บทที่488 ผมคิดถึงคุณแล้ว

ซูจ้านและเสิ่นเผยชวนมองตากัน เหมือนจะพูดออกมาพร้อม กัน “ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับ เลยเวลาง่วงมาแล้ว ไปดื่มกัน หน่อยไหม?”

เมาแล้วจะทำให้หลับง่ายขึ้นหน่อย

ความคิดของพวกเขาชัดเจนมาก แค่อ้าปากจงจึงห้าวก็รู้ เจตนาของพวกเขา ราวกับมีใจอยากเมาเหมือนกัน เลยตอบ ตกลงไป

ออกจากบริษัท พวกเขาขับรถหนึ่งคันออกไป หาร้านบาร์ที่ ค่อนข้างเงียบร้านหนึ่ง

สั่งไวน์นอกมาสองขวดและจานผลไม้

แสงไฟสีเหลืองสาดส่องทั่วทั้งห้อง ช่องแอร์บนฝ้าเพดาน

ค่อยๆพัดลมเย็นๆออกมา

ซูจ้านเทไวน์ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเผยชวน “ในฐานะเพื่อน นายยังใช้ไม่ได้นะ

เสิ่นเผยชวนจ้องเขาอย่างเย็นชา คนแบบเขา แค่เอ่ยปาก ก็รู้ ว่าเขาจะพูดอะไร

ไม่รอให้เขาพูด เสิ่นเผยชวนก็อธิบายออกมาก่อน “พวกนาย อย่าคิดไปเอง เด็กคนนั้นเด็กเกินไป ฉันไม่ได้สนใจหรอก หาเด็กขนาดนั้นมีหวังโดนฟ้าประณาม

ขณะพูดเขาก็มองไปที่จงจิ้งห้าว จงใจถามประโยคหนึ่งว่า “ใช่ ไหม?”

จงจิ่งห้าวเหลตา คำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ เขาจิบไวน์ น้ำเสียงเย็น ขาหน่อยๆ “ฉันอารมณ์ไม่ดี

เหมือนเป็นการเตือนเสิ่นเผยชวน เขาไม่มีอารมณ์จะมาล้อเล่น

ต่อหน้ายิ่งห้ามพูดเรื่องหลินซินเหยียน

ตอนนี้ได้ยินชื่อนี้ ใจของเขาก็จะรู้สึกหม่นหมอง เขาคิดถึงเธอ แล้ว คิดถึงมาก แม้กระทั่งไม่อยากกลับวิลล่า เขานอนไม่หลับ เมื่ออยู่คนเดียว ได้แต่ทำงานเพื่อให้ไม่รู้สึก ให้ตัวเองไม่มีเวลา ไปคิดเรื่องอื่น ไปคิดถึง

เสิ่นเผยชวนเฮ้ออกมา “ดูพวกนายแต่ละคนไม่มีชีวิตชีวา เหมือนมะเขือม่วง ทำให้ฉันกลัวเรื่องความรักระหว่างชายหญิง ไปเลย นายดูพวกนายสิ จะเป็นแบบอย่างให้ฉันไม่ได้เลย?”

ทำให้ในใจของเขามีเงามืดเลย

“ถ้าไม่เคยกินองุ่นก็อย่าว่าองุ่นเปรี้ยว” ซูจ้านนั่งลงและคล้อง คอเขา หน้าตาจริงจังมาก “ฉันพูดจริงนะ เด็กผู้หญิงคนนั้น หน้าตาสวยมาก อย่าไม่รู้จักพอ”

“อย่าคิดมากไป” เสิ่นเผยซวนเกือบจะถูกซูจ้านทรมานจนเป็น โรคหัวใจแล้ว อย่าเห็นว่าข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มา ก็ คิดไปถึงนั่น?
เขาแค่ได้รับมอบหมายจากคนอื่น ไม่มีความหมายอื่น

“เด็กคนนั้นพึงปีหนึ่ง ถ้าฉันอยากจะ….นยังเป็นคนอยู่ ไหม?” เสิ่นเผยชวนเอาแขนของซูร้านที่คล้องคอออก “ถ้าฉันจะ หาก็จะหาคนที่อายุเท่าๆกัน เด็กน้อยล่ะก็วันวันมีแต่จะให้ฉัน ประคบประหงม นี่ฉันหาภรรยาหรือกำลังเลี้ยงลูกสาว?

ซูจ้านพิงไปที่โซฟาอย่างขี้เกียจ เห็นสายตาของเส้นเผยชวน แล้วอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ และกินลงไป เพื่อไม่ให้เขามากวน ประสาทที่นี่

“อายุเท่าๆกับนาย? ลูกน้องนายมีคุณสมบัตินี้นะ ข้างกายก็มี แต่ผู้ชาย ยากนักที่จะได้เจอผู้หญิง ยังทำเป็นอวดดี อวดดีก อวดดี หาสาวๆมันทำให้นายไม่พอใจ?

