บทที่ 509 เมื่อก่อนเป็นโจรจริงๆ นะ

เขายืนมองอยู่อย่างนั้นจนเข้าภวังค์ มองจนรู้สึกหลงใหลและ เคิบเคลิ้ม จนอยากจะพุ่งตัวเข้าไปแล้วก็เธอไว้ แล้วบอกกับเธอ ว่า ” ผมคิดถึงคุณ ”

พวกเขายิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงแค่เขาพูดออกมา เบาๆ พวกเขาก็คงได้ยินเสียงตัวเอง เขามากะทันหันเกินไป รีบ มาอย่างรีบร้อน เลยไม่ทันได้คิดว่าจะไปเชิญหน้ากับเธออย่างไร

ก่อนที่พวกเขาจะเจอ ตัวเขาก็เลยยืนหลบอยู่ตรงซอกๆ หนึ่ง

ชีวิตนี้ นี่เป็นครั้งที่เขาขี้ขลาดที่สุดแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับ คนที่ตัวเองรัก เผชิญหน้ากับลูก เขาดันถอยออกมาเสียได้

” หม่า คืนนี้หนูทำเกี๊ยวน้ำด้วยได้ไหม ” เมื่อเดินมาถึงทาง

เข้าแคบคอนโด จงเหยียนซีก็ดึงแขนของหลินซินเหยียนแล้วถาม

หลินซินเหยียนก้มหน้าลงไปมองลูกสาว ก่อนจะขแล้วถาม ออกมา “ลูกทําเป็นด้วยเหรอจ๊ะ ”

” ไม่เป็นหรอก แต่หนูก็เรียนรู้ได้นะคะ ”

เมื่อน้องสาวพูดออกมา จงเหยียนเฉินก็พูดต่อ ” อันที่เธอบ้าน ก็กินเองแล้วกันนะ ”

” หนูทำเอง ก็กินเองสิ เหอะ พี่อยากกินหนูก็ไม่ให้พี่กินหรอก จงเหยียนซีเชิดหน้าขึ้น แล้วพูดอย่างอวดดี
จงเหยียนเฉินพูดเหมือนจะเป็นห่วง ” แล้วถ้าเธอห่อเกี่ยวออก มา แล้วมันไม่มีไส้มีแต่แป้งจะทำยังไง ”

เป็นไปไม่ได้ พี่ต้องเชื่อใจกันสิ ” จงเหยียนซีลากมือพี่ชาย ไปมา ” หนูไม่ได้ไม่เคยห่อเกี่ยวเสียหน่อย อย่าลืมว่าเมื่อก่อน หนูก็เคยห่อเกี๊ยวแห้งนะ หนูมีประสบการณ์นะ จะบอกให้ ”

ครั้งนี้จงเหยียนซีพูดดาวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ พูดจบ เจ้าตัว

ร้ายก็เอามือตบไปที่ไหล่ของพี่ชาย “วางใจเถอะหน้า ”

ที่ฉันจำได้คือพวกแป้งหรือเปล่า ครั้งนี้พ่อไม่อยู่ ไม่มีใครกิน ที่เธอห่อหรอก มีลูกชิ้นระเบิด’ละสีไม่ว่า

” พี่…. ” จงเหยียนซีรู้สึกตัวเองถูกทำร้าย ก็ปล่อยมือจากพี่ ชาย เปลี่ยนไปจูงมือกับหลินซินเหยียนแทน ให้เธออยู่ฝ่ายเดียว กับตัวเอง ” หม่ามี้ หม่ามีดูสิ พี่ชายนิสัยไม่ดีอ่ะ ชอบไม่ไว้ใจหนู เรายังพูดทำลายกำลังใจหนูอีก คุณครูก็บอกแล้วว่าเด็ก ต้องการกำลังใจและคำชมถึงจะก้าวหน้าได้ พี่ชอบทำลายกำลัง ใจหนู หนูจะฉลาดน้อยลงไหมเนี่ย ”

