บทที่ 519 เล่นบทหายตัว

ตอนนี้เสี่ยวหลิวรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามันจะยิ่งสร้าง ความเดือดร้อนให้กับเสิ่นเผยชวนหรือเปล่า เขามองหน้าซางหยู อย่างไม่มีทางเลี่ยง ทำได้เพียงแค่ภาวนาไม่ให้ทุกอย่างมัน เครียดเกินไป

“คุณเข้าไปเถอะครับ”เสี่ยวหลิวยืนด้านข้าง หลีกทางให้เธอ ซางหมองเสี่ยวหลิว รวบรวมความกล้าและผลักประตูเข้าไป เก้าอี้สำนักงานสีเข้มดูเรียบง่ายและเรียบร้อย และยังดูเคร่งขรึม เป็นพิเศษ

ตอนที่เห็นซางหยูนั้น เสิ่นเผยชวนก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เขาประหลาดใจที่เธอปรากฏตัวขึ้นที่นี่

เขากระซิบพูดอย่างจริงจัง “เธอไม่ได้มีธุระที่นี่ ออกไปซะ”

ซางหยูยืนอยู่ข้างประตู เอามือประกบกันไว้ด้านหน้า รู้สึก ประหม่าและตกใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้บัญชาการซ่ง แต่ว่า เธอก็ไม่หันหลังกลับ “เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉันเอง ฉันคิดว่าฉัน ควรจะอธิบายกับหัวหน้าคุณให้ชัด

“เหอะ”ผู้บัญชาการส่งหัวเราะออกมา “ก็ได้ ในเมื่อเส้นเผย ชวนไม่ยอมพูด งั้นคุณก็พูดมา ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่? ”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับหัวหน้าเงินเลยค่ะ”ซางหมูเงยหน้า ขึ้นมองผู้บัญชาการซ่ง “ฉันเป็นคนเริ่มทุกอย่างเอง”
ผู้บัญชาการส่งหัวเราะอย่างเปิดเผยอีกครั้ง รู้สึกว่าเด็กผู้หญิง คนนี้น่าสนุกดี เขานั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับมองไปที่ซางหยอย่าง สบายๆ “ในรูป พวกคุณกอดกัน แล้วมันจะไม่เกี่ยวกับเขาได้ยัง ไง? เขาเป็นใคร? คนอื่นจะคิดยังไง รู้ไหมว่ามันสร้างผลกระทบ ได้แรงแค่ไหน? ”

ซางหยูพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง เธอไม่สามารถอธิบายเรื่อง รูปภาพได้ และมันก็สร้างผลกระทบจริงๆ

มือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดแน่น ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือเปล่า แต่ว่ามันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหัวหน้า เงินเลย คุณอย่าลงโทษเขาเลยนะคะ”

ผู้บัญชาการส่งมองไปที่เสิ่นเผยชวนแล้วก็มองซางหยู เขาทำ อะไรไม่ถูกแล้วก็รู้สึกว่ามันน่าขำดี จู่ๆ ใบหน้าที่เคร่งขรึมนั้นก็ เปลี่ยนไป ดูเป็นกันเองขึ้นมา

เขารู้จักนิสัยของเสิ่นเผยชวนดี ตอนที่เห็นข่าวนั้นเขาก็รู้ว่ามัน ต้องดีเรื่องผิดพลาดอะไรอย่างแน่นอน ตามนิสัยของเสิ่นเผยชวน ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่

เพียงแค่ เขาเป็นข้าราชการ ข่าวแบบนี้มันจะส่งผลเสียต่อ ข้าราชการคนอื่นๆ ในสังคม คนอื่นจะคิดได้ว่าพวกเขาใช้อำนาจ ของตัวเอง ไปสร้างเรื่องวุ่นวายด้านนอก

ซางหมูเห็นว่าผู้บัญชาการซ่งไม่พูดอะไร ก็คิดว่าเขายังจะลง โทษเสิ่นเผยชวนอยู่ เธอเอ่ยปากถามว่า “ฉันโตแล้ว แค่ยังเป็น วัยรุ่นอยู่เท่านั้นเอง หัวหน้าเงินก็ยังไม่ได้แต่งงาน พวกเราคบกันไม่ได้เหรอคะ? การคบกันมันผิดกฎหมายเหรอ?

