื้อผ้าเองมาเป็น เวลานานแล้ว ครั้งนี้ ที่ออกแบบชุดแต่งงานนี้ สำหรับการเปิดตัว ร้าน LEO

สีขาว สีที่ขาวบริสุทธิ์ที่สุด ให้สีขาวเจิดจ้าดุจหิมะ ที่ทอเป็น ชั้นๆของผ้าบางๆ ปกคลุมไปด้วยดอกกุหลาบและอัญมณีที่ทอ จากผ้าซาติน ส่องประกายด้วยเสน่ห์ทั้งงดงามและสง่างาม ทำให้รู้สึกว่าสุดยอดที่สุด

หลินเซียนเหยียนยืนอยู่ด้านล่างเวทีจ้องมองด้วยความเหม่อ

ลอย

ชุดแต่งงาน เป็นสิ่งที่คาดหวังจากความรัก และความ ปรารถนาแห่งความสุข

และเธอแต่งงานแล้ว ไม่เคยสวมชุดแต่งงาน ไม่จัดงานแต่ง ไม่มีพิธีการ ไม่มีชุดแต่งงาน และแม้แต่ทะเบียนสมรสเธอและ“พี่หลินฉินมา ยื่น

เมื่อเธอขึ้นเวที ยาเธอเก็บโทรศัพท์ไว้

หลินเซียนเหยียนมา ฉินพูดกับเธอว่า เหมือนข้อความเข้ามา

หลินเซียนเหยียนเลื่อนหน้าจอ และคลิกเนื้อหาจากข้อความแล้ว หน้าของเธอเซียวทันที ได้ยิน ชัดแตกสลาย มันทำให้เธอสั่นไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้

“หลิน คุณเป็นอะไรฉินยาสังเกตบางอย่างผิดปกติกับ เธอ และ

หลินเซียนเหยียนส่ายหัว ฉันไม่เป็นไร

พูดเสร็จเธอจับโทรศัพท์ไว้และเดินออกจากฝูงชน

เมื่อเห็นเธอจากอย่างฝีปาก

มีภาพจากกล้องวงจรในโรงก็เลยภาพในนี้

เมื่อพูดถึงเรื่องต้องขอบคุณเธอ

ถ้าหลินเซียนเหยียนเพราะเธอ เขาตกใจหรือเปล่า
เหอรุ่ยหลินยิ้มเยาะเย้ย

หลินเซียนเหยียนขึ้นไปที่ชั้นสองเพียงลำพัง

ที่นี่ไม่มีเสียงรบกวนภายนอกเข้ามา เงียบสงบ

ดูเหมือนว่าพลังในร่างกายของเธอหายไป เธอทรุดตัวลงกับ

พื้น

ฉากในคืนนั้นผุดขึ้นมาในสมองเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งมีภาพ มีเสียงเหมือนภาพยนตร์ ปรากฏเป็นภาพขึ้นมาในสมองของเธอ เรื่อยๆ

เธอก้มศีรษะลง และคลิกที่ภาพอีกครั้ง ใบหน้าของเธอชัดเจน มาก เหมือนกับความโชคร้ายในคืนนั้น ในสมองของเธอจําได้ อย่างชัดเจน

เธอเคยวาดฝันไว้ โดยหวังว่าจะมอบคืนแรกให้กับผู้ชายที่เธอ

รัก แต่สุดท้าย…….

เพียะ!

น้ำตาไหลลงบนหน้าจอโทรศัทพ์

หัวใจของเธอก็ตกลงไปในห้วงเหวไม่มีที่สิ้นสุด

ในเวลานี้เธอลืมคิด ลืมทุกอย่าง และตกอยู่ในความตื่น ตระหนักและความหวาดกลัว

เธอไม่ต้องการนึกถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้มันอยู่ต่อหน้าเธอเพื่อ เตือนเธอ ย้ำเตือนเธอว่า นี่คือมลทินของเธอ เป็นฝันร้ายทั้งชีวิตของเธอ

เธอไม่ค่อยร้องไห้ หลังจากมีลูกสองคน เธอก็ยิ่งไม่ค่อยร้องไห้ เพราะเธอคือแม่ คือลูกสาว เธอต้องแบกภาระหน้าที่รับผิดชอบ เลี้ยงลูก และหน้าที่ดูแลแม่ เธอต้องไม่ร้องไห้ หรืออ่อนแอ

แต่ในตอนนี้เธอทนไม่ไหว เจ็บหัวใจ มันเจ็บมาก เจ็บจนเธอ

แทบหายใจไม่ออก

แสงแดดอ่อนๆ ค่อยๆปกคลุม และเธอก็จมอยู่ใต้เงาสีดำ

“คุณกำลังร้องไห้เหรอ?”

หลินเซียนเหยียนรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยความตื่น ตระหนก เอาโทรศัพท์วางลงกับพื้น “ไม่มี ฉัน ฉันไม่ได้ร้องไห้” จงจึงห้าวมองดูเธออย่างได้เปรียบ

ตั้งแต่วินาทีที่เธอถอยออกจากฝูงชน เขารู้สึกว่าเธอผิดปกติ รายการก็ดำเนินมาถึงสุดท้ายแล้ว ซูจ้านกับเสิ่นเผยชวนกลับไป แล้ว และเขาก็ขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นเธอร้องไห้ เห็นได้ชัดว่าน้ำตาเต็มหน้า ยังบอกว่า ตัวเองไม่ได้ร้องไห้ คิดว่าเขาตาบอดหรือไง?

เขานั่งยองๆ จับหน้าเธอไว้ ให้เธอมองมาที่เขา “คุณเป็นอะไร ไป”

หางตาเธอยังเปียก คราบน้ำตายังอยู่ และดูเหมือนยังอุ่น ตรงหน้าเธอมีชั้นผ้าบางๆปิดอยู่ ซึ่งทำให้เธอมองไม่ชัดเจนสีหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธออกสั่นขวัญหาย เลือดและผิวหนังของ เธอดูเหมือนจะถูกเข็มแทงดูดเลือดออกไป เหมือนโครงกระดูกที่ ไร้ชีวิตชีวา

จงจิ่งห้าวยื่นมืออบอุ่นของเขาเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเธอ และแตะแก้มของเธออย่างอ่อนโยนและถนุถนอม รูปลักษณ์ของ เธอ ทำให้คนเป็นห่วง “บอกฉันสิ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?

หลินเซียนเหยียนกอดเขาไว้ และซุกใบหน้าไว้ในอกเขา “วันนี้ ฉันเห็นหลินกั๋วอัน และคิดถึงเรื่องที่เขาทอดทิ้งฉันกับแม่……

เธอโกหก เพื่อซ่อนความสิ้นหวังของเธอ

จงจิ่งห้าวตบหลังเพื่อปลอบโยนเธอ “เด็กดี ไม่ต้องกลัว ต่อไป นี้มีฉันอยู่”

เดิมทีหลินเซียนเหยียนที่ตั้งสติได้แล้วแต่เมื่อได้ฟังคำพูดของ

เขา ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง

เมื่อก่อนเธอคอยดูแลน้องชาย และดูแลแม่ ต่อมาเธอก็มีลูก และดูแลลูก ไม่เคยมีใครเคยพูดว่า ไม่ต้องกลัว ต่อไปนี้มีฉันอยู่

นี่ไม่ใช่คำพูดเรื่องความรัก ไม่หรูหรา ไม่ฝังใจ มันบริสุทธิ์ และซาบซึ้งถึงหัวใจที่อ่อนโยนของเธอ

“พี่หลิน” เสียงของฉินยาดังมาจากบันได คาดว่าอาจเป็น เพราะเธอขึ้นมานานเกินไป ดังนั้นฉินยาจึงขึ้นมาเพื่อตามหาเธอ

เขาเช็ดน้ำตาให้หลินเซียนเหยียน และจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิง ของเธอ “อย่าร้องไห้ ถ้าคนอื่นเห็นมันจะไม่ดี
“ค่ะ” เธอออกจากอ้อมกอดของจงจิ่งห้าว สะอื้นเล็กน้อย และ มองดูเวลา “ตอนนี้งานคงจะจบลงแล้ว คุณกลับไปก่อน วันนี้ฉัน อาจจะยุ่งมาก”

“ตอนกลางคืน ฉันจะมารับคุณ”

“ค่ะ”

“พี่หลิน” ฉินยาเดินขึ้นมา หลินเซียนเหยียนแต่งตัวเรียบร้อย แล้ว เธอเห็นชั้นบนนี้มีเพียงหลินเซียนเหยียนและจงจึงห้าว เลย คิดในใจ ตัวเองขึ้นมาไม่ถูกเวลาหรือเปล่า รบกวนพวกเขาแล้ว มั้ง?

“คือ คือว่าคุณนายเวลเลี่ยนกำลังจะไปแล้ว” ฉินยา พูด ตะกุกตะกัก

“เร็วจัง? แขกข้างล่างไปหมดแล้วเหรอ?” หลินเซียนเหยียน

เดินมา “พวกเราลงไปดูกัน

เธอหันกลับมามองจงจึงห้าว แต่เขากำลังรับโทรศัพท์ และ ใบหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” หลินเซียนเหยียนถาม

หลังจากที่บอกว่าฉันรู้แล้ว จงจึงห้าวก็วางสายไป เขามองไปที่ หลินเซียนเหยียนด้วยสายตาลึกซึ้ง…….

