บทที่423 หัวใจฉันมีเจ้าของแล้ว

“น้ากะทันหันเกินไปเอง” หลังจากคุณนายเฉินได้ถามออกมาก็ รู้สึกว่าตัวเองตรงไปตรงมาเกิน “ทนายตกใจแล้วใช่มั้ย?”

หลี่จ้านส่ายหัว แต่ได้มองคุณนายเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง “ผม

แสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอครับ?”

คุณนายเฉินไหวตัวไม่ทันชั่วขณะกับความหมายของคำพูดเขา ได้ฟื้นฟูอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นาย นายชอบซื้อหานลูกสาวน้า จริงเหรอ?”

หลี่บ้านเกาศีรษะ ทำหน้าค่อนข้างเขินอาย “ผมทําเรื่องน่าอาบ อายมากเลยใช่มั้ยครับ?”

คุณนายเฉินรีบผายมือและพูดว่า “เปล่าๆ น้าก็ไม่ใช่คนหัว

โบราณ อายุของนายกับซื้อหานควรจะมีแฟนตั้งนานแล้ว”

ที่ผ่านมาหลีจ้านไม่ได้มีแฟน เฉินซื้อหานก็เพราะสายตาสูงเลย ไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน

จู่ๆวันนี้หลี่บ้านแสดงเจตจำนง คุณนายเฉินไม่ได้รู้สึกว่า กะทันหัน กลับรู้สึกว่านี่เป็นพรหมลิขิตของหลี่บ้านกับเฉินซือหาน

หจ้านคิดไม่ถึงว่าคุณนายเฉินจะเห็นด้วยกับเขาและเฉินชื่อหาน

หรือเธอไม่รู้ว่าเฉินชิงอยากให้เงินซื้อหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าว?

คุณนายเฉินยิ้มแย้ม “ซื้อหานอยู่ชั้นบน นายขึ้นไปเถอะ นาย รู้อยู่แล้วหนิว่าห้องของเธออยู่ไหน เฉินซึ่งไม่ได้บอกกับภรรยาตัวเอง เพราะเรื่องแบบนี้ เขาไม่รู้

สึกว่าจําเป็นต้องให้ภรรยารู้ แต่คุณนายเฉินกลับรู้อยู่

แน่นอนว่าไม่ใช่เฉินซึ่งเป็นคนบอกเธออยู่แล้ว และไม่ใช่ เงินซื้อหานเป็นคนบอกเธอด้วย เธอได้ยินตอนที่เฉินซื้อทานกับ เฉินชิงพูดคุยกัน

แต่เธอไม่อยากให้ลูกสาวแต่งงานกับจงจึงห้าว

เฉินซิงปากบอกว่าอยากให้เงินซื้อหานแต่งงานกับจงจึงห้าว เพื่อตระกูลเฉิน แต่เธอว่าเขายังมีความคิดอย่างอื่นอีก

นี่เป็นความลับที่ซ่อนอยู่ในใจลึกๆของเฉินชิง

เป็นสามีภรรยากันมานานหลายปี เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่ สังเกตเห็นความในใจของสามี

หจ้านอึ้งไปครู่นึง คาดไม่ถึงเลยว่าคุณนายเฉินจะเปิดเผย ขนาดนี้ ถึงกับเป็นฝ่ายให้เขาไปหาเงินซื้อหานที่ห้องนอนของ เธอเองเลย

หลี่บ้านก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าที่คุณนายเฉินพูดแบบนี้ คือ กำลังลองใจเขาหรือว่าจริงใจกันแน่
“ดูนายเข้า น้าเห็นนายมาแต่อ้อนแต่ออก มีหรือที่จะไม่เชื่อ ใจนาย?” คุณนายเฉินยิ้มแย้ม

หลี่จานพยักหน้า “งั้นผมขึ้นไปหาซื้อหานแล้วนะครับ

คุณนายเฉิน โบกมือ เธอใช้สายตาส่งหลีจ้านขึ้นชั้นบน แววตา ของเธอระยิบระยับเล็กน้อย เธอไม่มีทางให้เฉินชิงเห็นลูกสาว เป็นตัวฝากฝังไปแต่งงานกับจงจึงห้าวหรอก

เธอกำลังกลุ้มใจอยู่พอดีเลยว่าจะขัดขวางเฉินซึ่งยังไง ตอนนี้ ดีแล้ว หลี่จ้าน โผล่มาได้เวลาพอดีเลย

หลี่จ้านเดินมาถึงชั้นสอง สายตาเหลือบมองผ่านใบหน้าของ คุณนายเฉิน โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะความสัมพันธ์ของทั้งสอง ครอบครัวดี ไปมาหาสู่กันบ่อย ในความทรงจําคุณนายเฉินเป็น ศรีภรรยาที่ดี แต่ความรักของท่านดูแล้วไม่ได้เร่าร้อนเลย นับได้ แค่ว่าเคารพเทิดทูนสามีเฉยๆ

คุณนายเฉินไม่เคยพูดคำว่าไม่กับเฉินชิงเลย ท่านเป็นฝ่ายให้ ตัวเองใกล้ชิดกับเฉินซื้อหานขนาดนี้ ท่านไม่รู้แน่นอนว่าเฉินชิง อยากให้เฉินซื้อหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าว

เพราะยังไงซะตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่ได้ตกลง เฉินชิงกับเหวินชิง ต่างก็ไม่ป่าวประกาศให้คนรู้ไปทั่วหรอก