หลินซินเหยียนอดไม่ได้ที่จะขาออกมา อืม หรือว่าต้องชมมีสัก ที ไม่งั้น ถ้าความฉลาดลดลงจะทำยังไงล่ะเนี่ย

เหยียนซีเก่งที่สุดเลยจ้ะ ลูกต้องห่อออกมาได้ดีแน่ ”

” ถ้างั้นหม่าม ผมจะห่อเกี่ยวด้วย ” จงเหยียนเฉินก็พูดขึ้นมา 11 เพราะทั้งหม่ามีทั้งน้องสาวต่างก็ห่อเกี่ยวกัน แล้วเขาจะทำอะไร ล่ะ เขาก็คงต้องร่วมแจมด้วย ไม่ยอมถูกกีดกันให้ออกข้างนอก หรอก
หลินซินเหยียนรู้สึกเอ็นดูเรายิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ” จ๊ะๆ ตามใจพวกลูกเลย เพราะหนูอยากทำอะไรก็ทำกันนะ โอเคมั้ยจ๊ะ

เด็กทั้งสองคำคึกคัก เหมือนจะได้ยินคำพูดที่เอือมระอาออก มาจากปากของหลินซินเหยียน แล้วคิดเรื่องแผงๆ ได้ จึงออก มา

เพราะพวกเขาเดินเข้ามาถึงเทพคอนโด เสียงก็เบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งไปไกลไม่ได้ยินเสียงอีก

จงจิ่งห้าวยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน จากที่ฟังบท สนทนาของพวกเขาแล้ว ทำให้เขานึกถึงหลินซินเหยียนที่กำลัง โกรธ ในขณะที่ลูกทั้งสองกำลังห่อ ลูกชิ้น แล้วให้เขากิน ทั้งหมด จุกจนทำให้เขาหลับไม่ได้ทั้งคืน

ตอนนี้คิดถึงมันแล้ว ก็ทำให้นึกถึงความรู้สึกในวินาทีนั้น และ เขาก็ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ความสุขที่แท้จริง มันง่ายดายเช่นนี้นี่เอง ไม่ต้องมีคำพูดที่ดู สวยไม่ต้องมีทิวทัศน์ที่งดงามจนต้องลืมหายใจ แค่ความ ง่ายดายเช่นนี้ที่คนในครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน

เขายืนอยู่ริมถนนมองตึกที่หลินซินเหยียนอาศัยอยู่ ตั้งแต่ฟ้า ยังสว่างจนเริ่มมืด เห็นชั้นของตึกนั้นค่อยๆ มีไฟสว่างขึ้นมา

เขาหาที่นั่งแล้วนั่งลง จากนั้นก็ทิ้งสูทไว้บนพื้นข้างๆ แล้วเงย หน้าขึ้น มองอยู่อย่างนั้นเงียบๆ กำลังคิดจินตนาการว่าตอนนี้คน ที่อยู่ในนั้นกำลังทำอะไรอยู่ บางทีก็มีเสียงหัวเราะตลกขบขันดังออกมา สงสัยคงจะคิดเรื่องตลกอะไรบางอย่างออกมาได้

ข่าวหยุนก็มาหาหลินซินเหยียนเช่นกัน เมื่อเขาจอดรถ ก็ เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวตรงริมถนน เมื่อ เค้าลงจากรถแล้ว ก็หันไปมองอีกครั้ง ตอนแรกคิดว่าตัวเอง ตาฝาด แต่พอหันไปเห็นครั้งนี้ มันไม่ใช่เพราะเขาตาฝาด แต่ริม ถนนมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่จริงๆ หน้าตาก็ดูหล่อเหลาแต่ทำไม ทำตัวเหมือนคนบ้าก็ไม่รู้

ข่าวหยุนรู้สึกเสียดาย หน้าตาดีขนาดนี้ เป็นบ้ามันก็น่า เสียดายอยู่หรอกนะ

พอนึกได้ว่าเขาเพิ่งกลับมา ก็ต้องไปเจอหลินซินเหยียนจึงไม่ ได้ใส่ใจอะไร รีบเดินเข้าไปในคอนโดนั้น เป็นเพราะว่าเขานั่ง เที่ยวบินตอนกลางวันกลับมา ก็เลยมาช้ากว่าจงจึงห้าวเล็กน้อย ฉินยาน่าจะกลับมาถึงพรุ่งนี้ เพราะเธอนั่งเที่ยวบินกลางคืน

