บทที่ 512 เดี๋ยวฉันรอ

จงจิ่งห้าวก้มหน้ามองไอติมที่ลูกสาวป้อน สัมผัสความเย็นที่ แตะโดนริมฝีปาก ไล่ความอุ่นจากร่างกายออกไป เขาอ้าปากกิน ไอติมที่ลูกสาวป้อนมาให้

จงเหยียนซีก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ช้อนร่วมกัน แทบอดทนไม่ไหว ที่จะตัดช้อนเข้าปาก “อร่อยจังเลย”

หวานๆ เย็นๆ แถมยังมีรสชาติของนมเล็กน้อย คิ้วของเธอบิด

เบี้ยว เหมือนกับว่ารู้สึกมีความสุขมากที่ได้กินไอติม

“เดี๋ยวหนูกินไอติมเสร็จ แด๊ดดี้จะกลับไปพร้อมหนูไหม? กลับ ไปหาหม่ามี้” ระหว่างที่พูดอยู่นั้นก็ตักไอติมป้อนเขาอีกครั้ง

จงจึงห้าวก็กินไอติมพลูกสาวป้อนให้อีกครั้ง เดี๋ยวรสชาติที่

หวานหอมในปากของตัวเอง แต่ว่าในใจกลับกำลังขมขื่นเพราะ

คิดว่าจะอธิบายให้ลูกทั้งสองคนฟังอย่างไรดี

จงเหยียนเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเขา

เหมือนกับว่ากำลังรอคอยคําตอบของเขาอยู่

เขาเห็นลูกชายกับลูกสาวตัวเองกะพริบตาถี่ๆ คิ้วขมวดหากัน จนเป็นปม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น คนรอบข้าง เห็นก็รู้ทันทีว่าตอนนี้ในหัวใจของเขากำลังอดทนต่อความ ทรมานที่ยิ่งใหญ่
จงเหยียนเฉินค่อยๆ ถอนหายใจออกมา แล้วก็ก้มหน้ากินไอติ มต่อ “ไม่รู้จริงๆ ว่าแด๊ดดี้กับหม่าจะทำอะไรกันแน่ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย สนุกกันไหม?

เห็นหรือเปล่าว่าเขากับน้องสาวต่างหากที่เป็นคนที่ทุกข์ใจ มากที่สุด?

เด็กที่มีพ่อ แต่ก็เหมือนไม่มีพ่อ เดิมทีเขาก็อยากให้พ่อเปลี่ยน

ใจ กลับมามีชีวิตครอบครัวแบบปกติ แต่ใครจะไปคิด………

ระหว่างที่คิดอยู่นั้นจงเหยียนเฉินก็ถอนหายใจยาวออกมา รู้สึกไม่มีทางเลือก

“ไม่นึกถึงความรู้สึกของเด็กๆ อย่างพวกเราเลย เฮ้อ แด๊ดดี้ กับหม่ามีเอาแต่ใจกันเกินไปแล้ว”

สายตาของจงจึงห้าวมองสลับไปสลับมาระหว่างใบหน้าของ

ลูกทั้งสองคน สุดท้ายก็พูดเบาๆ “ให้เวลาพวกเราอีกหน่อย

“แล้วแด๊ดดี้คิดถึงหม่ามีไหม? ” จงเหยียนเฉินเงยหน้าขึ้นมา มองหน้าเขา สายตาเต็มไปด้วยความกังวล “ตอนที่หม่ามีไม่อยู่ ด้วย แด๊ดดี้จะไปมีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า? ”

จงเหยียนเฉินกังวลว่าเขาจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง เขาว่าเขาเคย ทิ้งหม่ามีมาแล้วครั้งนึง

“ถ้าเกิดว่าแด๊ดดี้ทำพลาดอีกครั้ง พวกเรากลับหม่ามีจะไม่ให้ อภัยแด๊ดดี้แล้วจริงๆ นะ”จงเหยียนเฉินเอ่ยคำสาบาน

ทำผิดครั้งแรกยังพอฝืนให้อภัยได้ แต่ถ้าเกิดว่ามีครั้งที่ 2 ไม่มีทางอภัยให้ได้แน่นอน!

