บทที่ 345 รำลึกอดีต

“ฉันไม่พาคนไป” ซูจ้านไม่กล้าที่จะเอาชีวิตของพวกเธอมาล้อ

เล่น

หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะอย่างพอใจ จากนั้นก็ได้บอกที่อยู่กับ เขา แล้วก็ได้ย้ำอีกครั้ง ไม่ต้องพาคนมา ฉันไม่ได้ล้อเล่น ขอแค่ นายกล้าพาคนมา ฉันจะโยนพวกเธอลงไปให้อาหารปลาที่ทะเล

เส้นประสาทของซูจ้านได้ถึง แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อ “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่พาคนไป แต่ถ้าเธอนั้นกล้าที่จะทำอะไรพวกเธอแม้แต่ ปลายผม เธอก็อย่าอยู่ดีเลย!”

พูดจบก็ได้วางสายไป ก็ได้ก้าวออกจากโรงพยาบาลก้าวใหญ่ ขึ้นรถ ก็ได้ขับตรงไปตามที่อยู่ที่เธอได้บอกมา

เขาได้ขับรถเร็วมากๆ ผ่านไปไม่นาน ก็ได้มาถึงชายหาด เขา ก็ได้จอดรถเดินลงมา โทรศัพท์ก็ได้มีข้อความเข้า หลิวเฟยเฟย เป็นคนส่งมา “นั่งเรือ ตรงมาทางตะวันออกเฉียงเหนือ”

ซูจ้านก็ได้กดโทรศัพท์ไปหาเรือ ชายหาดก็ได้มีชาวประมงที่ ได้กลับมาจากการตกปลา ซูจ้านเดินไป “พาผมออกทะเลได้ไหม ครับ?”

พูดจบเขาก็ได้เอากระเป๋าหนังออกมา แล้วเอาเงินสดในนั้น ทั้งหมดให้กับชาวประมงที่กำลังมัดเชือก “ผมไม่ให้คุณไปส่งฟรี

ชาวประมงเป็นชายร่างผอม มองแล้วอายุประมาณเกือบห้าสิบได้ ผิวดำคล้ำ มองเงินที่ซูจ้านส่งมา ในใจก็ได้คำนวณ หนา ขนาดนี้ มีเงินเท่าไหร่ เงินสดที่ติดตัวซูจ้านมามีไม่มาก น่าจะ ประมาณสองพัน

“คุณจะไปที่ไหน?” ชาวประมงถาม ถ้าจะไปตรงที่ทะเลลึกนั้น เขาไม่ไป

“ทางตะวันออกเฉียงเหนือครับ” ซูจ้านพูด

ชาวประมงคิดไปคิดมา แถวนั้นติดเนินเขา เพราะงั้นพวกเขา ไม่ค่อยที่จะไปทางนั้น มันห่างไกลเล็กน้อย “คุณไปที่นั่นทำไม? ที่นั่นไม่มีบ้าน ไม่มีแม้กระทั่งฝั่งที่ต้องขึ้นเลย

ซูจ้านรู้ว่าชาวประมงได้ลังเล เขาก็อธิบายไม่ได้ ก็ทำได้แค่ เพียงพูดเหตุผลมากล่อมเขา “ผมไปหาคนครับ เพื่อนของผมได้ ขับเรือไปทางนั้นแล้ว ไม่กลับมาสักที ผมอยากจะไปดูหน่อย

ชาวประมงคิดไปสักพัก ก็ได้รับเอาเงินมา พูดว่า “ก็ได้ คุณขึ้น

เรือเถอะ”

สองพันก็ไม่น้อย

เขาออกทะเลไปครั้งหนึ่ง ก็หารายได้ได้ไม่เท่าไหร่ ซูจ้านก็ได้เดินเข้าไปแผ่นกระดานที่เปียก พูดออกไปว่า ขอบคุณ

ชาวประมงยิ้ม ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เงินก็ได้รับมาแล้ว ถือว่า เป็นการค้าขายแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องขอบคุณไม่ขอบคุณหรอก
ซูจ้านก็ได้ยืนอยู่ตรงแผ่นกระดานที่ได้เต็มไปด้วยกลิ่นคาว มองไปยังคลื่นบนผิวทะเล ในใจ ขึ้นๆลงๆ ใจก็ได้ล่องลอย ราวกับอยู่บนคอบทะเล ก็เหมือนกับเรือเล็กๆ ในทะเล

