บทที่ 500 เขากลัวตัวเองจะทำร้ายเธอ

ได้ยินกวนจิ้นบอกว่าเหวินชิงมาแล้ว ซูจ้านหัวเราะอย่างเย็นชา

“คิดว่าแบบนี้จะได้รับการยกโทษให้หรอ? ”

จงจึงห้าวนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานเงียบไม่พูดอะไร เหมือนคิดไม่ ถึงว่าเหวินซึ่งจะออกมายอมรับเอง เห็นได้ชัดว่าการกระทำนี้ เป็นการแสดงดีต่อเขา

เหวินชิงนิสัยโบราณ เห็นความสำคัญของชื่อเสียงมาก ใช้ กลยุทธ์ในการถอยเป็นกลยุทธ์ที่ดี ทำให้เขาชะงักแล้ว สังหาร ราบเรียบกลับทําให้เขาเป็นคนโหดเกินไป

เสิ่นเผยชวนมองซูจ้านที่หนึ่ง เขาไม่เห็นด้วยกับที่ซูจ้านพูด ใน เมื่อเหวินชิงยอมออกมายอมรับผิดก็แปลว่าอยากจะคืนดี เขา มองจงจึงห้าวไว้ “เจอหน่อยเถอะ ไม่ว่ายังไงเขาก็คือ..

ไม่คิดเผื่อคนอื่น ก็ต้องคิดเพื่อหลินซินเหยียน

เธอจากไปเพราะไม่อยากให้นายลำบาก นายก็ต้องคิดเผื่อเธอ ด้วย”

ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าความสัมพันธ์กลับลบไม่ออก เห วินชิงก็คือลุงแท้ๆ ของหลินซินเหยียน

ตั้งแต่ต้นตนถึงตอนนี้จงจึงห้าวไม่เงยหน้าเลย เสียงที่พูดก็เบามาก “พวกนายออกไปเถอะ ให้เขาเข้ามา

เหตุผลที่เสิ่นเผยชวนรู้ เขาจะคิดไม่ถึงได้ยังไง แต่ว่าข้ามปม ในใจนั้นไปไม่ได้ซะที

แค้นการฆ่าแม่ จะบอกวางลงก็วางลงได้ยังไงกัน เพราะว่าเห วินชิงเขาถึงได้เสียใจตลอดชีวิต

นี่เป็นปมตาย ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยังมีร่องรองอยู่ตรงนั้น ไม่มีทางหายไป

หลี่จิ้งพยุงเหวินชิงที่ใส่ชุดลำรองเดินเข้ามา เวลาไม่ไปผ่านไป นานมาก แต่เจอกันอีกทีเหมือนผ่านไปเป็นชาติเลย เรื่องต่างๆ เปลี่ยนไปมาก เจอกันอีกครั้งทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว

หลี่จิ้งพยุงเหวินชิงนั่งลงที่โซฟาแล้วพูดเบาๆ ว่า “จะกลับแล้ว เรียกฉัน ฉันรออยู่คุณอยู่ข้างนอก

เหวินชิงอึมทีหนึ่ง

หลี่จิ้งก้มหัวแล้วเดินออกไปห้องทำงาน ตอนนี้เหตุการณ์แบบ นี้แล้วเธอเองก็ไม่มีอะไรต้องคุยกับจงจึงห้าว ก็เลยไม่ทักทายเลย

หลังจากประตูห้องทำงานปิดลง บรรยากาศก็เงียบลงทันที เป็นเหวินชิงที่เปิดปากพูดก่อน “เสี่ยวได้ถอยออกจากวงการ บันเทิงแล้วเข้ากองทัยไปแล้ว เขาไม่ได้มาหานายเลยใช่ไหม”

หจ้านที่รู้เรื่องทุกอย่าง ไม่มีหน้าออกมาเจอใครทั้งนั้น “ฉันมาไม่ใช่จะมาแก้ตัวอะไร และไม่ได้จะมาขอให้นายให้อภัย เรื่องที่ฉันทำฉันควรได้รับบาป ควรได้รับโทษ ฉันจะไม่ แก้ตัวอะไรเลย”

หจ้านเข้ากองทัพ เขาก็ยืนออกมายอมรับทุกอย่างนี้ไม่ใช่ เรื่องบังเอิญ เขากำลังคิดเพื่อตัวเอง ความสัมพันธ์ของเขากับหลี่ จ้านไม่ดี ดังนั้นคนข้างนอกก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลีจ้านมาก เท่าไหร่ เขาทำงานมานานหลายปี เพื่อนที่ไว้ใจได้ก็มีหลายคน เอาหลีจ้านเข้าไปไม่ใช่เรื่องยากอะไร และหลี่บ้านก็ไม่ได้เข้าไป ในฐานะลูกชายของเขา หลังจากนั้นไม่ว่าเขาจะทำผิดร้ายแรงแค่ ไหน ก็ไม่กระทบโดนหลีจ้าน

