บทที่ 377 กลุ้มใจไปเสียเปล่าๆ

ลูกสาวตัวน้อยฉีกยิ้มกว้าง จนเห็นฟันขาวสะอาดน้อยๆ นั้น เรียงรายออกมา มันกำลังอิ่มอกอิ่มใจกับการที่จงจึงห้าวเช็ด น้ำลายให้เธอ

หลินซินเหยียนที่ใส่ชุดนรเสร็จสรรพแล้วก็ออกมา เตียงที่ดู กว้างขวาง จงจึงห้าวที่นอนอยู่คนเดียวก็กินพื้นที่ไปเกือบครึ่ง หนึ่ง ตอนนี้หลินซีเงินราวกับกลายร่างเป็นหนอนตัวน้อยที่น่า สงสาร ที่หมกตัวอยู่ตรงหัวเตียงเฝ้ามองดูจงจึงห้าวกับหลินลุย เล่นกันอย่างสนุกสนาน

เธอเดินเข้าไปแล้วอุ้มลูกชายขึ้นมา จากนั้นก็เอาแท็บเล็ตใน มือของลูกชายไปวางไว้บนโต๊ะ ” ควรจะนอนได้แล้วนะลูก

หลินซีเฉินถอนหายใจออกมาเนือยๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะได้ นอนกับแม่สองคนทั้งคืน แต่กลายเป็นว่าหลินลุยซีก็อยากตาม มาด้วย แถมตอนนี้จงจิ่งห้าวก็ยังมาสมทบอีก เตียงใหญ่แค่นี้ จะ นอนยังไง

” ผมกับน้องสาวก็นอนตรงกลาง ” หลินซีเฉินแสดงเจตจำนง ออกมา

เด็กน้อยมีความคิดในหัวไว้แล้ว เขาและน้องสาวจะนอนตรง กลาง แค่นี้จงจึงห้าวก็จะไม่ได้อยู่กับหลินซินเหยียนแล้ว

หลินลุยซีไม่ได้มีความคิดแบบเดียวกับหลินซีเฉินเลย แค่ได้นอนเตียงเดียวกับพ่อแม่จะนอนยังไงพอใจแล้ว ไม่มีความเห็น อะไรนอกจากนี้

จงจิ่งห้าวเหลือบตามองลูกชาย ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านใจดวง น้อยๆ ของเขา ตัวเองก็อุ้มลูกสาวนอนลงไป

เด็กทั้งสองคนนอนตรงกลาง แน่นอนว่าจงจึงห้าวกับหลินซิน เหยียนต้องนอนขนาบลูกๆ คนละข้าง

หลินลุยซีนอนไม่หลับ มือน้อยๆ นั้นยังคงลูบไล้อยู่บนร่างกาย ของจงจิ้งห้าวไปมา เมื่อก่อนที่เด็กน้อยนอนหลับก็มักจะจับ หน้าอกของหลินซินเหยียนเป็นความคุ้นชินไปเสียแล้ว ต่อมาก็ นอนกับเฉิงซิ่วก็ควรจะทิ้งนิสัยไม่ดีนี้ไป

เด็กน้อยไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ในตอนที่หลับ แต่มือเจ้ากรรม ก็ดันอยู่ไม่สุข

มือน้อยของเธอ มีเนื้อที่นุ่มนิ่ม เมื่อจับปูนนิดหน่อยบนตัวของ จงจิ่งห้าวก็ทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนภายในใจ เขาจับมือลูกสาวไว้ ” อยู่นิ่งๆ สิลูก ”

ลูกสาวกะพริบตาปริบๆ ” เนื้อพ่อแข็งจัง ”

ไม่ว่าเด็กน้อยจะจับของหลินซินเหยียนหรือเฉิงซิ่วตอนนี้นิ่ม ทั้งนั้น มีแค่คุณพ่อคนเดียวที่รู้สึกไม่นิ่มเลยสักนิด

จงจิ่งห้าวหมดคำพูดที่จะเอ่ยบอกลูกสาวของตัวเอง

” รีบนอนได้แล้ว อย่าพูดแต่เรื่องไร้สาระน่า ” หลินซีเฉินตบ หลังน้องสาวเบาๆ
หลินลุยซีเบะปาก ” หนูไม่ได้พูดกับพี่ซะหน่อย หนูพูดกับคุณ พ่อต่างหาก ”

” พอได้แล้ว ไม่อนุญาตให้คุยกันแล้ว นอนซะ “หลินซินเหยียน ปรามขึ้นมา

กับคำพูดของหลินซินเหยียนนั้น ลูกๆ เสมอ ทั้งคู่จึงเงียบปากไม่พูดอะไร ทั้งสองมักจะเชื่อฟังอยู่

