บทที่486วัวแก่กินหญ้าอ่อน

“เหวินชิงกับแม่เลี้ยงคนนั้นของนายไม่ถูกกันเหมือนน้ำกับไฟ อันนี้คุณน่าจะรู้สึกว่าผม ว่าเขาเกลียดชังผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน เขามาหาผม ก็เพราะว่าผมรู้จักคนเยอะ ให้ผมช่วยเขาอย่างหนึ่ง ให้ไปจับตัวผู้หญิงคนนั้นมา เพียงแค่คนที่ไปทำเรื่องนี้ ทำไม่ สำเร็จ เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น แต่ว่ายังไงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณกับเหวินชิงยังไงก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ตอนนี้ไม่มี แล้วก็ยิ่งดี จะได้ไม่ขัดตา

กู้เป่ยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของจงจึงห้าว แค่รู้สึกถึง บรรยากาศภายในห้อง หนาวเย็นอย่างประหลาด ในใจรู้สึก หงุดหงิดเล็กน้อย ราวกับว่าผู้หญิงสามคนที่ยืนอยู่ข้างประตูขัดหู ขัดตา เขาหันไปทางประตูตะโกนเรียกผู้จัดการเสียงเข้ม “เอาคน ออกไป เห็นแล้วเกะกะตา”

ผู้จัดการพาลูกน้องมาสองสามคนแล้วเอาตัวพวกเธอออกไป

ตาของจงจิ่งห้าวที่ปรือเล็กน้อยกระตุกขึ้น ลูกตากลิ้งวนไปวน มาลึกไม่มีที่สิ้นสุด “เจ้านายกู้ไม่ธรรมดาจริงๆ ตอนนี้ สถานการณ์คับขัน ธงยาวประกาศกำจัดเรื่องผิดกฎหมายแขวน อยู่ทั่วทุกที่ ร้านนี้เปิดอยู่แบบนี้ เรื่องจับตัวคนอีก ก็ยังกล้าก่อ อาชญากรรมซึ่งๆหน้า”

“นี่ไม่ใช่เพื่อช่วยเหวิงชิงเรื่องหนึ่งนั้นหรอ? สถานะของเขา ลงมือเองไม่ค่อยสะดวก เลยยืมมือของผม
เปียเอนพิงบนโซฟา หันหน้ามามอง “ประธานจงมาในวันนี้ เพื่อมาหาความบันเทิงจริงๆ หรือว่า…”

ไม่ใช่เพราะรู้ความสัมพันธ์ของเหวินชิงกับจงจึงห้าว เขาไม่มี ทางพูดออกมาอย่างเปิดเผยขนาดนี้ เรื่องนี้ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ก็มีผลกระทบทั้งนั้น ตอนที่เขาพูดก็ผ่านการไตร่ตรองในใจมา ก่อนแล้ว

ถ้าหากเขามีอะไรปิดบัง แล้วจงจึงห้าวไปได้ยินจากปากของเห วินชิง เขาก็ไม่ใช่คนทั้งในและนอกแล้ว

“เจ้านายกู้คิดว่าผมมาทำอะไรล่ะ?”

สายตาชนกัน ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เป่ยอึ้งไปสักพักก็ยิ้ม ออกมา “มาที่ร้านผมที่นี่ ก็ต้องมาสำเริงสำราญแน่นอนอยู่แล้ว

“เจ้านายกู้วันนี้ทำให้ผมผิดคาดซะแล้ว” จงจึงห้าวใช้ลิ้นเลีย ฟันหน้า ท่าทางชั่วร้ายยิ่งกว่ากูเป่ย คำพูดของเขาแฝงยาพิษ ท่าทางสงบนิ่ง “ตอนนี้ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน เจ้านาย ระมัดระวังหน่อย อย่าถูกคนหลอกใช้แต่กลับไม่รู้ตัว”

เปยสีหน้าเปลี่ยนไป “คุณหมายความว่าไง?” ทำไมฟังแล้วมันรู้สึกเหมือนในคำพูดยังมีอะไรแฝงอยู่อีก จงจึงห้าวลุกขึ้น ซูจ้านและเสิ่นเผยชวนก็ลุกขึ้นตาม

สายตาเย็นชาของเขามองลงมา “เจ้านาย เรื่องเล็กอย่างจับ ตัวคนคนหนึ่งง่ายๆแค่นี้ มาให้คุณทำ เป็นเพราะเขาไม่สะดวก หรือว่าในสถานการณ์นี้ไม่กล้าลงมือด้วยตัวเองกันแน่?”
เป่ยหรี่ตามอง เขาหมายความว่าไง?