เฉินชิงคงจะรอให้เรื่องตกลงแล้วค่อยบอกท่านตั้ง

แต่ก็ดีเหมือนกันที่คุณนายเฉินไม่รู้ ไม่งั้นเขาไม่อาจจะสามารถ ใกล้ชิดเงินซือหานขนาดนี้หรอก
เดินมาถึงหน้าห้องของเฉินซื้อหาน หลานยกมือเคาะประตู บนตัวเงินซือทานยังใส่ชุดนอนอยู่ เพราะเงินซึ่งไม่ให้เธอออกไป เธอก็เลยไม่ได้ลุกจากเตียง เวลานี้ปกติล้วนเป็นคุณนายเฉินที่เอา ผลไม้ขึ้นมาให้เธอ เธอจึงอยู่ไม่ขยับ ขาเรียวยาวไขว้เอาไว้ กระโปรงชุดนอนปริ้นขึ้นมาถึงขาอ่อน ได้บดบังจุดสำคัญไว้พอดี ขาของเธอแกว่งอยู่กลางอากาศ หัวพิงอยู่ที่ขอบเตียง ผมยาวทิ้ง ตัวลงมา ในบ้านไม่มีคนนอกเธอเลยค่อนข้างทำตัวตามสบาย สายตาเธอจดจ่ออยู่ที่มือถือ แค่พูดคำเดียวว่า “เข้ามาเลยค่ะ”

เอี๊ยด—

ประตูห้องนอนถูกผลักออกเบาๆ เฉินซื้อหานยังคงไม่ดูว่าคน ที่มาคือใครอีกเช่นเคย สายตายังคงต้องอยู่ที่หน้าจอมือถือ “แม่ คะ ที่บ้านยังมีสับปะรดอยู่มั้ย?”

จู่ๆเธอเกิดอยากกินของที่มันเปรี้ยวๆหวานๆ อากาศยิ่งอยู่ยิ่ง

ร้อน ถ้าได้กินอะไรที่ชุ่มฉ่ำหน่อยก็ดีแล้ว

หจ้านยืนอยู่หน้าห้อง สายตาจ้องขาที่แกว่งไปมาของเธอ เขาไม่ได้ส่งเสียง แค่พิงอยู่ที่ขอบประตู และมองดูเธออย่าง เงียบๆ

เพราะทั้งสองโตมาด้วยกัน ต่างก็สนิทกันมาก พอโตขึ้นเขาก็ เลยไม่เคยมองดูเธออย่างละเอียดเลย

ถึงแม้เห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่หลี่ร้านนี้ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เมื่อ ก่อนคอยเดินตามหลังเขาแล้ว

ผ่านไปตั้งนานเป็นชื่อทานก็ไม่ได้ยินเสียงของคุณนายเฉินเลยจึงขมวดคิ้ว “แม่คะ?”

เธอพูดพร้อมตามด้วยเงยหน้ามองไปที่หน้าห้อง

เธอจึงอยู่ที่ขอบเตียงเงยหน้ามองประตู คนที่ปรากฏอยู่ตรง หน้าเธอกลับไม่ใช่แม่ของเธอ ถึงแม้หลานอยู่ในสายตาเธอคือ กลับหัวกลับหาง ไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมา และหันมาอย่างรีบ ร้อน ใช้ชายกระโปรงของชุดนอนบ่งขาอ่อนไว้ และพูดอย่าง ตะลีตะลาน “นาย นายขึ้นมาได้ยังไง?”

หลี่บ้านพิงอยู่ที่ประตูไม่ขยับ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอเพิ่ง มาบังตอนนี้ ไม่รู้สึกว่ามันสายเกินไปเหรอ? พี่มองดูมาครึ่งค่อน วันแล้ว……

เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินซื้อหานก็ได้โยนหมอนมาใบนึงแล้ว “ไสหัวไป!”

หจ้านไม่ได้หลบ แต่รับหมอนไว้และมองเธอต่อ “เมื่อก่อนไม่

สังเกตเลยว่าที่จริงเธอสวยดีนะ”

ถูกชมว่าสวย เฉินซือหานย่อมดีใจอยู่แล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหน ไม่ชอบผู้ชายชมว่าตัวเองสวยหรอก

เธอแหงานหน้าขึ้น “นายเพิ่งสังเกตเห็นเหรอ?”

หลี่จ้านกอดหมอนไว้ มองดูใบหน้าเธออย่างละเอียด ทำท่า เหมือนครุ่นคิด และได้ตอบอมเบาๆคำนึง

เฉินซือหานจัดผมให้เรียบร้อย จัดชุดนอนบนตัว เธอใส่ชุด นอนผ้าไหมสีชมพูอ่อน ด้านในเป็นสายเดี่ยว ด้านนอกคือชุดคลุมแขนยาว เนื้อผ้าเดียวกัน เพราะไม่ได้ผูกสายผูกเอวไว้ นาที นี้ได้พาดอยู่บนตัวเธออย่างหละหลวม คอกับไหปลาร้าล้วนเผยอ อกมา

สายตาของหลี่บ้านจ้องมา หล่นอยู่ที่บนคอเธอ เฉินซื้อหานถึง เสื้อคลุมชุดนอนให้มิดชิด และผูกสาวผูกเอวไว้ “มองฉันแบบนี้ นี่ คือคิดอะไรล่วงเกินกับฉันเหรอ?”

เธอลงมาจากเตียง และเดินมาที่ตรงหน้าของหลาน เหมือน อารมณ์จะดีมาก ได้พูดด้วยรอยยิ้ม “นายไม่มีโอกาสแล้ว หัวใจ ฉันมีเจ้าของแล้ว