เงินเผยชวนมองซางหมูอย่างประหลาดใจ “คือว่า ซางหยู

“ฉันก็แค่ไม่เข้าใจ มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ ทําไมต้องดึง คุณไว้ด้วย ฉันก็อธิบายไปแล้ว ตอนนั้นคุณไม่ทันได้ระวังตัว แล้ว ฉันก็เป็นคนเริ่มก่อน แต่ว่าฉันไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนไม่เชื่อฉัน ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณมาได้รับผลกระทบเพราะฉันไปด้วย แต่ ว่า ฉันคิดว่าตอนนี้ต่อให้ฉันจะมีซักร้อยปากก็พูดได้ไม่เคลียร์” ซางหยูตาแดง “ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณต้องมาซวยเพราะฉัน

ผู้บัญชาการข่งขมวดคิ้ว “ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ดื้อ รั้นขนาดนี้”

และในตอนนี้ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง มีผู้ชาย คนหนึ่งที่สวมใส่เครื่องแบบเดินมาอยู่ข้างๆ ผู้บัญชาการซ่ง แล้ว

ก็กระซิบข้างหูเขา

พอผู้บัญชาการส่งได้ฟังคำพูดของคนนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปใน ทันที แต่ว่าสุดท้ายก็กลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม เขาพูดนิ่งๆ ว่า “เข้าใจแล้ว”

พอคนนั้นพูดจบก็เดินออกไป ผู้บัญชาการส่งเปิดคอม แล้วก็ หาข่าวที่เกี่ยวข้องกับเสิ่นเผยชวน ก็หาไม่เจอแล้ว และรูปนั้นก็ ไม่มีแล้วด้วย

แต่กลับมีคำแถลงของคนโพสต์รูปว่าเป็นความผิดของเขาเอง เขาอ้างว่าเขาเป็นคนตัดต่อรูปขึ้นมา แล้วที่โพสต์รูปนี้ออกไปก็เพราะว่าเขามีปัญหากับซางหยู ก็เลยตั้งใจจะแบล็กเมล์เธอ ต่อ จากนั้นก็มีแต่คำพูดที่สารภาพผิด บอกว่ารู้สึกผิดมากที่ก่อให้ เกิดผลกระทบต่อสังคม ขอโทษที่ทำให้ข้าราชการผู้รับใช้ ประชาชนนั้นต้องมาลำบากด้วย หวังว่าจะได้รับการให้อภัย

ซูจ้านไปที่มหาลัย แล้วก็หาคนที่โพสต์ต้นเรื่องได้อย่างรวดเร็ว อาศัยมหาลัย การทําให้เขาเขียนแถลงการณ์นั้นมันเป็นเรื่องง่าย มาก ยังไงมหาลัยก็อยากจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว ซ จ้านเป็นทนายก็ย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าต้องเขียนแถลงการณ์ยังไงมัน ถึงจะดีต่อเส้นเผยชวนและซางหมู ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ จริง ขอแค่แก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ก็พอ บวกกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ และสื่อต่างๆ ก็ได้ลบข่าวที่เกี่ยวกับเส้นเผยชวนและซางหยูจน หมดอย่างรวดเร็ว แล้วก็ไม่เจอคีย์เวิร์ดนี้ใน weibo อีก

ถือว่าสามารถปิดข่าวได้แล้ว บวกกับคำแถลงการณ์ขอโทษ ก็ เกือบจะแก้ปัญหาได้หมดแล้ว เดี๋ยวพอผ่านไปอีกไม่กี่วันทุกคนก็ ลืม

ขอแค่ไม่ถูกก๊อบปี้ขึ้นมาอีก ปล่อยให้มันหายลับไปจาก สายตาทุกคน การจะถูกลืมนั้นเป็นเรื่องที่ว่องไวมาก ตอนนี้ อินเทอร์เน็ตได้พัฒนาแล้ว มีข่าวมากมายทุกประเภท ถ้าสมมุติ ว่ากินเผือกเรื่องนี้ไม่ได้ พวกเขาก็จะไปเผือกเรื่องอื่นแทน