ชาวหยุนเข้ามาในบ้านแล้วก็เห็นหลินซินเหยียนและเด็กอีก สองคนกำลังหอเกี่ยว เขาจึงเปลี่ยนรองเท้าแล้วเข้ามา ” ไอ้หยา ฉันนี่กลับเวลาเหมาะเจาะจริงๆ ทันมื้ออาหารพอดีเลยนะเนี่ย ”

เขาเดินไปที่โต๊ะก็เห็นเกี่ยวบนเขียง ฝั่งหนึ่งดูสวยงาม แต่อีก ฝั่งหนึ่งแทบจะดูไม่ได้ เลยขมวดคิ้วใหญ่ แล้วชี้ไปยัง ลูกชิ้น ระเบิด ‘ที่จงเหยียนเฉินกับจงเหยียนซีห่อ แล้วถามว่า ” นี่มันตัว อะไรเนี่ย กินได้เหรอ ”

” หนูไม่ได้ให้คุณกินซะหน่อย ” จงเหยียนซีเหมือนโดนแทงใจ
” โหย เหยียนซีวันนี้เป็นอะไรเนี่ย กินดินระเบิดเข้าไปหรือไง ทำไมไม่ให้ฉันกินล่ะ ฉันไม่แย่งหรอกหนา ” ท่าทีของชาวหยุน ให้คนที่ได้ยินไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี จงเหยียนซีจ้องไปที่เขา คุณเป็นขโมยหรือไง ”

ข่าวหยุนลูบหัวเธอ ” ก็ใช่น่ะสิ เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นโจรนะ ” จงเหยียนซีทำตาโต เธอเห็นในทีวี โจรก็เป็นคนไม่ดีทั้งนั้น ที่แท้ เขาเองก็เป็นด้วยอย่างนั้นเหรอ

” โจร คือคนไม่ดีนะ คุณก็เป็นคนไม่ดีเหมือนกันเหรอ ชาวหยุนรีบปฏิเสธ ” ฉันไม่ใช่คนไม่ดีซะหน่อย ”

” ถ้างั้นทำไมคุณต้องพูดว่าตัวเองเป็นโดนด้วยล่ะ โจรก็คือคน ไม่ดีนะ ” จงเหยียนซีเหมือนเดิมจะงอนเขาแล้ว ก็เลยต้องพูดให้ เข้าใจ

ข่าวหยุนลากเก้าอี้แล้วนั่งลง ” ยิ้ม เธอบอกว่าเป็นอะไรก็เป็น แบบนั้นแหละ ทำตามที่เหยียนซีบอกทุกอย่างเลยเนอะ ” พูดไป เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเจอคนข้างล่าง ก็เลยพูดเตือนหลินซินเหยียน ช่วงนี้เธอก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ”

หม ทำไมล่ะคะ ” หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาถาม

ฉันเห็นแถวนี้มีคนบ้าน่ะ ฉันกลัวสติจะไม่ค่อยครบ แล้วมา ทำร้ายเธอกับเด็กสองคนนี้ ” ข่าวหยุนพูดอย่างจริงจัง

มีหรือคะ ตอนฉันกลับมาก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติเลยนะ แล้วก็ไม่มีคนบ้าที่ว่านั้นด้วย ” หลินซินเหยียนเอาเกี่ยวที่หอเรียบร้อยแล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ แล้วหยิบแป้งเกี้ยวอีกแผ่นหนึ่งขึ้นมา