เมื่อกี้เสิ่นเผยชวนโทรมา บอกว่าเงินซิ่วฉิงเสียชีวิตแล้ว บอก ว่าเป็นการฆ่าตัวตาย เสิ่นเผยชวนกำลังสืบสวน
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา และยังพุ่งเป้าไปที่หลินเซียนเห ยียน

เขาไม่ต้องการให้หลินเซียนเหยียนเป็นกังวล เขาจะตรวจสอบ ให้ชัดเจน และแก้ไข

“เรื่องที่บริษัท ฉันไปก่อน

“ค่ะ” หลินเซียนเหยียนไม่ได้คิดมาก

ฉินยาไม่ค่อยถามถึงเรื่องส่วนตัวของหลินเซียนเหยียน แต่การ ปรากฏตัวของจงจิ่งห้าว ทำให้เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่าง ชายคนนี้กับหลินเซียนเหยียนไม่ธรรมดา

เมื่อมองรูปร่างที่สูงโปร่งของจงจิ่งห้าว แผ่นหลังตรง เลยพูด ว่า “พี่หลิน เขาเป็นพ่อของเกี่ยวกับเสี่ยวลุ่ยเหรอ? ดูดีๆ พวก เขาคล้ายกันมาก โดยเฉพาะดวงตาและหน้าผาก ไม่น่าแปลกใจ เลยที่พวกเขาดูดีขนาดนี้ ที่แท้ก็มีพันธุกรรมดี”

ใบหน้าของหลินเซียนเหยียนเปลี่ยนไปทันที

เธอไม่อยากพูดถึงหัวข้อนี้ เพราะเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุ่ยและจงจึง ห้าวไม่มีความสัมพันธ์อะไร

“ข้างล่างยังมีคนอยู่ไหม” เธอจงใจเปลี่ยนเรื่อง

“คุณนายเวลเลี่ยนได้ส่งแขกไปบางส่วนแล้ว แขกที่เหลือฉันก็ ส่งออกไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว คนด้านล่างกำลังทำความ สะอาด คุณนายเวลเลี่ยนกำลังรอคุณอยู่
ฉินยาสังเกตว่าหลินเซียนเหยียนปฏิเสธที่จะพูดถึงเรื่องนั้น และปฏิบัติตามคำพูดของเธอ โดยไม่เอ่ยถึงเรื่องการสนทนาเมื่อ

“อืม” หลินเซียนเหยียนตอบอย่างแผ่วเบา

เมื่อเดินลงไปชั้นล่าง คนไปหมดแล้วเหลือแต่ความว่างเปล่า มีเพียงความยุ่งเหยิงในห้องโถง อาหารว่างที่เหลือ เครื่องดื่มที่ เหลือ วางเต็มโต๊ะไปหมด

“วันนี้เหนื่อยจริงๆ แต่ผลกำไรก็ไม่น้อย เสื้อผ้าที่พวกเราจัด แสดงโชว์ขายหมดเกลี้ยง และชุดแต่งงานของคุณนายเวลเลี่ยน ก็ขายแล้ว คุณเดาสิว่าขายได้เท่าไหร่?”

“เท่าไหร?” หลินเซียนเหยียนไม่อยากรู้ แต่เมื่อฉินยาถาม เธอ

ไม่ตอบก็ไม่ดี

ฉินยาชูสามนิ้ว “สามล้าน

หลินเซียนเหยียนไม่แปลกใจเลย การออกแบบของคุณนาย เวลเลี่ยน มีราคาสูงกว่านี้อีก ชุดแต่งงานราคาไม่สูง

แค่เธอสงสัย ใครเป็นคนซื้อไป “ใครซื้อ?”

“เหอรุ่ยหลิน คุณเหอจากตระกูลเหอ บอกว่าเธอซื้อไว้เพื่อสวม ใส่ในตอนแต่งงาน

หลินเซียนเหยียนหันไปมองฉินยา “เหอรุ่ยหลิน?”

“ใช่” ฉินยาถามอย่างไม่เข้าใจ “มีอะไรเหรอ?”
“ไม่มี” เธอเพียงแต่รู้สึกแปลกใจ เพราะเหอรุ่ยหลินและจงจิง ห่าวเพิ่งถอนหมั้นกันไม่นาน และไม่เคยได้ยินว่าเธอจะแต่งงาน หรือมีแฟนใหม่

สวมใส่ในงานแต่งงาน?

แต่งงานกับใคร?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