เสิ่นเผยชวนเองก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าผู้บัญชาการส่งคิดอะไร ทำไมถึงปล่อยเขาไว้ที่นี่ไม่ทำอะไรเลย

ถ้าจะลงโทษเขาก็ต้องพูดอะไรสักอย่างสิ
“ผู้บัญชาการซ่ง มันเป็นความประมาทของผมเอง ผมรับรอง ว่าต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก คือ ให้เธอออกไปก่อนได้ ไหมครับ? “เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่แค่อธิบายก็สามารถแก้ไขได้ ต่อให้ซางหยูพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

เรื่องนี้แก้ไขไม่ได้ เขาต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน

ผู้บัญชาการซึ่งไม่ได้สนใจว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ แต่เขาสนใจ ว่าจะแก้ไขมันยังไง

พอได้ยินเสียงของเสิ่นเผยชวน ผู้บัญชาการซึ่งก็มองเขาอย่าง สงบ แสร้งทำท่าที่จริงจัง “เธอคือคนที่เกี่ยวข้อง จะกลับได้ยังไง? ไปหาผู้หญิงที่ฉลาดและพูดเก่งแบบนี้มาจากที่ไหน? ”

เสิ่นเผยชวนยังอยากจะอธิบายต่อ แต่ว่าผู้บัญชาการส่งก็พูด ขึ้นมาก่อน “เธอพูดถูก ผู้ชายกับผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงาน จะคบกัน แล้วมันจะเป็นอะไรไป? แต่ว่า นายต้องสำรวมหน่อย นายอยู่ใน ฐานะอะไรในเองก็น่าจะรู้ดี พวกเราทำเพื่อประชาชน ก็ต้องทำตัว เองให้เป็นตัวอย่างที่ดีของประชาชน”

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว” เสิ่นเผยชวนตอบอย่างเชื่อฟัง

“กลับไปเขียนจดหมายสำรวจตัวเอง พรุ่งนี้เอามาให้ฉัน ต้อง ตระหนักได้ถึงความผิดของตัวเอง แล้วก็รู้ว่าความผิดอยู่ตรงไหน พูดให้ลึกซึ้งด้วย”

“ครับ”

“โอเคกลับไปได้ละเหมือนกับว่าลืมพูดอะไรไปบางอย่าง ผู้บัญชาการส่งก็เรียกเขาไว้อีกครั้ง “นายจะมีความรักก็ไม่เป็นไร นายเองก็อายุเยอะแล้ว ฉันเห็นแล้วก็เป็นกังวล

พอพูดจบนั้นเขาก็หันมามองซางหมู แต่ว่าเธอเป็นนักศึกษาปี 1 ก็ค่อนข้างจะเด็กไปหน่อย “ต่อไปก็ระวังหน่อย ถ้าเกิดว่าหา เรื่องให้ฉันอีก ฉันจะไล่นายออก

“ครับ รับรองว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นอีก”เสิ่นเผยชวนเอ่ย

ปากถามอย่างสบายใจ “ผู้บัญชาการซ่ง ดื่มซาไหมครับ? ”

“ไสหัวไป! “ถ้วยชาก็แตกไปแล้ว ยังจะมาดื่มบ้าอะไรอีก

เงินเผยชวนยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ”พอพูดจบเขา ก็ดึงซางหยออกไป กลัวว่าถ้าช้าไปอีกก้าวหนึ่งจะมีอะไร เปลี่ยนแปลงขึ้นมาอีก

พอเห็นแผ่นหลังที่รีบร้อนของเสิ่นเผยชวน ผู้บัญชาการส่ง หัวเราะออกมา แล้วก็เรียกคนเข้ามากวาดพื้น

ซางหมูที่ถูกลากออกมายังคงรู้สึกสับสนเล็กน้อย รู้สึกว่าเรื่อง ราวมันเร็วไปหน่อย เร็วจนเธอตอบสนองไม่ทัน “นี่เขาไม่ สอบสวนแล้วเหรอ”

เสิ่นเผยชวนตอบรับ ซางหยูก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดีจังเลย แต่ว่าพอย้อนคิดดู “ทำไมไม่สอบสวนแล้วล่ะคะ?