แต่ก็ไม่ได้หลับเร็วขนาดนั้น พอผ่านไปชั่วโมงกว่าก็ค่อยๆ หลับกันไป

หลินซินเหยียนยังไม่ได้นอน ในใจมีเรื่องให้ต้องคิดเต็มไป หมด

มีทั้งเรื่องที่หลินซีเฉินก่อเอาไว้ เธอไม่รู้ว่าจงจึงห้าวรู้เรื่องนี้ หรือเปล่า เขากลับบ้านช้า เธอเลยไม่ค่อยมีเวลาได้คุยกับเขา

เมื่อผ่านไปสักพัก เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองหลับสนิทแล้ว เธอก็ เรียกเบาๆ ” คุณหลับหรือยัง ”

ประจวบเหมาะกับที่จงจึงห้าวยังไม่หลับ ก็เลยขานรับเธอ

หลินซินเหยียนค่อยๆ พลิกผ้าห่มออกอย่างเบามือ แล้วลงจาก เตียง ” ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ เราไปคุยกันข้างนอก ”

ศีรษะน้อยๆ ของหลินลุยซีหนุนอยู่บนแขนของเขา จงจึงห้าวจึง จับศีรษะของลูกสาววางลงบนหมอนอย่างเบามือ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วตามหลินซินเหยียนออกจากห้องนอนไป
หลินซินเหยียนมาถึงห้องรับแขกแล้วก็เทน้ำใส่แก้ว ” คุณจะ เอาด้วยไหม ”

” ไม่ล่ะ ” จงจิ่งห้าวที่ใส่ชุดนอนอยู่กำลังพิงไว้ที่โซฟา แล้ว มองเธอ ” อยากคุยอะไรกับผมเหรอ ”

วันนี้ตอนที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน ก็เจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ” 11 เธอนั่งลงข้างๆ จงจึงห้าว

จงจิ่งห้าวหรี่ตา เหมือนเขาจะรู้ว่าคนที่มาหาเธอคนนั้นคือใคร หลินซินเหยียนเมื่อเห็นสีหน้าของเขาก็พูดต่อว่า ” คุณรู้เหรอ ว่าคือใคร ”

เรื่องที่ลูกชายทำ ทำไมเขาถึงไม่เก็บมาใส่ใจเลยนะ เขาตอบอืมสั้นๆ ” อย่ากังวลใจไปเลย ”

ข้างบนได้ให้คนจำนวนไม่น้อยตามหาผู้หญิงคนนั้นแล้ว ตอน นี้แม้กระทั่งออกจากเมืองก็ทำไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วก็คงจะได้ยินข่าว ว่าจับตัวเธอไว้ได้

คุณโดนทําร้ายหรือเปล่า ” จงจึงห้าวม้วนผมเธอเล่นไปมา หลินซินเหยียนดื่มน้ำเสร็จก็วางแก้วลงบนโต๊ะ ” เปล่า ”

ฉันกลัวว่าหล่อนจะทำร้ายลูกๆ ทั้งสองคน ฉันบอกแม่แล้ว ว่าหลายวันต่อจากนี้ไม่ให้แกพาเด็กทั้งสองไปโรงเรียนอนุบาล ถ้าคุณมีคนเหลืออยู่บ้าง ก็ส่งมาที่นี่สักสองคนเถอะ ” เธอกลัวว่า ผู้หญิงคนนั้นจะทำเรื่องบ้าบอขึ้นมาอีก
จงจิ้งห้าวเหลือบตามอง ” ผมจะจัดการให้

หลินซินเหยียนพิงเข้าไปที่อกของเขา เอาหัวแนบลงไปที่ไหล่ ” เหวินชิงรู้หรือเปล่า ”

” ยังไม่มีหลักฐาน ” ถึงพวกเขาจะคาดเดาแบบนั้น ว่าเหวินชิง รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลินซินเหยียนกับจงจึงห้าวเธอไม่ทำ เรื่องแบบนี้

แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะยืนยันว่าเหวินชิงดูเรื่องนี้ แล้ว แล้วเขารู้ได้อย่างไร คิดเองหรือว่า……

หลินซินเหยียนถอนหายใจออกมาเบาๆ ” ฉันไม่อยากทำให้ คุณต้องลำบาก แต่ฉันก็ไม่อยากพูดถึงมูลเหตุบางอย่างจากตรง นั้น นี่คือสิ่งที่ฉันตกลงกับหล่อนเอาไว้ ถ้ามันเป็นเพราะความ สัมพันธ์ระหว่างฉันกับแก ที่ทำให้เหวินซึ่งอยากแยกพวกเราออก จากกัน ฉันก็รู้สึกแปลกใจ แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง

ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ยอมที่จะนั่งรออธิบายกับเขา เออรักษาระยะ

ห่างกับแกให้ได้มากที่สุด…”

แค่เจอกันแบบลับๆ ก็พอ

ทั้งที่ก่อนหน้านี้จงจึงห้าวก็เคย มันเป็นเพราะเธอสะเพร่าเอง ทั้งที่ก่อ เตือนเธอแล้ว