เหวินชิงหลอกใช้เขา

“ประธานจงกำลังพูดล้อเล่นหรือไง? นั่นมันลุงของคุณนะ คุณ ไม่อยู่ข้างเขา แต่กลับอยู่ข้างผม คุณคิดว่าผมจะเชื่อหรอ?”

เหวินซึ่งเป็นลุงของเขา มาเผยเรื่องของเหวินชิงมาเพื่อหยั่ง

เชิงเขา?

เวลานี้เปยไม่กล้าเชื่อคำพูดของจงจึงห้าว ยังไงเขากับเหวิน ซึ่งก็เป็นคนบนเรือลาเดียวกัน

“เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจเจ้านายเถอะ ผมก็แค่ทนเห็นคนถูก หลอกใช้แต่ไม่รู้ตัวไม่ได้อีกต่อไปก็เท่านั้นเอง” คำพูดของเขามี ความแฝงอยู่ บอกพอให้เข้าใจ “วันนี้ต้องขอบคุณเจ้านายมาก ที่ต้อนรับอย่างอบอุ่น

“เรื่องต้อนรับพูดไม่ได้หรอก ยังไม่ได้ทำให้ประธานจงสนุก เลย มาคราวหน้า แจ้งผมก่อนล่วงหน้า จะเตรียมการไว้อย่างดี เลย ให้ประธานจงสนุกสนาน

กู้เป่ยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถ้าในคำพูดของจงจึงห้าวมี อะไรแอบแฝง คำพูดนี้ชัดเจนว่าเป็นการเตือน

อีกอย่างคำพูดที่ใช้ก็ดูแปลกๆ หมายความว่ายังไง? เขาเคย ถูกเหวินชิงหลอกใช้มาก่อน อีกอย่างตัวเองไม่รู้

“ประธานจงสามารถไขข้อข้องใจอย่างหนึ่ง ให้ผมได้มั้ย?” เปียตะโกนเรียกจงจึงห้าวที่เดินไปถึงหน้าประตูให้หยุดอย่างกะทันหัน เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา “ประธานจงรู้เรื่องภายใน อะไรมาหรอ?

จงจิ่งห้าวกระตุ้นให้เกิดความสนใจ “ไม่รู้ว่าเจ้านายก็ได้ยิน เรื่องของเฉินซิงหรือไม่

“ถึงแม้จะปิดอย่างมิดชิด แต่ว่าคนในวงการไม่มีใครที่ไม่รู้มา ถึงอายุขนาดนี้ ไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง ก็น่าเวทนาพอแล้ว” แล้วเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิด ปกติ เขาพูดถึงเฉินซิงขึ้นมาอย่างกะทันหันหมายความว่ายังไง?

“คุณหมายความว่าเฉินซิงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เกี่ยวข้องกับ เหวินชิง?”

จงจิ่งห้าวสะบัดปกคอเสื้อที่ไม่มีฝุ่นสักนิด น้ำเสียงและสีหน้ามี ความหมายลึกซึ้ง “ผมพูดแบบนั้นงั้นหรอ? เจ้านายอย่าได้ สร้างปัญหาให้ผมเชียว”

กู้เป่ยเข้าใจอย่างรวดเร็ว เขามีความวิตกกังวล ไม่ว่าจะพูดยัง ไงเหวินซึ่งก็คือลุงของเขา จะเผยเบื้องลึกอย่างเปิดเผยได้ยังไง

ซูจ้านแทรกพูดขึ้นมาอย่างเหมาะสม “เหวินชิงคนนี้อายุมาก แล้ว ชอบยุ่งเรื่องไร้สาระ งานแต่งงานของคนอื่นเขาก็อยากจะยุ่ง ไม่ชอบก็ยังจะยัดเยียดอีก ทำตัวอาวุโสดูถูกคนอื่นก็น่ารำคาญ พอแล้ว”

ฟังมาตั้งนาน ซูจ้านก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว จงจึงห้าวกำลังใช้ กลวิธียุให้เกิดการแตกแยกภายใน ทำให้เปียและเหวินชิงหัน มาแตกคอกัน ต่างฝ่ายต่างระแวงกัน เขานั่งรอรับผลประโยชน์รอให้ทั้งสองคนต่างก็บาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย เขาถึงจะลงมือ

ด้านหน้าจงจึงห้าวโยนเฉินชิงเหยื่อรายนี้ออกไปแล้ว ถ้างั้น ตอนนี้เขาก็ให้เป่ยหนึ่งอัน ทำไมจงจึงห้าวถึงต้องบอกเหตุผล กับเขา เพื่อป้องกันไม่ให้เขาสงสัย

เหวินชิงบังคับจงจึงห้าวเรื่องงานแต่งงาน เพราะจงจึงห้าวไม่ พอใจต่อเหวินซิง ถึงมาเผยเรื่องของเหวินซึ่งต่อหน้าเบี้ย

จงจึงห้าวแกล้งต่อว่าบ้านอย่างไม่พอใจ “ไม่พูด จะมีใครหา ว่านายเป็นใบ้หรอ?”