ชาวประมงคุ้นเคยกับที่แห่งนี้มาก ไม่นานก็ได้กลับลำเรือเสร็จ

ขับไปก็ถือว่าเร็ว

ผ่านไปแค่สิบยี่สิบนาที ซูจ้านก็ได้เห็นเรือที่อยู่ข้างหน้า เขาได้ ให้ชาวประมงเข้าใกล้

หลิวเฟยเฟยยืนอยู่บนเรือเห็นเขา ในใจก็ได้สับสนไปเลยทันที ไม่นานก็ได้หายไป เรื่องได้มาถึงตรงนี้แล้ว เธอไม่มีทางที่จะถอย แล้ว

เธอรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ชาตินี้ ก็จะจบแบบนี้ มองซูร้านไป แต่งงานมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น และเธอทำได้แค่อยู่อย่างเดียวดาย คนเดียว

ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้

ไม่สามารถที่จะได้สิ่งที่ตนอยากได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการตาย แต่ว่า ก่อนหน้านั้น เธอก็ไม่มีทางให้คนที่ทำให้เธออยู่อย่าง ลำบากกินอยู่อย่างสบายสักคนเดียว!

ไม่นาน ซูจ้านก็เห็นแล้ว ชาวประมงถาม “เรือล่านั้นหรือ เปล่า?”

ซูจ้านพยักหน้า

ชาวประมงก็ได้เอาเรือเข้าใกล้ แล้วก็เอาไม้กระดานอันหนึ่งบอกว่า “คุณระวังด้วย

ซูจ้านก็ได้ตอบลืมออกไป เหมือนว่าไม่ได้ลังเลอะไร แล้วก็ได้ ก้าวไป

ระหว่างเรือทั้งสอง ก็ได้มีไม้กระดานที่ไม่กว้างมากแผ่นหนึ่ง เชื่อมอยู่ ตอนที่ซูจ้านก้าวไป ก็ได้โยกเล็กน้อย ชาวประมงก็ได้ ประคองอยู่ตรงทางนี้ไว้

หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะ “นายได้รีบร้อนขนาดนี้ เป็นเพราะ เป็นห่วงคุณย่าของนาย หรือว่าเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้?”

ซูจ้านก็ได้เดินลงมาจากไม้กระดาน สายตาก็ได้มองเธอด้วย

ความตึงเครียด “คนล่ะ?”

หลิวเฟยเฟยเดินมา ยืนมือไปจับคอเสื้อของเขา “ทำไมรีบ ขนาดนี้?” การกระทำของเธอก็ได้อ่อนกว่าเดิม “ฉันให้นายมา แน่นอนว่าจะให้นายเจอกับคนแน่”

ซูจ้านก็ได้ยืนตรง ก้มลง มองมือของเธอไปสักพัก “เธออยาก จะทำอะไรก็มาลงที่ฉัน

หลิวเฟยเฟยยิ้ม “ฉันต้องมาลงที่นายอยู่แล้ว ถ้าพวกเธอไม่

เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันก็ไม่มีทางจับพวกเธอ นายว่าจริงไหม?

ซูจ้านก็ได้พูดอย่างเย็นชา “พูดมาเถอะ เธออยากจะทำอะไร? ตอนนี้ฉันมาแล้ว ควรปล่อยพวกเธอไปได้แล้วจริงไหม?”

“ปล่อยพวกเธอ นายยังจะมาคุยกับฉันดีๆ เหรอ?” หลิวเฟยเฟ ยก็ได้เอานิ้วไปที่อกของเขา “นายคิดว่าฉันโง่เหรอ?”
“ว่ามา เธออยากจะทําอะไร?”

หลิวเฟยเฟยก็ได้เอานิ้วเกี่ยวเข็มขัดของเขา เดินเข้าไปข้างใน เรื่อง ซูจ้านไม่ขยับ หลิวเฟยเฟยหันหน้ากลับไปมองเขา “ไม่ อยากที่จะดูคุณย่าของนายและผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ?”

สองมือของซูจ้านก็ได้กำหมัด

หลิวเฟยเฟยรู้ว่าเขาโมโหมากๆ แต่ว่าก็รู้ เขาเพื่อที่จะไม่ ทำร้ายผู้หญิงสองคนนั้น เขาไม่มีทางที่จะลงมือกับตนง่ายๆ

เดินเข้าไปในห้องโดยสาร ที่ที่แคบไม่ได้กว้างมาก อีกอย่าง ได้สกปรกและรกมากๆ ฉินยากับคุณท่านหญิงถูกมัดอยู่บนแผ่น กระดาน สภาพของฉินยาดูแล้วไม่ดีมากๆ เขาก็ได้ก้าวเข้าไป อยากจะดูเธอ แต่ก็ได้ถูกมือของหลิวเฟยเฟยนไว้ “อย่ารีบ ร้อน…..”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ซูจ้านก็ได้สะบัดเธอออก