เขาทำแบบนี้ แค่ไม่อยากให้ตระกูลพ่ายแพ้เพราะว่าเขา

หลี่บ้านไปอย่างเต็มใจ เพราะว่าเขาเข้าใจ เรื่องนี้ เหวินชิงต้อง ได้รับโทษตามนั้น ถึงจะสามารถทำให้เรื่องนี้เงียบหายไป ดังนั้น เขาก็เลยไปเข้ากองทัพ ไปสร้างความสำเร็จให้กับตระกูลเหวิน ให้เหวินซึ่งไม่จําเป็นต้องมีกังวล แล้วออกหน้ายอมรับทุกอย่าง

เหวินชิงรู้ว่าตัวเองโทษใครก็ไม่ได้ เกลียดใครก็ไม่ได้ ถึงจะ ไม่รู้เรื่อง แต่ว่าทำผิดก็คือทำผิด ถึงเขาไม่ได้คิดจะพรากชีวิตของ เฉิงซิ่ว แค่อยากจับตัวเธอไว้ แต่ว่า เฉิงจิ๋วกลับตายแล้วจริงๆ ตายเพราะเขา

เขาก็มีความผิดที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

“เข้าคุกก็ดี ชื่อเสียงเหม็นฉาวก็ช่าง ฉันจะไม่บ่นเลย ขอแค่ได้ เจอเธอครั้งหนึ่ง” พูดเยอะขนาดนี้เขาก็ไม่เงย จนถึงคำสุดท้าย เขาถึงจะเงยหน้ามองจงจึงห้าว
เขาเกลียดเฉิงยูซิ่ว แต่ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาที่จะฆ่า ถ้าอยาก ฆ่าเธอก็ได้ฆ่าเธอตั้งแต่เมื่อ 20 ปีก่อนตอนที่ยังเธอไว้ก็ฆ่าไปแล้ว ไม่รอให้ถึงตอนนี้หรอก

สั่งเดียวที่เขาเสียใจก็คือ ห้ามไม่ให้เหวินเสียนอยู่กับคนที่ ชอบ เขาไม่รู้ว่าเหวินเสียนจะดื้อรั้นขนาดนี้ หลังจากแต่งงานกับ จงเฟิงแล้วก็ยังไม่ยอม เขาไม่รู้ว่าจงเพิ่งจะปล่อยให้เหวินเสีย นาตามใจมากขนาดนี้ ปล่อยให้เธอหาผู้หญิงมา มันเป็นเรื่อง ไร้สาระที่เขาปกปิดทุกคนแล้วให้กำเนิดลูกนอกสมรสกับจวงจื่อ ยี่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่เขาเกลียดชังมาตลอดครึ่งชีวิต ล้วน เกิดจากน้องสาวของเขาทั้งหมด

เหวินเสียนไม่เพียงแต่ทำร้ายชีวิตของคนอื่น ยังทำร้ายเขา ด้วย แต่ว่าเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ? จะแก้ตัวยังไงล่ะ?

ใครให้ตนนั้นคือเหวินเสียนล่ะ? ใครให้น้องสาวที่เขารักมา

ตั้งแต่เด็กล่ะ? เขาสมน้ำหน้า เขาโทษคนอื่นไม่ได้

จงจึงห้าวยืนอยู่หน้ากระจกฝรั่งเศส มือข้างหนึ่งพิงไว้บนโต๊ะ ทํางานอย่างตามสบาย เหลือแค่โครงร่างเพียงครึ่งเดียว สีหน้า ของเขา ความคิดของเขา ความในใจของเขา ไม่มีใครมองออก เลย ขนาดน้ำเสียงก็เฉยชาไม่มีอารมณ์อะไรเลย “ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอ ไปอยู่ไหน เธอจากไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อน

เหวินชิงขยับปาก ไม่กล้าเชื่อ “นายปล่อยเธอไปแบบนี้เนี่ย นะ? นายรักเธอมากไม่ใช่หรอ? ”

ก่อนหน้านั้นเข้าเป็นห่วงหลินซินเหยียนมากแค่ไหน? จนถึงขั้นยอมเป็นศัตรูกับเขา ไม่กลัวแผนที่เขาร่วมมือสร้างกับเฉินซิง เลย

จงจิ้งห้าวค่อยๆ หันหน้ากลับมา ความหนาวเย็นซึมออกมา จากสายตาที่น่ากลัวนั้นทำให้คนอดไม่ได้ที่จะถอยหลัง “ไม่อย่างนั้นล่ะ? ให้เธอมองพวกเราสองคนสู้รบกันต่อตา หรอ? ”

แบบนั้นไม่โหดร้ายเกินไปหรอ?

เหวินซึ่งพูดอะไรไม่ออกทันที

พูดอะไรไม่ออกเลย จริงสิ ไม่ว่าเธอยอมรับหรือไม่ยอมรับ ฐานะของเขาก็วางไว้ตรงนั้นแล้ว จงจึงห้าวเป็นสามีของเธอ เธอ จะยืนฝั่ง ใคร?