“น่าจะแก้ไขได้แล้วมั้ง”เสิ่นเผยชวนมาคิดดู คนเมื่อกี้ที่เข้ามา น่าจะบอกผู้บัญชาการซ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้แหละ
คนที่ช่วยเขาแก้ไขเรื่องนี้ได้ ก็คงจะไม่มีใครนอกจากจงจึงห้าว กับซูจ้าน แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ขอเขาออกมาจากประตูก็เห็น จานยืนรอเขาอยู่ด้านหน้า

“วันนี้แกเลี้ยงระหว่างที่พูดอยู่ในสายตาของเขาก็มองมาที่ มือของเสิ่นเผยชวน ที่จับมือของซางหยูอยู่

เขายิ้มแล้วก็เอ่ยปากแซว “พวกเธอสำรวมหน่อยเถอะ รอให้

เรื่องมันซาก่อนค่อยสวีทกันก็ได้มั้ง?

เสิ่นเผยชวนถึงได้เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจับมือของซางหยูอยู่ เขาทำเหมือนสัมผัสโดนระเบิด รีบปล่อยมือออกทันที

ซางหยูมองเขา แล้วก็ก้มหน้าลงเงียบๆ

เสิ่นเผยชวนเพิ่งมารู้สึกภายหลัง รู้สึกว่าเขาแสดงออกชัดเจน ไปหน่อย ก็กระแอมออกมา ปกปิดช่วงเวลาที่น่าอับอายเอาไว้

ซูจ้านถอนหายใจ แล้วก็เปิดประตูรถให้พวกเขา “เข้าไปสิ

หลังจากพวกเขาเข้าไปในรถแล้ว ตอนที่ซูจ้านสตาร์ทรถนั้นก็ พูดว่า “ยุ่งวุ่นวายมาทั้งวัน เรียกจึงห้าวไปกินข้าวด้วยกันไหม? ”

“ได้ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”เสิ่นเผยชวนนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ สงสัยไม่นั่งกับซางหยู เขารู้สึกว่าเธอยังอายุน้อย ไม่มีความคิด ในด้านนั้นเลย

ถึงแม้ว่าจูบแรกของเขาจะถูกสาวน้อยขโมยไป

ในใจของซูจ้านคิดว่า มันยากมากที่จะให้ท่อนไม้อย่างเขาฟื้นคืนชีพ เขารู้ว่าซางหยูรู้สึกอะไรบางอย่าง ยังไงคนอายุน้อยก็ยัง เก็บความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง แต่ว่าพอเห็นท่าทางที่ห่างเหินของเงิน เผยชวนแล้ว เขาก็รู้สึกเป็นกังวล

เขาถอนหายใจอยู่ภายในใจ “แกโทรหาจึงห้าวแล้วกัน”

ซูจ้านขับรถแล้วบอกเขา เส้นเผยชวนหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออก แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาก็คือเขาปิดโทรศัพท์ โทรอีกครั้ง เขาก็ยังปิดโทรศัพท์อยู่

ในคฤหาสน์ไม่มีใครอยู่ ที่บริษัทก็ไม่มีเหมือนกัน กวนจิ้งก็ไม่

อยู่

ซูจ้านกับเสิ่นเผยชวนรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ เคยปิดโทรศัพท์เลย ทำไมอยู่ๆ ถึงได้ปิดโทรศัพท์ขึ้นมา? สิ่งที่ สำคัญก็คือ เขาไม่อยู่ทั้งที่คฤหาสน์และบริษัท ตั้งแต่หลังจากที่ หลินซินเหยียนออกไป บริษัทคือที่เขาอยู่นานที่สุด ที่นี่ก็ไม่มีใคร อยู่ แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนกัน?

อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ยังจะมาเล่นบทหายตัวอีกเหรอ?