ซูจ้านแม้อายุไม่ได้มากกว่าจงจึงห้าว แต่ฉินยาก็ไม่ได้อายุ มากกว่าหลินซินเหยียน นับไปนับมา เขาและจงจึงห้าวกับภรรยา ต่างก็อายุห่างกันตั้งเจ็ดแปดปี

พวกเขาบรรลุนิติภาวะแล้วรู้ว่าอะไรคือการมีความรัก ตอนที่ รู้จักการจูบ ภรรยายังอยู่ประถมอยู่เลย

ตอนนี้พวกเขาก็เข้าสามสิบแล้ว ภรรยายังพึ่งจะยี่สิบต้นๆ กําลังสาว กำลังสดใส

พวกเขาล้วนเป็นวัวแก่กินหญ้าอ่อน

“ซูจ้าน ฉันพบว่านายน่ะพูดจาทำไมไม่รู้จักระวังปาก?” เสิ่น เผยชวนขมวดคิ้ว ในสายตาของเขา ซูจ้านน่ะสมควร สมควรโดนเก็บ

เขาอยากให้กินยากลับมา จัดการกับเด็กไร้สาระคนนี้ ไม่

อย่างนั้นจะได้ใจ “เผยชวน เอาแบบนี้ เรามาพนันกัน ถ้านายหาแฟนที่อายุน้อย กว่า วันเข้าหอวันนั้นนายจะต้องใส่ชุดชั้นในผู้หญิง ยืนอยู่บนโต๊ะ

เต้นให้ฉันดู กล้าพนันมั้ย? ”

เงินเผยซวนไม่อยากคุยกับเขา เขาเบื่อที่จะเล่นพนันไร้สาระ แบบนี้กับเขา

“นายไม่กล้า?” ซูจ้านเทเหล้าให้เขา

“ฉันแค่ขี้เกียจสนใจนาย

“นายไม่กล้าต่างหาก

“ฉันรําคาญนาย”

“นายแค่กลัวว่าตัวเองจะชอบเด็กปีหนึ่งคนนั้นเข้า ดังนั้นเลย ไม่กล้าพนันกับฉัน!””

“ฉันเปล่า !”

“แล้วทำไมไม่กล้าพนันกับฉันล่ะ?”

เสิ่นเผยชวนมองซูจ้าน รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก “ฉันไม่ อยากพนันกับนาย เพราะฉันคิดว่าเรื่องนี้มันไร้สาระต่างหาก

ซูจ้านเขยิบเข้ามา “นายคิดว่าอะไรถึงมีสาระ?” เขาเหลือบ มองท่อนล่างของเสิ่นเผยชวนรางๆ เสิ่นเผยซวนไม่เคยมีแฟนมาก่อน เขารู้ดี ผู้ชายคนนี้ตอนหนุ่มๆก็มีอารมณ์ปรารถนามาจนถึง อายุขนาดนี้ มีความต้องการทางร่างกายมาตั้งนานแล้ว

แต่เขากลับรู้สึกสงสัย ผู้ชายคนนี้จัดการยังไง

“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่านายไม่เคยปรารถนาถึงเรื่องแบบนี้มา ก่อน”

เส้นเผยชวนหัวเราะเยือกเย็นอยู่สองครั้ง “นายคิดว่าทุกคน เป็นเหมือนนายรึไง? มียางอายบ้างได้มั้ย?

“ฉันถือว่าปกติ นายต่างหากไม่ปกติ”

“ให้ตายเถอะ นายแบบนี้มันไม่ใช่ปกติ มันเรียกว่าหน

“พูดยังไงดีล่ะ?” ซูจ้านถือไวน์เข้าใกล้ปากเขา “มาล้างปาก นายหน่อย ครั้งหน้าพูดออกมาจะได้มีเรื่องดีๆซะบ้าง

“ไอ้เลว……..บอุ้ม ซูจ้านนาย—” ซูจ้านหยิบเหล้าแล้วเทเข้า

ปากเขาจริงๆ ที่ไม่ได้ดื่มเข้าไปไหลลงไปตามคอของเขา ทําเอา

ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า

เขาผลักซูจ้านออกไปแล้วสะบัดคอเสื้อตัวเอง เช็ดคอเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างมองซูจ้าน “ฉันจะบอกนายให้นะ แบบนั้นมัน เรียกว่าไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ไม่ถือว่าปกติเข้าใจมั้ย? ใจง่าย เป็นเรื่องปกติ? ซูจ้าน ละอายใจหน่อย นายก็เป็นซะแบบนี้ ไม่ ยอมแก้นิสัย ฉินยาเลยไม่เอานายไง

พอพูดถึงฉินยา สีหน้าของซูจ้านก็เปลี่ยนไป ตรงไหนที่เขาเจ็บ ปวด เสิ่นเผยชวนก็แทงไปตรงนั้น
“นายหยุดโรยเกลือบนบาดแผลของฉันได้มั้ย?

