บทที่484 บุรุษผู้นี้อยากจะขึ้นสวรรค์

ทั้งสี่คนดูแล้วไม่เหมือนผู้ช่ำชอง หน้าตาท่าทางดูเหมือนคนที่ ขาดประสบการณ์ แสดงออกอึดอัดและไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ แต่ ก็มีสองคนที่รู้สึกอยากลอง ราวกับรู้สึกดีต่อผู้ชายสองสามคนใน

เปียกวักมือ “เข้ามาให้หมด ล็อตนี้พึ่งเข้ามาใหม่ทั้งหมด สะอาดเลยล่ะ”

ที่ทำให้เขาพอใจที่สุดก็คือคนที่ชื่อซางหยู หน้ารูปไข่ห่านขาว สะอาดตัวเล็ก ผมสีดำมัดหางม้าเรียบร้อย ไม่สูงมาก เหมาะ สำหรับเด็กสาวตัวเล็ก ดวงตาสีชา มีออร่าทั้งยังบริสุทธิ์

เห็นผู้หญิงแต่งหน้าจัดๆชอบโพสท่ายั่วยวนมาจนชินแล้ว มี เด็กสาวบริสุทธิ์ขนาดนี้มาปรากฏตรงหน้าอย่างกะทันหัน ความ รู้สึกมันแตกต่างกันลิบลับ

ได้แต่จินตนาการ ว่าถ้ากดเด็กสาวที่บริสุทธิ์ขนาดนี้ลงใต้ร่าง มันจะตื่นเต้นเร้าใจขนาดไหน

ถ้าไม่ใช่เพราะอยากเพิ่มความสัมพันธ์กับจงจิ่งห้าว เขา เสียดายที่จะให้คนอื่น

เขาชี้ไปที่ซางหยู กระดิกนิ้ว “เธอมานี่”

ซางหยูสองมือกำชายเสื้อ เหงื่อออกเต็มฝ่ามือ สายตาค่อยๆ มองไปยังเสิ่นเผยซวนที่นั่งริมสุดกำลังเล่นมือถืออยู่
หลังจากที่เข้าใจความหมายของจงจึงห้าว เส้นเผยชวนก แกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์ เขาไม่รู้สึกสนใจผู้หญิงที่อยู่ที่นี่ รู้ว่ามี คนเข้ามาก็ไม่ได้เงยหน้า

ช่างหยืนนิ่งไม่ขยับ หน้าของเป่ยเย็นชาขึ้น น้ำเสียงก็ไม่ได้ นุ่มนวลเหมือนเมื่อกี้ น้ำเสียงเข้มขึ้น “นั่งตรงนี้

เขาตบลงตรงที่นั่งข้างๆ จงจึงห้าว

ชางหยยังคงไม่ขยับ เพื่อนนักเรียนที่ยืนข้างเธอผลักเธอเล็ก น้อย พูดเบาๆว่า “เธอไปสิ นั่งกับผู้ชายที่หล่อที่สุดในนี้เลยนะ ถ้า หากว่าถูกใจเธอขึ้นมา เธอก็ได้เลื่อนขั้นเลยนะ ที่มาที่นี่ ต่างก็ เป็นคนมีเงินทั้งนั้น”

“เธอหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่บอกว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟ หรอ?” ซางหยูรู้สึก ใจสั่น งานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานเสิร์ฟใน ร้านอาหารของเธอ ถูกคนแทนที่แล้ว เขาบอกว่ารับสมัคร พนักงานระยะยาว เลยปลดเธอออก

งานแจกใบปลิวก็ไม่ได้มีทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเธอก็จะ ไม่มีรายได้ เพื่อนนักเรียนบอกว่าที่นี่รับสมัครพนักงานเสิร์ฟเธอ ถึงตามมา มาถึงแล้วถึงจะรู้ว่าเป็นสถานที่แบบนี้

เธอรู้สึกเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก อีกอย่างพอเห็นเส้นเผย ชวนเข้าในใจก็ยิ่งเหน็บหนาวขึ้นไปอีก เดิมทีเธอรู้สึกเคารพ นับถือผู้ชายคนนี้มาก จำได้ว่าเขาเคยไปหาตนเองที่โรงเรียน นำ เงินที่แม่ฝากมาให้เธอ เธอรู้สึกว่าคนคนนี้เป็นคนดีที่ซื่อตรง

ตอนนี้เห็นว่ามาในที่แบบนี้เหมือนกัน ก็ไม่ถือว่าเป็นคนดีอะไรความซื่อตรงเกรงว่าคงจะแสดงให้คนอื่นเห็นซะมากกว่า

จงจิ่งห้าวเอนหลัง เสื้อเชิ้ตสีขาวสูทสีดำแต่งกายแบบคลาสสิค สุดๆ ณ ตอนนี้เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมออกสองเม็ด ต้นคอเรียวยาว ลูกกระเดือกที่นูนออกมา เค้าโครงตรงส่วนโค้งนั้นเซ็กซี่เป็น พิเศษ แสงไฟที่ส่องเฉียงลงมานั้นมืดสลัวๆ เขาหรี่ตาทั้งสองข้าง เล็กลง “เจ้านายกู้นี่มันหมายความว่ายังไง?”