เธอรู้อยู่แล้วว่าความรู้สึกที่เหวินชิงมีต่อเฉิงซิวมันเป็นยังไง ตอนนั้นเป็นเพราะเหวินเสียนไม่สนว่าเขาจะทำผิดหรือเปล่า ที่ กักขังไป๋หงเฟยกับเฉิงซิ่วไว้นานขนาดนั้น
ตอนนี้เหวินเสียนก็ได้จากไปแล้ว ความรู้สึกที่เหวินซึ่งมีต่อเฉิง ยู่ชั่วคงมีแค่ความเกลียดชังเท่านั้น

พอยืนอยู่ในจุดของเขา จงจึงห้าวก็เป็นลูกเพียงคนเดียวของ น้องสาวเขาเท่านั้น เขาจะยอมให้ภรรยาของจงจึงห้าวสนิทสนม กับเฉิงยู่ซิ่วได้อย่างไร

เขาคงจะคิดว่าภรรยาของจงจึงห้าว ก็ควรจะอยู่ฝ่ายเดียวกับ จงจิ่งห้าวสิ ไม่ควรไปเกี่ยวพันกับเฉิงจิ๋วแต่แค่ ทำไมเขาถึงรู้ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉิงซิ่วถึงไปได้ดีล่ะ

หลินซินเหยียนคิดขึ้นมาได้เรื่องที่ตัวเองไปเจอเฉิงซิวข้าง นอก เธอลุกพรวดขึ้นมานั่งตัวตรง ” เธอว่าจะเป็นครั้งนั้น ที่ฉันไป พบเฉิงซิ่วข้างนอก แล้วถูกเขาเห็นเข้า ”

พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ ก็เคยพูดไปแล้วว่าพวกเขายอมอยู่บ้าน เดียวกันกับเฉิงซิ่วเหวินซึ่งมีใจที่อยากจะพิสูจน์ความสัมพันธ์ ของหลินซินเหยียนกับเฉิงซิ่วก็คงไม่ยากอะไร

เรื่องนี้ผมจัดการเถอะ “จงจึงห้าวคว้าตัวเธอให้มาอยู่ใน อ้อมกอด ” คุณอยากทำอะไรก็ทำเรื่องที่คุณอยากทำเถอะ 11

หน้าของหลินซินเหยียนแนบลงไปตรงกลางอกของเขา ” ค่ะ ”

รอให้ถึงวันที่เธอจัดการเรื่องร้านเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน ถึง จะค่อยไปเยี่ยมฉินยา รู้ว่าเธอพักฟื้นเป็นยังไงบ้าง

มอร์มันก็แจ้งข่าวคราวให้เธอผ่านข้อความทุกวัน บอกเธอ เกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวฉินยา ตอนนี้เหมือนว่าจะพักฟื้นได้ค่อนข้างดีแล้ว ใบหน้าที่ได้ทำการผ่าตัดเล็กสองครั้งแล้ว ถ้า อยากฟื้นฟูสภาพหน้าตาให้กลับมาเหมือนเดิม ก็ยังต้องทำการ ผ่านตัดศัลยกรรมอีกไม่น้อย

” พักนี้ซูจ้านเป็นยังไงบ้างคะ ” เธอถาม

ตั้งแต่ส่งฉินยาไป ซูจ้านก็ไม่ปรากฏตัวออกมาอีกเลย

ชีวิตของซูจ้าน ในตอนนี้ อยู่แต่กับสองที่เท่านั้น มันก็คือบ้าน และที่ทํางาน

นอกจากจะขลุกอยู่กับการทำงานแล้วก็กลับบ้านไปดูแล

คุณย่า

ทั้งที่เมื่อก่อนบ้านก็ไม่ชอบกลับ แต่ชอบไปสังสรรค์ข้างนอก ตอนนี้สถานที่ที่ชอบไปเมื่อก่อนก็ไม่ไปอีกแล้ว

เรื่องของฉินยามีผลกับเขาอย่างมาก

หลินซินเหยียนรู้สึกวันนี้ก็เป็นเรื่องที่อยู่เหมือนกัน ” เขาควรจะ โตได้แล้วล่ะ ”

เพราะว่าเขา ฉินยาเลยลำบากมามาก ถ้าเขายังเป็นแบบเมื่อ ก่อนที่ยังทำตัวโลเลอยู่ มันก็เกินจะเยียวยาแล้วล่ะ

จงจึงห้าวหยิกแก้มเธอ ” กลุ้มใจไปเปล่าๆ หน่า ”

หลินซินเหยียนตีมือของเขา ” เจ็บนะ ”

” เจ็บตรงไหนล่ะ ” เขาจงใจงับไปที่ลำคอของเธอเบาๆ ” ใช่ ตรงนี้หรือเปล่า ”
หลินซินเหยียนผลักเขาออก” อย่ามาทะลึ่ง นี่มันห้องรับแขกมะ”