ใครตาย ถึงเป็นสิ่งที่เธออยากเห็น

เขาจับที่วางมือแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขามองจงจิ้งห้าวแล้วพูด ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า “เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น ให้เธอกลับ มาเถอะ”

สุดท้ายเขาเพิ่มอีกคำหนึ่งว่า “เรื่องที่ฉันทำ ฉันไปมอบตัวเอง ไม่จําเป็นต้องให้ใครมาลงมือ

เขาจะไปมอบตัวเอง แบบนี้ก็ไม่เท่ากับว่าเขาสู้รบกับจงจึงห้าว แล้ว หลินซินเหยียนก็ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อจงจึงห้าวแล้ว ความผิดที่ เขาก่อ เขาจะไปจัดการเอง

“ฉันรู้ว่านายไม่อยากเห็นหน้าของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันปรากฏอยู่ตรงหน้านาย” พูดเสร็จเหวินซึ่งก็ขยับเดินไปทางประตู เขาถูกส่งไปที่โรงพยาบาลทันเวลาพอดี ก็เลยไม่ได้ทิ้งผลข้าง เคียงอะไรไว้ เพียงแต่ร่างกายไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ขาทั้งสอง ไม่มีแรงเดินไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาเปิดประตูห้องทำงาน หลี่จึงได้ยินเสียงก็เลยรีบมาพยุงเขา “ทำไมไม่เรียกฉัน? ”

“ไม่ได้พิการซะหน่อย ฉันยังเดินได้” เหวินชิงอะไรก็จะเอาดีมา ตลอดชีวิต แก่แล้วอะไรก็ไม่เหลือแล้ว

หลี่จิ้งถอนหายใจ รู้ว่าเหวินชิงโกรธตัวเอง ในใจของเธอ เกลียดเหวินเสียนมาก ความเห็นแก่ตัวของคนเพียงคนเดียว ทำให้คนตายไปกี่คนแล้ว?

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเหวินเสียน เหวินซึ่งก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้

สำหรับหลี่จิ้งแล้วทุกอย่างเป็นความผิดของเหวินเสียนทั้งนั้น แต่ว่าเธอไม่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าสามี ถึงจะอย่างนั้น เหวินเสีย นก็เป็นน้องสาวของเหวินซึ่งอยู่ดี เขาก็เป็นห่วง เหมือนกับที่เป็น ห่วงลูกของเหวินเสียนหลินซินเหยียน

ถ้าไม่เป็นห่วง เขาจะมาที่นี่ทำไม?

เหวินชิงที่จากไปเหมือนจะบอกกับจงจึงห้าวว่าที่ตัวเองพูดนั้น เป็นความจริง เขาก็เลยไปมอบตัว และได้ลากเป่ยไปด้วย เหวิน ชิงรู้จักนิสัยของจงจิ่งห้าวดี เขาไม่มีทางปล่อยให้คนที่มีส่วนร่วม ในการลักพาตัวไปแน่
ดังนั้นเขาช่วยจงจิ่งห้าวทำหมดแล้ว ไม่ได้จะแสดงความดี อะไร เพียงเพื่อให้หลินซินเหยียนไม่ต้องรู้สึกผิดเมื่ออยู่ต่อหน้า ของเขา

แม้ว่าเหวินซึ่งจะมองตัวแล้ว แต่ว่าทางเจ้าหน้าที่ไม่มีทาง ให้การพิจารณาเร็วขนาดนั้น ยังต้องรอการตรวจสอบหลักฐาน

จงจึงห้าวไม่ได้ใจอ่อนเพราะคำพูดเหล่านั้นของเหวินชิง ไม่ใช่ เพราะเขามอบตัว แล้วไม่รับประกันการเสียชื่อเสียง แล้วมีความ สุข อารมณ์ของเขา ในตอนนี้ซับซ้อนมาก จนถึงขั้นขัดแย้ง

เขากลัวว่าตัวเองจะทําร้ายเธอ

และกลัวว่าเธอจะเข้ากันไม่ได้กับตัวเองเพราะการมอบตัวของ เหวินชิง นี่เป็นทางที่ไม่มีทางออก ไม่ว่าจะจัดการยังไง ก็จะมีบาดแผล

อยู่ตรงนั้น กั้นไว้กลางระหว่างพวกเขา ใครก็ไม่กล้าพูดถึง ใครก็

ไม่กล้าไปเตะต้องอย่างระมัดระวัง

ช่วงเวลาที่เหวินชิงรับการสืบสวน เขาก็จมอยู่ในการทำงาน เขาให้กวนจิ้นกลับไปที่วิลล่าเอาเสื้อผ้าที่สะอาดมาไม่กี่ชุด เหนื่อยแล้วก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องทำงาน ไม่ยอมกลับไป

ชีวิตแบบนี้เต็มอิ่ม แม้ว่าจะมีแนวโน้มในการทำร้ายตัวเอง แต่ ก็สามารถทำให้ลืมเรื่องยุ่งยาก แล้วก็คนนั้นที่พอเขาคิดถึงก็จะ ทําให้ปวดใจไปหมด

ความเงียบสงบของทุกอย่าง จนเขาได้เห็นการ์ดเชิญโดยบังเอิญถึงได้ทำให้หัวใจเฉยชาของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะว่าบัตรเชิญพิเศษ และไม่ใช่เรื่องที่เขาสนใจ แต่เป็น คนที่อยู่ข้างบนนั้น