กู้เป่ยรีบหัวเราะกลบเกลื่อนเล็กน้อย “นี่นะ พึ่งมาวันนี้ ยังไม่รู้ กฎระเบียบ ขอเวลา3นาที

ขณะพูดเขาก็ลุกขึ้นยืน บีบแขนของซางหมูไว้แน่น หน้าตาโหด เหี้ยม ข่มขู่เบาๆ “มาแล้วก็อย่าทำมาเป็นแสดง ลูกไม้แสร้ง ปล่อยเพื่อจับ ไม่พอดู เรียกเธอมาก็เพราะถูกใจเธอ ถ้าดูแลคนนี้ ดี อยากได้เงินเท่าไหร่บอกราคามา แต่ถ้ากล้ามากำเริบเสืบสาน ที่นี่ ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น!”

ดูเหมือนว่าสถานการณ์นี้เอะอะจนกระตุ้นความสนใจของเงิน เผยชวน สายตาของเขาถูกดึงออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือ ค่อยๆมองมา พอเห็นเด็กสาวที่ตกใจจนตัวสั่นยืนอยู่ข้างประตู ตะลึงไปพักหนึ่ง แปลกใจที่เธอมาปรากฏตัวอยู่ในที่แบบนี้

ซางหยูถูกเบี้ยบังคับดึงเข้ามา เขาส่งยิ้มให้กับจงจึงห้าว “ให้คุณเห็นเรื่องตลกซะแล้ว แต่ว่าใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้ ถึงจะน่า ดึงดูด” เขาหัวเราะอย่างเปิดเผย “คุณว่าอายุขนาดพวกเรา ไม่ ยอมแต่งงาน เพื่ออะไร? ถ้าไม่ใช่เพราะอยากสนุก ไม่มีคนผูกมัด ไงล่ะ”
งานแต่งงานของจงจึงห้าวกับหลินซินเหยียนตอนนั้นเป็นการ แต่งงานลับๆ มีคนรู้ไม่มาก ต่อมากลับมา ข้างนอกก็มีข่าวลือว่า ข้างกายจงจึงห้าวมีผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไงก็ไม่ได้จัดพิธีแต่งงาน ไม่ ได้พาไปออกงานสังคม ผู้ชายที่มีฐานะมีหน้ามีตาแบบนี้ ข้างกาย จะมีผู้หญิงสักคนเป็นเรื่องปกติ ตราบใดที่ไม่มีประกาศอย่าง เอิกเกริก ทุกคนก็ไม่จริงจังอะไร คิดว่าแค่เล่นๆเท่านั้น

สิ่งเดียวที่ทุกคนรู้ก็คือเหอรุ่ยหลิน แต่ว่าก็แค่หมั้น ต่อมาก็ ถอนหมั้นแล้ว เรื่องที่เฉินซิงอยากให้ลูกสาวแต่งงานกับจงจิ้งห้าว ก็เป็นเพียงแผนลับๆ ไม่ได้แต่งงาน จะกล้าไปประกาศทั่วได้ไง มาวันนี้เฉินซึ่งก็ไม่มีตำแหน่งแล้ว มีเพียงแค่ลูกสาวคนเดียว ถือว่าฐานะทางบ้านตกต่ำ ยังจะมีความกล้าที่ไหนมาข่มขู่จงจึง ห้าว

ฝันหวานที่คิดอยากจะให้ลูกสาวแต่งกับจงจึงห้าวก็ต้มซุปไป ได้เลย

ตอนนี้เกรงว่าจะรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ไม่รอด เหอเหวินหวย ว่าเฉินชิงหลอกใช้ตนเอง หลอกลวงตนเอง ทำร้ายลูกชาย ลูกสาวของตนจนตาย แค้นครั้งนี้คงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว จะ ให้เฉินชิงมีบั้นปลายชีวิตที่สงบสุขได้ยังไง

เฉินชิงแค่ถูกปลดออกจากตำแหน่งเท่านั้น จะคลายความ โกรธของตระกูลเหอที่สูญเสียสองชีวิตไปได้อย่างไร

ตระกูลเหอไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน ตระกูลเฉินก็เพราะเฉินชิง ถูกปลดจากตำแหน่งไม่มีที่พึ่ง ใครจะหัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็อยู่ที่ความสามารถของแต่ละคนแล้ว

เปียกดซางหยูนั่งลงข้างๆจงจึงห้าว ขณะนั้น เสิ่นเผยชวนลุก ขึ้นยืน มองไปที่จงจึงห้าว “คนนี้ ฉันรู้สึกถูกใจ ยกให้ฉันละกัน นะ?”