ซูจ้านก้มหน้า “ที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริง

“ให้เจ้านายกู้เห็นเรื่องขบขันซะแล้ว

เป่ยหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ไม่หรอก อายุขนาดนี้ถูกเร่งให้ แต่งงานเป็นเรื่องปกติมาก เหวินซึ่งเป็นลุงของคุณ เป็นห่วงเรื่อง งานแต่งงานของคุณ ก็เพราะหวังดีต่อคุณ ในใจเกิดความร้าว ฉานขึ้น มันไม่คุ้มค่า

ปากเขาพูดไปแบบนั้น แต่ที่คิดในใจไม่ใช่เรื่องนี้ ถ้าหากเป็น จริงอย่างที่ซูจ้านบอกมาทั้งหมด เหวินชิงบังคับจงจึงห้าวเรื่อง แต่งงาน ทำให้เขาไม่พอใจก็อาจจะเป็นไปได้

เขาบอกเรื่องเฉินชิงถูกเหวินชิงทำร้ายต่อหน้าตัวเอง ถึงแม้จะ โหดไปหน่อย แต่ว่าก็เป็นไปได้ยังไงชื่อเสียงของจงจึงห้าวใน แวดวงก็เป็นแบบนี้ ทำเรื่องเด็ดขาดก็เหี้ยมพอสมควร ใครทำให้ เขาเสียเปรียบ เขาก็จะเอาคืนเป็นเท่าตัว
คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหวินชิงบีบคั้นมากเกินไป ถึงทำให้เขา โม โหสินะ?

เปยคิดพิจารณาอยู่ข้างในห้อง รอจนจงจึงห้าวเดินออกไป

แล้ว ถึงจะเรียกผู้จัดการให้เข้ามา เขาไม่ใช่เด็กสามขวบนะ แค่คำพูดไม่กี่ประโยคก็เชื่อ จะต้อง ไปสืบค้นด้วยตัวเองให้แน่ชัดก่อนถึงจะสบายใจ

“นายไปสืบมาว่าเหวินซึ่งบีบบังคับจงจึงห้าวให้แต่งกับผู้หญิง คนไหน แล้วก็ไปแอบสืบเรื่องของเฉินชิงมาด้วยว่าเกี่ยวข้องกับ เหวินชิงหรือไม่

ผู้จัดการตอบรับทราบ “ผมจะรีบจัดการให้

โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไปเถอะ”

เขาหวังว่าจะไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าหากเป็นจริง…

เขากัดฟันพูดคำว่าเหวินชิง หลอกใช้เขา? คิดว่าเขาเป็นลูก พลับนิ่มบี้ง่ายงั้นสิ?

จงจิ่งห้าวเดินออกมาจากไนต์คลับมองเสิ่นเผยซวยแวบหนึ่ง “ฉันไปรอนายที่บริษัท

พูดจบก็เดินขึ้นรถไป ซูจ้านค่อนข้างสอดรู้สอดเห็น ใช้ไหล่ สะกิดเสิ่นเผยชวนนิดหนึ่ง เชยคางขึ้นเล็กน้อย มองซางหยุที่ยืน อยู่ข้างเขา “รู้จักกันเมื่อไหร่ ไม่บอกพวกฉันเลยนะ? ปิดเอาไว้ กลัวพวกฉันแย่งรึไง?”
“นายอย่ามาพูดจามั่วๆนะ ฉันก็แค่ทำตามที่รับปากคำไหว้ วานจากคนอื่นมาแค่นั้น” เสิ่นเผยซวยถลึงตาใส่ซูจ้าน “ยังไม่ ไป?”

ซูจ้านยิ้มกริ่ม ขณะที่เดินไปที่รถ สายตาก็มองไปที่ร่างของซาง หนูลองคำนวณดู ทำปากจู่พักหนึ่ง นี่ก็เด็กเกินไปแล้ว เสิ่นเผย ชวนเขาเป็นตัวแก่กินหญ้าอ่อนสินะ

“เผยชวนของฉันอย่าเห็นว่ามันอายุเยอะเชียว แต่มันไร้เดียง สามากเลยล่ะ ดูแลมันดีๆหน่อยนะ” ซูจ้านส่งสายตาให้ซางหมู