“อื้อๆ …… คุณท่านหญิงอยากจะบอกซูจํานว่า ฉินยาอาจจะ ” ท้องแล้ว ต้องช่วยเธอ ให้เธอปลอดภัย

แต่ว่าก็ได้พูดอะไรไม่ออก ก็มีแค่เสียงฮือๆ

ซูจ้านคิดว่าเธอกลัว ก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าเธอเป็นแบบนี้เพราะ เป็นห่วงฉินยา พูดปลอบว่า “ผมต้องไม่ให้ท่านเป็นอะไรแน่

ตาของฉินยาก็ได้เบลอ ท้องน้อยก็ได้มีความเจ็บ อีกอย่าง ยัง เจ็บมากๆ เธอก็ได้พยายามขยับปากที่ได้แห้ง พูดคำสองคำออก มาเบาๆ “ช่วยฉัน…..”
ซูจ้านได้ยินไม่ชัด ตอนที่กำลังเข้าใกล้นั้น ก็ได้ยินเสียงของ หลิวเฟยเฟยที่ส่งมาจากข้างหลัง “นายกล้าที่จะเข้าใกล้อีกล่ะก็ ฉันก็จะระเบิดพวกเธอ ให้ตาย

ขาของซูจ้านก็ได้นิ่ง หันกลับไป ก็เห็นในมือของหลิวเฟยเฟย ได้มีรีโมตระเบิดอยู่ เขาก็ได้มองไปรอบๆ เป็นไปอย่างที่คิด ในมุมนั้นก็ได้มีระเบิด

“หลิวเฟยเฟย!” ตาของซูจ้านได้แดง

หลิวเฟยเฟยไม่กลัวสายตาที่จะกินคนของเขา ก็ได้ยิ้มอย่าง สวยแล้วสดใส “ไม่ต้องดุขนาดนั้น ฉันกลัว”

ซูจ้านก็ได้กดความโมโหไว้ “บอกเงื่อนไขของเธอมา

หลิวเฟยเฟยก็ได้มองไปตรงหน้าของเขา นิ้วก็ได้ลูบไปที่อก ของเขาราวกับ เดินไป สุดท้ายก็ได้หยุดที่คอเสื้อของเขา ปลด กระดุมคอเสื้อของเขาเม็ดหนึ่ง สายตาของเธอก็ได้ล่องลอยเล็ก น้อย “ยังจําครั้งแรกที่นายกับฉันอยู่ด้วยกันได้ไหม?”

มุมปากของซูจ้านเม้มแน่น ไม่ได้ตอบ

หลิวเฟยเฟยมองไปที่ฉินยาสักพัก แล้วก็ได้ลูบหน้าอกของซู จ้านแล้วพูดต่อว่า “นายกลัวว่าฉันจะเจ็บ ทำเบามาก นายก็ได้ พูดอยู่ข้างหูฉันว่า นายรักฉันมาก จะดีกับฉันตลอดชีวิต นายยัง จําได้ไหม?”

ซูจ้านก็ได้จับมือที่อยู่ไม่นิ่งของเธอ “ว่ามา เธออยากจะเอา อะไร?”
ส่วนเรื่องที่เกิดในอดีตเขาไม่อยากให้มันเคยเกิดขึ้นมากก่อน เพราะงั้น ความรู้สึกดีในครั้งแรกทั้งหมด ตอนนี้ก็ได้ถูกผู้หญิงคน นี้ทำลายไปหมดแล้ว ไม่มีความงดงามเลยสักนิด ตอนนี้เขารู้สึก ว่าขยะแขยงมากๆ ทำไมถึงได้ไปชอบผู้หญิงที่ได้มีจิตใจที่ อำมหิตแล้วดื้อรั้นได้?

เขารู้สึกว่าตัวเองต้องตาบอดแล้วแน่ๆ ถึงได้มองเธอ

“ฉันอยากจะได้อะไร?” หลิวเฟยเฟยก็ได้แกล้งทำเป็นอายออก มา “เอางี้? ฉันกับนายมาทำกันอีกครั้ง? รำลึกอดีต ฉันคิดว่า ความทรงจำนี้นายก็คงจำได้ขึ้นใจใช่ไหม ยังไงซะครั้งแรกที่นาย เป็นผู้ชาย ได้อยู่บนตัวฉัน