ซูจ้านเกือบจะไม่อ้าปากค้าง เบิกตากว้าง มองเสิ่นเผยชวน อย่างไม่อยากจะเชื่อ โอ้พระเจ้า บุรุษผู้นี้อยากจะขึ้นสวรรค์ ใน

ที่สุดก็มีความปรารถนาต่อผู้หญิงแล้วหรอ?

แต่ว่าสถานที่และเวลาเหมือนจะไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ ปกติ เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเจอสาวงามมาก่อน รอบนี้ทำไมถึง ปรารถนาได้ ขอผู้หญิงจากจงจึงห้าว

หรือว่า ในห้องนี้มีของอะไรที่ทำให้จิตใจคนสับสนได้?

เขารีบหันไปมองทั่วทั้งสี่ด้าน ก็ไม่เห็นมีลูกไม้อะไร เอื้อมมือไป แตะหน้าผากของเสิ่นเผยชวน “นาย…”

เสิ่นเผยชวนปัดมือเขาออก “ไปอีกทางเลย

ซางหมูนั่งนิ่งไม่ขยับ รู้สึกว่าเสิ่นเผยชวนก็ไม่ใช่คนดีเหมือน

กัน

จงจึงห้าวเผยให้เห็นแค่เพียงครึ่งตัว จ้องหน้าเส้นเผยชวน ใน ใจคิดแบบเดียวกันกับซูจ้าน ผู้หญิงไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอ วันนี้ ทำไมมาถูกใจคนนี้เข้า

เขากังวลว่าจะเป็นเป่ยใช้อุบายอยู่เบื้องหลัง หลอกเสิ่นเผยชวน
“เคยเจอกันมาก่อน ก็เลย..” เสิ่นเผยชวนอธิบายออกมาอย่าง แข็งทีอ

“ฉันนี่ตาถึงจริงๆ แม้แต่หัวหน้าเงินก็ยังถูกใจเข้า แต่ว่าสาว สวยคนนี้มีแค่คนเดียว หัวหน้าเส้นเลือกสักคนจากในอีกสามคน เป็นไง? สามคนนี้ก็ไม่เลว ต่างก็เป็นสาวๆทั้งนั้น หน้าตาก็ไม่ได้ ริ้วขี้เหร่” เปยบนหน้ายิ้ม แต่ในใจกลับดูถูก เขาคนข้างกาย ของจงจึงห้าวก็แค่นั้นแหละ ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นเอง

“นานๆที่เผยชวนจะมีที่ชอบ” ความหมายแฝงคือตกลงให้เขา

เบี้ยขยับปากแต่กลับไม่ได้พูดอะไร ยังไงก็เป็นเรื่องระหว่าง พวกเขาพี่น้อง ถึงอย่างไรจุดประสงค์ของเขาก็บรรลุไปแล้วครึ่ง หนึ่ง เรื่องสนใจผู้หญิง ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหนียวแน่น จะต้องมีรอย แตกสักวัน ค่อยใช้โอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์

เสิ่นเผยชวนดึงซางหยูเข้ามา ซางหยอยากจะแกะมือเขาออก กลับถูกเสิ่นเผยชวนบีบแน่นขึ้นไปอีก เตือนเสียงเบาๆ “นี่ ว่า ง่ายๆหน่อย!”

กู้เปยยิ้ม “หัวหน้าเงินหากว่ารีบร้อน ชั้นข้างบนมีห้องนะ”

เสิ่นเผยชวนก็ยิ้มเช่นกัน “ผมมีคำถามอยากจะถามเจ้านาย พอดีเลย สาวน้อยคนนี้ เป็นคนของเจ้านายหรอครับ?”

“ไม่ใช่” เปยยังไม่ทันได้พูด ซางหยูก็เปิดปากปฏิเสธ

เป่ยมองซางหยูครู่หนึ่ง ยิ้มแห้งๆ “เธอมาหางาน ฉันให้งาน เธอ พวกเราไม่ใช่นายจ้างลูกจ้างหรือไง? ฉันเป็นเจ้านายเธอทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกันล่ะ?”

“พวกเราไม่มีหนังสือสัญญา คุณก็ยังไม่ได้ให้ค่าจ้างฉัน สถานะนายจ้างลูกจ้างถือว่าไม่มีผล” ซางหมูไม่ใช่คนโง่ที่ไม่มี การศึกษา หากไม่ใช่เพราะว่ารีบร้อนหางานทํา ก็ไม่มีทางมาตก อยู่ในสถานที่แบบนี้หรอก ตอนนั้นที่เพื่อนนักเรียนพูดออกมา แม้แต่ถามว่าเป็นที่ไหนเธอก็ไม่ได้ถาม แล้วก็ตามมาด้วยแล้ว หลังจากที่มาถึง คิดอยากจะไป ก็ไม่ง่ายเลย แบบนี้ถึงได้มาโผล่ ตรงนี้ไง

“ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คนของเจ้านายเหมือนกัน ถ้างั้นอีก เดี๋ยวผมพาคนไปด้วย เจ้านายคงจะไม่ถือสาใช่มั้ยครับ?”