เขาใจง่ายมันก็ก่อนที่จะได้อยู่กับฉินยา เดิมที่เรื่องของหลว

เฟยเฟย เขาผิดเอง ไม่กล้าสารภาพอย่างตรงไปตรงมาต่อหน้า

จินยา ทำให้เข้าใจผิด จนทำร้ายเธอ ฉินยาจากไปสองสามเดือนนี้ เขาเสียใจและรำคาญใจมา

ตลอด หนักใจเหมือนฉินยากำลังจมหายไปในกองไฟ

หลายต่อหลายครั้งที่ฝันและตกใจตื่นขึ้นมา

บรรยากาศในห้องเป็นเพราะเสิ่นเผยชวนพูดถึงฉินยา เลย เปลี่ยนเป็นเงียบสงัด ไม่มีเสียงเอะอะของซูจ้านและเสิ่นเผยชวน แม้แต่อากาศก็ควบแน่นไม่สบาย

สั่งเหล้ามาอีกสองขวด จงจึงห้าวเองก็ดื่มไปหนึ่งขวด อีกขวด ก็หมดแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองยังดื่มไม่พอ นี่ก็หมดแล้ว เลยเรียก พนักงานให้เอามาเพิ่มอีกสองขวด

เสิ่นเผยซวนไม่ได้ห้าม ดื่มสิ และก็ไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่ดื่ม ทั้งแบบนี้ ไม่ได้สั่งอะไรมาทาน

สองขวดนี้ไม่นานก็หมดขวดอีกแล้ว เสิ่นเผยชวนดื่มไปเล็ก น้อย ยังถือว่าไม่เมา แต่ว่าซูจ้านและจงจึงห้าวคาดว่าน่าจะดื่ม มากไป กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปทั้งห้อง สองคนนอนตะแคงอยู่ บนโซฟา

แม้เขาจะไม่ได้ดื่มจนเมา แต่ก็ดื่มไปไม่น้อย แน่นอนว่าขับรถ ไม่ได้ ได้แต่โทรหากวนจิ้ง ให้เขามาขับรถให้
ทั้งสองคนช่วยกันแบกชายสองคนที่ดื่มเข้าไปมากทีละคนทีละ คน นรถ ส่งกลับบ้าน

ส่งจงจิ่งห้าวก่อน บอดี้การ์ดที่วิลล่าทั้งหมดถูกถอดออกหลัง

จากหลินซินเหยียนจากไป วิลล่าจึงมีแค่ป้าหยูคนเดียว

เมื่อเห็นจงจึงห้าวดื่มจนเมา หลังจากที่เสิ่นเผยชวนและกวนจิ้ง จากไป ป้าหยูรีบชงน้ำผึ้งมาให้

ห้องมืดทึบไม่ได้เปิดไฟ หน้าต่างไม่ได้ปิด ลมเบาๆพัดผ้าม่าน เป็นระยะ

ป้าหนูถือแก้วน้ำผึ้งมาไว้ที่หัวเตียง ถาม “ดื่มน้ำหน่อยนะ

A….. ”

“ออกไป” ป้าหยูยังพูดไม่จบ ก็โดนตัดบท

เสิ่นเผยชวนนึกว่าผู้ชายที่เมามากจนไม่เป็นผู้เป็นคน น้ำเสียง ในขณะนี้ก็ยังดังชัดเจนแบบนั้น

ป้าหยวางแก้วน้ำน้ำผึ้งไว้บนโต๊ะ ถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วหัน หลังเดินออกไปและปิดประตู

เตียงที่กว้างขวาง ร่างเพรียวบางร่างหนึ่ง นอนงอตัวอยู่บน เตียง ใบหน้าด้านหนึ่งซบกับหมอน หันหน้าไปด้านข้าง มองดู พื้นที่ว่างข้างๆ แต่ก่อนเป็นตำแหน่งที่นอนของหลินซินเหยียน

เขาเอื้อมมือออกไป เหมือนอยากจะสัมผัสความอบอุ่นของเธอ แต่ทุกที่ที่ปลายนิ้วสัมผัส กลับรับรู้ถึงแค่ความหนาวเย็น
ใจก็หนาวเย็นตามไปด้วย มือที่วางบนผ้าห่ม ค่อยๆ แน่น ผ้าห่มที่ยับอยู่ในมือเขาไม่นานก็กลายเป็นก้อนๆ

ใบหน้าของเขา บลงบนหมอน น้ำเสียงแหบพร่า “ผมคิดถึง

คุณแล้ว” ตอนแรกตั้งใจจะดื่มให้เมาจะได้ไม่ต้องคิดถึง แต่ยิ่งเมา สมอง กลับยิ่งชัดเจน ทั้งสมองนั้นมีแต่ภาพของเธอ ตอนนี้เธอสบายดี

มั้ย? ลูกของพวกเขาสบายดีรึเปล่า?

เมืองC ณ ตอนนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