จงจิ่งห้าว,

“แด๊ดดี้คิดถึงหม่ามีของพวกลูก เธอไม่อยู่แดดก็ไม่มีวันไป หาผู้หญิงคนอื่นหรอก ต่อไปนี้แด๊ดดี้ต้องการเธอแค่คนเดียว เท่านั้น จงจึงห้าวมองหน้าลูกชายของเขาอย่างจริงจัง “ตอนที่ แด๊ดดี้ไม่อยู่ ลูกต้องดูแลน้องกลับหม่ามีแทนแดดให้ดีๆ นะ

จงเหยียนเฉินพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอนครับ”

จงเหยียนซีด้านข้างที่กินไอติมเสร็จแล้วก็วางช้อนลง แล้วก็ปืน ขึ้นมาบนตัวของจงจึงห้าวอีกครั้ง กอดคอของเขาไว้ “แด๊ดดี้จะไม่ กลับไปกับพวกเราเหรอคะ?

เธอได้ยินที่พ่อกับพี่คุยกัน เหมือนกับว่าพ่อจะไม่ไปหาหม่าม เลย

เธอไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ เธอรู้สึกว่าพ่อควรจะกลับไป เยี่ยมหม่ามี “น้องในท้องของหม่ามีขยับได้แล้วนะ แด๊ดดี้ไม่ อยากไปเยี่ยมน้องเหรอคะ? ”

จงจึงห้าวจ้องใบหน้าของลูกสาวตัวเอง แต่ว่าในใจกับรู้สึก สับสนวุ่นวายอย่างมาก เขาพยายามอย่างมากที่จะควบคุมความ คิดถึงของตัวเอง ส่วนอีกด้านหนึ่งสติของเขาก็ตักเตือนเขาว่า ตอนนี้เขายังไม่ได้เคลียร์เรื่องราวให้เรียบร้อย ไม่ใช่เวลาที่ เหมาะสมที่จะเจอกัน คนสองคนที่มีพลังเท่ากันกำลังแข่งขันกัน อยู่ ไม่มีใครโน้มน้าวใครได้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองลอยคว้างอยู่ กลางทะเล ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
ในหัวปรากฏภาพใบหน้าของหลินซินเหยียนขึ้นมา หัวใจเขา ก็เอนเอียงอย่างเห็นได้ชัด เขามองลูกชายของตัวเอง “ช่วยอะไร แต๊ดดี้หน่อยสิ”

ให้ช่วยอะไรครับว่ามาเลย”จงเหยียนเฉินรู้สึกสบายใจ แต่ว่า ก็มีเงื่อนไขเหมือนกัน “ผมจะช่วยแด๊ดดี้ ก็ต่อเมื่อแด๊ดดี้รับปาก ผมเรื่องหนึ่ง”

จงจึงห้าวมองไปที่เจ้าลูกชายอย่างไม่มีทางเลือก เด็กคนนี้ก็ ยังไม่โตเท่าไหร่ แต่ทำไมถึงได้มีความคิดเยอะขนาดนี้?

“ได้ ว่ามาสิ” เขาหมดปัญญาสู้ลูกชายของเขา ก็จำเป็นต้อง ตอบรับ

“อาทิตย์นึงอย่างน้อยต้องมาหาพวกเรา 2 ครั้ง” จงเหยียนเฉิ นพูดข้อเรียกร้องของเขา

ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ค่อยเชื่อใจจงจึงห้าวเท่าไหร่ กลัวว่าห่างจาก

หลินซินเหยียนนาน แล้วเขาจะเปลี่ยนใจ

จงจึงห้าวจ้องหน้าลูกชายเขาเงียบๆ จริงๆ แล้วเขาก็อยากมา หาพวกเขาบ่อยๆ แต่ว่าพอจงเหยียนเฉินพูดแบบนี้ มันฟังเหมือน กับว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจ จะสามารถเปลี่ยนใจได้ตลอดเวลา

เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วก็ต้องมองลูกชายของตัวเอง ไม่เชื่อ

ใจแด๊ดดี้ขนาดนี้เลยเหรอ? ”

“คนที่เคยเปลี่ยนใจมาแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็ต้องคอยเช็กแทน หม่ามีไม่ให้หม่ามี้ต้องเสียใจอีกครั้งหนึ่ง” จงเหยียนเฉินพูดอย่างจริงจัง

จงจิ่งห้าว,

“ตอนนี้ถึงตาแด๊ดดี้แล้ว เขาจะให้ผมช่วยอะไร? ”

จงจิ่งห้าวบีบจมูกของตัวเอง กับลูกชายของเขาแล้วเขาไม่รู้ว่า จะรับมือยังไงจริงๆ ทำพลาดไปครั้งเดียวเด็กคนนี้จดจำไปตลอด ชีวิตเลยเหรอ?

“แด๊ดดี้อยากเจอหม่ามี แต่ว่าให้เธอรู้ไม่ได้นะ”จงจึงห้าว วางมือลงและมองลูกชายของเขา

จงเหยียนเฉินเองก็มองเขาเหมือนกัน เหมือนรู้สึกว่าคำขอ มันเกินไปหน่อย เขากะพริบตาและถามว่า “จะให้แดดดี้เจอหม่า มี โดยที่หม่ามี้ไม่เห็นแด๊ดดี้ได้ยังไงกัน? ”

จงจึงห้าวกวักมือเรียกให้ลูกชายขยับเข้ามา แล้วก็กระซิบบอก

เขา “ตอนกลางคืนหลังจากที่หม่ามีหลับไปแล้ว…….

จงเหยียนเฉินเบะปาก ทำแบบนี้มันดูเหมือนขโมยไปหน่อย ไหม?

แต่ว่า ไม่สนใจหรอก ในเมื่อเขาต้องการทำทุกทางเพื่อให้ได้ เจอหม่ามี้ ก็แสดงว่าในใจของเขายังคงมีหม่ามีอยู่ แน่นอนว่า เขาก็ต้องยินดีที่จะช่วย

จงเหยียนซีได้กินไอติมที่ตัวเองอยากกิน เธอก็อารมณ์ดีมาก แล้วก็เกาะจงจิ่งห้าวหนีบ เธอไม่เข้าใจ “พวกเราอยู่ด้วยกันไม่ดี เหรอคะ? ”
เธอได้ยินที่พ่อกับพี่ชายคุยกัน จะไปเจอหม่ามีก็ต้องแอบ หลบๆ ซ่อนๆ

ในใจของเธอก็คิดว่าไปเจอตรงๆ เลยไม่ดีเหรอ? ยังไงตอนนี้

หม่ามี้ก็อยู่บ้าน กลับไปก็ได้เจอแล้ว

จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวของตัวเอง แล้วก็ดึงหัวของเธอมาซบที่ อกของเขา แล้วก็เอามือลูบหูของเธอ “รออีกหน่อยนะลูก อีกไม่ นานก็จบแล้ว”

รอให้ตัดสินคดีเหวินซึ่งจบเมื่อไหร่ ขอให้ทุกอย่างมันจบลง ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่ดี

สาวน้อยไม่เข้าใจ ได้แต่กอดพ่อของตัวเอง “หนูคิดถึงการ นอนกับแด๊ดดี้มากเลย

จงจึงห้าวก้มหน้าไปจูบผมของลูกสาวตัวเอง เขาก็คิดถึง เหมือนกัน ริมฝีปากของเขาก็เลื่อนมาที่หน้าผากของเด็กน้อย “เสี่ยวลุยต้องเป็นเด็กดีนะ เรื่องที่เจอแด๊ดดี้ ในวันนี้ห้ามเล่าให้ หม่ามี้รู้ไหม? ”

จงเหยียนซึกะพริบตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “หนู รับปากแด๊ดดี้ก็ได้ว่าจะไม่บอกหม่าม แต่ว่าแด๊ดดี้ก็ต้องรับปาก กับหนูเหมือนกัน ว่าต้องมาหาหนูบ่อยๆ เราก็ซื้อไอติมให้หนูกิน ด้วย”

“ได้เลย จงจิ่งห้าวตอบด้วยความโอ้ลูก

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ข่าวหยุนก็กลับมา เขายิ้มและพูดว่า “เหยียนเหยียนไม่ให้ผมพาพวกเขาออกมานานเกิน ไป ถ้าอย่างนั้น พวกเรากลับไปด้วยกันไหม? ”

จงจิ่งห้าวไม่ได้พูดอะไร จงเหยียนเฉินก็ดึงมือชาวหยุนแล้วพูด ว่า “พวกเราไปกันเถอะครับ แด๊ดดี้ไม่ไปหรอก”

ข่าวหยุนรู้จักวางตัวเลยไม่ได้ถามอะไรมาก ถ้าเกิดว่าทั้งสอง คนยังดีกันหลินซินเหยียนก็คงไม่พาลูกทั้งสองคนมาที่นี่หรอก ถ้า เกิดว่าดีกันอยู่ ถ้าเขารู้ว่าหลินซินเหยียนอยู่ที่ไหน ก็คงไม่เอาแต่ นั่งอยู่ข้างถนนไม่เข้าไปข้างในหรอก

เขายื่นมือไปจูงมือจงเหยียนซี “พวกเราควรไปได้แล้ว เดี๋ยว หม่ามี้ของพวกหนูจะเป็นห่วงเอา

จงเหยียนซีมือของจงจึงห้าวจับคอเสื้อของจงจึงห้าวไม่ยอม ปล่อย รู้สึกเสียใจ “หนูไม่อยากแยกจากแด๊ดดี้ หนูอยากจะอยู่ กับแด๊ดดี้ให้นานกว่านี้อีกหน่อย”

จงเหยียนซึ

มือทั้งสองข้างของจงจึงห้าวจับใบหน้าของลูกสาวตัวเองเอา ไว้ “เป็นเด็กดีนะ กลับไปก่อน แด๊ดดี้จะมาหาหนูบ่อยๆ

ถึงแม้ว่าสาวน้อยจะไม่อยากปล่อยมือ แต่ว่าสุดท้ายก็ยอม ปล่อย เธอพุ่งเข้าไปแล้วก็กอดและจับเขา “งั้นหนูจะรอแด๊ดดี้นะ คะ”

จงจิ่งห้าวมองลูกสาวของตัวเอง หัวใจของเขาแทบจะละลายอยู่แล้ว
ข่าวหยุนจูงมือสาวน้อย แล้วสุดท้ายก็บอกลาจงจึงห้าว “ถ้ายัง งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ

“เรื่องที่เราเจอกันในวันนี้ อย่าบอกหลินซินเหยียนนะครับ” จง จิ่งห้าวมองหน้าข่าวหยุน

ข่าวหยุนเข้าใจ “วางใจได้เลยครับ”

ชาวหยุนไม่ได้พูดอะไรมากมาย และก็ไม่ได้โน้มน้าวอะไร เป็น ผู้ใหญ่กันแล้ว การที่พวกเขาทำแบบนี้แสดงว่าต้องมีปัญหาอะไร อย่างแน่นอน

หลังจากที่ข่าวหยุนไปแล้วจงจึงห้าวก็ยังไม่ได้กลับ เขาพักผ่อน อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย แล้วก็รอข้อความจากจงเหยียนเฉิน

ระหว่างนั้นเขาก็ให้พนักงานเอาน้ำมาเติมให้ เวลาที่เหลือก็นั่ง พิงโซฟาและพักผ่อน

ถึงแม้ว่าจะรีบร้อน และตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง ของเขาก็ยังเผยให้เห็นเสน่ห์ของผู้ชายที่แข็งแกร่ง