เธอเชื่อฟังฉันเถอะน่า คนปกติที่ไหนนั่งอยู่ริมถนนและยิ้ม เป็นบ้าเป็นหลัง เห็นหน้าตาก็ดูมันเป็นคนมีความสามารถ แถม ยังทิ้งสูทไว้บนพื้นอีก ฉันว่าธุรกิจคงล้มละลายละมั้ง คงเป็นคนที่ สมองได้รับเรื่องร้ายแรงกระทบมา โดยเฉพาะปีนี้คนที่ธุรกิจล้ม ละลายก็ชอบ โดดตึก บางคนก็เป็นบ้า วัยรุ่นทั้งนั้น เธอไม่ได้ดู ข่าวหรือไง กิจการใหญ่ที่หนึ่งในเมืองได้ยินว่ามีคนรับซื้อไป แล้ว เจ้าของที่นั่นอีกนิดก็คงโดดตึกแล้วล่ะ ”

หลินซินเหยียนพอเกี๊ยวอันสุดท้ายเสร็จก็ลุกขึ้นมา เตรียมที่จะ เอาเกียวไปต้ม

พอไม่ได้ยินหลินซินเหยียนตอบรับตัวเอง ข่าวหยุนก็กำชับอีก รอบ ” เธอได้ยินไหมเนี่ย ระวังหน่อยนะ ลูกสองคนไปโรงเรียนก็ ต้องไปรับไปส่ง ถ้าเธอไม่มีเวลาก็บอกฉัน ห้ามสะเพร่าเด็ดขาด ลูกหน้าตาน่ารักขนาดนี้ถ้าทำหายแล้วละก็ถึงเวลานั้นจะมา เสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้วนะ ”

หลินซินเหยียนรู้ว่าชาวหยุนจิตใจดี เป็นห่วงเป็นใหญ่พวกเธอ จึงยิ้มแล้วตอบว่า ” ค่า จะเชื่อฟังนะคะ ”

จงเหยียนเฉินหอเกี๊ยวจนมือนั้นติดเต็มไปด้วยแป้งกับเนื้อ จึง อยากจะไปล้างมือ เจ้าตัวเล็กลงมาจากเก้าอี้ ข่าวหยุนนั่งคุยกับ จงเหยียนซีตลอด พอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก็เลยหันไปมอง เพราะมองไปที่หน้าของเด็กน้อย เขาก็ตกตะลึง แล้วก็ยิ้มออกมา กว้างๆ ” เหยียนเฉิน ทำไมนายโตมาหน้าตาเหมือนคนบ้าขนาด
จงเหยียนเฉินทำหน้าย” คุณต่างหากล่ะที่บ้า

ข่าวหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจงเหยียนเฉินจะตอบโต้ แรงขนาดนี้ พอดึงสติกลับมาได้ก็เพิ่งรู้ว่าเด็กน้อยโกรธเพราะ อะไร ไม่ว่าใครโดนพูดว่าเป็นคนบ้าก็ไม่ดีใจทั้งนั้นแหละ แต่มี ความคิดหนึ่งแว๊บเข้ามาในหัว รู้สึกว่าจงเหยียนเฉินกับ คนบ้า ที่อยู่ข้างล่างนั้นหน้าตาเหมือนกันมาก จึงอธิบายต่อ ” ถึงจะ หน้าตาเหมือนกัน แต่ฉันรู้ว่าเหยียนเฉินเป็นคนฉลาด ต่อไปใน อนาคตก็ต้องเป็นหัวหน้าคนแน่นอน จะเป็นคนบ้าไปได้ยังไงกัน ละ ”

ชาวหยุนคิดในใจ หลินซินเหยียนไม่ยอมรับJK ถ้ายังงั้นอีก หน่อยก็คงเหลือไว้ให้จงเหยียนเฉินก็แล้วกัน

จงเหยียนเฉินล้างไม้ล้างมือแล้วเดินออกมา และมองไปที่ชาว

หยุนแล้วพูดว่า ” คนบ้าที่ว่านั่นอยู่ไหน ผมอยากจะเห็นว่าหน้าตา

เขาเป็นยังไง ”

ชาวหยุนพี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ไม่ได้ขยับไปไหน แต่ชี้นิ้วไปตรง ระเบียง ” นายก็ลองไปยืนตรงระเบียงแล้วมองไปสิ เดี๋ยวก็เห็น เองนั่นแหละ “